καταθλιψη ποσο αστειο πια?

μια ''αρρωστια'' που αν πεσεις δεν ξερω ποσο ευκολα μπορεις να σηκωθεις... μια αρρωστια που ολα τα βλεπεις μαυρα και ανουσια και ματιαια... μια αρρωστια που μπορει να σε τυρρανεει χρονια... Ποσες φορες και αν ευχηθηκα μακαρι να μην υπηρχε!!! Προσπαθησεις να ορθοποδησεις και ολο σκονταφτεις!!! Κανεις μια μικρη προσπαθεια κατι να διορθωσεις απο το μεγαλο μπαχαλο και παλι ολα ξανα μενουν μπαχαλο... Κοπελες τις αντικρυζεις και ειναι ολο κομπλεξ ή τελικα κομπλεξ εισαι εσυ ο ιδιος? Δεν ξερεις τι να πιστεψεις... Προσπαθεις απο καπου να κρατηθεις!! Προσπαθεις να παινεψεις τον εαυτο σου, αλλα μαζι με την καταθλιψη εχεις χασει και την εμπιστοσυνη στον εαυτο σου...!!

Φοβασαι, φοβασαι τα παντα και ταυτοχρονα ο φοβος βλεπεις πως δεν ειναι συγκεκριμενος αλλα γενικα και αοριστος... ο χρονος κυλαει καθημερινα και δεν αλλαζουν πολλα σε εσενα... τα χρονια κυλανε, και παλι δεν εχουν αλλαξει πολλα σε εσενα...Ολα μοιαζουν ματαια...!!! Γενικα, θες να βγεις απο αυτον τον βουρκο, αλλα δεν ξερεις πως... Πως να βγω? Και οταν ησουν μια ζωη ανθρωπος με ονειρα και τα ονειρα δεν συνεχιζονται να γινονται πραξεις, τοτε απλα σε πιανουν απωθημενα... και τα απωθημενα ειναι χειροτερα...!!! Σε καινε την ψυχη... Βαλε φωτια σε οτι σε καιει την ψυχη...!!! Υποσεινηδητα μηνυματα, που δεν μπορεις να τα αναγνωρισεις, και ειναι εκει, μεσα στο μυαλο σου... Και παραμονευουν σε οτι και αν πας να κανεις... και δεν ξερεις τελικα τι γινετε... Ποιος φταιει? Φταιει η μανα μηπως που με γεννησε? Μακαρι να μην ειχα γεννηθει ποτε...

Αυτα τα λιγα απο εναν καταθλιπτικο....Χαμογελατε παιδια γιατι καιγομαστε!!!

μονο υπομονη μπορουμε να κανουμε τπτ αλλο

τελειωνει καποτε...!!!! και δεν ξερω ποσο μου εχει μεινει ακομα!!!

Κατάθλιψη... το χειρότερο σύμπτωμα της κατάθλιψης είναι η ματαιότητα... η άχρωμη και ανούσια πραγματικότητα, της οποίας δεν είσαι κομμάτι, αλλά παρατηρητής. Τα κίνητρα ελάχιστα, αν όχι ανύπαρκτα. Ακόμη κι αν γίνεις λειτουργικός, ακόμη κι αν νικήσεις αυτό το κομμάτι της διαταραχής, δεν υπάρχουν εγγυήσεις ότι το ψυχικό σου σώμα θα ξεμουδιάσει, ότι θα ξερφορτωθείς επιτέλους, αυτό το βαρύ μούδιασμα της ψυχής σου... που ουσιαστικά γνωρίζεις ότι δεν είναι παρά ένας νευροδιαβιβαστής, που επηρεάζει την διάθεση σου. Ακόμη, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα ξαναβρείς την ελπίδα μέσα σου... την ελπίδα που θα νικήσει τον κυνισμό και την σκληρότητα που γέννησε μέσα σου η κατάθλιψη. Άνθρωποι καταθλιπτικοί που κινούνται σαν ρομποτ, που τίποτα δεν τους ευχαριστεί, τίποτα δεν τους κινεί το ενδιαφέρον και τίποτα δεν νιώθουν.... κι όταν ξυπνά το συναίσθημα τους, εκεί υπάρχει μόνο ο πόνος, η θλίψη και ο θυμός. Πρέπει να θυμάσαι να αναπνέεις και να γεμίζεις την ημέρα και το χρόνο σου με ασχολίες, για να περνάει η μέρα, για να μην χάνεις τη ζωή που κυλάει μέσα από τα χέρια σου... όμως δεν έχεις καταλάβει τίποτα από αυτή τη ζωή... γιατί δεν την νιώθεις πλέον. Είναι σαν να έχουν χαθεί οι γεύσεις, οι μυρωδιές και τα χρώματα από τον κόσμο....

αυτο ειναι το σημαντικοτερο ισως βημα... να μεινεις σε κινηση... κατι το οποιο θελεις συνεχεια να το παρατησεις μεσα σου, και αν ομως συνεχιζεις να το κανεις τοτε δεν ξερεις καν γιατι συνεχιζεις... απλα γιατι ισως ετσι εμαθες να λειτουργεις και πριν της καταθλιψης, οποτε και συνεχιζεις με το ιδιο τροπο...!!! το θεμα ειναι να σε πετυχει λιγο πριν τα 65 η αρρωστια... τοτε απλα ξερεις οτι η ζωη σου κοντευει... στα 25 ειναι πιο δυσκολα, γιατι πρεπει συνεχεια να ασκεις πιεση στον εαυτο σου.... για να βρεις δουλεια, να ασκεις πιεση για να ομορφηνεις τον κοσμο σου... απλα μονο πιεζεσαι και δεν απολαμβανεις και πολλα και απο πανω...!!!