σας αρεσει η ανοιξη?

σιχαινομαι την ανοιξη..ολα τα ασχημα γεγονοτα ανοιξη μου συνεβαιναν μια ζωη, πρωτη φορα εκανα κλινικη καταθλιψη ανοιξη , ανοιξη εχασα τον πατερα μου...ανοιξη εχασα πολλα αλλα....γενικα κατι μου δημιουργει, θα ηθελα να μην υπαρχει κ να ερχοταν κατευθειαν ο ιουνιος...
Βλεπω ανθρωπους κ χαιρονται την ανοιξη, την απολαμβανουν...εγω την φοβαμαι οταν ερχεται, φοβαμαι αυτο το ξυπνημα της φυσης, τον αποτομο της ηλιο...
καθε φορα που εκανα υποτροπη αγχωδους καταστασης , ηταν ανοιξη..
απο μωρο την σιχαινομουν...ενιωθα μια αναστατωση παντα μεσα μου που δεν μπορουσα να εξηγησω...
σιχαινομαι τις βολτες στον ηλιο, με ενοχλουν κ με μελαγχολουν...δεν ξερω γιατι ομως..εχω φωτοφοβια εν τω μεταξυ λογω του graves κ θελω να ειμαι συνεχεια με κλειστα παντζουρια, η ανοιξη με ταραζει κ με αποσυντονιζει...
με ενοχλει ολη η πλαση που ειναι σε εξαρση....γιατι αραγε?
το εχουν κ αλλοι αυτο? ειμαι μονο εγω η ανωμαλη??

Η πρωτη φορα που επαθα γαδ ηταν ανοιξη κ συνεχιστηκε ολο το καλοκαιρι αλλα...τρελενομαι για την ανοιξη!γεμιζω χαρα,κανω θετικες σκεψεις κ τα βλεπω ολα ομορφα κ αισιοδοξα!το φθινοπωρο δεν αντεχω,γινομαι μελαγχολικη,δεν εχω διαθεση καθολου!το χειμωνα την παλευω καλυτερα!

ΜΠΡΑΒΟ ρε πινκ...εγω δεν το χω καταφερει να χαιρομαι την ανοιξη....την σιχαινομαιιιιιιιιιιιιιι!

Μου αρέσει η άνοιξη! Αυτο που βασικά μου αρέσει είναι η φυση, το καταπράσινο και τα χρώματα των ανθέων. Μου αλλάζουν τη διάθεση, δλδ έστω για λίγο βιώνω μια γαλήνη σε βαθμό που λες και θελω να μεινω σ εκεινο το χωρο για πάντα. Μόνο γι αυτο μου αρεσει η άνοιξη.

ωραια..εμενα γιατι με εκνευριζει ολο αυτο???εννοω αυτη η επαρση της φυσης..?
οκ μαρεσει το πρασινο...αλλα ολο αυτο που ξαφνικα εκει που χουχουλιαζεις τον χειμωνα, καλεισαι να παρεις τους δρομους κ τα βουνα , με εκνευριζει αφανταστα..ειμαι πολυ παραξενη τελικα..

Quote:

---

Originally Posted by anxious4ever

ενιωθα μια αναστατωση παντα μεσα μου που δεν μπορουσα να εξηγησω...

με ενοχλει ολη η πλαση που ειναι σε εξαρση....

---

Απομόνωσα τις φράσεις-κλειδιά
Δέξου τον εαυτό σου σαν κομμάτι της φύσης που είναι

ναι να το δεχτω..αλλα γιατι δεν το θελω??

Quote:

---

Originally Posted by anxious4ever

ναι να το δεχτω..αλλα γιατι δεν το θελω??

---

νεαρή μου φίλη,
έχω την τάση εδώ μέσα να μην ψάχνω παλιές δημοσιεύσεις των συνομιλητών μου, γιατί πιστεύω ότι η κάθε μας ξεχωριστή εκδήλωση δουλεύει με την πραγματικότητά μας της δεδομένης στιγμής, αλλά και γιατί το όλον του καθενός αφορά τον ειδικό και όχι εμένα που τσουπ τσουπ ζουζουνίζω σε κάθε λουλουδάκι με πιο δυνατό χρώμα. δεν σου κρύβω ότι προς στιγμήν είπα "να σε ψάξω" μπας και καταφέρω να σου δώσω καμιά πιο εμπεριστατωμένη απάντηση στο γιατί σου, αλλά σταμάτησα. δεν είμαστε δυο άγνωστες στο ίδιο παγκάκι, άρα δεν έχω βοήθεια από την εικόνα σου. οπότε, πλανώμενη σε πέντε φράσεις σου, επιχειρώ: πιο πάνω αποκάλεσες τον εαυτό σου ανώμαλη και όταν είδες που σου απάντησαν επιβεβαιώνοντάς σου ότι η άτιμη η άνοιξη είναι ταραχή για όλους, αυτοαποκλήθηκες παράξενη, χαμήλωσες βαθμό δηλαδή. το μυαλό μου τότε έκανε αυτόματα ένα πήδημα πάρα πολλά χρόνια πριν στο πανεπιστήμιο, στην τότε φίλη μου Μαρία, που με ρώτησε μια μέρα δειλα-δειλά αν, όταν κάνω μπάνιο, ακουμπάω τα γεννητικά μου όργανα. Δηλαδή; ρώτησα ξαφνιασμένη. Να, λέει, εγώ χρησιμοποιώ γάντι και πλένομαι και δεν ακουμπιέμαι γιατί είναι κακό να το κάνω. Και ποιος σου είπε ότι είναι κακό Μαρία; Έτσι ξέρω, ότι είναι κακό (βέβαια αυτό δεν ήταν εμπόδιο για τη Μαρία να παντρευτεί και να αποκτήσει παιδιά). νομίζω λοιπόν ότι ο ίδιος μηχανισμός που έκανε τη Μαρία να μην αγγίζει τον ενδότερο εαυτό της (εννοώ μια περιοχή της σωματικής επιφάνειας που συνδέεται απευθείας με όλον τον εσωτερικό μας κόσμο) είναι ο ίδιος μηχανισμός που δεν σου επιτρέπει να αγγίξεις την άνοιξη. αντιθέτως εκδικείσαι τον εαυτό σου όταν πάει να το κάνει. κάποιος όταν ήσουν παιδί σου φύτεψε την ενοχή. κάπου εκεί νομίζω ότι περιφέρεται η απάντηση νεαρή μου φίλη. εκεί που άπλωσες το χέρι για να αγγίξεις το γλυκό και κάποιος σου κοπάνησε μία.

εμενα ρε παιδια η ανοιξη μου δινει βημα να κανω αρχες στη ζωη κ να προσπαθω, αυτη η αναγεννηση της φυσης μου λεει πως υπαρχει ελπιδα ανακαμψης , απορω πως ολο αυτο το κλιμα σας βγαζει αρνητικουρα, εγω προσωπικα μισω το Φθινοπωρο κ ειδικα τον Σεπτεμβριο, με πιανει εποχιακη καταθλιψη, οχι γτ ειμαι καλοκαιρακιας, ισα ισα το καλοκαιρι μου τη σπαει αρκετα κ κεινο λογω καγκουριας κ ζεστης, γτ νιωθω την αλλαγη του χρονου που εφυγε σε κεινο το σημειο του χρονου κ μελαγχολω, ουτε γενεθλια ουτε πρωτοχρονια, αυτα για τι εποχες, κουλαρετε! τα λουλουδια μοσχομυριζουν και τα πουλακια τραγουδουν σε χαρωπο σκοπο,ειμαστε αρρωστοι οκ, αλλα δεν θα κατσουμε να σκασουμε κιολας μπααα

Quote:

---

Originally Posted by Tonya

νεαρή μου φίλη,
έχω την τάση εδώ μέσα να μην ψάχνω παλιές δημοσιεύσεις των συνομιλητών μου, γιατί πιστεύω ότι η κάθε μας ξεχωριστή εκδήλωση δουλεύει με την πραγματικότητά μας της δεδομένης στιγμής, αλλά και γιατί το όλον του καθενός αφορά τον ειδικό και όχι εμένα που τσουπ τσουπ ζουζουνίζω σε κάθε λουλουδάκι με πιο δυνατό χρώμα. δεν σου κρύβω ότι προς στιγμήν είπα "να σε ψάξω" μπας και καταφέρω να σου δώσω καμιά πιο εμπεριστατωμένη απάντηση στο γιατί σου, αλλά σταμάτησα. δεν είμαστε δυο άγνωστες στο ίδιο παγκάκι, άρα δεν έχω βοήθεια από την εικόνα σου. οπότε, πλανώμενη σε πέντε φράσεις σου, επιχειρώ: πιο πάνω αποκάλεσες τον εαυτό σου ανώμαλη και όταν είδες που σου απάντησαν επιβεβαιώνοντάς σου ότι η άτιμη η άνοιξη είναι ταραχή για όλους, αυτοαποκλήθηκες παράξενη, χαμήλωσες βαθμό δηλαδή. το μυαλό μου τότε έκανε αυτόματα ένα πήδημα πάρα πολλά χρόνια πριν στο πανεπιστήμιο, στην τότε φίλη μου Μαρία, που με ρώτησε μια μέρα δειλα-δειλά αν, όταν κάνω μπάνιο, ακουμπάω τα γεννητικά μου όργανα. Δηλαδή; ρώτησα ξαφνιασμένη. Να, λέει, εγώ χρησιμοποιώ γάντι και πλένομαι και δεν ακουμπιέμαι γιατί είναι κακό να το κάνω. Και ποιος σου είπε ότι είναι κακό Μαρία; Έτσι ξέρω, ότι είναι κακό (βέβαια αυτό δεν ήταν εμπόδιο για τη Μαρία να παντρευτεί και να αποκτήσει παιδιά). νομίζω λοιπόν ότι ο ίδιος μηχανισμός που έκανε τη Μαρία να μην αγγίζει τον ενδότερο εαυτό της (εννοώ μια περιοχή της σωματικής επιφάνειας που συνδέεται απευθείας με όλον τον εσωτερικό μας κόσμο) είναι ο ίδιος μηχανισμός που δεν σου επιτρέπει να αγγίξεις την άνοιξη. αντιθέτως εκδικείσαι τον εαυτό σου όταν πάει να το κάνει. κάποιος όταν ήσουν παιδί σου φύτεψε την ενοχή. κάπου εκεί νομίζω ότι περιφέρεται η απάντηση νεαρή μου φίλη. εκεί που άπλωσες το χέρι για να αγγίξεις το γλυκό και κάποιος σου κοπάνησε μία.

---

τι εξαιρετικη προσεγγιση!!!! κ ποσο ανοιχτη ειμαι σε τοσο βαθιες ερμηνειες δεν φανταζεσαι..σε ευχαριστω πολυ!!! πραγματικα ειχα χρονια να ακουσω μια τοσο σπουδαια ερμηνεια...
λοιπον πρεπει να εχιες δικιο κ χιλια ευχαριστω που το ειπες γιατι ουτε καν το ειχα σκεφτει, μιας κ εχω φαει καποια χρονια στην "ντιβανι"....τωρα με εκανες να αναζητησω βαθια βαθια, τον ουσιαστικο λογο που μεσα μου σιχαινομαι την ανοιξη..
η αληθεια ειναι οτι μεγαλωσα σε ασχημο κ δυστυχισμενο περιβαλλον, 1 φορα γελαγαμε κ 10 κλαιγαμε..νομιζω οτι το θεμα εχει την ριζα του εκει ακριβως..
πως οταν γελαμε κ λεμε "σε καλο να μας βγει"..γιατι να το λεμε??δεν αξιζουμε να γελαμε??
ο πατερας μου "εφυγε" 10/4, ηταν η αφορμη να γραφτω στο φορουμ...την προηγουμενη του θανατου του, τον εβρισα γιατι οπως παντα εκανε μια παραλογη παρατηρηση, ηταν παραξενος κ ιδιορυθμος, ειχε περιεργες απαιτησεις απο εμας οπως πχ...μην αναβεις το θερμοσιφωνα παλι, μα πως??τον αναψα πριν 7 μερες!! θελω να πλυθω γαμω την ******* μου!!
εκεινη λοιπον την στιγμη μετα την παρατηρηση του, αντεδρασα, καθως ειχα κουραστει πια στην ζωη μου να ανεχομαι την ολη συμπεριφορα κ τον εβρισα..εκανα το μπανιο μου, ντυθηκα ,βαφτικα κ εφυγα...
δεν κοιμηθηκα σπιτι το βραδι καθως ειχα μια σχεση, την οποια εχω ακομα κ εμεινα σπιτι του..
την επομενη μερα χτυπησε το τηλ κ εμαθα οτι εφυγε.....
γονατισα..σαστισα, μπλοκαρα, ηταν βαρυ...κ βαρυ το εκανε ακομα περισσοτερο το οτι η τελευταια μου κουβεντα ηταν "αντε κ γαμησου...μαλακα ε μαλακα..."
βαρυνα τωρα..θα ηθελα να μην συνεχισω αυτη την ιστορια κ τοσο..
απο τοτε επεσα σε υποτροπη της καταθλιψης μου, που μεχρι τοτε την κουμανταριζα καλα....
Απο τοτε κ καθε χρονο την ιδια εποχη κανω υποτροπη....
επακολουθησε θρηνος πραγματικος, χρειαστηκε να παρω πολλα χαπακια για να συνελθω..
μακαρι να ζουσε κ να του πω ενα "συγγνωμη μπαμπα που δεν σε γνωρισα ποτε, που δεν ηρθα κοντα...που δεν σου ειπα ποτε οτι τελικα σαγαπω...αλλα ημουν πολυ θυμωμενη μαζι σου..γιατι ησουν φωνακλας κ μερικες φορες πολυ κακος"...
πραγματικα βαρυνα....αλλα σε ευχαριστω παρα πολυ Τonya ...

κ κατι αλλο..εχω στενοχωρεθει που δεν κατεφερε ποτε να με πιασει απο το χερι κ να μου δειξει τον κοσμο...δεν με κρατησε ποτε απο το χερι...η μαμα μου ηταν κ μανα κ πατερας..μεγαλωσα χωρις αυτον, αλλα με αυτον...
μεσα μου με εχει πληγωσει ολο αυτο...μου λειπει...αλλα δεν ξερω τι μου λειπει, γιατι δεν ειμασταν ποτε κοντα...δεν ξερω πραγματικα τι μου λειπει, αφου δεν τον ειχα κοντα..
απλα θα ηθελα μια δευτερη ευκαιρια σε αυτο...κ δεν ξερω πως γινεται..
μακαρι να ειχα μια δευτερη ευκαιρια στη σχεση κορη κ πατερα..
ομως πλεον δεν γινεται..ο.τι εγινε εγινε..
κ μαλλον γι αυτο κ το μεσα μου ουρλιαζει την ανοιξη.

Quote:

---

Originally Posted by anxious4ever

τι εξαιρετικη προσεγγιση!!!! κ ποσο ανοιχτη ειμαι σε τοσο βαθιες ερμηνειες δεν φανταζεσαι..σε ευχαριστω πολυ!!! πραγματικα ειχα χρονια να ακουσω μια τοσο σπουδαια ερμηνεια...
λοιπον πρεπει να εχιες δικιο κ χιλια ευχαριστω που το ειπες γιατι ουτε καν το ειχα σκεφτει, μιας κ εχω φαει καποια χρονια στην "ντιβανι"....τωρα με εκανες να αναζητησω βαθια βαθια, τον ουσιαστικο λογο που μεσα μου σιχαινομαι την ανοιξη..
η αληθεια ειναι οτι μεγαλωσα σε ασχημο κ δυστυχισμενο περιβαλλον, 1 φορα γελαγαμε κ 10 κλαιγαμε..νομιζω οτι το θεμα εχει την ριζα του εκει ακριβως..
πως οταν γελαμε κ λεμε "σε καλο να μας βγει"..γιατι να το λεμε??δεν αξιζουμε να γελαμε??
ο πατερας μου "εφυγε" 10/4, ηταν η αφορμη να γραφτω στο φορουμ...την προηγουμενη του θανατου του, τον εβρισα γιατι οπως παντα εκανε μια παραλογη παρατηρηση, ηταν παραξενος κ ιδιορυθμος, ειχε περιεργες απαιτησεις απο εμας οπως πχ...μην αναβεις το θερμοσιφωνα παλι, μα πως??τον αναψα πριν 7 μερες!! θελω να πλυθω γαμω την ******* μου!!
εκεινη λοιπον την στιγμη μετα την παρατηρηση του, αντεδρασα, καθως ειχα κουραστει πια στην ζωη μου να ανεχομαι την ολη συμπεριφορα κ τον εβρισα..εκανα το μπανιο μου, ντυθηκα ,βαφτικα κ εφυγα...
δεν κοιμηθηκα σπιτι το βραδι καθως ειχα μια σχεση, την οποια εχω ακομα κ εμεινα σπιτι του..
την επομενη μερα χτυπησε το τηλ κ εμαθα οτι εφυγε.....
γονατισα..σαστισα, μπλοκαρα, ηταν βαρυ...κ βαρυ το εκανε ακομα περισσοτερο το οτι η τελευταια μου κουβεντα ηταν "αντε κ γαμησου...μαλακα ε μαλακα..."
βαρυνα τωρα..θα ηθελα να μην συνεχισω αυτη την ιστορια κ τοσο..
απο τοτε επεσα σε υποτροπη της καταθλιψης μου, που μεχρι τοτε την κουμανταριζα καλα....
Απο τοτε κ καθε χρονο την ιδια εποχη κανω υποτροπη....
επακολουθησε θρηνος πραγματικος, χρειαστηκε να παρω πολλα χαπακια για να συνελθω..
μακαρι να ζουσε κ να του πω ενα "συγγνωμη μπαμπα που δεν σε γνωρισα ποτε, που δεν ηρθα κοντα...που δεν σου ειπα ποτε οτι τελικα σαγαπω...αλλα ημουν πολυ θυμωμενη μαζι σου..γιατι ησουν φωνακλας κ μερικες φορες πολυ κακος"...
πραγματικα βαρυνα....αλλα σε ευχαριστω παρα πολυ Τonya ...

---

Κορίτσια συγκινήθηκα ... Ο μπαμπάς σου ξέρει ότι τον αγαπούσες anxious, είμαι σίγουρη γι αυτό! Κι εγω έχω χάσει το μπαμπά μου και δεν του είπα ότι τον αγαπώ.... και η μητέρα μου πάσχει από καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο αλλά πρόλαβα και της το είπα ότι την αγαπάω!!!! Ομως αδυνατω να τη προσέχω όσο θα ήθελα γιατί έχω δυο πανέμορφα αγοράκια 6 ετων με αναπηρία και ρε κορίτσια κι εμένα δεν μ΄αρεσει η άνοιξη!!!!

το ξερει αραγε??? πως το ξερει??μακαρι να το ξερει οτι τον αγαπουσα...κ οτι αντιδρουσα ετσι επειδη φωναζε κ ηταν βιαιος..κατα βαθος ηταν αρνι ομως...ειχε κ αυτος τους λογους του...τον εχω φυσικα συγχωρεσει...ηταν αδιαφορος κ αυτος..τι να κανω κ γω?παιδι ημουν...με μεγαλωσε με φωνες κ τρομοκρατια..ποσο πια να ειμαι κ γω υπερανω???
οταν πεθανε, εκλαιγα με σπασμους στο κρεβατι , ηρθε η μαμα μεσα στο δωματιο μου κ μου λεει "παιδι μου...μην εχεις τυψεις..σε παρακαλω...δε φταις εσυ..ο πατερας σου ηταν περιεργος, σε ολους προκαλουσε αισθηματα δυσφοριας...δεν φταις εσυ που ησουν θυμωμενη"
κ καπως απαλυνε τον πονο μου..
ενας λογος που δεν θελω κ φοβαμαι να κανω παιδια , ειναι οτι φοβαμαι πολυ οτι θα γινω κ γω κακος γονιος σαν την μαμα κ τον μπαμπα...ομως κτους δυο τους εχω συγχωρεσει για ολα, τοσα ηξεραν τοσα εκαναν..
η μαμα ζει κ την αγαπω πολυ κ της το λεω καθε μερα...τι να πω..δεν ξερω..θελω λιγο να κλαψω τωρα..

η ζωή είναι ωραία. μόνον που βλέπεις το φως του ήλιου είναι ωραία. σας αφιερώνω ένα ποίημα του 1960 του Τίτου Πατρίκιου, γεννημένου το 1928:

Όπως αθόρυβα τελειώνει η κάθε μέρα
ένα κομμάτι της αγάπης μεταμορφώνεται σε πάγο
ένα κομμάτι του κορμιού μεταμορφώνεται σε θάνατο.

τρέξτε να προλάβετε κορίτσια, χαμπάρι δεν πήρα πόσο γρήγορα πέρασε η υπέροχη βασανισμένη ζωή μου, εκπλήσσομαι που αγωνίζομαι σαν να πίνω νερό, όλα μαθαίνονται τελικά, ακόμη και το να κάνεις το μειονέκτημα πλεονέκτημα

Με συγκινήσατε... :)
Σημερα έμαθα οτι πέθανε ο πατέρας ενός φίλου που πολύ τον βασάνισε κι εκείνον. Δύσκολος άνθρωπος, βίαιος του στιγμάτισε τη ζωή και τον γέμισε προβλήματα. Όλη μέρα ευχόμουν για τον φίλο μου να βρει την δύναμη να τον συγχωρέσει κάποτε και για εκείνον να πρόλαβε και να κατάλαβε τι έκανε πριν φύγει.
Είσαι τυχερή που τον συγχώρεσες anxious, το πιο δύσκολο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να καταφέρουμε να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας και να μην νιώθουμε ενοχές λες και δεν έχουμε δικαίωμα στην χαρά.
Η άνοιξη είναι η αναγέννηση,αναγεννάται όλη η φύση και έχουμε και μεις ως μέρος της φύσης δικαίωμα σε αυτή την αναγέννηση :)

Και μιας και το ρίξατε στην ποίηση (καταπληκτικό το ποίημα παρεπιπτόντως) θα σου πω κι εγώ στίχους από ένα τραγουδάκι που μ' αρέσει.

"Βάστα το νου , βάστα το νου
να μη γκρινιάξει του καιρού
που φτιαξε με τον πόνο κλίκα
και τσιγκουνεύεται στην γλύκα"