Κοινωνική-Ψυχολογική Αλλοτρίωση

Τι γνωρίζεται για αυτόν τον όρο;; Προσπαθούσα να δώσω έναν ορισμό στην αποξένωση που νιώθω από τον εαυτό μου,την κοινωνία,τους δικούς μου ανθρώπους και δόθηκε με τον παραπάνω ορισμό.

Την λέξη την γνώριζα αλλά λίγα πράγματα ήξερα για τις προεκτάσεις της.

Θα ήθελα να κάνουμε μια συζήτηση πάνω σ'αυτό το θέμα. Αν έχετε συνειδητοποιήσει και σεις τις πτυχές αυτής της σύγχρονης ''ασθένειας'' της κοινωνίας και πως μας επηρεάζει και στέκεται εμπόδιο στην αυτοπραγμάτωση μας.

Είναι ένα πολύ ωραίο θέμα για αναπτύξει κάποιος ιδέες και επιχειρήματα αν έχει τις γνώσεις. Ωραίο θέμα για έκθεση στις πανελλήνιες :P

Eνα εκτενές άρθρο στα ελληνικά που βρίσκεις σαν πρώτη επιλογή στο google είναι το παρακάτω:
https://teteleste.wordpress.com/2014...3%CE%B7%CF%82/

Αν έχετε το κουράγιο να το διαβάσετε κάντε το. Προσωπικά διάβασα σχεδόν το μισό. Η συνέχεια δική σας!!

Πολύ ενδιαφέρον και κατατοπιστικό το άρθρο που παρέθεσες, ουτε εγώ ήξερα πολλά για την σημασία της λέξης και τις προεκτάσεις της.

Νομίζω στο θέμα της εργασίας είναι κάτι που βρίσκει σύμφωνους τους περισσότερους. Όλοι λίγο πολύ νιώθουμε αυτή την αλλοτρίωση όταν στο αντικείμενο μας ο καθένας, δεν μπορούμε να εκφράσουμε την δημιουργικότητα μας και τον εαυτό μας και δουλεύουμε απλά για την επιβίωση μας.

Στην αποξένωση από τον ίδιο μας τον εαυτό και την φύση μας, πάλι νομίζω έχει να κάνει ο σύγχρονος τρόπος ζωής που δεν ευνοεί καμιά διαφορετικότητα και όλοι θέλουμε να είμαστε το ίδιο. Βέβαια σκέφτομαι οτι ο άνθρωπος ως κοινωνικό ον πάντα είχε την ανάγκη να ανήκει κάπου όπου να νιώθει οτι μοιράζεται κοινές ιδέες, κοινούς στόχους κτλ αλλά νομίζω οτι τώρα φτάσαμε στο σημείο όπου δεν ανήκω σε μια ομάδα με σκοπό να συμβάλλω κι εγώ με δικές μου ιδέες, δικό μου κομμάτι του εαυτού μου, άρα να εκφραστώ , να δημιουργήσω κτλ αλλά απλά γίνομαι ένα γρανάζι σε μια καλοστημένη από πριν μηχανή.

Θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο για τον καθένα από μόνο του, να ανακαλύψει πραγματικά κομμάτια του εαυτού του και να είναι σίγουρος οτι αυτά είναι όντως δικά του κι όχι "πρόσθετα" της κοινωνίας που ζούμε. Το μόνο που μπορεί να μας οδηγήσει κάπως νομίζω είναι το συναίσθημα που μας γεννάται κάθε φορά. Ένας άνθρωπος πχ με πολύ άγχος στην ζωή του χωρίς εμφανή λόγο, για μένα είναι σημάδι οτι βρίσκεται μακριά από την πραγματική του φύση και ίσως αυτό (το άγχος) είναι το καμπανάκι που χτυπάει για να τον ενημερώσει για αυτό.

Ο Φρομ κ πολλοι αλλοι εχουν γραψει πολλα για αυτο το θεμα.
Ο μεγαλυτερος κινδυνος για το μελλον της ανθρωποτητας ειναι η απαθεια.Για μενα η απαθεια ειναι η αλλοτριωση.