ιστορία πανικων και λοιπων ψυχοσωματικών...

Ανοίγω αυτό εδώ το θέμα, όχι για να ζητήσω συμβουλή αλλά απλώς για να μοιραστω τα βιώματά μου μαζί σας.
Από πιτσιρίκα ήμουνα παιδί που νοιαζόταν πολύ για τη γνώμη των άλλων, ήθελα να είμαι εναρμονισμένη με τον υπόλοιπο κόσμο. Ακόμα και οι εφηβικές μου επαναστάσεις ήταν "σωστές", όπως πρέπει, παρέες, φίλοι, γκόμενοι κλαμπάκια κλπ. Τη γνώμη μου όμως φρόντιζα επιμελώς να την κρύβω, συμφωνούσα με όλους και γι αυτό όλοι μ αγαπούσαν, τα τηλέφωνα στο σπίτι μου χτυπούσαν διαρκώς και οι προσκλήσεις για έξω ήταν δυο και τρείς κάθε βράδυ.
Ξαφνικά άρχισαν να μου παρουσιάζονται οι πανικοί, που χειροτερεύαν διαρκώς,ντρεπόμουν να μιλήσω γι αυτό, εγώ η τέλεια κοπέλα, να πάθω τέτοιο πράγμα!!!!
Ενώ ήμουν στο εξωτερικό ταξίδι, παρουσιάστηκε και η αγοραφοβία. Σάλταρα!!! ʼρχισα να μη βγαίνω καθόλου, ούτε στο πανεπιστήμιο δεν ήθελα να πατάω, αδύνατον να παρακολουθήσω τη σχολή μου, τη σιχαινόμουν γιατί ήταν και πολύ απαιτητική. Πανικοί 2-3 ημερισίως, χιλιάδες ψυχοσωματικά, πολλές φοβίες, ήμουν ΧΑΛΙΑ. Ούτε να φάω δεν μπορούσα,έχασα 15 κιλά κι όλο στουε γιατρούς και στα νοσοκομεία έτρεχα.
Εψαξα πολύ μέσα μου και γύρω μου. Μόνη μου. Παιδιά, έχουμε απίστευτα αποθέματα δύναμης. Μου πήρε χρόνια, με υφέσεις και εξάρσεις, με αγχολυτικά και χωρίς, να καταφέρω να ισορροπήσω και να αγαπήσω τον εαυτό μου. Αυτό που είμαι και όχι αυτό που θα θελα να φαίνομαι. Να λέω τη γνώμη μου κι ας τσατιστούν οι άλλοι, κι ας μην είμαι αρεστή. Δεν ξέρω , ειλικρινά, πως τα καταφερα. Έδιωξα όλα τα περιττά και δυσάρεστα και επικεντρώθηκα σε στόχους που στ αλήθεια με συγκινουν....

Είμαι καλά πια... Δε φοβάμαι τους πανικούς εδώ και χρόνια-τους αγνοώ και μ αγνοούν κι αυτοί, σπανίως μ επισκέπτονται κι αυτο για λίγο... Οργάνωσα τη ζωή μου καλά, με ηρεμία -που την εχω πολύ ανάγκη και έκανα μια καταπληκτική οικογένεια και μια δουλειά που μ αρέσει :)

Πιστέψτε στον εαυτό σας.Και μη φοβάστε να μοιραστείτε το πρόβλημά σας. Τώρα, στα τριαντατόσα μου, που άρχισα να μιλάω γι αυτό προς τα έξω, ανακάλυψα ότι πολύς κόσμος έχει παρόμοια προβλήματα...


Καλή δύναμη και κουράγιο σε όλους σας. Μπορείτε να γίνετε, όχι απλώς καλά, αλλά χίλιες φορές καλύτερα απο ότι ήσασταν πριν την ψυχοσωματική σας περιπέτεια.

πολυ ενδιαφεροντα αυτα που ειπες και βοηθησαν πολυ.αλλα αυτο που με προβληματισε ειναι οτι σου πηρε χρονια.εγω που εχω κατι παρομοιο(οχι για το λογο οτι δεν λεω τη γνωμη μου) τρελαινομαι και μονο στην ιδεα οτι θα κρατησει πολυ.θελω να ξυπνησω μια μερα και να σταματησουν ολα αυτα χωρις να παρω χαπια(και ο γιατρος μου ειπε να μην παρω).το οτι δεν ηθελες να βγαινεις πως το αντιμετωπισες?

Πίεσα τον εαυτό μου. Προτιμησα να βγαίνω κι ας παθαίνω διαρκώς πανικούς παρά να κλειστώ σπίτι μου. Οι φίλοι κάποιες φορές μ έκαναν και ξεχνιόμουν και ένοιωθα φυσιολογική..

Μου πήρε χρόνια, ναι, αλλά όχι πως ήμουν χάλια όλα τα χρόνια. Με υφέσεις και εξάρσεις... Υπήρχαν μήνες ολοκληροι που ήμουν οκ και μετά μήνες που μέπαιρνε απο κάτω. Χρόνια πολλά μου πήρε ν αποκτήσω αυτογνωσία και να δεχτώ ποιά είμαι, με τα καλά και τα στραβά μου...

Πιστε\'υω πως άργησα να συνέλθω γιατί άργησα να παραδεχτώ το πρόβλημά μου.

εγω ευτυχως το ειδα σχετικα νωρις το προβλημα μου αλλα με πιανει μια αισθηση οτι θα μεινω μονη μου δεν θα μπορεσω να ξαναβγω και να κανω ολα αυτα που εκανα πριν και με πιανει απογνωση.δεν θελω να καταληξω στα χαπια.ειμαι πολυ νεα και θελω να ζησω τη ζωη μου και οχι να περασει απο μπροστα μου χωρις να την εκμεταλευτω

mpempa, δε θα καταλήξεις στα χάπια, μη φοβάσαι... σε καταλαβαίνω και γω τα χω νιώσει αυτά που λες....σκεφτόμουν \"δε θα διασκεδάσω ποτε ξανά? δε θα ξαναπάω σε συναυλίες, σε σινεμά, σε κλαμπ, θα με πιάνει η κλειστοφοβία, αγοραφοβία ή γενικώς ο πανικός?\"
Γνώμη μου είναι να ανοιχτείς στους ανθρώπους που είναι γύρω σου ώστε και να αποδυναμώσεις αυτό που νιώθεις και να έχεις στήριξη.
Τα χάπια -γνώμη μου- απόφυγέ τα σε καθημερινή βάση. Αν όμως βρίσκεσαι μπροστά σε μια κατάσταση που σου δημιουργεί πανικό (πχ να ταξιδέψεις, να κάνεις μια παρουσίαση ή δεν ξέρω τι σε φοβίζει) τότε πιστε\'υω καλύτερα να πάρεις ένα αγχολυτικό και να αντιμετωπίσεις τη στρεσσογόνο κατάσταση΄μ επιτυχία παρά να την αποφυγεις.

Έχεις δίκιο imagine και εγώ τα πέρασα και ακόμα τα περνάω αλλά πιο ήπια.Μόνο με τη σκάψη ότι θα πήγαινα κάπου με κόσμα με έπιανε φόβος.Φάρμακα δεν πήρα γιατί το παλέυω ακόμα.όταν όμως δω ότι τέρμα έως εδώ ήτανόι αντοχές μου θα πάρω

εγω πιστευω πως δεν πρεπει να στηριζομαστε σε ενα χαπι για να μας λυσει το προβλημα οσο κι αν εκεινη τη στιγμη νιωθουμε χαλια.εσεις επισκεφτεστε καποιον ειδικο?εγω θα αρχισω για πρωτη φορα τωρα και πιστευω πως θα με βοηθησει γιατι πρεπει να συνεχισω τη ζωη μου.ειμαι 20 χρονων και μου η γιατρος μου ειπε πως δεν εχει νοημα να παιρνω χαπια σε αυτη την ηλικια....ακομη και αν εχω αυπνιες απο τις αρνητικες σκεψεις ενα ζεστο μπανιο και ενα ροφημα βοηθαει.και σιγουρα η κουβεντουλα!!

Όχι, ειδικο είδα για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, μόνη μου το ξεπέρασα. Αγχολυτικά πήρα για ένα χρονικό διάστημα, με βοήθησαν να ηρεμησω, να μην αισθάνομαι τελείως χάλια... Η Τίνα το εγραψε σωστά, αν φτάνουν οι αντοχές σου μην πάρεις.
Τα χάπια δε σε γιατρεύουν δυστυχώς. Είναι συμπτωματική αντιμετώπιση, όπως πχ όταν σε πονάει το δόντι και πρέπει να κάνεις απονεύρωση. Οκ, μπορείς να πάρεις ένα αναλγητικό, αλλά αν δεν κάνεις την ενδοδοντικη θεραπεία καλά δε γίνεσαι.....

Για τις αυπνίες----> εξπέρ εδώ!!! Ζεστό χαμομηλι είναι όλα τα λεφτά. Κι ένα καλό βιβλίο

καλα imagine χαμομηλια πινω 2-3 τη μερα γιατι εμενα το αγχος μου βγαινει σε ταση για εμετο.και σταυρολεξα λυνω συνεχεια για να ξεχνιεμαι.και παρηγορουμαι με τα λογια της γιατρου που μου ειπε πως οταν αρχισω να βλεπω ειδικο θα γινω οπως πριν ευτυχισμενη.

παιδια να ρωτησω κατι γιατι αγχωθηκα.βλεπω εδω για ψυχοσωματικα και τρομαξα.εγω οταν με πιανει αγχος εχω ταση για εμετο και πονο στα ποδια.ουτε πονοκεφαλο ημικρανιες και τετοια.θα με παισουν και αυτα?εχω φοβηθει....αν με πιασουν δεν θα θελω αν βγιανω καθολου εξω.

το οτι σε αλλους στην πορεια τους βγαινει το αγχος σε ημικρανιες και πονοκεφαλους δε σημαινει οτι θα σε πιασουν και σενα. Στον καθενα το αγχος συνηθως εκδηλωνεται με διαφορετικα συμπτωματα. Το σιγουρο ομως ειναι οτι αμα σκεφτεσαι πολυ οτι θα παθεις κατι τοτε θα το παθεις, γι αυτο βγαλε αυτη την παραλογη φοβια που εχεις και δε θα παθεις τιποτα.

θα προσπαθησω.μονο αμα μιλαω με καποιον ξεχνιεμαι.θελω να νιωθω πωςσ δεν ειμαι μονη