Περί συγχώρεσης...

Με αφορμή μια συζήτηση σε άλλο θέμα και κάποια πρόσφατα γεγονότα στο περιβάλλον μου θα θελα να συζητήσουμε τι είναι η συγχώρεση για σας. Αναφέρομαι κυρίως στην συγχώρεση που αφορά στους γονείς μας.
Ένα παιδί που έχει μεγαλώσει μέσα σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον απο βίαιους γονείς, που δεν έχει νιώσει την αποδοχή και την τρυφερότητα ως παιδί, πόσο εύκολο είναι να τα συγχωρέσει αυτά; Γίνεται τελικά ή είναι ουτοπικό και μόνο που το συζητάμε; Και τι εννοούμε με τον όρο "συγχώρεση";
Φυσικά και οι γονείς είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη και κατανοώ απόλυτα την ανάγκη όλων μας να τους αποδεχτούμε εφόσον είναι γονείς μας, αλλά μήπως τελικά με την συγχωρεση κρύβονται θέματα κάτω απο το χαλί;
Πώς γίνεται ας πούμε να έχεις υποστεί βία, να έχεις αποκτήσει ψυχ.πρόβληματα και ταυτόχρονα να λες "νιώθω ενοχές που δεν μπόρεσα να λάβω τα δώρα που ήθελε ο πατέρας μου" και να τον "αγιοποιείς" σχεδόν; αυτό τι σημαίνει;

και γιατι να τους συγχωρεσει?
εγω νομιζω οτι ειναι αρκετο για να προχωρησεις το να καταλαβεις γιατι εκανε ο καθενας οτι εκανε. ειτε ειναι γονιος, ειτε οποιοσδηποτε ανθρωπος στην ζωη σου.
να καταλαβεις τις ελλειψεις, τα απωθημενα, τα προβληματα που τον οδηγησαν σε μια προβληματικη συμπεριφορα απεναντι σου, ενω δεν τον ειχες βλαψει.

το να καταλαβεις ειναι αρκετο.

γιατι να συγχωρεσεις για παραδειγμα μια συμπεριφορα που απεχθανεσαι βαθυτατα?
δεν ειναι διασχιστικο αυτο?
να συγχωρεσεις την κακοηθεια? την βλαβη που σου προκαλεσαν? γιατι???
ας συγχωρεσουν εκεινοι τους εαυτους τους και ο παπας της ενοριας τους.
εσυ, κατανοησε και προχωρα παρακατω, καπου οπου δεν υπαρχει κακοβουλια απεναντι σου.

στο κατω κατω το να συγχωρεσεις κατι αληθινα κακοβουλο, ειναι ενα βημα πιο κοντα στο να το ξαναδεχτεις "ολα για τους ανθρωπους ειναι, κριμα και τα καημενα τα ανθρωποειδη που δεν τα κανει παρεα κανενας . ας τα κανω εγω, ο φιλεσπλαχνος."
αμ δε...
για συγχωροχαρτια, στον πάπα.
τελειωνετε με την απεραντη συγχωρεση. αποδεχτειτε οτι μερικοι ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΙΚΙΑ και δεν τους θελετε στην ζωη σας.

Ουσιαστικά,ο όρος συγχώρεση εννοεί ότι χωράω μαζι με κάποιον άλλο στον ίδιο χώρο,χωρίς να μου προκαλεί δυσφορία ή άλλα αρνητικά συναισθήματα.
Συνήθως συγχωρούμε τους γονείς μας ή άλλους ανθρώπους που μας έχουνε βλάψει για να νιώθουμε εμείς καλά και όχι απαραίτητα επειδή αποδεχόμαστε τις πράξεις τους.

Επειδή όμως έχω ζήσει το στόρυ εκ των έσω έχω καταλάβει ότι πράγματα που μου προκάλεσαν ανεπανόρθωτη βλάβη δεν συγχωρούνται και ως εκ τούτου τείνω να συμφωνήσω ολοκληρωτικά με την άποψη της Remedy.
Σίγουρα μπορούν να δικαιολογηθούν εν μέρη κάποιες συμπεριφορές και πρέπει να παρακάμψεις όλο αυτό,για να προχωρήσεις την ζωή σου παρακάτω.Προφανώς για κάποιον λόγο έγιναν όσα έγιναν,το θέμα είναι εσύ να διαχειριστείς σωστά την κατάσταση και να μην σου μπλοκάρει όλο αυτό την ζωή σου.

Το οτι συγχωρω δεν σημαινει οτι ξεχναω η οτι επιτρεπω να υποστω την ιδια συμπεριφορα.Επισης για μενα πρωτα εκφραζεται ο θυμος κ μετα ερχεται η συγχωρεση-αν ερθει.

Δύσκολο θέμα..

Θεωρώ ιδανικό να συγχωρείς ώστε να αποδεσμευεις την αρνητικότητα,ώστε να μην σε κρατανε πίσω κακές αναμνήσεις/σκεψεις που πασχίζεις να αποφύγεις.Τους δίνεις νόημα,έμαθες κάτι.
Υπάρχει το δίλημμα ότι η συγχώρεση ενδεχομένως να αναγνωστει ως υπερβολική καλοσύνη,και να επιτραπεί να σου συμβεί το ίδιο λάθος.
Συνήθως όμως,όταν έχεις πραγματικά συγχωρέσει,δεν φοβάσαι τον άλλον πλέον.Επομένως,ειναι αδύνατο να του ξαναδώσεις το πάτημα,την εξουσία να σου προκαλέσει κακό.

Δυσκολεύομαι να καταλάβω την έννοια της συγχώρεσης, δεν είμαι σίγουρη οτι εννοούμε όλοι το ίδιο όταν λέμε οτι συγχωρούμε.
Αν το να συγχωρήσω σημαίνει για παράδειγμα κάτι σαν αυτό που λέει η Remedy , δηλαδή περισσότερο κατανοώ στην ουσία, βρίσκω τις εξηγήσεις που χρειάζομαι ώστε να ξεφύγω απο την αρνητικότητα αλλά χωρίς να δικαιολογώ την συμπεριφορά, τότε συμφωνώ.

Πώς γίνεται όμως να ισχυρίζεσαι οτι έχεις συγχωρέσει όταν δεν έχεις καν αναγνωρίσει πάνω σου τις επιπτώσεις αυτής της κακοποιητικής συμπεριφοράς; Θυμό μπορεί να εχεις βγάλει και πολύ μάλιστα, αλλά δεν είναι σίγουρο οτι έχεις αντιληφθεί ακριβώς την ζημιά που έχει γίνει πάνω σου.
Υπάρχουν για παράδειγμα πληγές που δεν επουλώνονται,αυτες πως τις αφήνεις πίσω σου;

Συγχωρω σημαινει αυτο που μας λεει η ιδια η λεξη:
Συγχωρω=συν+χωρω
Χωράω δηλαδή σε έναν χώρο μαζί με τον άλλον, αντέχω να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με τον άλλον, έχω χώρο μεσα στην καρδιά μου για αυτόν,οπότε πλεόν συγκλίνουμε προς την ίδια κατεύθυνση.
Δεν ειναι παντα εφικτο. Σιγουρα οταν συμβαινει, απελευθερωνεται απο μεσα μου ενα βαρυ φορτιο θυμου, λυπης, εντασης, αισθησης αδικιας και πόνου. Νιωθω ελευθερος απο αυτον που συγχωρω, γιατι μεχρι να τον συγχωρησω ημουν δεσμιος στη δινη του. Τωρα μπορω και χωραω καπου μαζι του και αναπνεω τον ιδιο αερα χωρις να του τον χρεωνω και χωρις να μου κοστιζει.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Δυσκολεύομαι να καταλάβω την έννοια της συγχώρεσης, δεν είμαι σίγουρη οτι εννοούμε όλοι το ίδιο όταν λέμε οτι συγχωρούμε.
Αν το να συγχωρήσω σημαίνει για παράδειγμα κάτι σαν αυτό που λέει η Remedy , δηλαδή περισσότερο κατανοώ στην ουσία, βρίσκω τις εξηγήσεις που χρειάζομαι ώστε να ξεφύγω απο την αρνητικότητα αλλά χωρίς να δικαιολογώ την συμπεριφορά, τότε συμφωνώ.

Πώς γίνεται όμως να ισχυρίζεσαι οτι έχεις συγχωρέσει όταν δεν έχεις καν αναγνωρίσει πάνω σου τις επιπτώσεις αυτής της κακοποιητικής συμπεριφοράς; Θυμό μπορεί να εχεις βγάλει και πολύ μάλιστα, αλλά δεν είναι σίγουρο οτι έχεις αντιληφθεί ακριβώς την ζημιά που έχει γίνει πάνω σου.
Υπάρχουν για παράδειγμα πληγές που δεν επουλώνονται,αυτες πως τις αφήνεις πίσω σου;

---

Γενικά δεν είσαι υποχρεωμένη να συγχωρήσεις κανέναν,εσύ το έθεσες σαν τίτλο θέματος....
Αν βλέπεις ότι δεν καταφέρνεις να ξεπεράσεις μόνη σου,τις πληγές σου.δεν βλέπω κάποιον άλλον δρόμο εκτός απ'αυτόν της ψυχοθεραπείας....
Εμένα μου έκανε καλό ότι απομακρύνθηκα από το οικ.περιβάλλον και έτσι δεν έρχομαι σε πολλή επαφή με τους ανθρώπους που μου προκαλέσαν τον πόνο.!

Δυστυχώς τα υπόλοιπα είναι θέμα προσωπικής διαχείρισης.

Quote:

---

Originally Posted by Diana1982

Ουσιαστικά,ο όρος συγχώρεση εννοεί ότι χωράω μαζι με κάποιον άλλο στον ίδιο χώρο,χωρίς να μου προκαλεί δυσφορία ή άλλα αρνητικά συναισθήματα.
Συνήθως συγχωρούμε τους γονείς μας ή άλλους ανθρώπους που μας έχουνε βλάψει για να νιώθουμε εμείς καλά και όχι απαραίτητα επειδή αποδεχόμαστε τις πράξεις τους.

Επειδή όμως έχω ζήσει το στόρυ εκ των έσω έχω καταλάβει ότι πράγματα που μου προκάλεσαν ανεπανόρθωτη βλάβη δεν συγχωρούνται και ως εκ τούτου τείνω να συμφωνήσω ολοκληρωτικά με την άποψη της Remedy.
Σίγουρα μπορούν να δικαιολογηθούν εν μέρη κάποιες συμπεριφορές και πρέπει να παρακάμψεις όλο αυτό,για να προχωρήσεις την ζωή σου παρακάτω.Προφανώς για κάποιον λόγο έγιναν όσα έγιναν,το θέμα είναι εσύ να διαχειριστείς σωστά την κατάσταση και να μην σου μπλοκάρει όλο αυτό την ζωή σου.

---

Αν αυτή στο κόκκινο είναι η ερμηνεία του όρου συγχώρεση τότε τείνουμε να την παρερμηνεύουμε απλά για να διασφαλιστεί η ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των ανθρώπων.

Όσο βαθια και αν ειναι η συγχώρεση δυστυχώς η ζημιά δεν εξαλείφεται. Σε κάθε περίπτωση, έστω περιορισμένα, το θυμα κουβαλάει, ίσως για μια ζωη, τις συνέπειες της ζημιάς. Τουλάχιστον οι γονείς δικαιούνται περισσότερης επιείκιας σε σχέση με τον οποιδήποτε άλλο, εκτός κι αν μιλάμε για ακραίες συμπεριφορές.

Συγχώρεση που ειναι απλα λεκτικη (ασχέτως αν ειναι ειλικρινής) και δεν συνοδεύεται από πράξεις επανόρθωσης της ζημιάς ή αποζημίωσης του θύματος αποτελεί, το κατα τη λαϊκή ρήση, μισό χέσιμο!

Δεν αναφέρομαι σε μένα και στην δική μου οικογένεια, αν και γενικότερα όλοι σε κάποιο βαθμό ίσως έχουμε βρεθεί στην θέση να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τους γονείς μας ή να τους συγχωρέσουμε για πιθανά λάθη που έχουν κάνει.

Όπως σας είπα άνοιξα αυτο το θεμα με αφορμή άλλη συζήτηση και ένα γεγονός που συνέβη πρόσφατα σε φιλικό μου πρόσωπο.
Προσωπικά κατά καιρούς με έχει απασχολήσει το θέμα της συγχώρεσης γιατί το βλέπω σε ανθρώπους γύρω μου να λειτουργεί λίγο καταναγκαστικά, κάπως σαν αυτό που αναφέρει η Remedy...λες και είμαστε υποχρεωμένοι πάντα να συγχωρούμε ή αντιλαμβάνομαι οτι μερικές φορές εννοούμε διαφορετικά πράγματα μιλώντας για συγχώρεση.
Μερικοί άνθρωποι ας πούμε λένε οτι συγχώρεσαν, εννοώντας μάλλον οτι κατανόησαν περισσότερο και απεγκλωβίστηκαν οι ίδιοι από αρνητικά συναισθήματα όπως ο θυμός κτλ και απομακρύνονται, βγάζουν από την ζωή τους τα συγκεκριμένα πρόσωπα ακόμα κι όταν μιλάμε για τους ίδιους τους τους γονείς.
Αλλοι πάλι συγχωρούν και μπορούν και παραμένουν στην σχέση, δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία.
Άλλοι συγχωρούν και νιώθουν κι ενοχές για την δική τους συμπεριφορά.

Αυτός είναι ο προβληματισμός μου, μιας και δεν έχω προσωπική εμπειρία σε τέτοιας έκτασης κακοποιητική συμπεριφορά μέσα στην οικογένεια και σε τόσο τρυφερές ηλικίες. Όντας έξω από το πρόβλημα, θεωρώ οτι όταν μιλάμε για ανεπανόρθωτη βλάβη, είναι από πολύ δύσκολο εως αδύνατο να μπορέσεις όντως να συγχωρέσεις όσο κι αν κατανοήσεις τους λόγους που οδήγησαν σε αυτή τη συμπεριφορά μιας και κουβαλάς ο ίδιος τα σημάδια της. Αυτό το λέω εγώ όμως που είμαι απ' έξω...θα με ενδιέφερε πολύ να ακούσω ανθρώπους που έχουν τέτοια βιώματα και την δικη τους οπτική σε αυτό.

Απο την ετυμολογία της λέξης που πολύ σωστά θέτετε κορίτσια (Nefeli και Diana) μπορούμε να συμπεράνουμε οτι συγχωρώ δεν σημαίνει απομακρύνομαι. Βάζω τα όρια μου βέβαια, δεν δέχομαι και δεν δικαιολογώ την συμπεριφορά, αλλά αντέχω να βρίσκομαι κοντά στον άλλον. Δεν μου προκαλεί πόνο πια η παρουσία του τέτοιον ώστε να τον βγάλω εντελώς από την ζωή μου.

Ενδιαφέρον και σημαντικό θέμα elisabet, η άποψή μου είναι ότι η συγχώρεση είναι πρωτίστως μια πράξη αγάπης προς τον εαυτό μας, όχι προς τους άλλους αν και αγγίζει και αυτούς τελικά. Είναι η στιγμή εκείνη που αποφασίζεις να πετάξεις τα βαρίδια της καρδιάς, για να αναπνεύσει, για να μην είναι μαγκωμένη και με αγκάθια, για να ζήσεις καλύτερα και πιο ουσιαστικά, και άμα εσύ βρίσκεσαι σε μια πιο ήρεμη κατάσταση ζωής και οι άλλοι άνθρωποί σου του περιβάλλοντός σου, θα το νιώσουν και θα ωφελούνται.

Από κάποιους θεωρείται αδυναμία το να συγχωρείς, είναι όμως στην ουσία δύναμη και νομίζω ένδειξη πνευματικής ωριμότητας. Χρειάζεται βέβαια πάντα και διάκριση σχετικά με το τί ακριβώς είναι αυτό που μας πονάει πχ από τους γονείς, δεν είναι όλα τα θέματα ίδια και της ίδιας βαρύτητας, αν μιλάμε για σοβαρές καταστάσεις, βάναυσες συμπεριφορές κλπ θέλει χρόνο, δουλειά, ενίοτε μια ψυχολογική υποστήριξη για αρκετό καιρό. Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι πρέπει να ειπωθούν τα όσα βαραίνουν τον άνθρωπο σε κάποιο έμπιστο πρόσωπο, να μην κρατιώνται μια ζωή μέσα του, σαν σαράκι να τον τρώνε. Ακόμα, υπάρχουν και ακραίες περιπτώσεις που συγχώρεση δε σημαίνει κατ' ανάγκη και επανασύνδεση. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε εμείς τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους, και δεν μπορούν να γίνονται όλα ρόδινα πάντα. Θα είναι όμως "τακτοποιημένο" το θέμα μέσα σου και δεν θα έρχεται στην επιφάνεια κάθε λίγο και λιγάκι να σε βασανίζει.

Και επειδή το μυαλό έχει την τάση να ανατρέχει στο παρελθόν ιδιαίτερα σε στιγμές αδυναμίας, να επαναφέρει όλα εκείνα τα δυσάρεστα που μπορεί να έχουν συμβεί κλπ, εκεί θέλει προσοχή, να ξέρεις ήδη και να έχεις αποφασίσει ότι δεν θα ασχοληθείς πια με αυτά, θεωρώ ότι όταν η καρδιά είναι συγχωρητική αποκτά και καλύτερες άμυνες και αντοχές στις δύσκολες στιγμές.

elisabet, Breath, Diana 1982,
όταν τύχει να βρεθείτε κάπου με άτομα τα οποία σας πλήγωσαν, σας έβλαψαν κλπ πως νοιώθετε? εννοώ είστε άνετοι μαζί τους, προσπαθείτε να τους αποφύγετε κλπ.

Εγω δεν μπορω να ειμαι ουτε ανετα, ουτε ενταξει, ακομα και στη σκεψη αυτού που με εχει βλαψει. Εχει να κανει και με το χρόνο ολο αυτο, γιατι οταν παρελθει ενα ευλογο (αναλογο στον καθένα) διαστημα, η ενταση αναπόφευκτα μειωνεται. Η ζημιά όμως δεν ξεχνιεται. Μενει το σημαδι της. Οπότε σε προσωπικο επιπεδο περιμένω την παροδο του χρόνου για να διαπιστωσω σε τι επίπεδο διάθεσης για συγχωρεση θα βρισκομαι. Δεν βιαζομαι να συγχωρησω αυτον που με εβλαψε. Με τη λογικη μου ξερω οτι αυτο θα μαλακωνε την καρδια μου, θα ηρεμουσε το πνευμα μου, θα ησύχασε τα μεσα μου. Με την ψυχη μου ομως δεν μπορω να πω το ιδιο. Γιατι εκεινη υποφέρει, ειναι πληγωμένη και δεν μπορει να αναγνωρισει τα οφελη μιας συγχωρεσης ετσι απλα επειδη "πρεπει", "θα ηταν καλο αν" , " θα βοηθουσε πολυ".
Η ψυχη που λαμβανει προδοσια, αδικια, βλάβη, εχει τραυματιστεί και η επούλωση της δεν μπορει να εχει παντα να κανει με τον θύτη. Εξαρταται και το ποιος ηταν ο θυτης. Εαν μιλαμε για φιλους, γνωστους ειναι αλλιως, και αλλη βαρυτητα εχει να μιλαμε για γονεις.
Πιστευω στη δυναμη οσων μπορουν και συγχωρουν, χωρις ομως να σημαινει οτι αγωνιω να φτασω προς τα εκει ή οτι ζηλευω όσους το πετυχαίνουν.
Ο καθένας εχει τον τροπο του.
Ο χωρος επίσης που απελευθερώνεται με τη συγχωρεση, δεν θεωρω πως εχει να κανει αποκλειστικά με το αν χωραει τον θυτη μου. Αλλα κυριως με το αν ελευθερώθηκε μεσα μου το κομματι εκεινο που αιμοραγουσε, διψουσε για εκδικηση, πονουσε και βασανιζοταν.
Δεν χρειάζεται παντα να τον σφιχταγκαλιασω για να τον συγχωρησω. Αρκει νομιζω να εχω κατανοησει τη δικη του πλευρα και πια να μην τον κρίνω.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

elisabet, Breath, Diana 1982,
όταν τύχει να βρεθείτε κάπου με άτομα τα οποία σας πλήγωσαν, σας έβλαψαν κλπ πως νοιώθετε? εννοώ είστε άνετοι μαζί τους, προσπαθείτε να τους αποφύγετε κλπ.

---

Ioannis2, στο οικογενειακό περιβάλλον όσο γίνεται το παλεύω και το δουλεύω, δεν είναι εύκολο πάντα, αλλά το προσπαθώ. Γενικά το διαχειρίζομαι σχετικά καλά με περισσότερη ηρεμία, επιείκια όπως ανέφερες παραπάνω. Ένα θέμα που με απασχολεί είναι να μην σκέφτομαι πολύ ότι τα όποια θέματα που αντιμετωπίζω έως και σήμερα οφείλονται ως ένα βαθμό σε κάποια παλιά βιώματα, παιδικά κλπ, διότι τελικά δεν μου προσφέρει κάτι αυτή η διαπίστωση και κάπου νομίζω ότι μπορεί να μπλοκάρει και τα βήματα βελτίωσής μου. Επιθυμώ να απελευθερωθώ από αυτό το πράγμα και να δω τι μπορώ να κάνω σήμερα, με τα δεδομένα που έχω.
Σε φιλικό επίπεδο δεν έτυχε πάντα να ξανασυναντηθώ με τα άτομα με τα οποία δημιουργήθηκε πρόβλημα, πλήγωμα κλπ. Κάποιες φορές απλά χωρίζουν οι δρόμοι του ενός και του άλλου και δεν ασχολείσαι περαιτέρω... Σε βάθος χρόνου τα βλέπεις και αλλιώς τα πράγματα, αν τύχαινε να δω κάποιο από αυτά τα άτομα σήμερα, πιστεύω ότι θα είχα γενικά μια ήρεμη στάση, μου πήρε πάντως χρόνο για να επεξεργαστώ ορισμένες καταστάσεις μέσα μου, να μην αφήνω να κάθονται πολλές πικρίες κλπ. Δεν ξέρω αλλά τελικά μου φαίνεται αρκετά καθοριστικό να συγχωρέσεις για να πας παρακάτω και να σχετιστείς καλύτερα με τους ανθρώπους, αλλά και να αποφύγεις τυχόν μελλοντικές κακοτοπιές (όπως εκμετάλλευση, χειριστικότητα κλπ), αν η ψυχή είναι πιο απαλλαγμένη από βάρη μπορεί να ξεχωρίσει, διακρίνει καλύτερα.