αιτιες και τροπος αντιμετωπισης της αποπροσωποποιησης

καλησπερα παιδια

την τελευταια εβδομαδα παθαινω αποπροσωποποιηση.βλεπω το σωμα μου σαν να μην ειναι δικο μου.σαν να ειναι ο εαυτος μου εξω απο το σωμα μου.σαν να ειναι ξενο το σωμα μου.σαν να ειμαι ρομποτακι. σαν να χανω την επαφη με την πραγματικοτητα.

ξερετε τι μπορει να το προκαλει και πως αντιμετωπιζεται?με πιανει φοβος και αγχος εκεινη την ωρα οτι δε θα μπορεσω να επανασυνδεθω με το σωμα μου και την πραγματικοτητα

σχετιζεται με την ψυχωση?ειναι συμπτωμα της?

Γεια σοο Βοο!!
δεν ξερω να σου απαντησω...
αλλα το εχω νιωσει αυτο που περιγραφεις σε φασεις μεγαλης στενοχωριας...

ευχαριστω για την απαντηση
δεν ειμαι στεναχωρημενη απο κατι ομως

εχει συμβει κατι πριν το νιωσεις αυτο ή το νιωθεις ξαφνικα και απο το πουθενα??

Μπου εγώ δεν το έχω μάλλον δεν είναι της ψύχωσης

Μπου βρήκα γτ με παρακολουθούν επειδή δουλεύω είκοσι οχτώ χρόνια ενώ είμαι τριάντα πέντε χωρίς να είμαι γύφτος και το είπαν στα παιδάκια οι ΜΑΛΑΚΕΣ κ με κάνανε γνωστό εν τω μεταξύ με κάνανε κ βασανιστήρια κ γερασα στο μυαλό τι ΜΑΛΑΚΕΣ

οχι δεν εγινε κατι.ενας τσακωμος με τη μανα μου πριν 10 μερες που βγηκα εκτος οριων αλλα το ξεπερασα πολυ γρηγορα..

ετσι ξαφνικα αρχισε.καθομουν στο γραφειο μου και κοιταω τα χερια μου και τα ποδια μου και το σωμα μου γενικα και ηταν σαν να μην ηταν δικο μου.κι οσο περνανε οι μερες γινεται πιο συχνο και αγχωνομαι μην χασω την επαφη με την πραγματικοτητα.

κουραστηκα πολυ 15 μηνες να ξεκολησω και να ξεφυγω απο το τελευταιο ψυχωτικο μου επεισοδιο και να επανελθω στην πραγματικοτητα και τωρα μετα απο 1 μηνα και κατι φοβαμαι μην την ξαναχασω απο αλλο λογο, την αποπροσαωποποιηση εννοω.

Boo έντονο στρες θυμός και απέχθεια σε πρόσωπα και καταστάσεις οδηγούν εκεί αλλά πάνω από όλα ανέφερε το στη γιατρό και ρώτησε την για τεχνικές αντιμετώπισης.

περασα εντονο θυμο για 1 εβδομαδα μετα αρχισα να το θαβω και δε νιωθω θυμο κατα 80-90%
στρες εχω λιγο για τις πανελληνιες αλλα πιστευω σε φυσιολογικα πλαισια.εκτος κι αν δεν το καταλαβαινω και ειναι περισσοτερο.
αμα καταφερω να σηκωθω θα παω αυριο στο ΚΨΥ να δω το γιατρο μηπως και μου αυξησει το remeron ή μηπως μου βαλει σε μονιμη βαση κανα xanax αν ειναι απο το αγχος.
απλα δε μπορω να καταλαβω τι μου φταιει τοσο πολυ
και φοβαμαι μηπως το παθω καμια ωρα και δε μπορεσω να ξαναερθω στο σωμα μου

Να πας να μιλησεις στο ΚΨΥ με το γιατρο.Προσεξα οτι εγραψες οτι περασες εντονο θυμο για μια βδομαδα κ μετα αρχισες να το θαβεις.Αυτο δεν εχει κοστος για τον οργανισμο σου;Το ''θαψιμο''εννοω.Γιατι κανενας εντονος θυμος δεν περναει σε 1 βδομαδα κ το να το θαβεις κ να το καταπιεζεις δεν σημαινει οτι δεν υφισταται.Δεν ειμαι ψυχολογος αλλα σκεφτομαι μηπως τα συμπτωματα σου εχουν σχεση με την απωθηση του θυμου σου.Μηπως να ανεφερες αυτο το περιστατικο με τον τσακωμο με τη μανα σου στο γιατρο;Γραφεις οτι βγηκες εκτος οριων στον τσακωμο κ μετα λες οτι φοβασαι μηπως δεν μπορεις να ξαναερθεις στο σωμα σου δ.λ.δ μηπως βγεις εκτος οριων κ εκει.

πηγα στο γιατρο.με το που του το λεω τι γινεται με ρωταει..τι σε στεναχωρησε?
του ειπα για τον τσακωμο αλλα οτι κατα 80-90% το εχω ξεπερασει.
και μου λεει σιγουρα? και λεω ναι νομιζω.
γινεται τοσο πολυ να με επηρεασε ενας τσακωμος ρε παιδια? ή το αγχος για τις πανελληνιες? αφου νομιζω οτι τα κοντρολαρω ολα αυτα.
τελος παντων μου προσθεσε αλλα 5mg aloperidin το πρωι μεχρι να με δει κανονικα στο ραντεβου μας σε 10 μερες

περισσοτερο θα με ενδιεφερε να ακουσω δικες σας ιστοριες για το πως αντιμετωπισατε και απο τι προερχεται αυτο.οι γιατροι δεν τα συζητανε οπως εμεις εδω

εγω κανω αποπραγματοποιηση οταν βαραει κοκκινα το στρες μου, το παθαινω απο 25 χρονων κ απο τοτε οποτε κανω γαδ εχω αυτο το συμπτωμα, δεν νιωθω ξενο το σωμα μου, αλλα νιωθω μη οικειο το περιβαλλον μου , νιωθω καπως σαν ρομποτ κ δεν αισθανομαι τιποτα..
μου εξηγουν καθε φορα οτι ειναι απο εντονο στρες, κλεινει ο διακοπτης του μυαλου τα συναισθηματα, οταν χαλαρωνω φευγει κ αυτο..αν αγχωθω το κανω στανταρ, ειναι το κυριο μο συμπτωμα κ δεν το εχω οταν ειμαι στα καλα μου..παρα μονο οταν κανω γαδ..
οταν χαλαρωσεις θα φυγει, ενδομυχα κατι σε εχει στρεσαρει.
βεβαια τωρα δεν ξερω αν η αποπραγματοποιηση στην ψυχωση ειναι ακριβως το ιδιο πραμα ή διαφερει σε εναν ανθρωπο που δεν εχει ψυχωση, δλδ εννοω μπορει εσενα να σε επιβαρυνει κ εμενα οχι επειδη δεν εχω ψυχωση.
αυτο ειναι κατι που μονο ο γιατρος σου μπορει να σου πει.
εφοσον εκανε αυξηση φαρμακου λογικα θα ηρεμησεις κ θα φυγει κ αυτο.

Όταν ένιωσα ξένο το περιβάλλον σαν να ξύπνησα από όνειρο ας πούμε ήμουν με παρέα καλοκαίρι βραδάκι έξω. Πάγωσα γιατί όλα γύρω μου τα ένιωσα άγνωστα, σα να με πήρε κάποιος και με άφησε εκεί. Πήρα ανάσες άγγιξα την καρέκλα πιο δυνατά και επανήλθα. Είχα διαβάσει ότι αυτό μπορεί να συμβεί πριν χρόνια και έδωσα απαντηση στον εαυτό μου και έφυγα μετά από λιγο δήθεν χαλαρή. Όταν έπαθα αποπροσωποποιηση μου στοίχισε περισσότερο στη ψυχολογία. Ένα γειωμα και μια υπενθύμιση μέσω φωτογραφίας ή δώρου που μου είχαν κάνει την πρώτη φορά με επανέφερε. Την δεύτερη κατέληξα στο τέλος με ρεμερον γιατί ήταν λες και είχα αδειάσει από ζωή. Στη κάθε περίπτωση σκέφτηκα ότι είναι τρικ του μυαλού μου και να μην πανικοβληθω όταν ήμουν με κοσμο. Προσπάθησα δηλαδή να το μικρύνω ως γεγονός αλλά όταν έγινε έντονο και το έζησα μαζί και με άλλα γεγονότα επανήλθα με αγωγή.

κ γω παντα με αγωγη επανερχομαι , αλλα την πρωτη φορα που το επαθα ηταν τοσο εντονο που ενιωθα ακομα κ σαν κουφη, σαν να μην μπορουσα να συνδεθω με τιποτα κ με κανεναν στο περιβαλλον μου, δεν εβρισκα επαφη ουτε με τα αντικειμενα αλλα ουτε κ με τις καταστασεις, δεν ειχα κανενα πληρως συναιασθημα, ειπα οτι τρελλαθηκα, μιλησα με τον γιατρο μυο κ δεν μου εδωσε κανενα φαρμακο τοτε, δεν ειχα παρει μεχρι τοτε κανενα φαρμακο, ειπα οτι οκ..ας μεινω ετσι, ενιωσα σαν αναπηρη κ ειπα οτι θα σταματησω να το παλευω κ ας μεινω ετσι για ολη μου τη ζωη, πχ αν μου κοβοντουσαν τα ποδια , θα εμενα με κομμενα ποδια, οποτε ας μεινω ετσι κ εκανε να μου περασει 1 χρονο περιπου χωρις αγωγη..υποχωρησε σταδιακα μονο του.
Τοτε οδηγουσα μια μηχανη, θυμαμαι συγκεκριμενα κατεβαινα κεντρο κ ηταν βραδι, δεν ενιωθα καν οτι οαδηγαω την μηχανη μου, αλλα ηξερα οτι οδηγουσα, ενιωθα σαν να πεταω ενα πραμα, τα φωτα ειχαν οξυνθει στα ματια μου, τα εβλεπα ολα πιο εντονα, λες κ ειχα παρει τριπακι..ενω δεν εφυγα ποτε απο το περιβαλλον ενιωθα οτι ημουν σε κατι ενδιαμεσο, δεν φευγεις ποτε..αλλα ουτε εισαι κ εκει..
σαν ονειρικη κατασταση, παραλληλα με μια απιθανη θολουρα στο κεφαλι, μηδεν σκεψη, μηδεν αισθηση, μηδεν συναισθημα , το μονο που επικρατουσε ηταν μια μηχανιλη λογικη, μια υπερμετρη λογικη που επικρατουσε μεσα μου, σαν γνωση, πχ αν αυτη τη στιγμη σπρωξω καποιον στον δρομο δεν θα νιωσω ντροπη...ομως δεν το κανω γιατι γνωριζω οτι δεν πρεπει να σπρωχνουμε ανθρωπους...δεν ειχα συναισθημα για τιποτα..κ τοτε ειχα πει το θεικο στην ομαδα.." παιδια αν με παρετε κ με κλεισετε σε ενα κουτι δεν θα το νιωσω, δεν θα νιωσω οτι δεν μου αρεσει κ οτι θελω να βγω απο αυτο το κουτι, θα κατσω εκει μεχρι να με βγαλετε εσεις..δεν θα με ενοχλησει, τιποτα δεν με ενοχλει,αφου δεν νιωθω.."
πολυ ασχημο συναισθημα πραγματικα, τρομακτικο πραμα.

Άντεξες ένα χρόνο; Μπράβο αν και ειναι λίγο το μπράβο. Ευτυχώς που είχες ομάδα, εγώ δεν είχα ούτε έχω ακόμα in real life άνθρωπο να μιλήσω για αυτά ενώ βιώνουν πολλοί άνθρωποι πιστεύω ανάλογα γεγονότα. Αυτό το μηδέν δεν μοιάζει με τη μαυρίλα της κατάθλιψης ούτε με τον τρόμο του άγχους, είναι κάτι άλλο που ακόμα δεν μπορώ να το περιγράψω αλλά από όσα έγραψες καλύπτομαι.