Η φύση του κακού

Ποια είναι η πραγματική φύση του κακού;
Τι ορίζεται ως "κακό";
Και τι μπορούμε να ορίσουμε ως "κακό άνθρωπο";
Στους περισσότερους η απάντηση φαντάζει εύκολη, όμως εάν το ψάξει ο καθένας ιδιαίτερα θα αντιληφθεί ότι στην πορεία τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο......
Η έμπνευσή μου για τη σχετική ερώτηση;
Το πείραμα του Μίλγκραμ και το βιβλίο του Zimbardo "The Lucifer's effect".
Είναι τρομερό και σοκαριστικό να διαπιστώνεις ότι αυτούς, τους οποίους θεωρούμε ως "απόλυτα τέρατα", "ενσαρκωτές του κακού" και της "απόλυτης ψυχοπάθειας" - οι αρχηγέτες των Ναζί- ήταν στην πραγματικότητα.......... άνθρωποι σαν κι εμάς, οι οποίοι κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες έδρασαν όπως έδρασαν! Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να δει και τα σχετικά με τη δίκη του Άϊχμαν στην Ιερουσαλήμ, της Χάνα Άρεντ.... Η κοινοτοπία του κακού. Τα περισσότερα από αυτά τα "τέρατα" ήταν οικογενειάρχες και μάλιστα τρυφεροί προς τις συζύγους και τα παιδιά τους!
Εξαιτίας αυτών οδηγήθηκα στην υπόθεση πως ένας από τους παράγοντες που οδηγεί στο "κακό" είναι η απόλυτη υπακοή και η δειλία ταυτόχρονα να εναντιωθείς στην όποια εξουσία σου επιτάσσει να ασκήσεις τον παραλογισμό..............
Ο ηθικισμός "εκκολάπτει" κι εκείνος το "κακό"!
Παράδοξο εκ πρώτης όψεως δεν ακούγεται;
Κι όμως... Εάν ληφθεί υπόψιν το ρηθέν υπό του Γιούνγκ, ότι " όσο μεγαλώνουμε τόσο γιγαντώνεται και η "σκιά" που έχουμε μέσα μας κι όσο την καταπιέζουμε, τόσο εκείνη θα επαναστατήσει στο τέλος" τότε το παραπάνω γίνεται αντιληπτό! Η ηθικολογία είναι ένα επικάλυμμα του προβλήματος, γι' αυτό καταλήγει στην υποκρισία πολλές φορές. Διότι καταπιέζοντας απλώς τη "σκιά", ή ακόμα χειρότερα απωθώντας την αρνούμενος την ύπαρξή της, εκείνη στο τέλος θα επιστρέψει δριμύτερη..........

Θα θέσω 3 απόψεις για την φύση του κακού:Μία που θέλω να ισχύει , μία αντικειμενική ,και μία που εύχομαι να μην ισχύει.
Η 1η ,είναι ότι το κακό έχει ρόλο που επιτελεί,έχει σκοπιμότητα σε βάθος χρόνου. Δηλαδή,ακόμα και αν φαίνεται δυσάρεστο ή εχει αρνητική επιρροή όταν διαδραματίζεται, αποτελεί εργαλείο για την εξέλιξη της συνείδησης..η οποία όταν ολοκληρωθεί και "κοιτάξει πίσω" θα εκτιμήσει την χρησιμότητά του και θα αντιληφθεί ότι ηταν απαραίτητο(συγχώρεση/εξαγνισμός)
Η 2η είναι,ότι το κακό είναι η αρνητική πλευρά του κόσμου...ότι ποθεί την εξουσία,ευνοεί την διάσπαση,τον κατακερματισμό,τον έλεγχο και αντιμάχεται διαρκώς τις θετικές δυνάμεις, σε έναν αγώνα καταδικασμένο να ισορροπεί σε βάθος χρόνου λόγω φυσικών νόμων(αλλά περιστασιακά μπορεί να υπερισχύει η μία ή η αλλη πλευρά) .
Η 3η που δεν θα ήθελα να ισχύει,που εύχομαι να μην ισχύει,είναι ότι το "κακό" εκφράζει όντως την συνειδητοποίηση της τυχαιότητας και μη σκοπιμότητας/νοήματος του κόσμου.Η καλοσύνη είναι μόνο αποτέλεσμα πεπερασμένων πεποιθήσεων που έχουν αναγκη την ασφάλεια,και οποιαδήποτε ενοποιητική δυναμη,ακόμα και η αγάπη, υποδηλώνει Φόβο και στερεί την ελευθερία.Οι σκέψεις/τα λόγια/οι πράξεις δεν εχουν βαρύτητα πλέον,όλα ειναι αγώνας αποδειξεων εναντίον του φόβου,του πεπερασμένου στοιχείου.Η συνείδηση λαχταρώντας την ελευθερία επαναστατεί και οδηγειται στην ασυδοσία,εις βαρος του κόσμου

Κ αν δεν υπαρχει ουτε απολυτα κακο,ουτε απολυτα καλο;

σε καθε περιπτωση κακο ειναι η ελειψη ηθικης αυτο και τιποτα περισσοτερο.
πχ ειναι κακο να σκοτωνω σκυλακια πατωντας τα με το αυτοκινητο αλλα δεν ειναι κακο να πατω μια κατσαριδα. καπου εκει τελειωνει το θεμα.........