Συνεχόμενες διαταραχές πανικού

Είμαι 27 και το 2011 έμαθα πρώτη φορα τη θα πει κρίση πανικού!! Δεν το αντιμετώπισα απο την αρχή σοβαρά αν και άρχισε σιγα σιγα να μπαίνει στη ζωή μου! Εδω και 3,5 χρόνια εχει μπει στη ζωή μου το xanax μαζί με το seroxat ως θεραπεία και παραμένω στάσιμος και με όλο και περισσότερες φοβίες να προστίθενται χωρίς να μπορώ να αντιδράσω θαρραλέα γιατι το σώμα δεν ακολουθεί ! Θελω να τα κόψω τα φάρμακα γιατι πιστεύω πως με χαλάνε αλλα όλες οι απόπειρες ειναι πολυ οδυνηρές!! Προφανώς παρακολουθούμε το τελευταίο ειδικά διάστημα απο ειδική ψυχίατρο-ψυχολόγο αλλα θελω και τη γνώμη σας!!

δυσκολο πραμα το περασα μικρη , ετσι ξεκινησα στα 17, παθαινα 15 κρισεις την μερα, ειχα ξεθεωθει..σταματησα να κανω ο.τιδηποτε, με εριξε σε βαρια κλινικη καταθλιψη κ ταλαιπωρηθηκα πολυ...απειρα, εχασα την ζωη μου σχεδον, ημουν μια ζωντανη νεκρη..
στο τελος σταματησα να τρωω εντελως κ νοσηλευθηκα για κλινικη καταθλιψη.
Μου εδιναν ζαναξ κ σεροξατ τα οποια δεν με βοηθησαν.
Τελικα ξεκινησα ψυχοθεραπεια, 2 φορες την εβδομαδα αρχικα γιατι ημουν βαρυ περιστατικο κ σε μερικους μηνες ειχα ξαναβρει τον εαυτο μου..
απο τοτε δεν ξαναεπαθα ποτε κριση πανικου, επομενη υποτροπη στα 25 αλλα με αλλη συμπτωματολογια.. συνεχομενο βασανιστικο στρες 24 ωρες το 24 ωρο δεν πηρα φαρμακο το αντιμετωπισα μεσα στην ομαδικη θεραπεια που ηδη εκανα..
επομενη υποτροπη στα 31 οπου ξεκινησα ladose για πρωτη φορα κ ολα μια χαρα..
απο τοτε κανω γαδ συχνα πυκνα κ παιρνω χαπι, τελικως μου ειπαν οτι θα παιρνω πλεον χαπι για ολη μου τη ζωη, το χαπι μου αυτη τη στιγμη ειναι το effexor..
εχω μια κανονικη κ νορμαλ ζωη, περαν των υποτροπων μου.
δουλευω, εχω σχεση,εχω φτιαξει την ζωη μου, κανω χορο, διδασκω χορο, κανω τις βολτες μου,ειμαι κοινωνικοτατη, εχω παρεες κ περναω υπεροχα.
πρωτα αποδεξου το οτι εχεις αυτο το προβλημα κ κανε υπομονη κ πολλη ψυχοθεραπεια...
οσον αφορα το σεροξατ ειχα ακουσει οτι γενικα εχει απγορευτει γιατι κανει εξαρτηση..
εμενα προσωπικα δεν με βοηθησε οπως ειδες.
υπαρχουν θεωρω καλυτερα φαρμακα, το σεροξατ ειναι αρχαιο.
εχω παρει στην ζωη μου τονους ζαναξ περιστασιακα κατα τις υποτροπες μου, εξαρτηση δεν επαθα ποτε απο αυτο, γνωμη μου μη παρεις ζαναξ περισσοτερο απο 2μηνο κ μεγαλες ποσοτητες.
δουλεψε το ψυχοθεραπευτικα κ θα βγαλεις ακρη.
ευχομαι ο.τι καλυτερο.

καλησπερα και εγω εχω το ιδιο εδω και 9 χρονια με την αναπνοη μου νιωθω οτι δεν μπορω να παρω καλα ανασα πηγα σε γιατρο μου ειπε αγχωδης διαταραχη με αγοραφοβια αν και δεν το πιστευα νομιζα οτι εχω κατι σοβαρο εκανα θεραπεια περιπου ενα χρονο με ζαναξ σεροξατ εφεκσλορ λυρικα στην αρχη ειδα λιγο βελτιωση μετα σταματησα λογω χρηματων και υστερα εγινα χειροτερα και ακομα το χω πολυ εντονα φοβαμαι μεχρι και μπανιο να κανω οταν με ποιανει παραλυω ολος δεν μπορω να δουλεψω! τι να κανω ? να κανω ξανα ψυχοθεραπεια? ευχαριστω!

Η γνώμη μου,είναι να καταλάβεις από που σου έχει δημιουργηθεί όλο αυτό το άγχος και να προσπαθήσεις να το καταπολεμήσεις.
Η κρίση πανικού δεν είναι τίποτα περισσότερο από το αγχος που σε κατακλύζει σε καθημερινή βάση.

Να υποψιαστώ ότι μεγάλωσες σ'ένα κακό οικογενειακό περιβαλλον και με τις διάφορες πιέσεις που δέχεσαι τα τελευταία χρόνια από τη ζωή άρχισαν να σου εμφανίζονται κρίσεις πανικού.
Χαλάρωσε λίγο.......................................... ....τα φάρμακα όντως δεν βοηθούν τρομερα,αλλά αυτό θα το συζητήσεις και με τον γιατρό σου,οι γιατροί συνηθως δίνουν φάρμακα,σπάνια σου λένε να τα κόψεις.

Γεια κι από μένα,

Καινούρια στο forum, αρχαία στο πρόβλημα. Εν ολίγοις τα πράγματα έχουν ως εξής για μένα.
Είμαι 40 χρονών με ζωή φαινομενικά τακτοποιημένη. Παντρεμένη με 4 παιδιά. Εργάζομαι σε μια δουλειά που με αφήνει αρκετά ικανοποιημένη. Κρίσεις πανικού και αγοραφοβία έχω από την ηλικία των 11 περίπου με έξαρση από τα 14-24 και κορύφωση από το 17-23 που συμπίπτουν με την εποχή που απομακρύνθηκα από την οικογενειακή εστία για σπουδές στην Αθήνα. Η ζωή μου φάνηκε να μπαίνει σε τάξη όταν επέστρεψα στον τόπο καταγωγής μου και έπιασα δουλειά. Στα 25 παντρεύτηκα από μεγάλο έρωτα και όπως προανέφερα έκανα τα παιδιά μου. Κατά τη διάρκεια του γάμου μου, έδωσα κατατακτήριες εξετάσεις και τελείωσα και 2η σχολή. Πριν από 2 χρόνια περίπου τελείωσα το μεταπτυχιακό μου πράγμα το οποίο με εξάντλησε σωματικά αφού πολλές φορές κοιμόμουν 2-3 ώρες την ημέρα προκειμένου να μπορέσω να αντεπεξέλθω στους πολλαπλούς ρόλους μου. Όλα αυτά τα χρόνια από 24-39 είχα κάποιες κρίσεις πανικού και αγοραφοβία σποραδικά. Ποτέ στη ζωή μου δεν επιθυμούσα να κυκλοφορώ μόνη μου αλλά είχα φτιάξει στο μυαλό μου ένα κύκλο ασφάλειας στον οποίο μπορούσα να κινηθώ και να λειτουργήσω χωρίς ουσιαστικό πρόβλημα. Σημειώστε ότι ο άντρας μου ποτέ δεν έμαθε για αυτές μου τις ανασφάλειες όπως και σχεδόν κανένας άλλος.
Ενώ θα περίμενε κανένας να ξεκουραστώ μετά το τέλος του μεταπτυχιακού μου, και πολύ περισσότερο φέτος που είμαι σε ένα καινούριο πόστο στη δουλειά το οποίο μ' αρέσει πολύ ενώ το μέχρι πέρυσι πόστο μου δημιουργούσε άγχος και πίεση, εντούτοις σιγά-σιγά άρχισαν από τον Μάιο και περισσότερο από τον Σεπτέμβριο 2016 να υποτροπιάζω. Από τον Νοέμβριο και κυρίως από τον Δεκέμβριο 2016 η κατάσταση έγινε αφόρητη. Αφού επισκέφτηκα καρδιολόγο που έκανε όλο το σετ εξετάσεων χωρίς κάποιο παθολογικό εύρημα, έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να σηκωθώ για να πάω στη δουλειά. Με πιάνει άγχος και ανασφάλεια ακόμη και μέσα στο σπίτι. Αισθάνομαι να πνίγομαι πολλές φορές.
Στα μέσα Ιανουαρίου 2017 μετά από προτροπή 2 πολύ καλών φίλων και σχεδόν με τη βία πήγα σε ψυχολόγο. Στις πρώτες συνεδρίες μου πρότεινε φαρμακευτική αγωγή κάνοντας διάγνωση για κατάθλιψη. Το άκουσμα της κατάθλιψης με καταρράκωσε εντελώς. Πέρασα 15-20 μέρες σε απόγνωση. Δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα. Έφτασα στο σημείο να παρακαλώ τον άντρα μου (στον οποίο μόλις τον Ιανουάριο είπα τι περνάω) να έχουν σερβίρει φαγητό μέχρι να επιστρέψω από τη δουλειά γιατί μου φαινόταν βουνό ακόμη και να σερβίρω ή να βάλω τα πιάτα στο πλυντήριο πιάτων.
Η κατάσταση μπορώ να πω ότι έχει κάπως ομαλοποιηθεί. Ωστόσο η ζωή μου θέλει πολύ χρόνο για να επανέλθει σε μια κανονικότητα. Με δυσκολία πηγαίνω για δουλειά και κάνω τις δουλειές του σπιτιού. Πάλι καλά, αν σκεφτεί κανείς ότι πριν από 2 μήνες ούτε και αυτά δεν μπορούσα να κάνω...
Το πρόβλημα είναι ότι έχει αρχίσει και με παίρνει από κάτω γιατί δε μπορώ άλλο να κρύβομαι από τα παιδιά μου και δεν αντέχω άλλο τον εαυτό μου... Προχτές ο μικρός μου γιος με ρωτούσε επίμονα γιατί δεν μπορώ να τον πάω για ποδόσφαιρο. Πού να του εξηγήσω ότι εγώ με δυσκολία οδηγώ μόνο μέχρι τη δουλειά μου;;; Μου κοστίζει πολύ ότι δεν είμαι ανεξάρτητη. Δε μπορώ να πάω πουθενά μόνη μου και να κάνω τίποτα απολύτως χωρίς να πρέπει να απολογηθώ πρώτα στον εαυτό μου και μετά στους άλλους. Ταυτόχρονα δεν έχω και καμία διάθεση να πάω πουθενά ούτε με παρέα πχ τον άντρα μου. Θέλω να κάθομαι μόνο στο σπίτι. Όλη αυτή η κατάσταση με έχει εξαντλήσει.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά πριν από ένα μήνα και χωρίς καμιά εξήγηση σταμάτησε να επικοινωνεί μαζί μου η καλύτερη μου φίλη τα τελευταία 8 χρόνια που ομολογουμένως με βοήθησε πάρα πολύ και στο συγκεκριμένο πρόβλημα. Αν και προσπάθησα μέσω μηνυμάτων να επικοινωνήσω μαζί της, φαίνεται να μην την αφορά πια η παρέα μαζί μου. Αισθάνομαι πολύ μόνη. Επιπλέον αισθάνομαι να πνίγομαι σε ένα βουνό υποχρεώσεων όπου ουσιαστικά μόνο υπηρετώ τους άλλους. Η μόνη μου χαρά σχεδόν είναι το βράδυ που ξαπλώνω στο κρεβάτι και μπορώ να ηρεμήσω και να ξεκουραστώ. Εννοείται ότι έχω γίνει ακόμη χειρότερη μητέρα απ' ότι στο παρελθόν αφού δεν έχω το κουράγιο ούτε να μιλήσω στα παιδιά μου πολλές φορές.
Θεωρητικά θα ήθελα να ξεφύγω 2-3 μέρες πηγαίνοντας κάπου μόνο με τον άντρα μου και ξεφεύγοντας από τα παιδιά και τις δουλειές του σπιτιού. Ωστόσο, δεν υπάρχει κανένας διαθέσιμος να κρατήσει τα παιδιά κι έτσι κάτι τέτοιο αποκλείεται.
Μου μπαίνουν συχνά πειρασμοί του τύπου, είναι πράγματι αυτή η ζωή την οποία ήθελα; Τότε γιατί δεν είμαι ευχαριστημένη; Μήπως με τιμωρήσει ο Θεός που τα έχω όλα και πάλι δεν είμαι καλά;
Τέλος, δεν ξέρω αν και κατά πόσο με βοηθά η ψυχοθεραπεία (κάνω 2 συνεδρίες την εβδομάδα εδώ και 2,5 μήνες). Ανησυχώ γιατί δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που αποκομίζω. Είναι σαν να λέμε σκόρπια πράγματα. Δεν κατανοώ πώς θα με βοηθήσει όλο αυτό. Μάλλον με έχει βοηθήσει αλλά δεν είμαι και απολύτως σίγουρη γι' αυτό.

Θελω να απαντήσω στο τελευταίο πόστ και να πω. Μπράβο που τόσα χρόνια το διαχειριστηκες και μάλιστα χωρίς αγωγή. Έχεις εξουθενωθει με το να δίνεις σε όλους εκτός από εσένα. Βοήθα η κουβέντα αλλά φυσικά θα βοηθήσει και η στήριξη από τον σύντροφό με τα παιδιά και τις υποχρεώσεις. Κάνε έναν έλεγχο στον θυρεοειδή μιας και δημιουργεί θέματα και αν χρειαστεί έστω για ένα εξάμηνο να ακολουθήσεις αγωγή ελπίζω να μην σου στοιχίσει ψυχολογικά. Είναι ένα εφόδιο σε μια απαλευτη περίοδο.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Θελω να απαντήσω στο τελευταίο πόστ και να πω. Μπράβο που τόσα χρόνια το διαχειριστηκες και μάλιστα χωρίς αγωγή. Έχεις εξουθενωθει με το να δίνεις σε όλους εκτός από εσένα. Βοήθα η κουβέντα αλλά φυσικά θα βοηθήσει και η στήριξη από τον σύντροφό με τα παιδιά και τις υποχρεώσεις. Κάνε έναν έλεγχο στον θυρεοειδή μιας και δημιουργεί θέματα και αν χρειαστεί έστω για ένα εξάμηνο να ακολουθήσεις αγωγή ελπίζω να μην σου στοιχίσει ψυχολογικά. Είναι ένα εφόδιο σε μια απαλευτη περίοδο.

---

Ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές Constantly curious. Θέλω πραγματικά να το παλέψω χωρίς αγωγή. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω αλλά θέλω να το προσπαθήσω. Η αλήθεια είναι ότι έχω καταρρεύσει σωματικά και κυρίως ψυχολογικά. Τόσα χρόνια είχα πειστεί ότι το ελέγχω. Τώρα που νιώθω ότι χάνω τον έλεγχο του εαυτού μου, τρομάζω και απογοητεύομαι. Ελπίζω μόνο να συνέλθω κάπως και σύντομα...