Κατάθλιψη στα 36 μου

Καλησπέρα,
Μια ζωή ήμουν δυνατός εγκεφαλικά, είχα κουράγιο, είχα όρεξη να δουλέψω, να προχωρήσω την ζωή μου.
Τον τελευταίο καιρό (περίπου 2,5 μήνες) έπεσα σε κατάθλιψη.

Ζορίστηκα αρκετά με την δουλειά (ελεύθερο επάγγελμα) μου αφού κάθε μέρα αγχωνόμουν πάρα πολύ να βγάλω το μεροκάματο με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να φτάσω τα όρια μου. Και η δουλειά να μην μπορεί να αποδώσει όπως έπρεπε, να το σκέφτομαι συνεχώς, να στενοχωριέμαι και να αγχώνομαι μόνο. Αντί να βάλω την δουλειά στην ζωή μου, έκανα την δουλειά ζωή μου.

Αρχικά είχα πάρα πολλά νεύρα λόγω άγχους και γι αυτό τον λόγο ζήτησα απο ψυχίατρο να μου δώσει αγχολυτικά χάπια. Μου έδωσε Rispefar και Malicon για άγχος και κατάθλιψη αντίστοιχα. Με βοήθησαν στα νεύρα όμως μετά από λίγο καιρό έχανα σταδιακά την θέληση μου για δραστηριότητες που έκανα πριν, ώσπου έφτασα στο σημείο κάποια στιγμή να μην κάνω τίποτα αλλά να περιφέρομαι σαν ρομποτ. Τα νευρά έδωσαν την θέση τους σε τεράστια στεναχώρια (σε σημείο που δεν άντεχα πλέον).

Πλέον δεν εχω νεύρα αλλά μόνο κατάθλιψη σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από την ημέρα που ξεκίνησα τα χάπια. Στο μυαλό μου κάθε μέρα που πρέπει να σηκωθώ να πάω στην δουλειά μου φαίνεται Γολγοθάς (φοβάμαι), εχω γεμίσει φοβίες, εχω χάσει την αυτοπεποίθηση μου, εχω χάσει την δύναμη μου και το μόνο που θέλω ειναι να κοιμάμαι.

Κάποια στιγμή ήθελα να πέσω να κοιμηθώ και να μην ξανα-ξυπνήσω. Τόσο πολύ είχα απογοητευτεί άπο την ζωή μου σε σημείο που δεν την ήθελα πιά. Ένιωθα οτι η ζωή μόνο στεναχώριες μου προσφέρει και δεν την χρειάζομαι. Δεν θα με πείραζε να μην ζω...

Αφού είχα αυτή την μεγάλη αλλαγή στην διάθεση μου ο γιατρός μου έδωσε να παίρνω και Motofen (1/4) κάθε βράδυ. [B]Έτσι πλέον λαμβάνω κάθε πρωί ένα χάπι Rispefar και Malicon και 1/4 Motofen κάθε βράδυ.

Μέσα μου βαθιά νιώθω τον φόβο της δουλειάς, με προβληματίζουν τα θέματα που είχα και στο παρελθόν αλλά λές και υπάρχει μια μεμβράνη που κρατάει από το να εκραγώ. Το μόνο κακό ειναι ότι νυστάζω συνεχώς, με το παραμικρό με παίρνει ο ύπνος, με αποτέλεσμα να μην ζώ τίποτα πλέον.

Ενω γύρω μου μπορώ να δώ ότι υπάρχουν πολύ χειρότερες καταστάσεις, ή οτι εντάξει δεν ειναι και τόσο χάλια η δική μου περίπτωση, δεν μπορώ να βάλω μέσα στο μυαλό μου θετικές σκέψεις και να νιώσω καλύτερα. Συνεχίζω να φοβάμαι και να νιώθω οτι πλέον ειμαι άρρωστος και τελειωμένος ψυχολογικά.

Δεν μπορώ να ευχαριστηθώ τίποτα, τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να γελάσω, δεν έχω όρεξη να κάνω και τα πιό απλά πράγματα. Μόνο τρώω, κοιμάμαι, και πάω στην δουλειά...

Ειλικρινά θέλω να κάνω την ζωή μου όπως παλιά, που δεν ήταν τέλεια άλλα τουλάχιστον ήμουν ζωντανός.
Θέλω να γίνω όπως πριν 3 χρόνια που ήμουν γεμάτος ζωή και αισιοδοξία στην δουλειά μου.

Πως μπορώ ρε παιδιά να βγω απο αυτό το σκοτεινό τουνελ που μπήκα?
Δεν μου αρέσει εδώ μέσα...

Η υπολοιπη ζωη σου πως ειναι;
Φιλοι, συντροφος, άλλα προσωπα....
Ναι, η πιεση της δουλειάς πυροδοτει πολλες φορες άλλα διαφορα μεσα μας και γινεται φαινομενικα η αιτια να αρχισει η κατρακύλα....
Δεν εχω εμπειρία απο φαρμακα, ξερω ομως αυτο που περιγραφεις για την καταθλιψη.
Χωρις νοημα, χωρίς ουσια τιποτα. Και υπνος, ναι, πολυς υπνος...
Ψυχοθεραπεία εχεις κανει/σκεφτεσαι να κανεις;
Ισως σε βοηθουσε παραλληλα με τα φαρμακα....

Ο μόνος που ξέρει το δρόμο για την έξοδο από το τούνελ, είσαι εσύ. Εφόσον, ήδη παίρνεις αγωγή θα μπορούσες να την συμπληρώσεις και με ψυχοθεραπεία (εάν δεν κάνεις), ώστε να μπορείς να μιλάς για όλα τα συμτώματα που γεννά η κατάθλιψη, αλλά και να υπάρχει κάποιος δίπλα σου, που να σε υποστηρίζει τον αγώνα ενάντια της. Όλα αυτά που αναφέρεις, σχετικά με φοβίες, ανηδονία, υπερυπνία είναι κλασσικά συμπτώματα κατάθλιψης. Ο καθένας μας χρειάζεται το δικό του χρόνο για να αντιδράσει ουσιαστικά και να αποφασίσει να προχωρήσει τη ζωή του, είτε μαζί με την κατάθλιψη, ειτε χωρίς. Βασικότερο όλων είναι να μην παραιτήσε, συνέχισε το πρόγραμμα σου με τη δουλειά και προσπάθησε να προσθέσεις και κάτι άλλο στη ζωή σου, που σου δίνει ευχαρίστηση, φίλους, οικογένεια, χόπμπυ κτλ. Προφάνως στη φάση που είσαι το κενό δεν θα γεμίσει εύκολα, αλλά χρειάζεται να προσπαθούμε συνέχεια για να μην χάνουμε το νόημα.

Συνεχισε να κανεις αυτα που κανεις!Φτιαξε ενα προγραμμα χαλαρο για αρχη...μην εχεις μεγαλες απαιτησεις απο τον εαυτο σου για την ωρα...δουλεια,υπνο,περπατημ� �,καλη διατροφη,φιλους και οικογενεια!Προσθεσε και ψυχοθεραπεια και προσπαθησε να μη συζητας συνεχεια αυτα που εχεις στο μυαλο σου!Κι εγω στην ιδια φαση ειμαι και σε καταλαβαινω...

να εχεις φιλους και οικογενεια κοντα....θελει προσπαθεια!κι εγω στην ιδια φαση ειμαι και σε καταλαβαινω...

Quote:

---

Originally Posted by lef1979

Καλησπέρα,
Μια ζωή ήμουν δυνατός εγκεφαλικά, είχα κουράγιο, είχα όρεξη να δουλέψω, να προχωρήσω την ζωή μου.
Τον τελευταίο καιρό (περίπου 2,5 μήνες) έπεσα σε κατάθλιψη.

Ζορίστηκα αρκετά με την δουλειά (ελεύθερο επάγγελμα) μου αφού κάθε μέρα αγχωνόμουν πάρα πολύ να βγάλω το μεροκάματο με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να φτάσω τα όρια μου. Και η δουλειά να μην μπορεί να αποδώσει όπως έπρεπε, να το σκέφτομαι συνεχώς, να στενοχωριέμαι και να αγχώνομαι μόνο. Αντί να βάλω την δουλειά στην ζωή μου, έκανα την δουλειά ζωή μου.

Αρχικά είχα πάρα πολλά νεύρα λόγω άγχους και γι αυτό τον λόγο ζήτησα απο ψυχίατρο να μου δώσει αγχολυτικά χάπια. Μου έδωσε Rispefar και Malicon για άγχος και κατάθλιψη αντίστοιχα. Με βοήθησαν στα νεύρα όμως μετά από λίγο καιρό έχανα σταδιακά την θέληση μου για δραστηριότητες που έκανα πριν, ώσπου έφτασα στο σημείο κάποια στιγμή να μην κάνω τίποτα αλλά να περιφέρομαι σαν ρομποτ. Τα νευρά έδωσαν την θέση τους σε τεράστια στεναχώρια (σε σημείο που δεν άντεχα πλέον).

Πλέον δεν εχω νεύρα αλλά μόνο κατάθλιψη σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από την ημέρα που ξεκίνησα τα χάπια. Στο μυαλό μου κάθε μέρα που πρέπει να σηκωθώ να πάω στην δουλειά μου φαίνεται Γολγοθάς (φοβάμαι), εχω γεμίσει φοβίες, εχω χάσει την αυτοπεποίθηση μου, εχω χάσει την δύναμη μου και το μόνο που θέλω ειναι να κοιμάμαι.

Κάποια στιγμή ήθελα να πέσω να κοιμηθώ και να μην ξανα-ξυπνήσω. Τόσο πολύ είχα απογοητευτεί άπο την ζωή μου σε σημείο που δεν την ήθελα πιά. Ένιωθα οτι η ζωή μόνο στεναχώριες μου προσφέρει και δεν την χρειάζομαι. Δεν θα με πείραζε να μην ζω...

Αφού είχα αυτή την μεγάλη αλλαγή στην διάθεση μου ο γιατρός μου έδωσε να παίρνω και Motofen (1/4) κάθε βράδυ. [B]Έτσι πλέον λαμβάνω κάθε πρωί ένα χάπι Rispefar και Malicon και 1/4 Motofen κάθε βράδυ.

Μέσα μου βαθιά νιώθω τον φόβο της δουλειάς, με προβληματίζουν τα θέματα που είχα και στο παρελθόν αλλά λές και υπάρχει μια μεμβράνη που κρατάει από το να εκραγώ. Το μόνο κακό ειναι ότι νυστάζω συνεχώς, με το παραμικρό με παίρνει ο ύπνος, με αποτέλεσμα να μην ζώ τίποτα πλέον.

Ενω γύρω μου μπορώ να δώ ότι υπάρχουν πολύ χειρότερες καταστάσεις, ή οτι εντάξει δεν ειναι και τόσο χάλια η δική μου περίπτωση, δεν μπορώ να βάλω μέσα στο μυαλό μου θετικές σκέψεις και να νιώσω καλύτερα. Συνεχίζω να φοβάμαι και να νιώθω οτι πλέον ειμαι άρρωστος και τελειωμένος ψυχολογικά.

Δεν μπορώ να ευχαριστηθώ τίποτα, τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να γελάσω, δεν έχω όρεξη να κάνω και τα πιό απλά πράγματα. Μόνο τρώω, κοιμάμαι, και πάω στην δουλειά...

Ειλικρινά θέλω να κάνω την ζωή μου όπως παλιά, που δεν ήταν τέλεια άλλα τουλάχιστον ήμουν ζωντανός.
Θέλω να γίνω όπως πριν 3 χρόνια που ήμουν γεμάτος ζωή και αισιοδοξία στην δουλειά μου.

Πως μπορώ ρε παιδιά να βγω απο αυτό το σκοτεινό τουνελ που μπήκα?
Δεν μου αρέσει εδώ μέσα...

---

Και εγω ετσι ειμαι καπως φιλε μου...ωρες ωρες λεω δν θελω να ζω ας πεθανω δν με ευχαριστει πλεον τιποτα ειναι ενα μαρτυριο αυτο που ζω..εχω ενα χρονο που μπηκα σε αυτν τν ιστορια δοκιμασα πολλα χαπια αλλαξα πολλους γιατρους κ ακομα ειμαι σε αυτο τν κυκλο..θελω πολυ να βγω απο ολο αυτο να χαναβρω τν ευατο μου..τι να πω υπομονη μονο κ εγω αυτο κανω..

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Η υπολοιπη ζωη σου πως ειναι;
Φιλοι, συντροφος, άλλα προσωπα....
Ναι, η πιεση της δουλειάς πυροδοτει πολλες φορες άλλα διαφορα μεσα μας και γινεται φαινομενικα η αιτια να αρχισει η κατρακύλα....
Δεν εχω εμπειρία απο φαρμακα, ξερω ομως αυτο που περιγραφεις για την καταθλιψη.
Χωρις νοημα, χωρίς ουσια τιποτα. Και υπνος, ναι, πολυς υπνος...
Ψυχοθεραπεία εχεις κανει/σκεφτεσαι να κανεις;
Ισως σε βοηθουσε παραλληλα με τα φαρμακα....

---

Εχω μια κοπέλα (ακόμα) που με αγαπάει αρκετά, όμως φοβάμαι οτι κάποια στιγμή θα κουραστεί απο την κατάσταση μου.
Η οικογένεια μου έχει και αυτή τα δικά της προβλήματα για μπορέσει να σταθεί όπως πρέπει στα δικά μου.
Η δουλειά μου με σκοτώνει αλλά δεν εχω την δυνατότητα να την αφήσω για κάτι άλλο δυστηχώς.
Οι παρέα μου ειναι αδιάφορη και δεν περιμένω να βρω βοήθεια από εκεί.

Θα ηταν καλο να κρατησεις μεσα σου δυνατα, ολα τα καλα που εχεις αυτη τη στιγμη. Τιποτα δεν ειναι αυτονοητο. Η κοπελα σου, η οικογένεια, οτιδήποτε νιώθεις οτι υπαρχει διπλα σου και αξιζει.
Ειναι σημαντικο να κανουμε μια "στάση" καπου καπου για να δούμε τι έχουμε μπροστα μας.
Δεν ειναι ευκολο με ολα αυτα που περνάς, το ξερω. Οσοι έχουμε περασει απο αυτα, το ξερουμε καλα.
Ψυχοθεραπεία εχεις κανει;

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Θα ηταν καλο να κρατησεις μεσα σου δυνατα, ολα τα καλα που εχεις αυτη τη στιγμη. Τιποτα δεν ειναι αυτονοητο. Η κοπελα σου, η οικογένεια, οτιδήποτε νιώθεις οτι υπαρχει διπλα σου και αξιζει.
Ειναι σημαντικο να κανουμε μια "στάση" καπου καπου για να δούμε τι έχουμε μπροστα μας.
Δεν ειναι ευκολο με ολα αυτα που περνάς, το ξερω. Οσοι έχουμε περασει απο αυτα, το ξερουμε καλα.
Ψυχοθεραπεία εχεις κανει;

---

Οχι δεν έχω κάνει. Δεν εχουμε ψυχολόγο στο δημόσιο τομέα και οι ιδιωτικοί ειναι πέρα της οικονομικής μου ικανότητας.
Έλπιζα ότι θα μπορούσα να μιλήσω λίγο με τον ψυχίατρο αλλά δυστυχώς δεν λέμε και πολλά.

Σε καταλαβαίνω απόλυτα αδερφέ, εμενα ξεκίνησε απτα 21, έκανα διάφορα επεισοδια αλλα τα ξεπερναγα σχετικά γρήγορα, τωρα ειμαι στο πατο εδω και 3 χρονια, δεν μπορω αλλο αλλα τι να κανω...επερνα διάφορα κοκτέιλ φαρμάκων αλλα δεν με βοήθησαν, ισως καποια επειδεινωσαν την φάση, τωρα κανω ψυχοθεραπεία μονο παίρνω κατι συμπληρώματα και κατι ομοιοπαθητικα φαρμακα τα οποία μούφα μου φαίνονται, τι να πω μακαρι να ήξερα και εγω πως να βρω την έξοδο, θελει υπομονη και να μην τα παρατάμε ολοι μου λένε θα ξαναεπιστρεψω στη ζωη, αλλα δεν το πιστευω τόσο πολυ, εντωμεταξύ μου έχουν δημιουργηθεί και προβληματα που δεν ειχα πιο παλιά, φόβοι ανασφαλειες σωματικά κτλ, εχω ξεχάσει ποιος ειμαι τελείως, ολα μου φαίνονται τόσο διαφορετικά και άχρωμα...κουράγιο ρε φιλε

Έχεις ψάξει για κάποιο ΚΨΥ στην περιοχή σου;
Δηλάδή, ο ψυχίατρος σου, σου γράφει απλώς τη φαρμακευτική σου αγωγή;

Ναι, ισως σε καποιο δημοσιο νοσοκομειο; Θα σε βοηθουσε η ψυχοθεραπεία παράλληλα με τα φαρμακα.
Εισαι Αθηνα;

Quote:

---

Originally Posted by lef1979

Οχι δεν έχω κάνει. Δεν εχουμε ψυχολόγο στο δημόσιο τομέα και οι ιδιωτικοί ειναι πέρα της οικονομικής μου ικανότητας.
Έλπιζα ότι θα μπορούσα να μιλήσω λίγο με τον ψυχίατρο αλλά δυστυχώς δεν λέμε και πολλά.

---

Ψαξε για καποιο κεντρο ημερας στο δημο σου οπου θα σε δει δωρεαν ενας ψυχολογος.
Τις Κυριακες η μετα τη δουλεια περπατα λιγο εξω μονος η μαζι με την κοπελλα σου.Ειναι σημαντικο να βγαινεις εξω εστω για μια απλη βολτα.

ξέρεις τί βγήκε πρώτο από μέσα μου όταν σε διάβασα; "τί θέλει ο άνθρωπος και μπλέκει με φάρμακα". αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη. δεν πήρα ποτέ στη ζωή μου ψυχοτρόπα φάρμακα, χθες μάλιστα που μιλούσαμε με φίλους μου για το τί θα πει ωριμότητα τελικά, αναθυμήθηκα ότι μπορώ να μοιράσω τη ζωή μου σε περιόδους, πχ από τα 13 ως τα 24 ήμουν αυτό, από τα 25 ως τα 36 αυτό κλπ, έχοντας πάντα στα άκρα των περιόδων ένα εναρκτήριο λάκτισμα στο ένα και μια αποφόρτιση και έξοδο στο άλλο (γενικά πιστεύω πως η ωριμότητα σκέψεων και ενεργειών έρχεται σαν πικ σε κάθε περίοδο της ζωής μας, δεν είναι απόλυτη έννοια). συστέλλομαι κάπως να σου πω "επιχείρησε να τα βγάλεις πέρα μόνος σου χωρίς δηλητήρια" γιατί δεν γνωρίζω εάν πράγματι ασθενείς ή εάν πρόκειται για μια δύσκολη περίοδο. αρνούμαι να σε παρηγορήσω, μου είναι λίγο και άχρηστο. εγώ έκανα: χτυπούσα το χτύπημα με χτύπημα, έπαιζα σκουός με τον τοίχο μου, παραδεχόμουν ότι περνάω μια περίοδο δυστυχίας, κυλιόμουν μέσα μου και πονούσα, και μου έλεγα Σκάσε και ζήστο, αύριο όλα θα ειναι καλύτερα. κάποτε το αύριο άργησε 7 χρόνια, αλλά ήρθε. και όλα τα αύριο ήρθαν. και είμαι εδώ, καθαρή και ξεκάθαρη. συμβαίνουν ανατροπές, το ξέρω, αλλά ως την επόμενη ανατροπή εγώ θα ζήσω και όταν έρθει, θα την παλέψω με το μέτρο της σκυλίσιας δύναμης που θα βγαίνει κάθε φορά από μέσα μου

Θα υποστείς το σκοτάδι μέχρι να βρεις μια στάλα φως και θα συνεχίσεις να αντιμετωπίζεις φόβους. Κάποια στιγμη θα είναι μια συνήθεια που δεν θα επηρεάζει τόσο την ζωή σου σε όλους τους τομείς. Τα χάπια δεν εξαφανίζουν φοβίες και συσσωρευμενο πόνο ή άγχος απλώς τα μειώνουν. Όλη η δουλειά είναι δική σου αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε και ποια ακριβώς είναι αυτή η δουλειά. Αβεβαιότητα και ελεύθερο επάγγελμα είναι συνώνυμα. Καπως να σε πείσεις πως δεν είσαι αναγκασμένος να λύσεις άμεσα τις δυσκολίες και ότι ναι οικονομικά ζόρια και υπαρξιακό άγχος θα σε απασχολούν. Η ψυχοθεραπεία η καλή η γνωσιακη βοηθά. Χωρίς αυτή θα κάνεις το πικρό γλυκό έστω και ως ρομπότ κάνοντας τα καθημερινά. Πονάει φρικτά ναι. Δώσε χρόνο και στην αγωγή καμία φορά θέλει εξάμηνο για να κάνει κορύφωση.