Εγωισμός...

Με δεδομενο τον εγωισμο που ολοι εχουμε απο τη φυση μας, ισως καποιοι απο εμας ψάχνοντάς το περισσοτερο να εξετασαμε τους εαυτούς μας, να περάσαμε ισως απο το ενα ακρο στο αλλο και να επιδιωξαμε να βρουμε την ισορροπια.
Μεσα στη διαδικασία μιας ψυχοθεραπείας, συχνα φτανουμε συνειδητα ή ασυνειδητα και στο θεμα εγωισμος. Ερχομαστε αντιμετωποι με κομματια εαυτου ειτε πολυ εγωιστικα, ειτε μειονεκτικα, αναλογα και με το τι εχει ο καθένας.
Ουσα διαγνωσμενη με ιδψ και κατάθλιψη, αναρωτηθηκα πολλες φορες σχετικα με τον εγωισμό μου. Πόσο εχω, αν εχω και τι στο καλο με κανει να νιωθω τοση μειονεξία.
Δεν μπόρεσα να βγαλω ακρη. Δεχτηκα μια "επιθεση" απο τον ψυχολογο η οποία με μπερδεψε ακομα χειροτερα. Ειπε οτι ειμαι εγωίστρια και χειριστικη. Οτι εχω πολυ εγωισμο και πρεπει να τον μειωσω.
Δεν μπορεσα να καταλαβω, και ακομα δεν μπορω, πως γινεται να ειμαι αυτη η εγωιστρια που περιεγραφε και ταυτόχρονα να κατακλυζομαι απο μειονεκτικα συναισθήματα και αντιλήψεις για τον εαυτο μου; Αφου το ενα ειναι αντιθετο απο το αλλο.
Οταν δε, ακουσα τη συμβουλή του, τοτε ηταν που μπερδευτηκα ακομα περισσοτερο:
"σε θελω να εισαι πιο ταπεινη"
Τι στο καλο ειμαι τελικα; Εγωιστρια ή ατομο με αισθηση μειονεξιας και κατωτεροτητας; Εγω παντα ένιωθα το δεύτερο...