Διαταραχή ή κακή περίοδος;
Γειά σας.
Θέλω να πω και γω το στόρι μου γιατί βλέπω διάφορα τον τελευταίο καιρό και έχω χαλαστεί. Καταρχήν μέχρι πριν 5 μήνες ήμουν 100% ΟΚ. Μια όμορφη μέρα του Νοέμβρη όμως, παγκόσμια ημέρα Διαβητικών, ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω μια εκπομπή σχετικά με τον Διαβήτη. Ψιλοφρίκαρα γιατί είχα ένα κοινό σύμπτωμα (συχνοουρία) αλλά και παχυσαρκία (προδιάθεση για διαβήτη). Τέλος πάντων μόλις το είδα αυτό ήμουν σχετικά εντάξει και πάω για ύπνο όλα καλά. Ξυπνάω το πρωί και μπαίνω στο internet... άρχιζα να διαβάζω για τον διαβήτη κτλ για πολύ ώρα και όταν τελείωσα με το διάβασμα ήμουν πεπεισμένος ότι αυτό είναι τέλος! γιαυτό έχω πρόβλημα στην ούρηση. Ήμουν αρκετά αγχωμένος και έλεγα γαμώτο μόνο 19 χρονών παιδί είμαι, γιατί να μου κάτσει αυτό κτλ και δεν μπορούσα να ηρεμήσω αν και ο διαβήτης σοβαρή ασθένεια όχι για να αγχωθείς και ιδιαίτερα ειδικά όταν δεν ξέρεις αν πάσχεις. Μετά από λίγο σηκώνομαι και πάω για εξετάσεις αίματος. Το βράδυ βγαίνουν οι εξετάσεις και ενώ είχα 90 "ζάχαρο" η απάντηση μου ήταν μόλις τις είδα ήταν... ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ!
Εδώ να σημειώσω ότι από το πρωί μέχρι το απόγευμα που περίμενα τις εξετάσεις καθόμουν σε αναμένα κάρβουνα και δεν μπορούσα να ασχοληθώ με κάτι άλλο παρά μόνο αυτό. Δηλαδή δυσκολευόμουν να συγκεντρωθώ σε κάτι άλλο, δεν ήθελα να φάω και δεν μπορούσα να κάτσω πολύ ώρα κάπου χωρίς να μπω στο ίντερνετ να διαβάσω κιάλλο. Τέλος πάντων, πάω στον παθολόγο μου λέει εντάξει είσαι του λέω για το πρόβλημα στην ούρηση μου; λέει δεν θα ναι κάτι σημαντικό κάνε εξετάσεις. Αυτό που θέλω να τονήσω είναι ότι εκείνες τις μέρες δεν μπορούσα να φάω γιατί έκανα εμετό και δεν μπορούσα να κοιμηθώ (Ήμουν 2-3 μέρες άυπνος) και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ εύκολα ... τουλάχιστον όχι όσο όταν ήμουν ΟΚ.
Έβαλα τα κλάματα μια στιγμή στο γραφείο του γιατρού γιατί είχα ταλαιπωρηθεί τόσο από τον άγχος και την ανησυχία που δεν άντεχα άλλο(επίσης είμαι βουτυρομπεμπές). Εκείνη λοιπόν την στιγμή λέει ο παθολόγος να πάω να κοιταχτώ για κατάθλιψη. Μέχρι τότε η ιδέα ψυχικής ασθένεις δεν μου χε περάσει οπότε καταλαβαίνετε μετά από αυτό έψαχνα ΚΑΙ για ψυχικές ασθένειες.
Πάω λοιπόν σε έναν γιατρό φίλο του πατέρα μου (και καλά πρόεδρος του ιατρικού συλλόγου και γκλαμουριάς και ιστορίες) και του έλεγα για όλα αυτά πως έγινε τι έγινε κτλ και μου λέει δεν έχεις τίποτα. Του λέω δεν μπορώ να κοιμηθώ να φάω από το άγχος, τι τίποτα μου λες... μου λέει ΟΚ πάρε αυτό το φάρμακο (xanax) και παίρνε το 3 φορές την μέρα. Φρίκαρα και τότε κάμποσο γιατί λέω πάει αρχίζω τα ψυχοφάρμακα.
Πήρα το φάρμακο και κοιμόμουν κάνα 12ωρο και μετά από δύο-τρεις μέρες το σταμάτησα. Από κει και έπειτα κοιμόμουν 6-7 ώρες κάθε μέρα και έτρωγα κάμποσο χωρίς το xanax. Εξάλλου το μόνο που μου έκανε ήταν ότι κοιμόμουν και έτρωγα αλλιώς το άγχος ήταν στα ίδια ΑΚΡΙΒΩΣ επίπεδα είτε το έπερνα είτε όχι.
Να πω εδώ ότι στο μεσοδιάστημα του παθολόγου και του ψυχίατρου είχα διαβάσει για διάφορες άλλες ασθένειες και μου ρίχναν ακόμη περισσότερο την διάθεση, δηλαδή αν δεν είχα το ίντερνετ θα είχα αναρρώσει τουλάχιστον πάνω στον μήνα.
Μετά από όλα αυτά λοιπόν, με έτρωγε το γεγονός ότι είχα ψυχολογικό πρόβλημα. Μπαίνω στο ίντερνετ ψάχνω ψάχνω δεν βρίσκω τίποτα που να μου τέριαζε 100%. Λέω αποκλείεται κάτι δεν πάει καλά. Οι γονείς μου με γνώριζαν πάρα πολύ καλά καθώς και ο αδερφός μου που είχαμε υπερβολικά στενή σχέση από παιδάκια και σκέφτηκα να τους ρωτήσω μήπως έχουν προσέξει κάποια αλλόκοτη συμπεριφορά μου κατά τους καιρούς. Τίποτα και αυτοί... μάλιστα νευρίασαν γιατί λένε ότι τους έλεγα μπούρδες.
Συνέχισα να ψάχνω μέχρι που βρήκα την οριακή προσωπικότητα. Παίρνω τον γιατρό τηλ. του λέω πρέπει να έρθεις να δείς κάτι που βρήκα. Έρχεται του το δείχνω αυτό και πριν καν το δεί μου λέει έτσι ακριβώς: Μόνο εγκυκλοπαιδιακά το συζητώ αλλιώς μη τα σκέφτεσαι καθόλου. Του λέω πάλι ότι το άγχος μου δεν έχει μειωθεί πολύ και μήπως χρειάζομαι ψυχοθεραπεία και μου λέει όχι δεν χρειάζεσαι δώστου χρόνο θα περάσει πιστεψέ με. Του λέω μήπως είναι κάποια αγχώδη διαταραχή ή υποχονδρίαση; μου λέει δεν πληρείς τα κριτήρια για κάτι τέτοιες ασθένειες, απλά πέρνάς κακή περίοδο. Μάλιστα είχε νευριάσει γιατί τον έπρηζα και τον αμφισβητούσα ενώ αυτός ακόμη και για ακραίες περιπτώσεις που του είχα πεί για μένα δεν σκοτιζόταν και μάλιστα σκέφτηκα ότι δεν μου λέει γιατί ξέρει ότι θα φρικάρω άμα μάθω.
Εν τω μεταξύ εγώ Ιανουάριο έπρεπε να επιστρέψω στις σπουδές μου και φοβόμουν ότι δεν θα αποδώσω καλά λόγω του άγχους. Όντως δεν ήμουν πολύ καλά και προσπαθούσα να δω γιατί ενώ δεν έχω κάτι φοβάμαι τόσο πολύ για κάτι που μπορώ να αποκτήσω από τις άπειρες ασθένειες που περιβάλλουν τους παχύσαρκους. Όσο περνούσε ο καιρός αισθανόμουν λίγο καλύτερα - ελάχιστη διαφορά βέβαια μέχρι κάποιες μέρες που άρχιζα να παίρνω τα πάνω μου. Ακόμη και αυτό μου ξύνισε και τον πήρα τηλέφωνο για διπολική διαταραχή. Όπως περιμένατε έφαγα πάλι χυλόπιτα. Τώρα έχω ηρεμήσει κάμποσο αλλά ψιλοφοβάμαι...
