Δεν έχω κατάθλιψη όμως...
Με παρακολούθηση και φαρμακευτική υποστήριξη από το 2000 έχω διάγνωση για ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή με αγχώδεις εκδηλώσεις και διαταραχή πανικού και ΟΧΙ για κατάθλιψη. Ο (γνωσιακός) ψυχίατρος που με παρακολουθεί τώρα επιμένει ότι ΔΕΝ έχω κατάθλιψη, τουλάχιστον με την κλινική έννοια.
Το παραπάνω ως εισαγωγή για να μπω τώρα στο ψητό, συνήθως σε εξεταστικές όταν ήμουν φοιτητής και αργότερα σε πνευματικού είδους και πάλι προσπάθειες (ή υπερπροσπάθειες όπως τις εκλαμβάνω εγώ τουλάχιστον) όπως να φτιάξω ένα βιογραφικό εντός μιας προθεσμίας με πιάνει κάτι σαν πτώση τάσης, σα να σβήνει το μυαλό μου και να μην μπορώ πλέον ούτε να σηκωθώ απ'το κρεβάτι. Διατροφικά μάλιστα τρώω πολύ λίγο και συνήθως προτιμάω γλυκά. Μάλιστα ξαπλωμένος καθώς είμαι όλη μέρα σκέφτομαι ότι έχει τελειώσει η ζωή μου απλά δεν έχω τα κότσια να αυτοκτονήσω. Είμαι βέβαιος ότι είμαι παντελώς βλάκας και άχρηστος και δεν έχω ενέργεια για τίποτα. Σκέφτομαι ότι πρέπει να βρω μια δουλειά που να μην χρειάζεται καθόλου σκέψη και γενικώς πνευματική προσπάθεια. Σταματάω τον καφέ μαχαίρι, δεν τον ζητάει ο οργανισμός μου πια, εγώ που πίνω μπόλικο. Από ατομική καθαριότητα, ξύρισμα κλπ τίποτα απολύτως επίσης. Αποφεύγω παρέες και γενικώς τους πάντες και αποτραβιέμαι. Δεν είμαι καν σε θέση να θυμηθώ πόσο κρατάει όλο αυτό. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι κάποια στιγμή τελειώνει και μετά το θυμάμαι όλο αυτό σαν μια παρένθεση και το συνδέω με την ανάταση που ακολουθεί κι έτσι δεν μου αφήνει κακή αλλά καλή επίγευση. Φυσικά η βρώμικη δουλειά έχει γίνει, αφού έχω χάσει την εξεταστική ή την προθεσμία.
Τι είναι όλο αυτό? Αυτό το πνευματικό black out? Έχοντας διαβάσει λίγο από βιβλία αυτοβοήθειας μου μοιάζει για αντιδραστική κατάθλιψη.
