Επειδή αφέθηκα

Αφέσου στην αγάπη άκουγα πάντα… Μην είσαι τόσο περίεργη… Μην φοβάσαι τόσο! Και το έκανα… Και αφέθηκα… Ξέρεις όμως κάτι; Άμα αφήνεσαι, δένεσαι. Δένεται η ψυχή σου με την ψυχή του άλλου ανθρώπου. Όχι μόνο το σώμα. Αυτό δεν πονάει! Η ψυχή πονάει. Για πρώτη φορά κοιμόμαστε χώρια έπειτα από επτά χρόνια και είναι επιλογή του. Και εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ. Γιατί πάντα είχα ανάγκη την αγκαλιά και το χάδι του. Μια αγκαλιά και ένα χάδι, και όλα ήταν καλά έπειτα. Και τώρα το αυτί κολλημένο στην πόρτα. Μήπως μετάνιωσε. Μήπως γυρίσει. Με κάθε θόρυβο ελπίζεις απλά πως η πόρτα θα ανοίξει και θα σε πάρει αγκαλιά, θα σου δώσει ένα φιλί και όλα θα περάσουν. Μάταια όμως… Και εσύ συνεχίζεις να κλαις και να γεμίζεις με δάκρυα το πληκτρολόγιο. Πέντε παρά είκοσι. Δε θα κοιμηθείς. Ευτυχώς αύριο έχεις ρεπό. Θες να μείνεις ξύπνια μπας και ο πρωινός ύπνος όταν τον φέρει η κόπωση να είναι σαν θάνατος. Να μη νιώθεις. Να μην μπορείς να ανοίξεις τα μάτια σου όταν θα ‘ρθει και θα σου πει πως δεν σε θέλει άλλο πια. Πως δεν θέλει να περάσει χρόνο μαζί σου. Να μην αντέχεις να μείνεις ξύπνια να αισθανθείς ξανά τον πόνο να περνάς το ρεπό σου ολομόναχη. Αλλά αισθάνεσαι ακόμα την ψευδαίσθηση πως θα έρθει να σου πάρει τον πόνο… Σε κάθε αυτοκίνητο που ακούς νομίζεις θα είναι εκείνος! Μα δεν είναι, και δεν θα είναι… Και μετά σκληραίνεις με τον εαυτό σου, τον κατηγορείς! Μα γιατί δεν μπορώ να σταθώ μοναχή μου! Γιατί δεν μπορώ απλά να κοιμηθώ χωρίς μια αγκαλιά και ένα χάδι. Γιατί αυτό το «είμαστε ένα», αφού αφέθηκα το είδα κυριολεκτικά… Πως γίνεται να μου λέγατε αφέσου και τώρα «μα γιατί δεν τα καταφέρνεις να είσαι ανεξάρτητη;» . Και τι σημαίνει ανεξαρτησία στην τελική; Πως είναι ακριβώς ανεξάρτητη η ψυχή σου από την ψυχή εκείνου που είναι το ζευγάρι σου; Δεν είναι σαν να σπας στα δυο όταν τον χάνεις; Δεν κομματιάζεσαι; Γιατί δεν μπορώ; Γιατί δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς μια αγκαλιά και δυο κουβέντες «πως όλα θα πάνε καλά;».
Ισως ο πόνος μου είναι το τίμημα που πληρώνω ακριβώς επειδή αφέθηκα… Αλλά έκανα κάτι κακό; Ετσι δεν πάει κανονικά; Δεν πρέπει η ψυχή σου και η ψυχή από το ζευγάρι σου να ναι ένα;
Δε ξέρω… Μπορεί να κάνω και λάθος…
Δεν είμαι τρελή, δεν είμαι άρρωστη ή ψυχασθενής… Απλά αφέθηκα να τον αγαπήσω… Γιατί είναι τόσο κακό; Όλοι λένε πως ψάχνουν την αγάπη και τελικά πνίγονται από αυτήν και δεν τη θέλουν.
Θα αντέξω, με πόνο πολύ, αλλά μάλλον θα αντέξω.

Θα αντεξεις, οχι μαλλον, σιγουρα :)
Να μου το θυμηθεις. Και θα ανακαλυψεις σιγα σιγα ποσα πραγματα μπορεις να κανεις τελικα και ας νομιζες οτι δεν μπορουσες. Καλημερα...

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Θα αντεξεις, οχι μαλλον, σιγουρα :)
Να μου το θυμηθεις. Και θα ανακαλυψεις σιγα σιγα ποσα πραγματα μπορεις να κανεις τελικα και ας νομιζες οτι δεν μπορουσες. Καλημερα...

---

Σε ευχαριστώ!
Χθες δεν πέτυχα να αντέχω... Πανικοβλήθηκα, εκλαιγα, δε κοιμήθηκα, δεν έφαγα. Ήμουν σχεδόν σε κρίση πανικού.
2η μέρα που φεύγει για να σκεφτεί... Ελπίζω σήμερα να τα πάω καλύτερα

Quote:

---

Originally Posted by donald_girl

Σε ευχαριστώ!
Χθες δεν πέτυχα να αντέχω... Πανικοβλήθηκα, εκλαιγα, δε κοιμήθηκα, δεν έφαγα. Ήμουν σχεδόν σε κρίση πανικού.
2η μέρα που φεύγει για να σκεφτεί... Ελπίζω σήμερα να τα πάω καλύτερα

---

Ειναι πολυ νωρις για να εχεις απαιτηση απο τον εαυτο σου να μην τα κανεις ολα αυτα που γραφεις...εγω τα εκανα μηνες ολοκληρους...οτι σου βγαινει αστο να βγει. Απλα προσπαθησε λιγο να φροντιζεις οσο γινεται τον εαυτο σου. Λιγο ενα τσακ, το να φας μια μπουκια η να πιεις μια γουλια χυμο, να κλεισεις τα ματια σου ενα τριωρο...ειναι μια μικρη νικη για αρχη...

Και φυγε κ συ λιγο για να σκεφτεις...Ακομα κ μια μονοημερη εκδρομη θα σε ξεμπλοκαρει..Μη μενεις κολημενη εκει να τον περιμενεις θα σου κανει καλο να βγεις απο αυτο ακομα κ αν το να βγεις σημαινει απο το χωρο

και εγω να ξερεις ακριβως ετσι σκεφτομαι!! δυσκολευομαι να αφεθω γιατι θα πληγωθω ομως το εκανα. τι νοημα εχει να ζεις μεσα στην ασφαλεια σου και να μην νιωθεις ολα τα πανεμορφα συναισθηματα που σου δημιουργει ο ερωτας? και τα ομορφα και τα υπερβολικα,ολα μεσα στη ζωη ειναι. Για αυτο αν τυχον τελειωσε, να χαιρεσαι που εζησες κατι τοσο δυνατο.. σιγουρα θα το ξεπερασεις δεν υπαρχει αμφιβολια! Εγω στη θεση σου στην κατασταση αυτη θα ασχολιουμουν με μενα, ειτε με μια εκδρομη ειτε με ενα καινουριο χομπι!! Δεν θα ειναι ευκολο, αλλα μην αφησεις τον εαυτο σου!

Το κάθε τι έχει το κόστος του....Όλοι το χάδι και ένα ζεστό χνώτο δίπλα μας ψάχνουμε.πολλές φορές για να προστατευτούμε το παίρνουμε από τις γάτες και τους σκύλους και όχι τίποτα άλλο αλλά δεν μυρίζει και καλά.συγκεκριμένα της δικιάς μου ψαριλα μυρίζει..ζωή χωρίς Ρίσκο όμως αξίζει?

Δωσε χρονο στον εαυτο σου δεν γινεται αλλιως, ειναι δυσκολο ολο αυτο αλλα καποια στιγμη η ζωη θα σε τραβιξει απο το μανικι

Αχ ποσο σε καταλαβαινω. Περναω τα ιδια... Χωρισαμε σχεδον ιδια περιοδο! Βγες εξω με φιλους , προσπαθησε να τρως , μην αφηνεσαι. Βγες εστω για ενα περιπατο. Σε νιωθω...Υπομονη!

Δεν ειμαι αρρωστη, τρελη η ψυχασθενης γραφεις σε φορουμ ψυχολογιας; Λιγο καρουμπαλο εισαι ομως ετσι; Χωρις παρεξηγηση.

Σχεδόν έξι μήνες μετά αυτό το ποστ...
25 Μαρτίου ανήμερα της γιορτής μου ήρθε και επίσημα ο χωρισμός.
Με δικαιολογίες φυσικά, ενώ ήταν πασιφανές πως υπήρχε τρίτο πρόσωπο. Δικαιολογίες του τύπου "ξαφνικά είσαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου, δεν μου κάνεις... Ωστόσο όμως (επειδή στην τελική δεν μ εχεις κάνει και κανένα κακό) θα μείνουμε φίλοι.
Βασικά ήταν μια σχέση 7ετής. Το περασμένο Οκτώβρη άλλαξα πόλη. Το θεώρησα δίκαιο καθώς από το 2013-2016 ήταν εκείνος στην πόλη μου, είχε έρθει για μένα και ζούσαμε μαζι. Και έτσι βρέθηκα σε μια πόλη ξένη ξαφνικά να προσπαθώ να τα χτίσω όλα από την αρχή. Πλέον ζω μόνη μου μαζί με τα σκυλιά μου, βρήκα σπίτι κοντά στη δουλειά μου και μετακόμισα. Το τραύμα είναι βαθύ. Γιατί όσο και να ξέρω πως η αιτία ήταν άλλη, ώρες ώρες αμφιβάλλω με μένα και ψάχνω που έκανα λάθος. Θα ήταν πιο τίμιο το "ερωτεύτηκα άλλη, ή ψάχνω άλλα πράγματα μικρός είμαι ακόμα θέλω ελευθερία" από το να ισοπεδωθώ ως άτομο. Βασικά, τώρα με πιο ψύχραιμη ματιά, επειδή τους τελευταίους μήνες ασχολιόμουν με βλακείες (εφήμερες σαχλαμάρες με ανόητους τύπους) για να μην αντιμετωπίσω το τραύμα μου, προσπαθώ να δω τις πληγές μου, να περάσω τη φάση του πένθους, να συνειδητοποιήσω, και ίσως καταφέρω να προχωρήσω μπροστά.
Καταλήγω όμως συχνά πως πολλές φορές σκοτώνουμε τον εαυτό μας στο όνομα κάποιας αγάπης. Πχ, σκέφτομαι πως σε πολλές φάσεις με μικρά ή και σημαντικά πικρόχολα σχόλια, σαρκασμό, ή με τον θυμό που συχνά πυκνά ένιωθα πως με υποτιμά ως άνθρωπο και κάθε φορά που αντιδρούσα ήμουν η υπερβολική , η εύθικτη, παρεξηγησιάρα κλπ... Τι θα γινόταν εάν δεν ωραιοποιούσα πράγματα και άκουγα το ένστικτό μου σε αυτές τις ενδείξεις; Ισως και να μην έχανα τόσο πολύτιμο χρόνο...
Γενικά, ψάχνω... Σκέφτομαι....

Quote:

---

Originally Posted by donald_girl

Τι θα γινόταν εάν δεν ωραιοποιούσα πράγματα και άκουγα το ένστικτό μου σε αυτές τις ενδείξεις; Ισως και να μην έχανα τόσο πολύτιμο χρόνο...

---

Χμμμμ..... πολυ ωραιο ερωτημα!
Εχοντας διαβασει παλαιοτερα ποστς σου ΟΛΟΚΛΗΡΑ, θυμαμαι οτι δεν ησουν καθολου ευχαριστημενη μεσα σε αυτη τη σχεση.
Στην αρχη της και για μεγαλο ακομη διαστημα, σκεφτοσουν τον πρωην σου. Στη συνεχεια, απαξιωνες τον τροπο που σκεφτεται και λειτουργει ο συντροφος σου. Αργοτερα, υπεφερες για την εγκαταλειψη. Μετα ξανα απαξιωνες τον τροπο που λειτουργει, ελεγες οτι ειναι τεμπελης και μαμακιας. Και καπως ετσι περασαν 7 ολοκληρα χρονια, φοβουμενη να χωρισεις και να αντιμετωπισεις οσα συνεπαγεται ενας χωρισμος και ενα νεο ξεκινημα.
Μηπως τελικα σου εκανε "χαρη" που πηρε εκεινος την αποφαση?
Μηπως ο λογος που πονας υποφερεις ειναι η απορριψη και οχι η απωλεια του εν λογω ατομου?
Τελικα αφεθηκες ή συμβιβαστηκες?

Να σου πω οτι το νημα σου "Υπαρχει ελπιδα οεο?" ειναι απο τα πιο συγκλονιστικα σε ολοκληρο το φορουμ. Ειναι η ελληνικη πραγματικοτητα μεσα σε ενα νημα.......... Η κακοποιηση που υφιστανται τα νεα, παραγωγικα ατομα μεσα σε μια αρρωστη, κατεστραμμενη πια χωρα.
Χαρηκα που διαβασα οτι απο ενα σημειο και μετα ορθοποδησες επαγγελματικα. Πραγματικα χαρηκα πολυ.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Χμμμμ..... πολυ ωραιο ερωτημα!
Εχοντας διαβασει παλαιοτερα ποστς σου ΟΛΟΚΛΗΡΑ, θυμαμαι οτι δεν ησουν καθολου ευχαριστημενη μεσα σε αυτη τη σχεση.
Στην αρχη της και για μεγαλο ακομη διαστημα, σκεφτοσουν τον πρωην σου. Στη συνεχεια, απαξιωνες τον τροπο που σκεφτεται και λειτουργει ο συντροφος σου. Αργοτερα, υπεφερες για την εγκαταλειψη. Μετα ξανα απαξιωνες τον τροπο που λειτουργει, ελεγες οτι ειναι τεμπελης και μαμακιας. Και καπως ετσι περασαν 7 ολοκληρα χρονια, φοβουμενη να χωρισεις και να αντιμετωπισεις οσα συνεπαγεται ενας χωρισμος και ενα νεο ξεκινημα.
Μηπως τελικα σου εκανε "χαρη" που πηρε εκεινος την αποφαση?
Μηπως ο λογος που πονας υποφερεις ειναι η απορριψη και οχι η απωλεια του εν λογω ατομου?
Τελικα αφεθηκες ή συμβιβαστηκες?

Να σου πω οτι το νημα σου "Υπαρχει ελπιδα οεο?" ειναι απο τα πιο συγκλονιστικα σε ολοκληρο το φορουμ. Ειναι η ελληνικη πραγματικοτητα μεσα σε ενα νημα.......... Η κακοποιηση που υφιστανται τα νεα, παραγωγικα ατομα μεσα σε μια αρρωστη, κατεστραμμενη πια χωρα.
Χαρηκα που διαβασα οτι απο ενα σημειο και μετα ορθοποδησες επαγγελματικα. Πραγματικα χαρηκα πολυ.

---

Σε ευχαριστώ πραγματικά για αυτή σου την απάντηση. Δεν περίμενα ποτέ κάποιος να έχει διαβάσει όλη αυτή την ιστορία μου και να θυμάται λεπτομέρειες που εγώ δεν θυμάμαι. Ίσως να πρέπει και εγώ να μπω στη διαδικασία να ξαναδιαβάσω κάποια πράγματα , να λύσω το κουβάρι... Να θυμηθώ όσα απωθούσα από τη μνήμη μου. Το ενστικτό μας δεν κάνει ποτέ λάθος. Πρέπει να το ακούμε. Έχω κάνει και εγώ πολλά λάθη, κυρίως χωρίς να ακούω το ένστικτό μου. Επίσης, η τεράστια μου ανάγκη για «αγάπη», επειδή υπήρξα ένα παιδί που δεν αγαπήθηκε, κακοποιηθήκε στο σπίτι , υπέστη bullying στο σχολείο, αργότερα έπαθε κατάθλιψη (για την οποία έπρεπε να ντρέπεται) με έκανε να ζητάω «αγάπη» πάση θυσία. Αλλά δεν μπορείς να θυσιάζεις τον εαυτό σου για την «αγάπη». Η αγάπη εν τέλη δεν είναι θυσία.
Και ναι η σωστή λέξη δεν είναι αφέθηκα, αλλά συμβιβάστηκα.
Από τη μία χαίρομαι. Δηλαδή μέχρι ένα σημείο έχω αντιμετωπίσει το χωρισμό με αξιοπρέπεια (αν ειναι η σωστή λέξη ) που δεν την περίμενα. Πονάω, αλλά δεν έπεσα σε κατάθλιψη. Έχω θρυμματιστεί ως ένα βαθμό, αλλά αν με ρωτήσεις τι θέλω, δεν είναι να μείνω μόνη μου και να μισώ τους πάντες, αλλά να βρω κάποια στιγμή έναν σωστό άνθρωπο και να καταφέρω να δημιουργήσω μια υγιή οικογένεια. Δε ζητώ εκδίκηση, θέλω όμως κάποια στιγμή ο εφιάλτης να τελειώσει και απλά μετά να είναι μια ανάμνηση όλο πολύ μακριά από μένα.

Σήμερα συνειδητοποίησα επίσης πως όλο αυτό που είχα αντιληφθεί πως υπήρξε τρίτο πρόσωπο για το οποίο με άφησε δεν ήταν της φαντασίας μου , οπως με κατηγορούσε σαν υπερβολική και ζηλιάρα. Η δικαιολογία του χωρισμού ήταν ένα τεράστιο κατηγορώ από την πλευρά του που με ακύρωνε ως άτομο. Σήμερα έμαθα πως με την εν λόγω «φίλη του» πήγαν μαζί διακοπές.
Και μια σημείωση. Είχα μια πιστωτική κάρτα η οποία έφτασε στο θεό με κοινά, αλλά κυρίως δικά του έξοδα (βλέπε αγορά iphone). Επίσης, υπάρχει ένα αμάξι, για το οποίο έχει μπει πωλητήριο, το οποίο είναι στο όνομα μου αλλά το οδηγεί εκείνος ακόμα.
Μόλις τελειώσουν από τις διακοπές τους που προφανώς πήγαν με το αμάξι μου θα πάω σε μάντρες και ας το δώσω και 1000 ευρώ. Μίλησα με τη μάνα μου, της είπα τι ακριβώς είδα και τους είπα να με βοηθήσουν με τη ρύθμιση, δε θέλω πλέον καμιά επικοινωνία με αυτον τον άνθρωπο.
Για την ιστορία, μια και δεν θυμάμαι αν το αναφέρω, άλλαξα πρόσφατα πόλη. Ζούσαμε μαζί στη Ρόδο, εκεί που εργαζόμουν ήμουν σε υπεύθυνη θέση. Παραιτήθηκα. Ηρθα εδώ και πλέον εργάζομαι στην ίδια επιχείρηση σε θέση απλής πωλήτριας. Το θετικό βέβαια είναι πως οι συνθήκες είναι καλύτερες σε σχέση με εκεί που ήμουν.
Εκείνο που θέλω είναι ο εφιάλτης να τελείωσει οριστικά.

Quote:

---

Originally Posted by donald_girl

Σε ευχαριστώ πραγματικά για αυτή σου την απάντηση. Δεν περίμενα ποτέ κάποιος να έχει διαβάσει όλη αυτή την ιστορία μου και να θυμάται λεπτομέρειες που εγώ δεν θυμάμαι. Ίσως να πρέπει και εγώ να μπω στη διαδικασία να ξαναδιαβάσω κάποια πράγματα , να λύσω το κουβάρι... Να θυμηθώ όσα απωθούσα από τη μνήμη μου.

---

Διαβασε τα ολα, θα σου κανει καλο, αληθεια σου λεω. Διαβασα και τα αντιστοιχα αρθρα στην ιστοσελιδα σου που αναφεροσουν σαρκαστικα στο ειδος του αντρα που εκπροσωπει. Διαβασε τα ολα και θυμησου. Δεν ησασταν καλα και απορω πώς περασαν 7 χρονια σε τετοια μιζερια.
Πουλα το αμαξι, μη βιαστεις να το σκοτωσεις ομως.
Ο πραγματικος εφιαλτης ηταν οταν πασχιζες να βρεις δουλεια και εβρισκες παντου κλειστες πορτες παρα τα προσοντα σου. Τα καταφερες ομως! Θα περασει ο πονος της απορριψης, δε θα ξεχαστει και πιθανοτατα θα σε αλλαξει για παντα, αλλα θα προχωρησεις και εσυ και καποια στιγμη θα σκεφτεσαι τα ακυρωτικα του σχολια και θα τον λυπασαι.

Μπορώ κάπως να ανεβασω φωτο απο καποιες σελίδες ημερολογίου?