Έχω κουραστεί πάρα πολύ

Καλημέρα δεν έχω ιδεά αν θα το διαβάσει κανείς αυτό.. έψαχνα διάφορα στο google και βρέθηκα σε αυτό το site.

Δεν ξέρω τι ακριβώς να γράψω και γιατί το γράφω.. αλλά δε μπορώ που δε μπορώ να κοιμηθώ και σήμερα είπα γιατί όχι. Είμαι 24 χρονών φοιτητής (ψυχολογίας) και παρόλο που η ζωή μου εαν την δεις απέξω φαίνεται μια αρκετά καλή ζωή μέσα μου έχω τόση μαυρίλα που με έχει εξαντλήσει. Εδώ και αρκετά χρόνια νιώθω άσχημα και στεναχωρημένος αλλά τελευταία παραπάει. Ξαπλώνω και εύχομαι να μην ξυπνήσω πότε και είμαι ερείπιο για μέρες και μετά σκέφτομαι μήπως υπάρχει ελπίδα και μήπως δεν είναι όλα τόσο μαύρα. Αυτός ο κύκλος γίνεται συνεχώς και δεν αντέχω άλλο. Μισώ τον εαυτό μου όσο δεν πάει.. και μερικές φορές θα γίνει κάτι καλό και θα μου αλλάξει γνώμη και αμέσως θα γίνουν 100 κακά και θα κυλήσω πάλι στο βούρκο..

Πέρσυ προσπάθησα πάρα πολύ να αλλάξω μα στο τέλος δεν κατάφερα τίποτα. Δεν ξέρω τι να πω .. απλά δεν αντέχω και δεν έχω και τη θέληση πια να αλλάξω. Ξέρω ότι δεν θα έχω τη δύναμη ποτέ να αυτοκτονήσω (άσε που σίγουρα δεν θα τα κατάφερνα κάπως τέτοιος γκαντέμης που είμαι και κομήτης να έπεφτε στην Ελλάδα παίζει να επιζούσα μόνο εγώ για σπάσιμο) αλλά σκέφτομαι συνεχώς το θάνατο και πως ελπίζω να βγω από το σπίτι και να με πατήσει ένα αμάξι. Και μόνο που γράφω και σκέφτομαι αυτά τα πράγματα στα 24 μου με κάνει να νιώθω ακόμα πιο μη φυσιολογικό ( προφανώς δε μπορώ να μιλήσω σε γνωστούς γι αυτά, όχι ότι έχω και πολλούς κοντά μου).

Αυτά τα ευχάριστα και σήμερα αν το διάβασε κανείς ευχαριστώ για το χρόνο σου.

Γεια σου φιλε κ καλωσηρθες. Αυπνιες κ εσυ. Γραφεις οτι η ζωη σου φαινεται καλη. Τι ενοεις, οτι εχεις μια κοινωνικη ζωη, εχεις φιλους γνωστους και βγαινεται εξω καμια βολτα; 'Η εισαι μεσα στη μοναξια; Η καθημερινοτητα σου πως ειναι; Βλεπεις κανεναν ανθρωπο ή εχεις απομονωθει τελειως;

Εχουν σημασια αυτα για το πως θα ξεκινησεις σιγα σιγα να αλλαζεις. Αν εχεις ενα δυο φιλους που μπορειτε και συνενοειστε τοτε κοιτα να μην τους χασεις και να βγαινεις πιο πολυ μαζι τους και να προσπαθησεις να κοινωνικοποιθεις περισσοτερο μεσα απο παρεες. Αν δεν εχεις κανεναν να μπορεις να επικοινωνησεις και εχεις απομονωθει τελειως, τοτε ειναι πιο δυσκολα τα πραγματα. Η μονη λυση ειναι η κινητοποιηση. Ξεκινα γυμναστικη, τρεξιμο, γραψου σε λεσχες με hobby που σου αρεσουν, κανε οτιδηποτε να εισαι ολη μερα εξω. Δεν υπαρχει αλλη λυση, ειναι δοκιμασμενο απο ολους εδω. Μπορει να μην αλλαξει η ζωη σου και να γινει οπως την θελεις, ομως τουλαχιστον να μην πας πιο κατω. Αν κλεινεαε ολη μερα σπιτι, μονο χειροτερα θα πας και υπαρχουν και χειροτερα.. Οι δραστηριοτητες ειναι πιο σημαντικες ακομη και απο το να πας σε ειδικο συναδελφο σου.

Γεια σου Anti-pression. Οταν λεω μια "καλη" ζωη εννοω πως εχω την υγεια μου, οικονομικα ειμαι οκ, εχω μια καλη οικογενεια και γενικα περιβαλλον. Εχω φιλους και αρκετους γνωστους και βγαινουμε συχνα οχι ομως οπως παλια. Υπαρχουν μερες που απλα θελω να μεινω μεσα και να σαπισω και οσο παει αυξανονται.

Αν και εχω φιλους (τους ξερω ολους σχεδον 2 χρονια μιας και ολους τους παλιους τους απωθησα στις κακες μου μερες) δεν μπορω να δεθω με κανεναν. Σαν να εχω 0 αισθηματα..δεν τους νιωθω κοντα. Καλα για ερωτικες σχεσεις δεν το συζητω καν.. καταστροφη.

Ολο αυτο που περιγραφεις ηταν πανω κατω η ζωη μου περσυ. Εκανα πολλες δραστηριοτητες, εβγαινα καθε μερα και νυχτα ωστε απλα οταν ειμαι σπιτι να ειναι για να κοιμαμαι. Εκανα πραγματα που φοβομουν η δεν τολμουσα. Δεν με γεμισε απολυτως τιποτα.. ενιωθα το ιδιο κενος και βαρετα οποτε σιγα σιγα ξανακυλησα στα παλια. Να πω πως εκανα και θεραπεια πιο παλια.

Οπως ειπες ξανακύλισες στα παλιά. Αυτο δειχνει οτι με τις δραστηριότητες περσυ ήσουν λιγο πιο πάνω. Μπορει να μην σε γεμιζε τιποτα, όμως είχες ξεφυγει λιγο απο τον πατο. Για αυτο θα σου ελεγα να τις ξαναξεκινησεις εστω και με το ζορι, γιατι οπως σου ειπα υπαρχουν και χειροτερα.

Η αλήθεια ειναι οτι στις μικρες ηλικιες οι δραστηριοτητες δεν φτανουν. Χρειαζονται πιο πολυ οι φιλοι και οι σχεσεις με το αλλο φυλο. Με αυτους τους φιλους που εχεις τωρα οπως το περιγραφεις, μαλλον δεν εχετε ουσιαστικες σχεσεις, να μπορεις να μιλισεις με καποιον. Προσπαθησε να μην τους χασεις κι αυτους γιατι ειναι ο μονος τροπος για να κοινωνικοποιηθεις αυτη τη στιγμη. Παραλληλα γραψου σε κανενα γυμναστηριο ή καπου που εχει και γυναικες. Η σχολη σου εχει πιο πολλες γυναικες, πηγαινεις παρακολουθεις κανενα μαθημα;
Τα δοκιμασες ειπες περσυ ειπες, δυστυχως ομως δεν υπαρχει αλλος τροπος. Νομιζω και ο ειδικος σου τα ειπε αυτα. Γιατι το επομενο που πρεπει ολοι να συνηδειτοποιησουμε μετα τις δραστηριοτητες, ειναι οτι ποτε δεν τα παραταμε.

Παω σε ολα τα μαθηματα ναι. Εχει γυναικες ισχυει δεν εχω καταφερει ομως κατι. Περσυ εκανα μια σχεση ομως δεν μπορουσα να δεθω με τιποτα. Απλα θελω μια φορα να δω ενα θετικο αποτελεσμα σε κατι ωστε να παρω δυναμη. Σημερα πχ ειναι μια μερα που ειμαι οκ. Οχι καλα αλλα οκ. Δεν ξερω νιωθω κουραση να προσπαθησω ξανα να τα παρατησω προφανως ειναι πιο ευκολο. Απλα αυτο.. ποτε δεν γινεται κατι καλο. Στην αρχη νομιζα οτι απλα δεν τα βλεπω τα καλα.. αλλα οντως δεν μου συμβαινει τιποτα μα τιποτα καλο η εστω κατι που να με ιντριγκαρει.

Γιατι δεν μπορεσες να δεθεις με την κοπελα; Επειδη εισαι ετσι ή σου ήταν γενικα αδιαφορη και ειπες απλως να δοκιμασεις;

Γενικά ποτέ δεν δέθηκα με καμία κοπέλα.. εκτός ίσως απο μια πολυ παλιά. Δε ξερω το εβλεπα παντα οτι απλα πρεπει να εχω κοπελα / φιλους. Δεν ενιωθα κατι γι αυτους. Εντονο εστω.. προφανως με νοιαζει για αυτους αλλα δεν τρελενομαι κιολας καταλαβες. Στη συγκεκριμένη σχεση ενω αρχισε καλα βαρεθηκα υπερβολικα γρηγορα.. ειχαμε και λιγο διαφορετικα γουστα και στους 2-3 μηνες σπασαμε.

Quote:

---

Originally Posted by Fadasma

Καλημέρα δεν έχω ιδεά αν θα το διαβάσει κανείς αυτό.. έψαχνα διάφορα στο google και βρέθηκα σε αυτό το site.

Δεν ξέρω τι ακριβώς να γράψω και γιατί το γράφω.. αλλά δε μπορώ που δε μπορώ να κοιμηθώ και σήμερα είπα γιατί όχι. Είμαι 24 χρονών φοιτητής (ψυχολογίας) και παρόλο που η ζωή μου εαν την δεις απέξω φαίνεται μια αρκετά καλή ζωή μέσα μου έχω τόση μαυρίλα που με έχει εξαντλήσει. Εδώ και αρκετά χρόνια νιώθω άσχημα και στεναχωρημένος αλλά τελευταία παραπάει. Ξαπλώνω και εύχομαι να μην ξυπνήσω πότε και είμαι ερείπιο για μέρες και μετά σκέφτομαι μήπως υπάρχει ελπίδα και μήπως δεν είναι όλα τόσο μαύρα. Αυτός ο κύκλος γίνεται συνεχώς και δεν αντέχω άλλο. Μισώ τον εαυτό μου όσο δεν πάει.. και μερικές φορές θα γίνει κάτι καλό και θα μου αλλάξει γνώμη και αμέσως θα γίνουν 100 κακά και θα κυλήσω πάλι στο βούρκο..

Πέρσυ προσπάθησα πάρα πολύ να αλλάξω μα στο τέλος δεν κατάφερα τίποτα. Δεν ξέρω τι να πω .. απλά δεν αντέχω και δεν έχω και τη θέληση πια να αλλάξω. Ξέρω ότι δεν θα έχω τη δύναμη ποτέ να αυτοκτονήσω (άσε που σίγουρα δεν θα τα κατάφερνα κάπως τέτοιος γκαντέμης που είμαι και κομήτης να έπεφτε στην Ελλάδα παίζει να επιζούσα μόνο εγώ για σπάσιμο) αλλά σκέφτομαι συνεχώς το θάνατο και πως ελπίζω να βγω από το σπίτι και να με πατήσει ένα αμάξι. Και μόνο που γράφω και σκέφτομαι αυτά τα πράγματα στα 24 μου με κάνει να νιώθω ακόμα πιο μη φυσιολογικό ( προφανώς δε μπορώ να μιλήσω σε γνωστούς γι αυτά, όχι ότι έχω και πολλούς κοντά μου).

Αυτά τα ευχάριστα και σήμερα αν το διάβασε κανείς ευχαριστώ για το χρόνο σου.

---

Διαβασα το post σου κ ειδα οτι εισαι φοιτητης ψυχολογιας.Δεν θα μπορουσες να απευθυνθεις σε καποιον-α απο τους καθηγητες σου για βοηθεια;

φιλε fadasma...οσο και να σου φαινεται περιεργο σε καταλαβαινω απολυτως.Βρισκομαι περιπου στην ιδια θεση που βρισκεσαι και εσυ απλα ειμαι καπως καλυτερα,αλλα επειδη βλεποντας τον εαυτο μου και πιθανοτατα θα καταληξω και εγω στο σημειο το δικο σου ειπα να κατι κατι μηπως και ξεφυγω.Ο τροπος λοιπον που θα επιχειρησω να αποβαλλω απο πανω μου αυτην την θλιψη θα ειναι να φυγω απο την πολη και να παω να μεινω μονος μου μακρια στο χωριο μου απομονωμενος.Και θα μου πεις τωρα και που θα βοηθησει αυτο; δεν ξερω λοιπον αλλα πρεπει να δοκιμασω να μεινω λιγο μονος μου με τον εαυτο,να σκευτω το τι κανω στην ζωη μου και τι θελω,να σκευτω τα καλα που εχει αυτη η ζωη για σε αυτο τον κοσμο υπαρχουν πολλα καλα απλα εμεις επικεντρωνομαστε στα αρνητικα και τα αφηνουμε να μας ριξουν.Εγω προσωπικα αυτο θα κανω,θα μεινω μακρια απο φιλους,οικογενεια και γενικοτερα τα παντα,θα ερθω ερθω κοντα με την φυση γιατι αυτη μπορει να σου προσφερει γαληνη και θα προσπαθησω να τα βρω με τον εαυτο μου γιατι αυτο ειναι το προβλημα και πιστευω το ιδιο προβλημα εχεις και εσυ.Τωρα το ποσο θα μου παρει ολο αυτο δεν γνωριζω αλλα δεν θα φυγω εαν δεν ειμαι ενταξει.Ελπιζω αυτο να μυνημα να σε βοηθησει και να δεις τα καλα που εχει η ζωη περα απο την μαυριλα που κουβαλαμε ολοι μεσα μας και κατι τελευταιο μην περιμενεις να πας στον παραδεισο γιατι ζεις ηδη σε αυτον

Κι εγώ σπουδάζω νομική και παλεύω με τη κατάθλιψη 3 χρόνια. Με προσωπικό διάβασμα και κόπο περνάω τα μαθήματα, στην αρχή όλο λέω πως θα παρακολουθώ αυτό το εξάμηνο και μετά με πιάνουν τα ψυχολογικά μου και κάθομαι σπίτι και διαβάζω. Δεν θυμάμαι πως ήταν ο εαυτός μου πριν αρρωστήσω, αλλά τώρα ούτε τρελή ενέργεια έχω ούτε αισθάνομαι και πολύ ζωντανή. Συνήθως νυστάζω και κουράζομαι εύκολα. Απλώς προχωράω με τη σχολή ώστε αν ποτέ γίνω καλά να μην τα έχω αφήσει όλα πίσω. Δεν μπορώ άλλο να σέρνομαι. Και αν για κάποιο διάστημα δεν παίρνω τα φάρμακά μου γίνομαι ακόμα πιο σκατά, δηλαδή ανακατεύεται το στομάχι, έχω πονοκεφάλους και τέτοια.

fadasma, γειά σου. Δεν ξέρω αν το ψευδώνυμο που διάλεξες έχει να κάνει με το πως νιώθεις ή αν είναι τυχαίο...
Είσαι φοιτητής ψυχολογίας, έχεις κάνει θεραπεία στο παρελθόν ( ψυχοθεραπεία ή φαρμακοθεραπεία; ) και ακόμα βρίσκεσαι στη κατάσταση αυτή. Σκέφτηκες, ποτέ το λόγο της ανηδονίας και του συναισθηματικού μουδιάσματος;
Τίποτε, δεν υπάρχει που να σε ευχαριστεί και να σε ιντριγκάρει, όπως έγραψες παραπάνω; Ή υπάρχουν πράγματα που απλώς δεν ομολογείς ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό ότι σε ευχαριστούν;
Όντας φοιτητής ψυχολογίας, φαντάζομαι πως έχεις ακόυσει πως λειτουργούν οι σκέψεις αυτοκτονίας και ίσως γνωρίζεις και κάποιες πιθανές αιτιές που τις προκαλούν.... Τι έφερε τη μαυρίλα στη ζωή σου, το ξέρεις;

Quote:

---

Originally Posted by Έρις

fadasma, γειά σου. Δεν ξέρω αν το ψευδώνυμο που διάλεξες έχει να κάνει με το πως νιώθεις ή αν είναι τυχαίο...
Είσαι φοιτητής ψυχολογίας, έχεις κάνει θεραπεία στο παρελθόν ( ψυχοθεραπεία ή φαρμακοθεραπεία; ) και ακόμα βρίσκεσαι στη κατάσταση αυτή. Σκέφτηκες, ποτέ το λόγο της ανηδονίας και του συναισθηματικού μουδιάσματος;
Τίποτε, δεν υπάρχει που να σε ευχαριστεί και να σε ιντριγκάρει, όπως έγραψες παραπάνω; Ή υπάρχουν πράγματα που απλώς δεν ομολογείς ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό ότι σε ευχαριστούν;
Όντας φοιτητής ψυχολογίας, φαντάζομαι πως έχεις ακόυσει πως λειτουργούν οι σκέψεις αυτοκτονίας και ίσως γνωρίζεις και κάποιες πιθανές αιτιές που τις προκαλούν.... Τι έφερε τη μαυρίλα στη ζωή σου, το ξέρεις;

---

Γειά, άργησω λίγο να απαντήσω προσπαθούσα αυτό τον καιρό να κάνω κάτι. Το ψευδώνυμο είναι ακριβώς πως νιώθω ναι καθώς νιώθω τελευταία επιλογή για τους πάντες γύρω μου.

Έχω κάνει θεραπεία για περιπού 7 μήνες όμως δεν είδα κάτι πραγματικά να αλλάζει (ίσως δεν μπορούσα να δεθώ με τον θεραπευτή όσο θα έπρεπε). Εχώ κάτσει και σκεφτεί όλα τα πιθανά σενάρια για το πώς και το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά αλλά βρήκα ελάχιστα πράγματα. Δεν με ευχαριστεί τίποτα απο αυτά που κάνω όχι, προφανώς υπάρχουν πολλά που θα μπορούσα να δοκιμάσω αλλά πλέον δεν έχω δύναμη να το κάνω. Τώρα κάτι που δεν ομολογώ ούτε σε μένα δε ξέρω δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι. Δεν ξέρω πως άρχισε όλο αυτό όχι αλλά θυμάμαι πως άρχισε απο το σχολείο. Η αλήθεια ήταν πως έφυγα στενοχωρημένος απο το σχολείο λόγω μιας κοπέλας όμως το 'ξεπέρασα' κάτι μήνες μετά. Και απο εκεί άρχισα να πέφτω σιγα σιγα μέχρι που έφτασα στο τωρινό σημείο.