συμβουλες για να ζητησω βοηθεια

Καλημερα
Ειναι πρωτη φορα που θα γραψω για το προβλημα μου (δεν το εχω πει σε κανεναν δικο μου)

Νομιζω πως εχω καταθλιψη αλλα επειδη δεν εχω απευθυνθει ποτε ουτε σε ψυχολογο ουτε σε ψυχιατρο δεν ειμαι 100% σιγουρος για το τι ακριβως εχω.
Θα ηθελα να ζητησω καποιες συμβουλες για το που μπορω να απευθυνθω γιατι δεν ξερω τπτ.
απλα τα τελευταια 3 χρονια ολο αυτο αρχισε να χειροτερευει. Στεναχωριεμαι για το παραμικρο και φυσικα κατηγορω παντα τον εαυτο μου για ολα. Περναω συνεχεια αυτες τς κρισεις που ειμαι σαν φαντασμα και δεν θελω να κανω τιποτα και το χειροτερο ειναι πως υποσυνειδητα προσπαθω να φερω στο μυαλο μου ολες τς κακες εμπειριες που εχω περασει για να νιωσω ακομα χειροτερα!

Δεν ξερω ποσο μπορω να αντεξω για αυτο και θα ηθελα να ζητησω απο σας για το που μπορω να απευθυνθω και πως.
Ευχαριστω για τον χρονο σας!

Καλημερα!!πρωτα να πας σε εναν ψυχολογο!μπορει να κανετε προσπαθεια να το ξεπερασετε μαζι!αν ο ψυχολογος δει οτι χρειαζεσαι φαρμακα θα σε στειλει στον ψυχιατρο!εχεις ανχος?κρισεις πανικου??

Κανε αυτο που λεει και ο φιλος...μην αφηνεις αλλο το χρονο να περναει...απλα ηρεμα και ωραια,βλεποντας και κανοντας!

Καλημέρα,

Μην αγνοείς τα σημάδια. Πρέπει να ζητήσεις βοήθεια όσο ακόμη το ελέγχεις. Εγώ δυστυχώς αγνόησα τα όποια συμπτώματα και βρίσκομαι εδώ και 3-4 μήνες σε απόγνωση. Ευτυχώς που σχεδόν με τη βία δύο πολύ καλοί φίλοι με έστειλαν στον ψυχολόγο. Στο άκουσμα της κατάθλιψης κατέρρευσα αλλά προσπαθώ να αλλάξω νοοτροπία. Καθόλου εύκολο. Κάνω πολύ μικρά βήματα. Πέφτω, σηκώνομαι και πάει λέγοντας. Έχω κουραστεί όπως φαντάζομαι κι εσύ αλλά λέω στον εαυτό μου ότι θα το παλέψω. Πρέπει να το παλέψουμε. μας αξίζει κάτι καλύτερο. Δε συμφωνείς; Για το τέλος θα σου πω ένα πράγμα που είμαι ο άντρας μου και ένα που μου είπε ο ψυχολόγος. Το πρώτο είναι: Ναι βοηθά η ψυχοθεραπεία αλλά τελικά τη λύση θα την δώσουμε εμείς στον εαυτό μας. Το δεύτερο είναι: Είναι δουλειά της ψυχανάλυσης να δουλευτεί αυτό που μας φέρνει σε αυτή την κατάσταση. Δικιά μας δουλειά είναι να προσπαθούμε να περνάμε καλά με οποιοδήποτε τρόπο (βγαίνοντας με φίλους και λέγοντας βλακείες, βλέποντας ταινίες, ασχολούμενοι με ένα χόμπυ, οτιδήποτε...). Ελπίζω να σε βοήθησα έστω και λίγο. Καλή δύναμη

Quote:

---

Originally Posted by pink floyd

Καλημερα!!πρωτα να πας σε εναν ψυχολογο!μπορει να κανετε προσπαθεια να το ξεπερασετε μαζι!αν ο ψυχολογος δει οτι χρειαζεσαι φαρμακα θα σε στειλει στον ψυχιατρο!εχεις ανχος?κρισεις πανικου??

---

κρισεις πανικου απο οσο με ξερω δεν ειχα, αγχος ναι και πολλες φορες χωρις καποιο σοβαρο λογο για μικροπραγματα δλδ που τωρα που νιωθω καλα και τα σκεφτομαι δεν μπορω να καταλαβω γιατι εγινε αυτο!

αυτο το πρωτο βημα ειναι λιγο δυσκολο!
ο ψυχολογος κανει διαγνωση για το αν ειναι καταθλιψη η καποια αλλη διαταραχη;

Quote:

---

Originally Posted by dimon8

Κανε αυτο που λεει και ο φιλος...μην αφηνεις αλλο το χρονο να περναει...απλα ηρεμα και ωραια,βλεποντας και κανοντας!

---

οσο νιωθω καλα αυτο λεω κ γω! απλα πρεπει να το παρω αποφαση..

Quote:

---

Originally Posted by απελπισμένη 22

Καλημέρα,

Μην αγνοείς τα σημάδια. Πρέπει να ζητήσεις βοήθεια όσο ακόμη το ελέγχεις. Εγώ δυστυχώς αγνόησα τα όποια συμπτώματα και βρίσκομαι εδώ και 3-4 μήνες σε απόγνωση. Ευτυχώς που σχεδόν με τη βία δύο πολύ καλοί φίλοι με έστειλαν στον ψυχολόγο. Στο άκουσμα της κατάθλιψης κατέρρευσα αλλά προσπαθώ να αλλάξω νοοτροπία. Καθόλου εύκολο. Κάνω πολύ μικρά βήματα. Πέφτω, σηκώνομαι και πάει λέγοντας. Έχω κουραστεί όπως φαντάζομαι κι εσύ αλλά λέω στον εαυτό μου ότι θα το παλέψω. Πρέπει να το παλέψουμε. μας αξίζει κάτι καλύτερο. Δε συμφωνείς; Για το τέλος θα σου πω ένα πράγμα που είμαι ο άντρας μου και ένα που μου είπε ο ψυχολόγος. Το πρώτο είναι: Ναι βοηθά η ψυχοθεραπεία αλλά τελικά τη λύση θα την δώσουμε εμείς στον εαυτό μας. Το δεύτερο είναι: Είναι δουλειά της ψυχανάλυσης να δουλευτεί αυτό που μας φέρνει σε αυτή την κατάσταση. Δικιά μας δουλειά είναι να προσπαθούμε να περνάμε καλά με οποιοδήποτε τρόπο (βγαίνοντας με φίλους και λέγοντας βλακείες, βλέποντας ταινίες, ασχολούμενοι με ένα χόμπυ, οτιδήποτε...). Ελπίζω να σε βοήθησα έστω και λίγο. Καλή δύναμη

---

Σιγουρα μας αξιζει, γιατι ειναι ασθενεια οπως πολλες αλλες και δεν το κανουμε σκοπιμα στους εαυτους μας.
Μη το λες και εγω τα εχω αγνοησει εδω κ 3 χρονια, στην αρχη δεν ηξερα, μετα αν και αρχισα να καταλαβαινω κατι αλλα ελεγα πως οχι δεν ειναι αυτο η λεγομενη αρνηση!

Νομιζω πως το μονο καλο που εκανα τοσο καιρο ειναι να μη κοψω επαφες με φιλους, δλδ και χαλια να ημουν παλι εβγαινα εξω για καφεδες γιατι ξεχνιομουν και ανεβαινα ψυχολογικα για λιγο. Επισης εχω παρατηρησει πως συνηθως ολες αυτες οι "κρισεις" συμβαινουν οταν ειμαι μονος.
Εδω και ενα χρονο αθλουμαι οσο μπορω, εχω συμμαζεψει τον εαυτο μου, και με τη σχολη παω σχετικα καλα μονο η δουλεια μου δημιουργει καποια θεματακια αλλα τετοιες εποχες δυσκολα να τα παρατησεις χωρις να εχεις βρει κατι καλυτερο! αυτο που θελω να πω ειναι πως κατι προσπαθησα αλλα βλεπω πως μονος μου δεν μπορω να τ καταφερω!

Πιστευω πως αυτη η φαση ειναι ενας φαυλος κυκλος...για να σπασει σιγα σιγα πρεπει να αποδεχτουμε οτι το παθαμε ασχετως του λογου...οτι ειμαστε ανθρωποι που μπορουν να κανουν τα παντα αλλα και που μπορουν να μας συμβουν και ολα και σε πολλες περιπτωσεις χρειαζομαστε βοηθεια!Η αρνηση ειναι μια κατασταση που απλα δυσκολευει τα πραγματα!Κι εγω σε αυτη τη φαση ειμαι και προσπαθω να πεισω και τον εαυτο μου γιατι ολο αυτο με κανει και νιωθω αδυναμος και ξενος απο εμενα!Δε περιμενα ποτε οτι θα χρειαστω τη βοηθεια καποιου ειδικου σε τετοια θεματα,ποσο μαλλον οταν τα προβληματα που μου δημιουργηθηκαν εχουν να κανουν με λαθος επιλογες δικες μου.