ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ...

Καλησπέρα, είμαι 27 χρονών, παντρεμένη με έναν υπέροχο άνθρωπο και έχω και ένα παιδάκι ενός έτους..

Το πρόβλημά μου είναι το εξής...όλα όσα κάνω στη ζωή μου, ο τρόπος που κινούμαι και συμπεριφέρομαι περιστρέφονται γύρω από τη γνώμη των άλλων...τι εννοώ...θέλω να είμαι πάντα η καλύτερη σε όλα προκειμένου να μη δυσαρεστώ κανέναν...υποχωρώ πάντα στα δικά μου θέλω για να μην στενοχωρηθούν οι άλλοι...και πρωτίστως οι γονείς μου...

Σαν πρωτότοκο παιδί και με νέους γονείς (24 ετών και οι 2 όταν με απέκτησαν), τα άγχη τους, οι τσακωμοί τους και τα νεύρα τους περνούσαν σε μένα...εγώ από μικρή είχα πολύ άγχος να μη χωρίσουν...να μη σταματήσουν να με αγαπούν και τα σχετικά...
Τελικά οι γονείς μου είναι αγαπημένοι και μαζί, αλλά το πρόβλημα είναι ότι εγώ κουβαλάω τη συμπεριφορά της τέλειας κόρης γιατί πάντα αυτό απαιτούσαν από εμένα και εγώ τους το έδινα...(άριστη μαθήτρια, άριστη φοιτήτρια, ομαλή εφηβεία χωρίς προβλήματα και εκρηκτικές συμπεριφορές, κ.λ.π.)

Τώρα, όντας παντρεμένη και με παιδί, διαπιστώνω ότι εξακολουθώ να δίνω πολλή βάση στο τι θα πουν οι δικοί μου...σε σημείο που μου την λέει και ο άντρας μου.. και έτσι τους δίνω και δικαιώματα να ανακατεύονται στη ζωή μου και να χαίρονται κιόλας γι αυτό...

Πείτε μου, σας παρακαλώ, τι να κάνω.. πως να το ξεπεράσω αυτό...πώς να γίνω πιο δυναμική και να τους κόβω τα πολλά θάρρη...

Θα περάσεις την κρίση των τριάντα μη στεναχωριέσαι θα βρεις λύση

Δεν ειναι απλη κριση αυτο. Ειναι σταση ζωης που εχεις υιοθετησει και εχεις μεγαλωσει μαζι της. Δυστυχως δεν υπαρχουν ετοιμες και απλες λυσεις για να υλοποιουνται αμεσα και να αλλάζουν ριζωμενες καταστασεις χρόνων.
Οχι όμως και οτι εισαι καταδικασμένη σε αυτο. Καταρχάς, πρέπει να ΘΕΣ να αλλαξεις αυτη την κατάσταση και οχι απλα να εχεις κουραστεί. Χρειάζεται να αποφασισεις συνειδητα με τον εαυτο σου αν θελεις να βελτιωσεις τη ζωη σου για σενα και τη δικη σου πια οικογένεια, εχοντας κατα νου οτι οι αλλαγες αυτες δεν θα γινουν ευπροσδεκτες απο τους γονείς σου, και αναπόφευκτα θα επιφέρουν συγκρουσεις.
Οι συγκρούσεις ειναι αναγκαιες για να επιτευχθεί μετατόπιση. Να αλλαξει κατι έστω και μικρο στην ηδη ογκωδη παγιωμενη κατάσταση που περιγραφεις.
Θελει μικρα και σιγουρα βηματα απο σενα.
Αφού το αποφασισεις και δεχτείς τις όποιες συνέπειες, ειναι ωρα να αξιολογησεις την παρουσα κατάσταση. Εχεις δημιουργήσει μια καινούρια οικογένεια και εισαι υπεύθυνη για τον εαυτο σου, τον αντρα σου και το παιδακι σου. Συνεπως, η δυναμικη σου πρέπει να εχει τη βάση της σε ολο αυτο και οχι στους γονείς σου. Δεν εισαι υποχρεωμενη να λογοδοτησεις σε μανα και πατερα, παρα μοναχα στον εαυτο σου. Προφανως, δεν εχεις κυριαρχησει πανω σε σενα, γι'αυτο δινεις βαση στο τι λενε οι αλλοι. Μπορεις να το αλλαξεις αυτο, τιποτα δεν ειναι ακατορθωτο.
Επικεντρωσου σε σενα και στην οικογένειά σου. Βαλε προτεραιοτητα σε αυτο. Μην παραχωρεις δικαιώματα σε κανέναν να ασκει κριτικη στον τροπο που επιλέγεις εσυ και ο αντρας σου να λειτουργήσει η οικογένειά σας. Εχει δικιο που σου τη λεει. Απο σενα χρειάζεται εναν συνοδοιπορο στην κοινη σας ζωη, οχι εναν αιωνια υπολογο στους γονεις και στα πεθερικά....

Ασχολεισου με εσενα. Δες και κρινε ΕΣΥ για τον εαυτο σου, τα δικα σου μοναδικά πράγματα. Επικεντρωσου σε αυτα που θελεις να μεταδωσεις στο παιδι σου. Μια μερα θα ειναι εκεινο στη θεση σου και θα κοιταζει πίσω τη μαμα και το μπαμπά του με μια αντιστοιχη κριτικη ματια. Σκέψου τι θα ηθελες οπωσδήποτε να του εχεις δωσει και να του εχεις διδαξει. Ολες οι εξωθεν παρεμβολές, ειναι απλως ανούσιες επαναληψεις του παρελθόντος και της τασης ορισμενων γονιών να χειραγωγούν τα παιδια τους για να τα κατευθύνουν εκει που οθ ιδιοι θελουν. Στην ουσία χτιζουν φυλακές. Για να κοντρολαρουν και να ελεγχουν. Για να εξασφαλισουν οτι πάντα θα υπαρχεις εκεί γι'αυτούς, να τους βοηθησεις, να ανταποδωσεις τις θυσιες τους, να τους αναγνωρισεις τους αθλους τους, να τους γηροκομησεις.
Οι άνθρωποι δεν φτιάχτηκαν ουτε για καθ'εικονα και ομοιωση των γονιών τους, ουτε για να εκπληρώσουν χρεη ανταποδωσης αιωνιας ευγνωμοσύνης και γηροκομείου. Φτιαχτηκαν για να ειναι οντα μοναδικα και ανεπανάληπτα. Να δημιουργησουν απο το υλικό τους ο,τι μπορουν καλυτερο και να ζήσουν τη ζωη που επιλέγουν. Εξω, πολυ εξω και μακριά απο αυτο το... τι θα πει ο κοσμος.

ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις, αρχικα..το θεμα ειναι οτι φοβαμαι να ερθω σε συγκρουση με τους δικους μου..δεν ξερω γιατι συμβαινει αυτο..και δεν εξαρτωμαι οικονομικα απο αυυους..

Εξαρτασαι συναισθηματικά μη στεναχωριέσαι τριάντα παρά τριάντα κ κάτι έρχεται η κρίση κ μετά η λύση

Quote:

---

Originally Posted by elis

Εξαρτασαι συναισθηματικά μη στεναχωριέσαι τριάντα παρά τριάντα κ κάτι έρχεται η κρίση κ μετά η λύση

---

Δηλαδή??? για αναλυσέ το λίγο αυτό...

Σε μεγάλωσαν είστε δεμένοι και τους ακούς έρχεται όμως η ζωή κ σ λέει τώρα έχεις δική σου οικογένεια να κανεισ το καλύτερο που μπορείς για την οικογένεια σου ποια είναι όμως οικογένεια ή παλιά η η καινουρια και εκεί γίνεται το μαλιοβρασι

Quote:

---

Originally Posted by madiwasp

Τώρα, όντας παντρεμένη και με παιδί, διαπιστώνω ότι εξακολουθώ να δίνω πολλή βάση στο τι θα πουν οι δικοί μου...σε σημείο που μου την λέει και ο άντρας μου.. και έτσι τους δίνω και δικαιώματα να ανακατεύονται στη ζωή μου και να χαίρονται κιόλας γι αυτό...

Πείτε μου, σας παρακαλώ, τι να κάνω.. πως να το ξεπεράσω αυτό...πώς να γίνω πιο δυναμική και να τους κόβω τα πολλά θάρρη...

---

Eσυ εχεις συνειδητοποιησει ΤΙ σου προσφερει αυτη η σταση ζωης/συμπεριφορας? γιατι προφανως κατι σου δινει...
Εσυ πως νιωθεις οταν συμμορφωνεσαι με το τι θα πει ο κοσμος και τι λενε οι δικοι σου??

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Eσυ εχεις συνειδητοποιησει ΤΙ σου προσφερει αυτη η σταση ζωης/συμπεριφορας? γιατι προφανως κατι σου δινει...
Εσυ πως νιωθεις οταν συμμορφωνεσαι με το τι θα πει ο κοσμος και τι λενε οι δικοι σου??

---

Μου προσφέρει άγχος και καταπίεση, αλλά ταυτόχρονα αισθάνομαι ''ηθικά'' εντάξει, διότι δε στενοχωρώ τους ανθρώπους που αγαπάω και με μεγάλωσαν κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούσαν...απλά μου είναι δύσκολο να θέτω όρια...αυτό το έχω γενικά σαν μειονέκτημα, με αποτέλεσμα πάντα να καταπιέζομαι εγώ και να νιώθω η ''ριγμένη'' της υπόθεσης...

Quote:

---

Originally Posted by elis

Σε μεγάλωσαν είστε δεμένοι και τους ακούς έρχεται όμως η ζωή κ σ λέει τώρα έχεις δική σου οικογένεια να κανεισ το καλύτερο που μπορείς για την οικογένεια σου ποια είναι όμως οικογένεια ή παλιά η η καινουρια και εκεί γίνεται το μαλιοβρασι

---

έχεις δίκιο elis...έτσι ακριβώς αισθάνομαι.. δεν θα μπορούσες να το θέσεις καλύτερα!

Δεν μπορώ να συνεισφέρω στην συζήτηση καθώς βρε Μάντυ σε έχω συνδέσει με μυρμηγκιάσματα,φοβίες για ΣΚΠ κτλ!Αυτό το Thread είναι για πολύ Χαλαρουίτα κουβέντα!
Που'ναι οι καλές εποχές ρε Mάντυ που είχαμε περάσει ... όλες τις νευρολογικές παθήσεις?? Ε? Πού είναι???
Όγκοι Εγκεφάλου,ΣΚΠ,ALS και δε συμμαζεύεται!Έχω κανά 2-3 χρόνια να κάνω ΜRI και έχω βαρεθεί!Θέλω λίγο Σασπένς!!

*Εδώ και κανά χρόνο ένα τρέμουλο στα χέρια το έχω.Θελω να πιστεύω πως είναι της ΓΑΔ καμώματα!Χε χε!

Quote:

---

Originally Posted by madiwasp

ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις, αρχικα..το θεμα ειναι οτι φοβαμαι να ερθω σε συγκρουση με τους δικους μου..δεν ξερω γιατι συμβαινει αυτο..και δεν εξαρτωμαι οικονομικα απο αυυους..

---

Ειναι ο τροπος που μεγαλωσες , σιγουρα υπαρχει ψυχολογικο υποβαθρο για να φοβαται μια κοπελα 27 ετων τους γονεις της ..............κι εγω φοβομουν τον πατερα μου , μεχρι τα 45 , μουτοπε ο ψυχιατρος μου , δεν μαρεσε καθολου , αλλα μου τοχε πει κι ο κολλητος , οταν στο λενε 2 ανθρωποι, δεν μπορειςε να τους αμφισβητησεις , και απο αντιδραση , πηγα στο αλλο ακρο , στην αρχη τουλαχιστον , και πηρε το μηνυμα ο πατερας μου , οτι εχω σηκωσει μπαιρακι , και τοκοψε ......η αδελφη μου , 53 χρ , ακομη τον φοβαται , δεν τολμαει να του αντιμιλησει ...........................η γνωμη μου , ειναι να υιοθετησεις μια σταση που δειχνει οτι δεν ΄μασας ΄και με τον χρονο , αυτο θα περασει και στην συμπεριφορα σου .....οπως αν θελεις να γινεις αταραχος , πρωτα φορας την μασκα του αταραχου , και αυτο περναεικαι στην συμπεριφορα σου , εχω διαβασει σχετικο βιβλιο , δεν τα γραφω απ το κεφαλι μου .......θα παρει λιγο χρονιο, αλλα θαχεις τα επιθυμητα αποτελεσματα , εμενα πλεον καπου με φοβαται ο πατερας μου, αντεστραφησαν οι ρολοι ...... οσο δινεις θαρρος, τοσο αποθρασυνεται ο αλλος , ας ειναι γονεας .........
πρεπει να πω οτι ο πατερας μουεχει την ανατολιτικη νοοτροπια , την πατριαρχικη , δεν ειναι τυχαιο οτι μας προκαλει( λουσε ) φοβο , εχει τις ριζες του στην πρωιμη παιδικη ηλικια , κατα τον γιατρο μου ......
ειμαι κι εγω ο πρωτοτοκος ......αβανταζ μεγαλο .......
το ιδιο ισχυεικαι για τους εξωοικογενειακους , μεγαλωσα σενα υπερπροστατευτικο περιβαλλον , ημητερα μου τοτοκανε αυτο , κι ημουν μικρος ο Αγγελακος , οχι ο Αγγελος , οταν αυτο θεωρησα οτι προκαλει προβληματα στην ζωη μου , αρχισα γυμναστηριο, εγινα μυωδης , ειχα αυτοπεποιθηση , αλλα η αισθηση σωματικης δυναμης , σου δινει κι αλλη αυτοπεποιθηση , και εδω και χρονια , επιβαλλομαι ευκολα στους αλλους , μαλλον προκαλω σεβασμο , χωρις να το επιδιωκω , ειναι κατι που μου βγαινει αυθορμητα , καλωσωριζω οποιονδηποτε καυγα , αλλα εριστικος δεν ειμαι , ουτε θελω , απλα αντιδρω αμεσα ......το γυμναστηριο , τοφερα παραδειγμα, δεν μπορει μια κοπελα να γινει σαν εμενα ,δια μεσου αυτης της οδου , αλλα το να βγαζεις γλωσσα εκει που πρεπει , ειναι κατι που ειναι θεμα συνηθειας , τις πρωτες φορες θα αισθανθεις εξω απ τα νερα σου , αλλα με τονκαιρο θα σου γινει συνηθεια , αν και απεχθανομαι τις γλωσσοκοπανες και τις εριστικες , κατι ενδιαμεσο , ειναι αποδεκτο ομως .........ολα ειναι θεμα εξασκησης και ποσο το θες , τοτε ολα γινονται ....

Quote:

---

Originally Posted by madiwasp

Καλησπέρα, είμαι 27 χρονών, παντρεμένη με έναν υπέροχο άνθρωπο και έχω και ένα παιδάκι ενός έτους..

Το πρόβλημά μου είναι το εξής...όλα όσα κάνω στη ζωή μου, ο τρόπος που κινούμαι και συμπεριφέρομαι περιστρέφονται γύρω από τη γνώμη των άλλων...τι εννοώ...θέλω να είμαι πάντα η καλύτερη σε όλα προκειμένου να μη δυσαρεστώ κανέναν...υποχωρώ πάντα στα δικά μου θέλω για να μην στενοχωρηθούν οι άλλοι...και πρωτίστως οι γονείς μου...

Σαν πρωτότοκο παιδί και με νέους γονείς (24 ετών και οι 2 όταν με απέκτησαν), τα άγχη τους, οι τσακωμοί τους και τα νεύρα τους περνούσαν σε μένα...εγώ από μικρή είχα πολύ άγχος να μη χωρίσουν...να μη σταματήσουν να με αγαπούν και τα σχετικά...
Τελικά οι γονείς μου είναι αγαπημένοι και μαζί, αλλά το πρόβλημα είναι ότι εγώ κουβαλάω τη συμπεριφορά της τέλειας κόρης γιατί πάντα αυτό απαιτούσαν από εμένα και εγώ τους το έδινα...(άριστη μαθήτρια, άριστη φοιτήτρια, ομαλή εφηβεία χωρίς προβλήματα και εκρηκτικές συμπεριφορές, κ.λ.π.)

Τώρα, όντας παντρεμένη και με παιδί, διαπιστώνω ότι εξακολουθώ να δίνω πολλή βάση στο τι θα πουν οι δικοί μου...σε σημείο που μου την λέει και ο άντρας μου.. και έτσι τους δίνω και δικαιώματα να ανακατεύονται στη ζωή μου και να χαίρονται κιόλας γι αυτό...

Πείτε μου, σας παρακαλώ, τι να κάνω.. πως να το ξεπεράσω αυτό...πώς να γίνω πιο δυναμική και να τους κόβω τα πολλά θάρρη...

---

ψαξε στο διαδικτυο στο λημμα μαζοχισμος. απο μονη σου δεν μπορεις να κανεις τιποτα

Εχεις καταπιεσμενα συναισθηματα προς τους γονεις σου. Μπορει να ειναι θυμος ,λυπη ή φοβος , αλλα εχουν ολα συμπιεστει στον εσωτερικο σου πυρινα ως απαραιτητη προυποθεση για να συνεχισεις να εισαι λειτουργικη ,αποδεκτη και ετσι να μην χωρισουν οι γονεις σου.
Δυστηχως τα συμπιεζουμε τοσο πολυ που αν σε ρωτησει αν μισεις (για κατι) τους γονεις σου ,μπορει και να παρεξηγηθεις με την ερωτηση του. Αλλα αν μιλησεις ειλικρινα και ξεδιπλωσεις "ξεχασμενα" γεγονοτα ,να θυμωσεις τοσο πολυ που τα εκαναν αυτα.
Εγω για παραδειγμα μεσα απο την αυτοκαταπιεση συναισθηματων, εφτασα να αδυνατω να εκφρασω απλα και ευχαριστα συναισθηματα. Να αδυνατω να νιωσω με την καρδια μου ευχαριστα γεγονοτα .Να ειμαι στα παντα κουμπομενος.Και στη χαρα και στη λυπη . Αλλα καποτε αυτο σκαει και οποιον παρουν τα σκαγια.....