ΤΑ ΟΡΙΑ

Καλησπέρα. Ήθελα κι εγώ να κάνω μια ερώτηση.Μου αρέσει πάρα πολύ να βοηθώ τους ανθρώπους όταν περνάνε δύσκολες στιγμές.Θυμάμαι απο μικρή να στέκομαι πλάι στη μητέρα μου και να την αφήνω να μου λέει όλα τα προβλήματα που είχε(ακόμα και αυτά με τον πατέρα μου), χρησιμεύοντας ουσιαστικά σαν κανάλι μέσα απο το οποίο πέρναγαν τα προβλήματά της και χάνονταν.Αυτή η ιστορία συνεχίζεται και με τις φίλες μου τώρα.Δεν είμαι ο τύπος του ανθρώπου που δίνει συμβουλές, απλά ακούω, είμαι εκεί, τίποτα παραπάνω.
Το πρόβλημα είναι οτι απο ένα σημείο κι έπειτα μου κάνει κακό.Πιάνω τον εαυτό μου να αποφεύγω την παρέα συγκεκριμένων ανθρώπων μόνο και μόνο ε[πειδή δεν αντέχω να ακούσω άλλο.Πολλές φορές εκνευρίζομαι και μόνο με την ανάμνηση του προσώπου ή με το να δω ένα μήνυμα στο κινητό απο τη φίλη με τα πολλά προβλήματα που πια δεν αντέχω να ακούω.
Θα ήθελα να σταματήσω να αντιδρώ με αυτόν τον τρόπο και να βρώ τη χρυσή τομή, να βοηθώ τους άλλους χωρίς να βλάπτω τον εαυτό μου.
Θέλώ τόσο πολύ να προσφέρω με αυτόν τον τρόπο, είμαι στα πρόθυρα να ασχοληθώ με την ψυχολογία και τη συμβουλευτική, αλλά αναρωτιέμαι αν όντως θα μπορέσω να τα καταφέρω, λόγω αυτής της αντίδρασης του εαυτού μου.:(

Για να ασχοληθείς επαγγελματικά με κάτι τέτοιο, πρέπει να είσαι σίγουρη για τα εξής:

α) ότι δε θα κουβαλάς και στον προσωπικό σου χρόνο όσα ακούς στον επαγγελματικό σου χρόνο

β) ότι δε θα κουράζεσαι/εκνευρίζεσαι να ακούς

γ) λες ότι δεν είσαι ο τύπος που δίνει συμβουλές. Έχεις μια κριτική ικανότητα και καλό ένστικτο στα ανθρώπινα συναισθήματα, πέρα από την ικανότητα του να ακούς;

δ) πρέπει να καταλάβεις ότι στην επαγγελματική ενασχόληση με τη συμβουλευτική τα όρια είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Ιδανικά, ο ψυχολόγος/ σύμβουλος/ ψυχοθεραπευτής δεν είναι προσωπικός φίλος, αλλά ένας επαγγελματίας άκρας εμπιστοσύνης που έχει εκπαιδευτεί ώστε να γνωρίζει τις προσωπικότητες, συμπεριφορές και συναισθήματα και κλινικά/διαγνωστικά αλλά και σε επίπεδο συμβουλευτικό και επικοινωνιακό, ώστε να έχει το χάρισμα όχι μόνο να εντοπίζει προβληματικές καταστάσεις αλλά και να βοηθά τον ασθενή/πελάτη να εξερευνήσει τα αίτια και τους τρόπους αντιμετώπισης μιας κατάστασης.

Ελπίζω να βγάζουν κάποιο νόημα τα παραπάνω. Σε γενικές γραμμές πάντως φρόντιζε οι σχέσεις σου να μην είναι μόνο προσφοράς, αλλά να απολαμβάνεις κι εσύ πράγματα από μια σχέση, γιατί αλλιώς είναι εύκολο να καταλήξεις ο μάρτυρας που έστω από καλή διάθεση προς τους άλλους, τελικά παραμελεί τις δικές του ανάγκες.

Σε ευχαριστώ πολύ Pops για τις συμβουλές σου. Απο όλα όσα μου παραθέτεις το μόνο πρόβλημα που διακρίνω στον εαυτό μου είναι οτι μάλλον παραβιάζω τα όριά μου στην προσπάθειά μου να δώσω. Όταν ακούω κάποιον έχω την τάση να συμμετέχω περισσότερο διαισθητικά/συναισθηματικά σε ό, τι λέει παρά λογικά, με συμβουλές δηλαδή.Αυτό το κάνω, αφού τα έχει πει και ξαλαφρώσει. Το θέμα είναι οτι κάποια στιγμή μάλλον αφήνω τον άλλον να καταχραστεί αυτήν την κατάσταση και, επειδή δεν πρόκειται για ΄\"πελάτη\" αλλά για φίλο, με πειράζει γιατί νιώθω αυτό που είπες, οτι δεν πέρνω κι εγώ κάτι απο τη φιλία.Δεν έχω ιδέα πώς θα ένιωθα με κάποιον με τον οποίο θα είχα αυστηρά επαγγελματική σχέση.
Θα ξανασκεφτώ όσα υπέδειξες, για τα οποία σε ευχαριστώ πολύ!

Να είσαι καλά Φοίβη, σου εύχομαι τα καλύτερα! :)