Θα προσπαθήσω να περιγράψω αυτό που ζω..ίσως το κείμενο να σας φανεί μπερδεμένο..δεν ξέρω καν γιατι αποφάσισα να γράψω..ίσως με την βοήθειά σας να καταφέρω να βγάλω μια άκρη..
Είμαι 31 χρόνων παντρεμένη με ένα παιδί 3,5 χρονών.Ο άντρας μου ειναι μεγαλύτερος και είμαστε μαζί εδώ και 7 χρόνια περίπου..Με γοήτευσε ο τρόπος που μου συμπεριφερόταν, η καλη του καρδιά και η ασφάλεια που ένιωθα όταν ήμουνα μαζί του.Κατα το διάστημα της σχέσης μας μάθαμε ότι ο πατέρας μου ήταν άρρωστος.Από την στιγμή που αποκαλύφθηκε αυτό άρχισα μέρα με την μέρα να νιώθω ότι πρέπει να παντρευτώ, να κάνω οικογένεια.Ένιωθα ότι πρέπει να με δει δίπλα σε έναν σωστό άνθρωπο πριν φύγει από την ζωή. Ένιωθα ήδη πολύ καλά με τον σύντροφό μου.ένιωθα ευτυχισμένη δίπλα του.Όλα πηγαίνανε σχετικά καλά (δεδομένου της απώλειας του πατέρα μου) με στήριξε πολύ σε αυτό.Δεν ξέρω που θα είχα καταλήξει αν δεν ήταν δίπλα μου.Παντρευτήκαμε 2 χρόνια μετά και γέννησα το κοριτσάκι μου.και τότε αρχίσανε τα προβλήματα..Γυρίσαμε στο πατρικό μου όταν η μικρή ηταν 8 μηνών για να έχουμε βοήθεια από το οικογενειακό μου περιβάλλον(οικονομική και ψυχολογική ) αλλα και για να μεγαλώσουμε το παιδί σε μια πιο μικρή πόλη.Όλα τα έξοδα τα είχε αναλάβει η μητέρα μου και εγώ που άρχισα να δουλεύω αμέσως.τώρα όλα τα έξοδα έχουνε πέσει μόνο πάνω μου.Έχω τσακίσει και ψυχολογικά και οικονομικά.δεν ειμαι ευτυχισμένη πλέον και σίγουρα δεν νιώθω ερωτευμένη.σκέφτομαι μήπως όλα αυτα που αισθάνομαι οφείλονται στην οικονομική μας δυσχέρεια και κάνω υπομονή μήπως στρώσουν τα πράγματα αλλα έχω γίνει νευρική απέναντί του συμπεριφέρομαι άσχημα, νιώθω απίστευτη ανασφάλεια, πνίγομαι...και μέσα σε όλα αυτά άρχισα να έχω και αισθήματα για έναν άλλο άνθρωπο που γνώριζα πολυ πριν γνωρίσω τον άντρα μου.δεν υπάρχει κάτι μεταξύ μας και ούτε θα συμβεί όσο είμαι παντρεμένη τουλάχιστον αλλα όταν μιλάω μαζί του νιώθω τόσο καλα και ξέρω ότι νιώθει το ίδιο, ίσως και να τολμούσα να πω ότι είναι η αδερφή ψυχή μου ρισκάροντας να ακουστώ υπερβολική...Αλλά δεν θα διέλυα ποτέ την οικογένεια μου για τριτο πρόσωπο ούτε καν το σκεφτομαι (ποιος μου λέει ότι με κάποιον αλλο θα είμαι καλα?).αν αυτός ο γάμος λήξει θα είναι για όλα τα υπόλοιπα και όχι για κάποιον αλλο.Τώρα κάνω αγωγή με χάπια ίσα ίσα για να είμαι ήρεμη.ο άντρας μου δεν είναι κακός άνθρωπος.αλλα δεν έχει βάλει προτεραιότητες..μας έχει εξισώσει και είμαι γυναίκα ρομαντική..αλλα δεν νιώθω πλέον γυναικα.δεν νιώθω τίποτα.μόνο θυμό.Φοβάμαι τον εαυτο μου.Φοβάμαι μήπως δεν στρώσουνε ποτε τα πράγματα.Θέλω να φτάσω στα όρια μου(της προσπάθειας) μόνο και μόνο για το παιδί.αλλα είμαι άνθρωπος.και κουράστικα.συζητήσεις επι των συζητήσεων.
Δεν ξέρω αν βγάλατε άκρη.έχω αφήσει και πολλά γεγονότα απέξω γιατι έχω και τον φόβο μην καταλάβει κάποιος την ταυτότητά μου...
Τι αξίζει τελικά σε αυτή την ζωή...Έχω αδειάσει..
