φαγητό και νοοτροπία

Πόσο σχετίζεται η νοοτροπία μας με το πως χρησιμοποιούμε το φαγητό;;;;
Για παράδειγμα,η υπερφαγία,όπως είναι κι εδώ ένα από τα θέματα...ή καλύτερα η παχυσαρκία δηλαδή με λίγα λόγια ο υψηλότερος δείκτης μάζας από αυτό που θα έπρεπε να έχεις...δεν πιστεύετε ότι σχετίζεται με το mental state μας δηλαδή με τη νοητική μας κατάσταση,τη συναισθηματική κυρίως,αλλά και των απόψεων που έχουμε για το φαγητό (υγεινό ανθιυγεινό),στερεότυπα χοντρού-αδύνατου,πρότυπα κοινωνίας,αλλά ΚΥΡΙΩΣ της συναισθηματικής μας κατάστασης όπως η διάθεση η οποία συνεχώς αλλάζει όπως αλλάζει και η ζωή. Η αυτοεικόνα μας (δηλαδή τα πιστεύω που έχουμε) και πολλά άλλα;;;
Έχω φτάσει σε ένα συμπέρασμα έχοντας εντρυφήσει πολύ στο θέμα. Είτε παχύσαρκος είτε ανορεξικός είτε βουλιμικός είτε το οτιδήποτε,είτε αλκοολικός είτε τοξικομανής είτε ό.τι άλλο δεν ξέρω εγώ, το μέσο που χρησιμοποιούμε,π.χ φαϊ,ποτό,τσιγάρα κ.τ.λ. ΔΕΝ είναι η αιτία του προβλήματος.
Π.χ. έχει κατηγορηθεί το φαγητό για την παχυσαρκία. Λες και το φαγητό έχει πόδια,και χέρια και στόμα,και ύπαρξη, λες και φταίει το φαΐ που εμείς τρώμε πολύ. Λες και φταίει το τάδε (ποτό,ουσίες κ.τ.λ) που εμείς το χρησιμοποιούμε με έναν αντίθετο και όχι ωφέλιμο ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ τρόπο.
Η αιτία δεν είναι το φαϊ αλλά... το φαΐ είναι μόνο το μέσο που μας οδηγεί εκεί που μας οδηγεί.

Κατέληξα εκεί. Και κατέληξα εδώ και καιρό. Και κατέληξα μετά από αυτό στο ότι έπρεπε να βρω κάτι να το δικαιολογήσω. Τα περιττά κιλά. Και είπα ξεκάθαρα πως είναι η συναισθηματική μας κατάσταση. Διότι,το πρόβλημα κακής διαχείρισης φαγητού φαίνεται στην εμφάνιση. Πολύ αδύνατος πολύ χοντρός. (Εξαίρεση παθολογικού τύπου αιτίες στις οποίες δε συμβάλλει το συναίσθημα αλλά είναι λόγω dna και ναι υπάρχουν κανα δυό τέτοιες,αλλά είναι υπερβολικά σπάνιες). Όπως είπα και πριν,πολύ αδύνατος πολύ χοντρός,γίνεσαι έτσι γιατί κάτι σε τρώει ψυχολογικά μέσα σου,έχεις νιώσει και νιώθεις κάτι που δε θα ήθελες να νιώθεις (όλο κι από κάτι έχει ο καθένας) και θες διαφυγή και ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ να βρεις ανακούφιση στο φαγητό. Ο λόγος που δεν κατηγορείς το φαγητό (αρχικά) είναι γιατί δεν υποψιάζεσαι τι συμβαίνει,δεν έχεις αναγνωρίσει το πρόβλημα,ώσπου παχαίνεις/αδυνατίζεις πολύ (μιλάμε για ενήλικα που ήταν αλλιώς και άλλαξε) και βλέπεις πως πάχυνες/αδυνάτισες και λες..."πρέπει να κάνω δίαιτα πάχυνσης/αδυνατίσματος" και λες φταίει το φαΐ. Να όμως που το φαΐ ήταν η ανακούφισή σου κι όχι ο εχθρός σου! Να όμως που ένιωθες κάπως απροσδιόριστα άσχημα όλον αυτόν τον καιρό και ήθελες να μη νιώθεις έτσι γιαυτό το "πολέμησες" με το φαΐ. Στην ουσία το κάλυψες το συναισθηματικό το πρόβλημα! Με άλλα λόγια,το πρόβλημα που σε έκανε να τρώς πολύ ΔΕΝ ΕΦΥΓΕ ..όπως λένε κι οι Αμερικανοί "eating your feelings" τρώγοντας τα συναισθήματά σου. Στην Ελλάδα λίγο πολύ έχουμε γίνει όλοι υπέρβαροι και παχύσαρκοι..ένα πολύ μεγάλο ποσοστό.Και για να πω την αλήθεια κομπλεξαριζόμαστε μεταξύ μας και η κριτική είναι πολύ σκληρή κι αν δεν ήταν ίσως τα πράγματα να μην ήταν έτσι και να είχαμε λιγότερους παχύσαρκους. Γιατι ο κόσμος φοβάται την κριτική αλλά κρίνει..και φοβάται να μην κριθεί αλλά κρίνεται και μετά τρώει για να απαλύνει τον πόνο από την κριτική. Τέλος πάντων δε θέλω να ξεφύγω άλλο. Στο θέμα μου!
Θεωρώ πως σχετίζεται απίστευτα.
Θεωρώ πως καμία δίαιτα δεν είναι η λύση. Κανένα πρόγραμμα γυμναστικής κανένας διαιτολόγος.
Θεωρώ πως η λύση βρίσκεται εκεί που σταματάς να σκέφτεσαι αρνητικά για : "το σώμα σου" ,"το σώμα των άλλων","το πώς θα έπρεπε να είσαι και δεν είσαι", "το φόβο της αποδοχής", "στα πόσα πράγματα υστερείς", " στο πόσο παχαίνει το ταδε φαγητό"...ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ.
Μόλις λοιπόν σταματήσεις να σκέφτεσαι αρνητικά για όλα αυτά,και μόλις αρχίσεις να βλέπεις το φαΐ σαν φίλο,σαν θρέψη,σαν βοήθεια,σαν ενέργεια. Όταν σταματήσεις να επηρεάζεσαι από κακές κριτικές πληγωμένων ανθρώπων,όταν αρχίσεις να έχεις μια ελευθερία με το πόσο τρως τι τρως τι ώρα το τρως,πόσες θερμίδες έχει...και δεις το φαΐ σαν κάτι απολαυστικό και ωφέλιμο και ΟΧΙ βλαβερό για το σώμα σου,όταν αποβάλλεις τις τύψεις/ενοχές,το παρελθόν,τον εκφοβισμό,όλα σου τα συναισθηματικά εμπόδια.....τότε η σχέση σου με το φαγητό δε θαναι η ίδια. Θα χτίσεις μιά γερή βάση και δε θα χρησιμοποιείς το σώμα σου με τόσο κακό τρόπο. Θα το αγαπάς. Θα αγαπάς και το φαΐ και όλους όσοι σε πλήγωσαν γιατί τους άφησες. Όταν αφήσεις πίσω σου όλες αυτές τις περιοριστικές σκέψεις και τα πιστεύω που σε ταλαιπωρούν για χρόνια. Τότε μόνο ίσως τότε,θα νιώσεις ΩΡΑΙΑ για αυτό το θέμα.
Αυτό το συναισθηματικό "κενό" όταν καλύπτεται απο το φαγητό είναι χειρότερα. Παχαίνεις και αντί για 1 πρόβλημα έχεις 2.
Άρα το ερώτημα είναι....ποιές οι πηγές συναισθηματικής ευχαρίστησης,άμεσης,που δε σε βλάπτει,που δε βλάπτει ουτε τους άλλους,που μπορείς να χρησιμοποιήσεις ΩΣΤΕ να έρθεις πίσω στις παλιές καλές εποχές που ήσουν σε νορμάλ κιλά.
Πώς θα κάνεις δηλαδή τα 2 προβλήματα, 0 ;;;;
Είναι μήπως η ενασχόληση σου με πράγματα που σε ευχαριστούν;;,
Αφήνω ανοιχτό αυτό το θέμα σε όποιον θέλει να πει γνώμες και να μοιραστεί εμπειρίες

Βλέπω πως μετά από τόσα χρόνια αυτά που διαβάζω είναι τελείως αυτονόητα για μένα τώρα. Έχω κάνει απίστευτο growth.
Το μόνο κοινό που παρατηρώ είναι το overthinking μου αλλά έχουν αλλάξει πολλά.
Πρώτα από όλα, το φαγητό δεν έχει δύναμη πάνω μου. Ένα πράγμα είναι ότι το έχω βαρεθεί,τα ίδια και τα ίδια, ξέρω τι γεύση θα έχει αυτό που θα φάω και σταματάει να με ενθουσιάζει όπως παλιά.
Άλλη μια διαφορά, πάντα αφήνω πλέον φαγητό στο πιάτο μου, δεν τρώω όλο το πιάτο ψυχαναγκαστικά όπως έκανα. Είμαι χαλαρή απέναντι στο φαγητό και δε νιώθω ότι με ελέγχει. Εγώ ελέγχω τι θα κάνω.
Επίσης έχω υιοθετήσει πλέον υγιεινές συνήθειες, βλέπω το ανθυγιεινό με καθαρή πλέον μάτια όπως ακριβώς είναι κι όχι σαν κάτι που θέλω και δεν μπορώ να έχω. Το βλέπω ως κάτι που θα θελήσω περιστασιακά αλλά ξέρω πως θα μου κάνει κακό μακροπρόθεσμα οπότε είναι απλά κάτι που απολαμβάνω αλλά ξέρω και ότι δεν είναι για πολλά πολλά. Στο παρελθόν το έβλεπα ως κάτι που ποθουσα πολύ και πήγαινε αντίθετα στα θέλω μου.
Τώρα συνυπαρχω με τα θέλω μου και το ανθυγιεινό φαγητό.
Είμαι χαρούμενη που μπορώ να γυρίσω πίσω και να δω πόσο έχω προχωρήσει.
Σε αυτόν τον τομέα νιώθω περήφανη.
Για κάποια πράγματα έλεγα ποτέ! Ποτέ δε θα το ξεπεράσω!
Πολλά ξεπέρασα τελικά ....το crush μου, την ακμή με την οποία πάλευα χρόνια (ποτέ δε θα φύγει έλεγα), τη σχέση μου με το φαγητό. Τώρα προσπαθώ να ξεπεράσω και τη σχέση μου με τους άλλους. Κι αυτό θα το καταφέρω. ❤️
Περνάω μία φάση κατάθλιψης αλλά πιστεύω πως όλα περνάνε εν τέλει και τα καλύτερα θα έρθουν, δηλαδή εγώ θα τα δημιουργήσω.!!