Πως πολεμάμε την κατάθλιψη? (Και όχι μόνο)

Σίγουρα όλοι έχουμε τον δικό μας τρόπο να πολεμάμε, ή όχι, αυτό που μας συμβαίνει.
Εγώ, πιστεύω ότι, (μετά το χαμό της μαμάς) πάσχω από κατάθλιψη την οποία προσπαθώ να αντιμετωπίσω μόνη μου.
Τι κάνετε εσείς τη στιγμή που τα βλέπετε όλα μαύρα και βρίσκεστε σε αδιέξοδο?
Εγω, τις περισσότερες φορές, περιμένω απλά να μου περάσει με ένα μαγικό τρόπο, που εννοειται πως δεν έρχεται ποτέ.
Κάποιες άλλες, που δεν βασίζομαι στο μαγικό ραβδάκι, προσπαθώ να βγαίνω, κάθομαι με τις ώρες στο μπάνιο, προσπαθώ να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, πχ, φτιάχνω τα νύχια μου, βλέπω μια ταινία που πιστεύω ότι μου αρέσει, η απλά παίρνω όλους τους φίλους μου τηλέφωνο και αφού τους πρήξω, μετά αισθάνομαι καλύτερα.
Υπάρχουν τρόποι που μπορούν να μας κάνουν να ξεπερνάμε τις ...μαύρες κρίσεις?
Έχετε ανάλογα παραδείγματα?
Αν τα μοιραστούμε, σίγουρα θα δώσουμε κάτι ο ένας στον άλλον...

ΔΕΝ ξερω αν εχω καταθλιψη,δεν νομιζω ομως οτι εχω αλλα σιγουρα εχω φασεις που τα βλεπω ολα μαυρα καιι νιωθω απλα χαλια....Εγω τι λαχταρουσα απο το πρωι??Εναν καφεδακο να πιω....Αλλα επρεπε να βοηθησω σε δουλειες στο σπιτι κ αυτοι που τοσες μερες μου ειχαν πει οτι θα παμε σημερα τωρα για καφε με εγραψαν κανονικοτατα οσο δεν παει αλλο(σιγα να μην τους ξανακανω χαρη,γαιδουρια) και πηρα και αλλους φιλους,,,κανενας δεν μπορει σημερααα και εγω το θελω τοσο πολυ.τωρα δεν θελω τιποτα,επεσα ψυχολογικα,ξενερωσα....Εφτι� �ξα νυχια,εβγαλα τα φρυδια μου,ξεμαλλιαστηκα και παλι νιωθω καπως....το μονο που μπορω να κανω ειναι να μιλησω σε καποιον...

Γι\' αυτό είμαστε εδώ πενούλα.
Αυτό ξέχασα να αναφέρω. η παρέα μαζί σας μοτ δημιουργεί μια ασφάλεια, ότι δεν είμαι η μόνη στον κόσμο που προσπαθώ να ξεπεράσω πράγματα

φυσικα κ ετσι ειναιιι
εκει που δεν εχω κανεναν εσεις παντα μα παντα ειστε εδω να πω μια κουβεντα...ειναι πολυ σημαντικο νομιζω για ολους μας αυτοο,πως παντα υπαρχει καποιος να σε ακουσει οταν ολοι οι αλλοι ειναι απασχολημενοιιιι

Ξέρεις τι με προβληματίζει;
Είμαι πάνω από ένα μήνα εδώ και αν εξαιρέσεις μερικά άτομα, υπάρχει γενικά μια ητοπάθεια.
Καταλαβάίνω ότι μερικοί βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση, αλλά πιστεύω ότι τίποτα δεν μπορεί να μας εμποδίσει να ζήσουμε καλύτερες μέρες. Θέλει προσπάθεια, αλλά δεν βοηθάει να είμαστε και συνέχεια σε μια διαρκή μιζέρια...
Μιλάμε συνέχεια για πόσο χάλια είναι κάποιος, πόσο πολύ χάλια είναι ο άλλος, κερδίζει αυτός που είναι πιο χάλια απ\' όλους.
Το θέμα είναι να βρούμε τρόπους να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη και όχι μόνιμα μαύρη....

Έχω πολύ συχνά τέτοιες δύσκολες στιγμές που τα βλέπω όλα μαύρα και νιώθω ότι είμαι σε αδιέξοδο.Δεν έχω και πολλά να κάνω που μπορούν να με βοηθήσουν.Το φόρουμ πάντως είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που με βοηθάει έστω και λίγο.Είναι μια ανακούφιση αυτή η επικοινωνία με ανθρώπους που καταλαβαίνουν πώς είναι να περνάς τέτοιες άσχημες στιγμές.
Αυτό που με βοηθάει βέβαια πιο πολύ είναι το να πάρω τηλ τον γιατρό μου.Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη λύση αλλά είναι αυτό που με βοηθάει πιο πολύ,που μπορεί να διώξει κάπως αυτό το σφίξιμο,αυτή τη στεναχώρια.Δεν το κάνω όμως πια συχνά.Συνήθως κάθομαι χωρίς να κάνω τίποτα,κλαίω και περιμένω να περάσει.

Καταλαβαίνω...
Και γω, 8 στις 10, κάπως έτσι είμαι, αλλά, δε μπορεί, θα υπάρχει και τίποτε άλλο που να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα.
Το δυσκολότερο βέβαια, είναι αυτή η μαυρίλα που δεν σε αφήνει να δεις πέρα απ\' τη μύτη σου.
Και εμένα με έχει βοηθήσει πολύ αυτό το φόρουμ, αν και θα προτιμούσα να μιλούσαμε περισσότερο...

Quote:

---

Originally posted by Dalia
Έχω πολύ συχνά τέτοιες δύσκολες στιγμές που τα βλέπω όλα μαύρα και νιώθω ότι είμαι σε αδιέξοδο.Δεν έχω και πολλά να κάνω που μπορούν να με βοηθήσουν.Το φόρουμ πάντως είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που με βοηθάει έστω και λίγο.Είναι μια ανακούφιση αυτή η επικοινωνία με ανθρώπους που καταλαβαίνουν πώς είναι να περνάς τέτοιες άσχημες στιγμές.
Αυτό που με βοηθάει βέβαια πιο πολύ είναι το να πάρω τηλ τον γιατρό μου.Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη λύση αλλά είναι αυτό που με βοηθάει πιο πολύ,που μπορεί να διώξει κάπως αυτό το σφίξιμο,αυτή τη στεναχώρια.Δεν το κάνω όμως πια συχνά.Συνήθως κάθομαι χωρίς να κάνω τίποτα,κλαίω και περιμένω να περάσει.

---

Dalia ειλικρινά με στεναχωρούν τα λεγόμενά σου. Εξαρτάσαι τόσο πολύ από τον γιατρό; Γιατί δεν παίρνεις κάποιο συγγενή στη θέση του γιατρού; Και ποιο είναι το πρόβλημά σου; Το έχεις εκφράσει ποτέ εδώ μέσα;

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Και εμένα με έχει βοηθήσει πολύ αυτό το φόρουμ, αν και θα προτιμούσα να μιλούσαμε περισσότερο...

---

Ναι.Παλιότερα που υπήρχε και chat βοηθούσε περισσότερο.Ηταν πιο άμεση η επικοινωνία.

Flamenco κατάθλιψη έχω,πανικούς,άγχος και γενικά φοβίες,ανασφάλεια..
Δεν παίρνω συνέχεια τον γιατρό μου,συνήθως μόνη μου το περνάω.Αλλά ξέρω ότι είναι από τους ελάχιστους που μπορούν να με κάνουν να νιώσω καλύτερα.

Φίλους έχεις;
Συνήθως εγώ αυτούς πρήζω περισσότερο, αν και τώρα που σας βρήκα δεν μου γλιτώνετε.
Κάθε πότε τα παθαίνεις όλα αυτά;

Εγώ δεν είμαι σίγουρη ότι αυτο που έχω είναι κατάθλιψη.
Αλλά τις τελευταίες 2 εβδομάδες ανακάλυψα το γυμναστήριο.
Πηγαίνω, λιώνω στη γυμναστική και στο διάδρομο και μετά μου φτιάχνει το κέφι.

Quote:

---

Originally posted by Dalia
Flamenco κατάθλιψη έχω,πανικούς,άγχος και γενικά φοβίες,ανασφάλεια..
Δεν παίρνω συνέχεια τον γιατρό μου,συνήθως μόνη μου το περνάω.Αλλά ξέρω ότι είναι από τους ελάχιστους που μπορούν να με κάνουν να νιώσω καλύτερα.

---

Αν είναι έτσι εντάξει, αλλά έχω την εντύπωση ότι όσο πιο πολύ προσκολλάσαι στο γιατρό και στα προβλήματά σου τόσο χειροτερεύει η κατάσταση. Πρέπει να παλέψεις πάρα πολύ με τον εαυτό σου, να σπάσεις το αόρατο δίχτυ που που σε κρατάει σπίτι και να ξεκινήσεις δραστηριότητες που ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα σε κάνουν να νιώσεις έστω και λίγο καλύτερα. Χρειάστηκε χρόνο για να φτάσεις σε αυτή την κατάσταση και θα πάρει πάλι χρόνο να επανέρθεις. Βήμα βήμα όλα γίνονται. Θέτεις ένα στόχο για σήμερα, πχ να είμαι έξω στην αγορά για μία ώρα και να περπατάω και επιπλέον να κάνω 10 λεπτά γυμναστική. Την άλλη μέρα μισή ώρα παραπάνω στην αγορά και 5 λεπτά παραπάνω γυμναστική και ούτω καθ\'εξής. Νομίζω μόνο έτσι γίνεται. Αλλιώς ο οργανισμός σου δε μπορεί να ανταπεξέλθει και βλέπει ένα βουνό να υψώνεται μπροστά του και εγκαταλείπει την προσπάθεια για βελτίωση.

Ξέρεις κι εγώ για μερικούς μήνες δεν άντεχα καθόλου, όλο μέσα σκεφτόμουν τα προβλήματα. Ώσπου ερωτεύτηκα κάποια που γνώρισα, άρχισα γυμναστική και αμέσως η δυναμικότητα και η αυτοπεποίθησή ανέβηκε κατακόρυφα μέσα σε λίγες βδομάδες. Πάλι σκεφτόμουν τα προβλήματά μου αλλά έμοιαζαν όλο και μικρότερα. Όταν ερωτεύεσαι αλλάζεις τελείως σαν άνθρωπος και μάλλον είναι η πιο δυνατή κινητήριος δύναμη για να θέλεις να βελτιωθείς.

αν ειναι έτσι, όταν ξε-ερωτεύεσαι τί γινεται?

επιστρέφεις στην προηγουμενη κατάσταση?

Ψάχνεις για να ερωτευτείς πάλι :)