Βλεπω στους αλλους τα αρνητικά, ενω μεχρι τωρα εστιαζα στα θετικα...

Σε ολη τη μεχρι τωρα ζωη μου, έβλεπα στους ανθρωπους το καλο που ειχε ο καθενας. Τα αρνητικα ή τα προσπερνουσα ή δεν τα εβλεπα καθολου. Αυτο ειχε σαν αποτελεσμα εναν διπλο αξονα: αφενος να ειμαι οικεία και δεκτική στους ανθρώπους έχοντας ευκολια να συναψω σχεσεις φιλικές και ερωτικες και αφετερου να ειμαι ευκολο "θυμα" σε επιδοξους εκμεταλλευτές που ηρθαν στη ζωη μου μονο για συμφέρον και εφημερα πράγματα.
Το θεμα ειναι οτι ολη αυτη η οπτική εδω και κάποιους μηνες εχει αλλαξει εντελως. Κοιταζω τους ανθρωπους μου (οικογενεια, φιλους, συναδελφους) και παρατηρώντας τις κινησεις/αντιδρασεις τους, βλεπω τα αρνητικα τους στοιχεια, την παθολογια πολλες φορες στην συμπεριφορά τους και αυτο με ενοχλει πολυ. Βλεπω και τη δικη μου, δεν ειναι οτι ασκω κριτικη μονο στους αλλους. Σε μενα ασκω περισσοτερη. Αλλα στους αλλους εδινα παντα ελαφρυντικά, ενω σε μενα οχι.
Τωρα που διαπιστωνω πραγματα και σε εκείνους, νιωθω πολυ αβολα. Σαν να μην ξερω πώς να τους αντιμετωπίσω...
Γιατι συμβαίνει αυτο;

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Σε ολη τη μεχρι τωρα ζωη μου, έβλεπα στους ανθρωπους το καλο που ειχε ο καθενας. Τα αρνητικα ή τα προσπερνουσα ή δεν τα εβλεπα καθολου. Αυτο ειχε σαν αποτελεσμα εναν διπλο αξονα: αφενος να ειμαι οικεία και δεκτική στους ανθρώπους έχοντας ευκολια να συναψω σχεσεις φιλικές και ερωτικες και αφετερου να ειμαι ευκολο "θυμα" σε επιδοξους εκμεταλλευτές που ηρθαν στη ζωη μου μονο για συμφέρον και εφημερα πράγματα.
Το θεμα ειναι οτι ολη αυτη η οπτική εδω και κάποιους μηνες εχει αλλαξει εντελως. Κοιταζω τους ανθρωπους μου (οικογενεια, φιλους, συναδελφους) και παρατηρώντας τις κινησεις/αντιδρασεις τους, βλεπω τα αρνητικα τους στοιχεια, την παθολογια πολλες φορες στην συμπεριφορά τους και αυτο με ενοχλει πολυ. Βλεπω και τη δικη μου, δεν ειναι οτι ασκω κριτικη μονο στους αλλους. Σε μενα ασκω περισσοτερη. Αλλα στους αλλους εδινα παντα ελαφρυντικά, ενω σε μενα οχι.
Τωρα που διαπιστωνω πραγματα και σε εκείνους, νιωθω πολυ αβολα. Σαν να μην ξερω πώς να τους αντιμετωπίσω...
Γιατι συμβαίνει αυτο;

---

Κάτι παραπλήσιο συνέβη και σε μένα!
Προσπάθησε να μη βλέπεις τα πράγματα σαν άσπρο- μαύρο.
Όλοι ανεξαιρέτως έχουν τα καλύτερα και τα χειρότερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μέσα τους. Το ποια θα αναπτύξουν περισσότερο εξαρτάται από περιβαλλοντικούς παράγοντες, αλλά και από τους ίδιους. Και προς Θεού, μην είσαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό σου. Κι εσύ άνθρωπος είσαι και έχεις δικαίωμα να' σαι πότε στις καλές και πότε στις κακές σου.

Κι εγω το ιδιο εκανα και την ιδια εξελιξη ειχα. Παντα ασκουσα αυστηρη κριτικη στον εαυτο μου και ημουν πιο ελαστικη/δεκτικη με τους αλλους (δεν ειχα ωστοσο την ευκολια που περιγραφεις στις συναναστροφες και τις σχεσεις, δυσκολευομουν, επειδη εβαζα και εγω τον εαυτο μου σε καταστασεις οπου ηταν ευκολο να θυματοποιηθω μη μπορωντας να κρινω καταλληλα).

Ωστοσο τα τελευταια χρονια που αρχισα να παρατηρω πολυ ευκολα τα αρνητικα στους αλλους και να εστιαζω ευκολα σε αυτα, παρατηρησα οτι ειναι η αλλη οψη του ιδιου νομισματος αυτη.
Δηλαδη καποιος που κρινει σκληρα τον εαυτο του και εχει τεραστιες απαιτησεις απο τον εαυτο του δεν μπορει παρα να εχει τεραστιες απαιτησεις και απο τους αλλους. Οχι παντα συνειδητα, σαν προσδοκια ομως σιγουρα. Και αυτο γινεται ασχετα που δεν ξερει αν μπορουν η οχι να ανταποκριθουν, λαμβανει ως δεδομενο οτι ολοι οι αλλοι μπορουν και αυτος μονο δε μπορει να σταθει αξιος των εξωπραγματικων του στανταρ. Για αυτο και επιλεγει να εμπιστευτει αβερτα κουβερτα οτι οι αλλοι ειναι καλυτεροι. Επειδη δεν μπορεις να εμπιστευτεις τον εαυτο σου κυριαρχει η πιστη πως οι αλλοι ανταποκρινονται σε αυτα τα στανταρ, η ψυχουλα τους ομως μονο το ξερει τι ισχυει. Και φυσικα ουδεις τελειος, θνητοι ειμαστε ολοι, και οταν "αποτυχει" καποιος να ανταποκριθει στο τεραστιο φορτιο προσδοκιων που τους φορτωσαμε, αμαν...μας θυματοποιησαν. Μας προδωσαν...
Οποτε καπως ετσι μεσα απο τη δικη μας αυστηρη κριτικη σαμποταρουμε τον εαυτο μας και τον παγιδευουμε σε καταστασεις οπου θα θυματοποιηθει, θα προδωθει κλπ...
Το προβλημα ειναι εν τελει πιστευω η εντονη παρουσια του "υπερεγω" στο ψυχισμο μας. ..της λαχταρας για τον εξιδανικευμενο εαυτο που θα μπορουσαμε να ειμαστε και εμεις και οι αλλοι. Να γιατι οταν συνειδητοποιουμε οτι δεν λειτουργει το αρχικο μοτιβο παμε στο αλλο ακρο...απο το "μαλλον ο ταδε και ο ταδε ειναι ιδανικος οπως θα επρεπε να μπορουσα να ειμαι εγω" στο "ο ταδε και ο ταδε δεν ειναι ιδανικος γιατι εχει τη ταδε αδυναμια και το ταδε αρνητικο"...ειτε με τον ενα ειτε με τον αλλο τροπο δηλαδη τα χαλαει ολα αυτη η ιδεα του ιδανικου εαυτου, η πεποιθηση πως ενας τελειος ανθρωπος ειναι ετσι κι ετσι. Ξεκιναει απο τις απαιτησεις που εχουμε απο τον εαυτο μας για διαφορους λογους (σχετικους με την ανατροφη, τη σχεση με τους γονεις που ποτε τπτ δεν ειναι αρκετο η η αποδοχη και αγαπη τους ειναι υπο ορους κλπ κλπ) και μετα επεκτεινεται και στους αλλους επειδη ετσι μαθαμε να αντιλαμβανομαστε τον ανθρωπο, σαν ενα ον που πρεπει να πασχιζει για την τελειοτητα η οποια ειναι συνολο των ταδε ταδε ταδε ιδιοτητων....

Νομιζω πως η λυση σε αυτο ειναι να συμφιλιωθεις με το οτι η αδυναμια ειναι ενα φυσιολογικο ανθρωπινο χαρακτηριστικο, προτιστως δικο σου.
Οταν αρχισα να προσπαθω να μην ασκω αυστηρη κριτικη στον εαυτο μου αλλα να αποδεχομαι τις αδυναμιες μου και να συμφιλιωνομαι με αυτες (ακομα το παλευω) αρχισε να μου ειναι πιο ευκολο να συμφιλιωνομαι με τις αδυναμιες των αλλων και να μην με ενοχλουν τοσο. Και οταν λεω συμφιλιωση με τις αδυναμιες μου και αποδοχη τους προφανως δεν εννοω να τα παρατησω ολα...εννοω να μην κατακρινω τον εαυτο μου που τις εχω. Να τις δουλεψω ναι μπορω, να με κατακρινω ομως γιατι; Αντιστοιχα καταφερνοντας το με τον εαυτο σου αυτο ειναι ευκολοτερο να "μαλακωσεις" και απεναντι στους αλλους και τις αδυναμιες τους....
Θα τις βλεπεις; Ναι κι εγω τις βλεπω, τις εντοπιζω πολυ ευκολα. Αλλα δε χρειαζεται να αισθανεσαι τοσο ασχημα με αυτες ουτε να χασουμε που λενε τη πιστη μας στην ανθρωποτητα :P
Δε ξερω αν σου βγαζουν νοημα οσα γραφω.

Το ίδιο σκεπτικό είχα κι εγώ διψούσα για αποδοχή γτ δεν έπαιρνα από πουθενά ακόμα δεν παίρνω αυτό που άλλαξε είναι ότι αποδέχτηκα τον εαυτό μου δε με νοιάζει πλέον να μιλάω σωστά για να με αποδεχτούν μ αρέσει πλέον να λέω βλακειεσ είδα κι όταν προσπαθούσα τι έγινε πλέον είμαι ελεύθερος κ λέω βλακειεσ

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

έχοντας ευκολια να συναψω σχεσεις φιλικές και ερωτικες και αφετερου να ειμαι ευκολο "θυμα" σε επιδοξους εκμεταλλευτές που ηρθαν στη ζωη μου μονο για συμφέρον και εφημερα πράγματα.

---

Το να γίνεις το "θύμα" μερικών... δεν φαντάζει κάπως οξύμωρο, όταν υπάρχει αυτή η ευκολία σε σχέσεις φιλικές και ερωτικές; Τί εννοώ... κάποιοι από εκείνους που κατέληξαν φίλοι/σύντροφοί σου, δεν έκαναν γνωστή την παρουσία τους σε στυλ "συμβουλής", ας πούμε "Α τον τάδε μην τον εμπιστεύεσαι είναι συμφεροντολόγος/θα σου την φέρει."; Η γινόταν αλλά εσύ δεν το λάμβανες υπόψιν;

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Σαν να μην ξερω πώς να τους αντιμετωπίσω...

---

Προσωπική μου άποψη (που εξαρτάται από την "παθολογία" που αναφέρεις βέβαια), είναι πως όσο δεν επηρεάζει την σχέση μεταξύ των δυο σας... δεν θα χρειαζόταν να σε απασχολεί σε ιδιαίτερο βαθμό. Δηλαδή αντιμετωπίζεις τον άνθρωπο αυτόν, χωρίς να της δίνεις σημασία. Στην ομάδα της οικογένειας βέβαια είναι σχεδόν απίθανο να μένει ξέχωρη, και εκεί, το πώς να συμπεριφερθείς πολλές φορές παίζεται, στα χαρακτηριστικά του συναισθηματικού δεσμού και εξαρτάται και από το πόσο χρόνο περνάς με αυτό το άτομο μέσα στην ημέρα.


Θεωρώ μου έχει συμβεί κι εμένα αλλά σε αντίστροφη φορά. Και το απέδωσα στο οτι δεν ήταν άξιο προσοχής πλέον να ασχοληθώ με το τάδε μειονέκτημα του ατόμου. Αλλά γενικώς εξαρτάται και από το αν ευδοκιμεί ένα περιβάλλον συζήτησης και προσπάθειας μικρο-προσαρμογών. Σε μια γιαγιά 80 χρονών πχ... τί να ζητούσες; Να μην ρουφάει δυνατά τον καφέ της, ή να μην κρίνει την νύφη της και όσους άντρες φοράνε σκουλαρίκια; Ανάλογα την περίπτωση δηλαδή...

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Γιατι συμβαίνει αυτο;

---

Θα μπορούσες να το αποδώσεις σε κούραση από το προηγούμενο μοτίβο;


Κατά τα άλλα... το να παρατηρήσεις κάτι πάνω σου που δεν σου αρέσει και να προσπαθήσεις να το αλλάξεις... καμιά φορά θα σε κάνει να σκεφτείς... "Α κοίτα, κι εκείνος το έχει αυτό, δεν τον νοιάζει;; Και γιατί δεν τον νοιάζει παρακαλώ;".


Πέραν όλων αυτών όμως... μήπως έχει σημασία να επικεντρώσεις στο πώς το αξιολογείς εσύ σαν εξέλιξη; Θετικά ή αρνητικά; Μήπως δηλαδή ήταν κάτι που ήθελες να αλλάξεις και τελικά το κατάφερες; Μήπως ήταν κάτι αναπόφευκτο; Μήπως είναι "διάλειμμα"; Μήπως ας πούμε είναι τέτοιο το αντικείμενο της εργασίας σου (πχ έχεις να κάνεις με ανθρώπους) που θα σου προκαλούσε προβλήματα στον ορίζοντα αν δεν επανέφερες την "καλόβολη" ματιά;

Απ οτι καταλαβαίνω την προηγούμενη κατάσταση δεν την έβρισκες θετική μιας και λες οτι πιανόσουν εύκολα θύμα, άρα ήταν κάτι που σε ενοχλούσε και ήθελες να αλλάξεις.
Αν δεχτούμε πως ούτε το ένα άκρο είναι καλό (βλέπω μόνο τα θετικά) ούτε το άλλο (εστιάζω μόνο στα αρνητικά) άρα όλοι επιθυμούμε μια μέση οδό με μια σχετική ισορροπία, τότε μάλλον είσαι σε καλό δρόμο μιας και τώρα δοκιμάζεις και την αντίθετη πλευρά από αυτή που ήξερες μέχρι τώρα. Λογικό να χάνεις τα όρια στην αρχή και να βλέπεις μόνο τα αρνητικά, εστιάζεις σε αυτό που απέφευγες μέχρι τώρα και που το κατηγορείς για την "θυματοποίηση" σου. Το ότι σε ενοχλεί ίσως είναι αντίσταση στην αλλαγή που έρχεται..όσο κι αν θέλουμε τις αλλαγές όλοι προβάλλουμε αντιστάσεις σε αυτές όταν φτάνει εκείνη η ώρα προτιμώντας το παλιό γνώριμο σε μας μοντέλο.

Νεφελη πιστευω εισαι κουρασμενη, πληγωμενη και απηυδισμενη απο τις συναναστροφες σου...

Μαρα ισχυει. Απο ολα αυτα ειμαι που λες. Και αυτο προκυπτει απο οσα γραφει η elisabet πιο πανω. Ήμουν στο ενα ακρο και τωρα κινουμαι στο αλλο, μεχρι να ισορροπησω.
Νομιζω οτι μεσα απο τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας, εχουν βγει πολλα και σιγουρα υπαρχουν και οι αντιστάσεις οι οποιες παιρνουν διαφορες μορφές...
Θα ηθελα να μη με ενοχλει που βλεπω αρνητικες και τοξικες συμπεριφορές στους γυρω μου. Δεν ξερω αν κάποια στιγμή θα παψει να με ενοχλει απο μονο του ή πρεπει να αγωνιστω και για αυτο...