ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ...ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ..

Καλησπέρα σε όλους,
Είμαι καινούρια εδώ, έχω πολύ ανάγκη να μιλήσω
Προσπαθώ χρόνια να ξεφύγω από την κατάθλιψη
Κάποιες φορές τα καταφέρνω - κάποιες φορές είναι βουνό που δεν μπορώ να το περάσω.
Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι τόσο μα τόσ αδύναμη..Θα'θελα να απλώσω το χέρι μου να πιαστώ από κάπου-να σταματήσει λίγο ο πόνος.

Όλη μου την ζωή παλεύω, προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου
Δεν μπορώ, δεν θέλω να βιώνω τον κοινωνικό αποκλεισμό. Αλλά οι άνθρωποι πολύ δύσκολα καταλαβαίνουν τις δυσκολίες της ψυχής..
Οι περισσότεροι μπορούν να καταλάβουν και να αποδεχθούν το "δεν έχω να πληρώσω το ρεύμα". Πολύ λίγοι καταλαβαίνουν το να έχεις ένα σκοτάδι στην καρδιά σου που σε πνίγει.
Υπήρξαν φορές που ζήτησα με όλη μου την καρδιά βοήθεια. Που ήμουν στα όρια της τρέλλας, του πόνου.
Που επικοινώνησα με ψυχίατρο, ζητώντας ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ βοήθεια... Και που απλά έλαβα σαν μόνη απάντηση το κόστος της ωριαίας συνεδρίας..
Είμαι άνεργη και δυστυχώς χωρίς ιδιαίτερες προοπτικές να βρω δουλειά (δυστυχώς η ηλικία μου δεν βοηθάει πια).

τα Χριστούγεννα πέρασα το χειρότερο καταθλιπτικό επεισόδιο εδώ και χρόνια. Ήθελα να πεθάνω. Όχι σαν έκφραση, όχι απλά "λόγια"...Πραγματικά ήθελα απλά να πεθάνω.
Μιας που δεν είχα χρήματα, έψαξα αρκετά στο internet για μια φαρμακευτική βοήθεια, κατέληξα στα Seroxat.
Ξεκίνησα να παίρνω ένα χάπι των 20mg κάθε μέρα. Τώρα πια έχω αρχίσει να είμαι σταθερή, χωρίς καταθλιπτικά επεισόδια.
Αυτές τις μέρες έχω όμως μια θλίψη...
Για όλα εκείνα που δεν έκανα, για εκείνα που περίμενα και δεν ήρθαν
"Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι, είναι που με πόνεσε ότι ποτέ δεν θα'ρθει" που λέει και ένα τραγούδι
Ο λόγος που σας γράφω είναι γιατί έχω ανάγκη να μιλήσω, έχω ανάγκη να αισθανθώ ότι ανήκω κάπου
Ότι κάπου εκεί έξω κάποιος με νοιάζεται
Θέλω ένα χέρι, μια βοήθεια

Quote:

---

Originally Posted by GIRI

Καλησπέρα σε όλους,
Είμαι καινούρια εδώ, έχω πολύ ανάγκη να μιλήσω
Προσπαθώ χρόνια να ξεφύγω από την κατάθλιψη
Κάποιες φορές τα καταφέρνω - κάποιες φορές είναι βουνό που δεν μπορώ να το περάσω.
Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι τόσο μα τόσ αδύναμη..Θα'θελα να απλώσω το χέρι μου να πιαστώ από κάπου-να σταματήσει λίγο ο πόνος.

Όλη μου την ζωή παλεύω, προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου
Δεν μπορώ, δεν θέλω να βιώνω τον κοινωνικό αποκλεισμό. Αλλά οι άνθρωποι πολύ δύσκολα καταλαβαίνουν τις δυσκολίες της ψυχής..
Οι περισσότεροι μπορούν να καταλάβουν και να αποδεχθούν το "δεν έχω να πληρώσω το ρεύμα". Πολύ λίγοι καταλαβαίνουν το να έχεις ένα σκοτάδι στην καρδιά σου που σε πνίγει.
Υπήρξαν φορές που ζήτησα με όλη μου την καρδιά βοήθεια. Που ήμουν στα όρια της τρέλλας, του πόνου.
Που επικοινώνησα με ψυχίατρο, ζητώντας ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ βοήθεια... Και που απλά έλαβα σαν μόνη απάντηση το κόστος της ωριαίας συνεδρίας..
Είμαι άνεργη και δυστυχώς χωρίς ιδιαίτερες προοπτικές να βρω δουλειά (δυστυχώς η ηλικία μου δεν βοηθάει πια).

τα Χριστούγεννα πέρασα το χειρότερο καταθλιπτικό επεισόδιο εδώ και χρόνια. Ήθελα να πεθάνω. Όχι σαν έκφραση, όχι απλά "λόγια"...Πραγματικά ήθελα απλά να πεθάνω.
Μιας που δεν είχα χρήματα, έψαξα αρκετά στο internet για μια φαρμακευτική βοήθεια, κατέληξα στα Seroxat.
Ξεκίνησα να παίρνω ένα χάπι των 20mg κάθε μέρα. Τώρα πια έχω αρχίσει να είμαι σταθερή, χωρίς καταθλιπτικά επεισόδια.
Αυτές τις μέρες έχω όμως μια θλίψη...
Για όλα εκείνα που δεν έκανα, για εκείνα που περίμενα και δεν ήρθαν
"Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι, είναι που με πόνεσε ότι ποτέ δεν θα'ρθει" που λέει και ένα τραγούδι
Ο λόγος που σας γράφω είναι γιατί έχω ανάγκη να μιλήσω, έχω ανάγκη να αισθανθώ ότι ανήκω κάπου
Ότι κάπου εκεί έξω κάποιος με νοιάζεται
Θέλω ένα χέρι, μια βοήθεια

---

Φυσικα κ ΔΕΝ εισαι μονη σου!Απο αναλογη δικη μου εμπειρια μακροχρονια σου μεταφερω κατι που εμενα προσωπικα με βοηθαει:Οταν ημουν σε ''κριση''παλια,παθαινα πανικο,απελπισια κ.λ.π.Τωρα ειμαι πιο ηρεμη,σκεφτομαι οτι κ αυτο θα περασει οποτε αυτο μειωνει λιγο τη δυσαρεσκεια.
Εχεις κατι στην καθημερινοτηταπου να σε ανακουφιζει;Πως περνας τη μερα σου;Μενεις μονη σου;Εχεις παρεα;Κατοικιδιο;Αν θες γραψε για τη ζωη σου.Υπαρχουν κ δωρεαν ομαδες αυτοβοηθειας οπως το ΜΑΖΙ.Θα σε βοηθουσε κατι τετοιο;Επισης το να εχεις θλιψη για ολα εκεινα που δεν εκανες δεν βοηθαει το ξερεις.Προσπαθησε να επιβληθεις στις σκεψεις σου. Το παρελθον ανηκει στο παρελθον μην το αφηνεις να επεμβει στο παρον.
Οτι αλλο θελεις γραψε.

καταρχην εχει τσαμπα ψυχιατρους και ψυχολογους δεν χρειαζεται να πληρωνεις εγω παω τσαμπα παω μια φορα το μηνα στη κινιτη μοναδα ψυχικης υγειας της περιοχης μου..... ψαξε και βρες της τσαμπα δομες ψυχικης υγειας της περιοχης σου σε ολοι την ελλαδα εχει κατι
πηγαινε να σε δει ενας ψυχιατρος η ψυχολογος, δεν γινεται να ψαχνεις απο το ιντερνετ να βρισκεις συνταγες για φαρμακα.

και εγω ανεργος ειμαι εδω και σχεδον 6 χρονια

Καλησπερα κι απο εμενα...καταρχην δεν εισαι μονη, μιλησε μας για ο, τι θελεις... Απο εκει και περα ισχυει και ειναι καλη ιδεα και αυτο που ηδη ειπε καποιο μελος, μπορεις να απευθυνθεις σε δωρεαν δομες ψυχικης υγειας...απλα καταλαβαινω οτι και αυτο το βημα χρειαζεται εναν καποιο βαθμο πρωτοβουλιας, δυναμης θελησης, κινητοποιησης και ενεργειας για να το ψαξεις (κακα τα ψεμματα οι καιροι ειναι δυσκολοι και το φορτιο αυτων των υπηρεσιων πολυ βαρυ αρα θελει να το κυνηγησεις)...ναι οκ ανθρωποι με καταθλιψη δεν τα εχουν παντα αυτα, ειναι λιγο φαυλος κυκλος,το καταννοω απολυτα αμα σου φαινεται χαζο. Αλλα σιγουρα υπαρχει καποιος τροπο να παρεις σιγα σιγα ισα οσο λιγο θαρρος χρειαζεσαι για να δρασεις για το δικο σου το καλο.

Η θλιψη που μας περιγραφεις μονιμα στη καρδια σου μου ειναι πολυ γνωριμη, απο παιδι ακομα. Εγω το λεω το γκριζο συννεφακι μου που παντα με ακολουθει...και οταν αισθανεσαι καλα υποβοσκει καπου στο υποβαθρο, ε...; Αντικειμενικα ομως δεν ειναι ολα τοσο ανελπιδα οσο μπορει να σου φαινονται, οποιες και αν ειναι οι εξωτερικες συνθηκες γυρω σου...

Θελεις λοιπον να μας πεις για τον εαυτο σου καποια παραπανω πραγματα; Η καταθλιψη ειναι ασχημο πραγμα και υπουλο, απλα γλυστρας σε αυτο, αλλα παιζουν ρολο και αντικειμενικοι παραγοντες...η ανεργια φανταζομαι ειναι ενας. Κατα τα αλλα εχεις εναν δυο ανθρωπους στη ζωη σου; Αισθανεσαι μονη; Η εισαι αντικειμενικα εισαι μονη; Σκεψου καλα πριν απαντησεις...το οτι δεν ξυπναει και δε κοιμαται κανεις με την εγνοια μας και ζει νορμαλ τη ζωουλα του δεν σημαινει πως δεν θα ειναι εκει αμα τους χρειαστουμε...και ειναι φυσιολογικο αυτο, δεν λεει κατι για εσενα...υπαρχει καποιος στον οποιο μπορεις λοιπον να ακουμπησεις λιγουλακι μεχρι να βρεις τη δυναμη να φροντισεις τον εαυτο σου οπως σου αξιζει; Πολυ περισσοτερο δηλαδη;
Υπαρχει κατι αλλο που σε βασανιζει; Αποδιδεις καπου την στενοχωρια σου; Η ετσι απλα το εχεις..; Πες μας αμα θελεις τι νιωθεις/τι σκεφτεσαι...

Επισης πες μου αμα σου αρεσει η ποιηση...εμενα με βοηθαει στις πολυ μαυρες μου, μπορω να παραθεσω μερικους στιχους αμα θελεις....αμα δεν σου αρεσει δε πειραζει το αφηνω :)
Πες μου τι σου αρεσει...;

Εγώ άμα θες σου βάζω τραγούδια πολύ προσεκτικά επιλεγμένα κ κυρίως ποιοτικά ασ πούμε ενα λέγεται όλα τα χάπια είναι ίδια τίποτα πια δε με πιάνει αν σ αρέσει αυτό το χιούμορ εδώ είμαστε να τα λέμε

Λοιπόν girl, σε αυτό το forum θα βρεις πολλούς ανθρώπους να μιλήσεις για όσα νιώθεις και οι περισσότεροι θα σε καταλάβουν, διότι πάνω κάτω τα έχουν βιώσει, τα έχουν αντιμετωπίσει και τα παλεύουν ακόμα.
Σου προτείνω κι εγώ όσον αφορά το πρακτικό κομμάτι να απευθυνθείς σε κάποιο κέντρο ψυχικής υγειάς, όπου μπορείς να κάνεις δωρεάν ψυχοθεραπεία. Επίσης, παρόλη την μαυρίλα που σε κατακλύζει, προσπάθησε να φροντίζεις όσο περισσότερο γίνεται τον εαυτό σου. Όσον αφορά το χρόνο που περνάει, δεν υπάρχει χαμένος χρόνος... είναι κοινός τόπος για τους καταθλιπτικούς να χάνουμε κομμάτια απ τη ζωή μας... όμως και πάλι κάτι μένει. Ένα κομμάτι γνώσης για τον εαυτό σου, ένα κομμάτι γνώσης για τη ζωή ίσως.
Διαφωνώ κάθετα με το ότι ξεκίνησες μόνη σου φαρμακοθεραπεία... πιστεύω πως βιάστηκες. Αν είσαι τυχερή θα πετύχει, αν όχι, καλύτερα να βρεις το συντομότερο δυνατό κάποιον ειδικό να σε συμβουλεύσει.

Μη παιρνεις φαρμακα χωρις να σε παρακολουθει γιατρός αν οικονομικα δεν το αντεχεις πηγαινε σε γιατρο του ΙΚΑ. Δεν ειναι τα φαρμακα αθωα.

Εγω με το seroxat ειχα κανει απόπειρα σε παρακαλω πηγαινε σε γιατρο

Τωρα παιρνω zoloft κ εχω βρει την υγεια μου αλλα με παρακολουθει γιατρός ενω τοτε τα ειχα παρει μονη μου

Quote:

---

Originally Posted by GIRI

Αυτές τις μέρες έχω όμως μια θλίψη...
Για όλα εκείνα που δεν έκανα, για εκείνα που περίμενα και δεν ήρθαν
"Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι, είναι που με πόνεσε ότι ποτέ δεν θα'ρθει" που λέει και ένα τραγούδι
Ο λόγος που σας γράφω είναι γιατί έχω ανάγκη να μιλήσω, έχω ανάγκη να αισθανθώ ότι ανήκω κάπου

---

Κατ' αρχή να σου πω ότι σε καταλαβαίνω.
Πάμε λοιπόν στα επόμενα. Το έχω κουβεντιάσει με αρκετό κόσμο, και βλέπω ότι η σκέψη μου διαφέρει από αυτή των περισσότερων ανθρώπων. Και θα στην πω. Να πω επίσης ότι δεν είμαι πολύ καλός στο να εκφράζομαι, γι' αυτό δώσε λίγο μεγαλύτερη προσοχή.
Η δική μου αντίληψη είναι πως τα "ψυχολογικά" προβλήματα είναι μια υγιής αντίδραση του οργανισμού, στις συνθήκες του περιβάλλοντος. Με την έννοια του περιβάλλοντος εννοώ τους γύρω ανθρώπους. Άσχετα αν μας είναι εξαιρετικά δυσάρεστα, ανυπόφορα, είναι μια φυσική αντίδραση. Που εγώ επίσης δεν την θεωρώ κακή. Εξαιρετικά δυσάρεστη ναι, όχι όμως κακή.
Νομίζω ότι αν κάποιος είναι ευαίσθητος, τότε θα υποφέρει από τη βία της κοινωνίας. Και αυτό παθαίνουμε.
Ο περισσότερος κόσμος, έχει την "αντίρρησή" του σε αυτό. Αναρωτιέται, πώς γίνεται κάποιοι άλλοι να μην έχουν "ψυχολογικά" προβλήματα; Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει γιατί αποκτούν ένα είδος "αναισθησίας". Εξαιρετικά λίγα άτομα έχουν τακτοποιήσει και τα δύο, δηλαδή και να είναι ευαίσθητοι και να μην έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Σε όποιο βαθμό το έχουν "τακτοποιήσει" αυτό.

> Αυτές τις μέρες έχω όμως μια θλίψη...
> Για όλα εκείνα που δεν έκανα, για εκείνα που περίμενα και δεν ήρθαν
> "Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι, είναι που με πόνεσε ότι ποτέ δεν θα'ρθει"
> που λέει και ένα τραγούδι
Όπως σου είπα στην αρχή σε καταλαβαίνω. Μη θεωρήσεις ότι αυτά που σου έγραψα τα έγραψα με "ελαφριά" την καρδιά.

> Ότι κάπου εκεί έξω κάποιος με νοιάζεται
> Θέλω ένα χέρι, μια βοήθεια
Εγώ το λέω αλληλοβοήθεια.

Να γιατί ο Charles Bukowski έγραψε: "Η ελεύθερη ψυχή είναι σπάνιο πράγμα, αλλά την αναγνωρίζεις όταν τη βλέπεις. Επειδή βασικά νιώθεις καλά, πολύ καλά όταν είσαι κοντά της ή μαζί της".
Είναι αδύνατο να νιώσεις καλά με άτομα που έχουν αποκτήσει αυτό το είδος "αναισθησίας" που σου προανέφερα.
Σου λένε κάτι αυτά που είπα;

Σας ευχαριστώ όλους, έστω και μόνο γιατο ότι ασχοληθήκατε / ασχολείστε μαζί μου
Είμαι παντρεμένη με έναν υπέροχο άνθρωπο, πραγματικά έναν άγγελο.
Νομίζω ότι τον έχει στείλει ο Θεός, αν μπορούσατε να τον γνωρίσετε θα καταλαβαίνατε τι εννοώ..Γεμάτος καλοσύνη και αγάπη..
Δεν του έχω μιλήσει σε όλο το εύρος για ότι μου συμβαίνει. ΜΗΝ μου πείτε να το κάνω, δεν υπάρχει περίπτωση.
Υπάρχει μόνο αυτός στη ζωή μου, και μόνο που σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να του πω για "ψυχικές διαταραχές"... αρρωσταίνω.
Δεν υπάρχει περίπτωση..

Λίγα λόγια για εμένα...
Μια χάλια ιστορία, χωρίς αυτό να είναι δικαιολογία:
Νομίζω ότι όλη μου η οικογένεια είχε κάποιου είδους ψυχικές διαταραχές. Το μόνο που θυμάμαι να θέλω από παιδί είναι να ξεφύγω από τον βούρκο που βρισκόμουν. Το ήθελα τόσο πολύ που γινόταν σωματικός πόνος, δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω..
ΝΑ ΦΥΓΩ, ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ....
Μικρή είχα κάνει απ΄ποπειρα αυτοκτονίας.. Ούτε και κατάλαβε ποτέ κανείς τη σοβαρότητα.. Το αντιμετώπισαν σαν να μην είχε συμβελι..

Στα 18 μου αυτοκτόνησε ο αδερφός μου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που προσπαθούσε-αλλά ήταν η τελευταία.. Έφυγε στα χέρια μου..
Για να μην πονέσουν οι γονείς μου τους έπεισα ότι πέθανε από καρδιά - Ανεύρυσμα τους είπα. Και σε αυτούς και σε όλους...
Ούτως ή άλλως, και τις προηγούμενες φορές που είχε κάνει απόπειρες ΚΑΝΕΙΣ (ούτε κι εγώ!!!) δεν είχαμε καταλάβει ότι ήταν σοβαρό..

Εκεί πήρα πρώτη φορά αντικαταθλιπτικά.
Δεν μπορούσα να αντέξω την πραγματικότητα
Γονείς ζωντανοί-νεκροί..
Εγώ να μην μπορώ μνα πιστέψω ότι δεν είχα δει τι συνέβαινε...
Κι ακόμη και τότε απίστευτα ντροπιασμένη μπροστά στο "στίγμα" της ψυχικής νόσου του αδερφού μου...
Όχι, όχι,..καλλίτερα αντικαταθλιπτικά και ψέμματα..

Και έπειτα τα "Πέτρινα χρόνια"... τα χρόνια που έπρεπε να ζήσω με τους "ζωντανούς-νεκρούς" γονείς μου μέχρι να πεθάνουν..
Οι οποίοι στην πορεία έπαθαν και ότι ασθένεια υπάρχει, μαζί και Αλτσχάϊμερ πριν πεθάνουν..
Ξέρω πόσο σκληρό ακούγεται αλλά όταν πέθαναν ήταν λύτρωση..
Συγγνώμη Θεέ μου..

Είχα πάει δύο φορές σε ψυχολόγο και μία σε NLP..
Ο ψυχολόγος δεν βοήθησε, μάλλον επειδείνωσε την κατάσταση..Θυμήθηκα και πράγματα που είχα ξεχάσει... ΦΡΙΚΗ
Με το NLP είχε καλμάρει όλη η ψυχολογία μου για περίπου ένα χρόνο.
Αλλά τα Χριστούγεννα όλα ξαναήρθαν, σαν ένα πελώριο κύμα και πήγα να πνιγώ..

Όταν έφτασα να σκέφτομαι πολύ σοβαρά και ώριμα την αυτοκτονία, κατάλαβα ότι κάτι έπρεπε να κάνω
ΔΕΝ θέλω να πεθάνω..
θέλω να ζήσω Θεέ μου..
Θα'θελα τόσ πολύ να είμαι καλά.. Να έχω την υγεία του μυαλού μου..
Κουράστηκα να πολεμάω συνέχεια...

Quote:

---

Originally Posted by John11

Κατ' αρχή να σου πω ότι σε καταλαβαίνω.
Πάμε λοιπόν στα επόμενα. Το έχω κουβεντιάσει με αρκετό κόσμο, και βλέπω ότι η σκέψη μου διαφέρει από αυτή των περισσότερων ανθρώπων. Και θα στην πω. Να πω επίσης ότι δεν είμαι πολύ καλός στο να εκφράζομαι, γι' αυτό δώσε λίγο μεγαλύτερη προσοχή.
Η δική μου αντίληψη είναι πως τα "ψυχολογικά" προβλήματα είναι μια υγιής αντίδραση του οργανισμού, στις συνθήκες του περιβάλλοντος. Με την έννοια του περιβάλλοντος εννοώ τους γύρω ανθρώπους. Άσχετα αν μας είναι εξαιρετικά δυσάρεστα, ανυπόφορα, είναι μια φυσική αντίδραση. Που εγώ επίσης δεν την θεωρώ κακή. Εξαιρετικά δυσάρεστη ναι, όχι όμως κακή.
Νομίζω ότι αν κάποιος είναι ευαίσθητος, τότε θα υποφέρει από τη βία της κοινωνίας. Και αυτό παθαίνουμε.
Ο περισσότερος κόσμος, έχει την "αντίρρησή" του σε αυτό. Αναρωτιέται, πώς γίνεται κάποιοι άλλοι να μην έχουν "ψυχολογικά" προβλήματα; Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει γιατί αποκτούν ένα είδος "αναισθησίας". Εξαιρετικά λίγα άτομα έχουν τακτοποιήσει και τα δύο, δηλαδή και να είναι ευαίσθητοι και να μην έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Σε όποιο βαθμό το έχουν "τακτοποιήσει" αυτό.

> Αυτές τις μέρες έχω όμως μια θλίψη...
> Για όλα εκείνα που δεν έκανα, για εκείνα που περίμενα και δεν ήρθαν
> "Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι, είναι που με πόνεσε ότι ποτέ δεν θα'ρθει"
> που λέει και ένα τραγούδι
Όπως σου είπα στην αρχή σε καταλαβαίνω. Μη θεωρήσεις ότι αυτά που σου έγραψα τα έγραψα με "ελαφριά" την καρδιά.

> Ότι κάπου εκεί έξω κάποιος με νοιάζεται
> Θέλω ένα χέρι, μια βοήθεια
Εγώ το λέω αλληλοβοήθεια.

Να γιατί ο Charles Bukowski έγραψε: "Η ελεύθερη ψυχή είναι σπάνιο πράγμα, αλλά την αναγνωρίζεις όταν τη βλέπεις. Επειδή βασικά νιώθεις καλά, πολύ καλά όταν είσαι κοντά της ή μαζί της".
Είναι αδύνατο να νιώσεις καλά με άτομα που έχουν αποκτήσει αυτό το είδος "αναισθησίας" που σου προανέφερα.
Σου λένε κάτι αυτά που είπα;

---

Ξέρεις πόσες φορές έχω αναρωτηθεί γιατί πρέπει εγώ να είμαι η "τρελλή" επειδή θέλω κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό?

Το Seroxat το ξεκίνησα Δεκέμβριο, τώρα θέλω να το κόψω σιγά-σιγά αλλά δεν είμαι σίγουρη πως..
Νομίζω ότι πρέπει να γίνει σταδιακά: Να παίρνω το μισό ας πούμε κάθε μέρα για λίγο καιρό και μετά να το κόψω
Δεν θέλω να παίρνω χάπια σε όλη μου τη ζωή, με έχει πιάσει στεναχώρια..
Αν μόνο μπορούσα να βάλω σε λόγια το ΠΟΣΟ πολύ θέλω να μην ξαναχρειαστώ ΠΟΤΕ ξανά χάπια...
Θέλω να γίνω καλά...

Για τους περισσότερους καταθλιπρικους ειναι δυσκολο να ξεφυγουν ....
Και για μενα

καλωσ το φιλαρακι μου πωσ εισαι;