Δεν ξέρω πώς να φερθώ. Χρειάζομαι ιδέες. Κόλλησα
γεια σας παιδιά! αυτό που με κόλλησε δεν μου κόβει πώς να το διαχειριστώ. λέω να σας ρωτήσω να μου πείτε εσείς τί θα κάνατε στη θέση μου. έπειτα άμα καταστρώνουμε με γραπτό λόγο τα θέματα νομίζω ότι βοηθάει να τα κατοπτεύσουμε καλύτερα.
τα τελευταία 14 χρόνια στη δουλειά μου συνεργάστηκα στενά με ένα κορίτσι δεκαπέντε χρόνια μικρότερό μου. την είχα δεξί χέρι και πορευτήκαμε μαζί. με αυτή τη διαρκή παρουσία με επαναλαμβανόμενες συμβάσεις μονιμοποιήθηκε στο δημόσιο. ιεραρχικά, όπως λένε στο δημόσιο, ήμουν πάντα η προϊσταμένη της. Ήμασταν κολλητές, μιλούσαμε για τα πάντα, της έμαθα ό,τι ήξερα, σαν γνώση και σαν στρατηγική στη δουλειά και μοιραζόμασταν τις προσωπικές μας σκέψεις. της είχα και μου είχε εμπιστοσύνη, αγαπιόμασταν. της είχα υποσχεθεί όταν θα παντρευτεί να την παντρέψω εγώ. σκεφτόμουν επειδή τα έβγαζε πέρα δύσκολα, αν τυχόν έμενε μόνη τελικά να την στηρίξω και με ακίνητη περιουσία για να μπορέσει να πορευτεί στη μεγάλη ηλικία. της είχα παραχωρήσει ένα μέρος του αρχείου μου και αρκετά βιβλία από τη βιβλιοθήκη μου και σκεφτόμουν να της παραχωρήσω όλα μετά την αφυπηρέτησή μου. προπέρσι το Νοέμβριο, στα 45 της, ζήτησε να τη συναντήσει ένας κύριος που όταν ήταν φοιτητές ήταν στην ίδια παρέα. ο κύριος τελικά, γιατρός, διαζευγμένος με δύο αγόρια 9 και 15 ετών, της είπε ότι έψαχνε να συναντήσει τις ελεύθερες κοπέλες που συμπαθούσε στα νιάτα του γιατί θέλει να ξαναφτιάξει τη ζωή του. κι έτσι έφτιαξαν μια σχέση που παει για γάμο σε λίγους μήνες. ενώ λοιπόν, ως και χθες το βράδυ, μου τηλεφωνεί ή πάμε για καφέ και μιλάμε όπως παλιά, τον άντρα της δεν μου τον έχει γνωρίσει!! χθες με ρωτάει, θα μου χαρίσεις έναν πίνακά σου για το γάμο μου; λοιπόν δεν καταλαβαίνω τί συμβαίνει. πριν από πέντε μήνες περίπου τη ρώτησα αν τον γνώρισε στους φίλους της. Ναι μου είπε. Σε μένα όμως δεν τον γνώρισες είπα. Α ναι, θα το κάνω, έχεις δίκιο είπε. Δεν ξαναείπα τίποτε και ακόμη περιμένω. ένα βράδυ που μιλούσαμε στο τηλέφωνο, λέει στον σύντροφό της στο άλλο τηλέφωνο: Κλείσε τώρα, μιλάω με την παλιά μου προϊσταμένη. Πριν δυο βδομάδες κάνω του κυρίου ένα αίτημα φιλίας στο φβ και παράλληλα του γράφω στο μέσεντζερ ποια είμαι, μηλ τυχόν και δεν ξέρει το όνομά μου. της το λέω και μου λέει όλο χαρά Εντάξει, θα του πω κι εγώ να ανοίξει το φβ του και να σε αποδεχθεί, αλλά πέρασαν κιόλας δύο. βδομάδες. χθες απέσυρα το αίτημά μου, να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση. περνάει από το μυαλό μου η σκέψη ότι δεν του έχει μιλήσει για μένα και αυτήν, ότι ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ποια είναι για τη σύντροφό του η παλιά προϊσταμένη. εγώ όμως γνωρίζω χωρίς να ρωτάω πολλά πράγματα γι αυτόν. χθες βράδυ δεν τη ρώτησα, στη μιάμισυ ώρα που μιλούσαμε τί κάνει και αυτή δεν τον ανέφερε καθόλου.
δεν σας κρύβω, έχω μελαγχολήσει. μου είναι ακατανόητο. θα πάω στο γάμο της "αδελφής μου" χωρίς να ξέρω τον άντρα της; και τώρα βούρκωσα που τα γράφω. εσείς τί λέτε για όλα αυτά;
