Αυτοκαταστροφικές τάσεις.... απλές και πολύπλοκες συμπεριφορές που είναι αυτοκατστροφικές ουσιαστικά, αλλά στιγμιαία μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα και γεμίζουν τα συναισθηματικά μας κενά όσο τίποτα άλλο, που θα θεωρούνταν υγιές. Είναι ο πρακτικός τρόπος στην καθημερινότητα μας να αντιμετωπίζουμε τον πόνο, την πίεση και την απογοήτευση ή απλώς ένας τρόπος να τιμωρούμε τον εαυτό μας λίγο λίγο; Κι όμως όταν συμβαίνουν, υπάρχουν και λαμβάνουν χώρα είναι τόσο λυτρωτικές που μοιάζουν κάθε άλλο παρά αυτοκαταστροφικές. Είναι τόσο μεγάλο και δικό μας κομμάτι, που αν δεν υπήρχαν πιθανόν ο εαυτός μας, το Εγώ μας θα ήταν κάτι άλλο και κάτι άγνωστο... κάτι που δεν ξέρουμε, δεν αγαπάμε και δεν το έχουμε συνηθίσει. Το "νορμάλ" θα ήταν να τις πολεμήσουμε και να προσπαθήσουμε να τις νικήσουμε. Υπάρχει όμως σίγουρα λόγος για να το προσπαθούμε; Δεν θα ΄ταν αρκετό να τις αγκαλιάσουμε και να τις αγαπήσουμε; ... σαν ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μας που κάνει ότι μπορεί για να μας τραβήξει την προσοχή και να νοιαστούμε για αυτό. Δεν είναι άδικο να προσπαθούμε να καταπίεσουμε κάτι τόσο δικό μας, αν και ανθυγιεινό; Παραμένει πάντα δίπλα μας ... και έχει λειτουργήσει τόσες φορές υποστηρικτικά, που είναι αδύνατον να μείνει πίσω. Αν μπορούσαμε ίσως να εκμεταλευτούμε τις αυτοκαταστροφικές μας τάσεις, θα είμασταν λιγότερο ενοχικοί;... Μήπως στην τελική θα περνούσαμε καλύτερα μαζί τους;