ΑΔΕΛΦΙΑ Κ ΘΕΜΑΤΑ

Καλημέρα σε όλους και καλώς σας βρήκα, είμαι καινούριο μέλος στο φόρουμ.
Με απασχολεί πολύ ενα ζήτημα που έχει να κάνει με τα αδέλφια μου γενικότερα και δεν ήξερα που να το κατατάξω γιατί περιέχει λίγο απο κακοποίηση λίγο απο παιδικά ψυχικά τραύματα λίγο απο μετατραυματικό στρες κλπ όποτε είπα ας το βάλω εδώ το θέμα μου...
Ειμαι το μικρότερο μέλος της οικογένειας μου, ο Βενιαμιν που λένε... Απο μικρή αντιμετώπιζα αντίθετες συμπεριφορές, δηλαδή τα αδέλφια μου απο τη μια καμάρωναν με είχαν αδυναμία υποτίθεται, απο την άλλη λόγω ότι ήμουν μικρή αλλα και λόγω χαρακτήρα που δεν ήμουν τσαμπουκαλου αλλα προς το ήσυχη φώναζαν ξεσπουσαν επάνω, έτρωγα μερικές ξυλιές, λεκτική κακοποίηση, εκφοβισμός, αδιαφορία και τέτοια...
Εντωμεταξύ τα πήγαινα καλα με το σχολείο επειδή ήμουν απο τη φύση μου περίεργη για μάθηση και επειδή την προσοχή που δεν είχα απο το σπίτι την αντλούσα απο τους εκπαιδευτικούς που μου ήθελα να εκπληρωςω τις προσδοκίες που είχαν για μένα. Αργότερα λοιπόν σπούδασα και καθώς ήμουν η μόνη απο την οικογένεια που κατάφερε κάτι τέτοιο δημιουργήθηκαν αμφιλεγόμενα αισθήματα. Δηλαδή δηθεν καμάρωναν πάλι αλλα συνεχώς σχολίαζαν ότι ξοδεύω τα λεφτά των γονιών και ότι οι ίδιοι δεν είχαν την ευκαιρία (βασικά δεν τα κατάφεραν με τις εξετάσεις ή δεν προσπάθησαν καν). Ενω μεγάλο μέρος το σπουδών μου το καλυψα η ίδια καθώς εργαζόμουν και ξοδεύα με πολύ φειδω.
Ηδη απο την εφηβεία παρουσίασα καταθλιπτικά στοιχεια που επιδεινώθηκαν, είχα ιδέες αυτοκαταστροφικές και κολλούσα με "φίλες" που βασικά με χειραγωγούσαν, με υποτιμουσαν και τους άρεσε να γίνομαι ο περίγελος της παρέας. Μετά απο πολλα χρόνια κατάλαβα ότι υπήρχε ζήλεια και ανταγωνισμός, έτρεξα πολύ γι αυτές, χωρίς να παίρνω την αγάπη και την εκτίμηση που ήθελα, τους εδωςα πολύ αξία που έλεγε και η μητέρα μου και έτσι φιλίες αδελφικές δεν έχω αλλα κάποιες καλές γνωστές. Εκείνες οι "φίλες" πάλι έλεγαν ότι τρέχω πολύ για την οικογένεια, ότι τους έχω βοηθήσει όλους ενω με είχαν γραμμένη. Και ίσως να ηταν αλήθεια. Μου πήρε χρόνια και πολλα δάκρυα και πόνο αλλα απομυθοποίησα τελικά τη φιλία. Το κενό αυτό της μοναξιάς σαν άνθρωπος κι εγω ήθελα να το κλείσω όποτε στρεφόμουν στην οικογένεια ακόμη κι ως ενήλικη το οποίο μου γυρνούσε πάντα εναντίον μου, καθώς ότι μυστικά εκμυστηρευουμουν κυρίως στην αδελφή μου με τη μικρότερη διαφορά ηλικίας, ας την πούμε Χ, απλώς τα είχαν να συζητάνε με τον καφέ τους, με κοτσομπολευαν δηλαδή. Αυτό με πλήγωνε πολύ... Αυτό ειναι όμως το λιγότερο... Αυτά που έγιναν τα τελευταία χρόνια ειναι που με αποτελείωσαν...

Σε καποια φάση βρέθηκα φιλοξενούμενη στο σπίτι της Χ αδερφής μου, ήμουν σε μια δύσκολη φάση που δεν είχα χρήματα και ήμουν πολύ πιεσμένη.. Με μια ασήμαντη αφορμή με έδιωξε μας στη νύχτα απο το σπίτι της, με τις βαλίτσες μου εγω ήμουν σε μια πόλη που δε ήξερα , μες στο κρύο χωρίς λεφτά. Αφού επικοινώνησα με μια φίλη που έμενε στην άλλη άκρη της πόλης και της ζήτησα βοήθεια τελικά η αδερφή μου έστειλε τον πρώην άντρα της που είχαν σχέσεις καθημερινές για το παιδί τους να με "μαζέψει" όπως είπε. Δε μου ζήτησε ποτέ συγνώμη αλλα είπε ας τα ξεχάσουμε αυτά που έγιναν. Κύριο μέλημα της ηταν να μην πω τίποτα στους υπόλοιπους της οικογένειας και χαλαςει η εικόνα του καλου ανθρώπου που έχει χτίσει... Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα να με πνιγεί τόσο το δίκιο αλλα ταυτόχρονα να είμαι τόσο μουδιασμένη που αντί να φωνάξω να πω σε όλους ποσό άσχημα μου φέρθηκε το κατάπια για πολλές εβδομάδες.. Τελικά καποια στιγμή μίλησα και φυσικά όταν τη ρώτησαν τα αρνήθηκε όλα και είπε ότι εγω τα μάζεψα να φύγω μεσα στη νύχτα. Μετά είπε και αλλα πολλα αισχρά ψέμματα για μένα ενω ανακάτεψε και τις σχέσεις μου με τα αλλα αδέλφια ώστε να με απομονώσουν και να μην έχω πουθενά αποκούμπι. Βίωσα την κακιά, την αδιαφορία στο μεγαλείο της. Χαρακτηριστικά μια απο τις άλλες αδερφές μου ήρθε στο πατρικό μια μέρα και δε μου είπε ούτε γεια ενω με είχε γραμμένη για πάνω απο χρόνο. Ήξερε ότι ήμουν μόνη, άφραγκη, δυσκολευόμουν αλλα δε μου πρόσφερε ούτε ενα πιάτο φαΐ. Οι γονείς μου με στήριζαν απο μια μικρή σύνταξη που έχουν...

Τελικά βρήκα κουράγιο, μάζεψα τα κομμάτια μου και γυρίςα πίσω στο εξωτερικο που είχα φύγει μετά τις σπουδές μου για ενα μικρό διάστημα όπου γνώρισα τον άνθρωπο της ζωής μου. Κι εκανα το λάθος να τον αφήσω γιατί μου έλεγαν όλοι, γονείς και αδέλφια να γυρίσω στην Ελλάδα. Αυτός ο άνθρωπος πραγματικά με αγαπάει καθώς με περίμενε καρτερικά. Και γύρισα και ειναι πολύ δύσκολα να είσαι μόνος στα ξένα αλλα έχω τον άνθρωπο μου και χτιζουμε σιγα σιγα τη ζωή μας.

Όμως τα τραύματα απο όλη την κακιά, αδιαφορία και ζήλεια ακόμα τα κουβαλώ και δε ξέρω τι να κάνω. Ξυπνάω μερικές μέρες και θυμάμαι και πονάω. Επίσης απο όλα τα αδέλφια μια καποια καλή επικοινωνία κράτησα με τη μεγάλη αδελφή, τη Ψ ας πούμε, που έχει ενα καλό, ξέρει να ακούει. Όμως με συμπονάει όταν την πάρω και της πω ότι δυσκολεύομαι, ότι νιώθω μόνη κλπ. Όταν είμαι καλα και μιλήσουμε και της πω τα νέα μου, προσπαθεί να με ρίξει. Παράδειγμα, μετακόμισα σε ενα καλύτερο σπίτι με τον σύντροφο μου και μου είπε "τι να το κανεις, μονη σου είσαι" και γενικώς έχει πολλα τέτοια κομπλεξικά, έχει μια συνήθεια για παράδειγμα να παίρνει τα πράγματα των άλλων χωρίς να ρωτάει και έχει ξεσπάσει επάνω μου και χειροδικήσει ακριβώς πριν απο καποιες σημαντικές στιγμές της ζωή μου πχ μια μέρα πριν ορκιστώ και μια μέρα πριν φύγω για το εξωτερικο, τη συγχώρεσα όμως γιατί ζήτησε συγγνώμη. Και παραδέχτηκε και σε ενα δυο άτομα απο την οικογένεια ότι έκανε λάθος, έδειξε ταπείνωση δηλαδή.

Αλλα τη Χ δε μπορώ να τη συγχώρεσω γιατί όχι μόνο δεν παραδέχτηκε ποτέ αλλα μου έκανε μεγάλο κακό με ψέμματα, συκοφαντίες, κατηγορίες.. Ανακάτεψε πολύ κοςμο και με έκανε ρεζίλι γενικώς. Δε θέλω να ακούω, δε θέλω να μαθαίνω νέα της, την έχω ξεγράψει. Και χθες πάλι η μεγάλη μου αδελφή η Ψ. αναφέρθηκε στη Χ και προσπαθούσε να τη δικαιολογήσει που μου φέρθηκε έτσι, δήθεν λόγω ότι έμπλεξε με έναν απαιςιο άντρα, ενω ακόμη και τώρα λέει ότι δε ξέρει τι να πιστέψει και ότι η Χ λέει ότι ηταν ενα αστείο και ότι ποτέ δε με έβγαλε απο το σπίτι της κλπ. Δε ξέρω γιατί η Ψ επιμένει και δε με πιστεύει. Και γιατί δε το σταματάει αφού βλέπει ότι πληγώνομαι.

Ώρες ώρες νιώθω ότι ούτε η Ψ θέλει το καλό μου, αυτή που υποτίθεται με ακούει και συμπαραστάθηκε όλα αυτά τα χρόνια ( με λίγο ξύλο και μετάνοια ενδιάμεσα) έστω και απο το τηλέφωνο. Σκέφτομαι μήπως ειναι η ώρα να δω την αλήθεια; Μήπως απο κοντά αν είχε την ευκαιρία θα με έβλαπτε; Αλλα απο μακριά με νοιάζεται πετώντας όμως δεξιοτεχνικά τα καρφακια της; Ειναι σαν να έχει κάνει σιωπηλή συμμαχία με την Ψ και όλο λέει ότι τη λυπάται, αλλα εμένα ποιος με λυπήθηκε; Με πονάει όλο αυτό. Με πονάει που έχω τέτοια αδέλφια που θέλω να μοιραστώ τη χαρά μου και δε μπορώ, που αν έχω δυσκολία απο μακριά θα μου πουν ότι θα με στηρίξουν αλλα απο κοντά θα με πατήσουν κάτω.. Νιώθω ώρες ώρες πολύ μόνη στον κόσμο. Ξέρω ότι οι γονείς μου με αγαπάνε ανιδιοτελώς αλλα ότι μια μέρα θα τους χάσω... Παρ'ολο που δε τους έχω δίπλα μου μια καλή κουβέντα τους, ιδιώς της μαμάς μου, ακόμη κι απο το τηλέφωνο μου δίνει κουράγιο, γιατί ειναι απο καρδιάς. Χίλιες φορές καλύτερα απο όλες τις κουβέντες και συμβουλές της μεγάλης αδελφής που όμως αρχίζω και πιστεύω τα λέει για να τα πει, σαν μεγάλη της αρεςει να συμβουλεύει αλλα αν ακούσει ότι είμαι καλα, ότι βελτιώνεται η ζωή μου, θέλει να με ρίξει... Μαλλον ήρθε η ώρα να απομυθοποίησω και το αδελφικό δέσιμο... Τον πόνο όμως και τις μνήμες πως τα ξεπερνάω...; Θα ήθελα να ακούσω απόψεις, γνωμες, παρόμοιες εμπειρίες... Αν διαβάσατε όλο αυτό το κείμενο, σας ευχαριστώ...

Καλησπερα κ καλως ηρθες. Ξεκινησες νεα ζωη; Συνεχισε να την χτιζεις κ οταν πατησεις γερα στα ποδια σου δωσε στον καθενα οτι θεωρεις πως αξιζει

Ευχαριστώ Φλοκ, ναι δεν εξαρτώμαι οικονομικά ή με κάποιον άλλον τροπο απο τα αδέλφια μου. Εκανα μια νέα αρχή και οςο πάει πατάω γερά. Αλλα και έξωτερικο ειναι δυςκολα, όςο και σε κάθε χώρα γιατί παντού υπάρχουν οι λογαριασμοί να τρέχουν, η κούραση της καθημερινότητας, οι δύσκολοι συνάδελφοι κλπ και δεν εχω με ποιον να τα συζητήσω, δηλαδή ποςο να ζαλίζω τον δικό μου. και παρά τα όσα έχουν γίνει νιώθω μια ανάγκη να ανοίγομαι πάλι ιδιαιτερα στη μεγάλη μου αδελφή αλλα κακώς μάλλον γιατί όπως λέω δε βλέπω ούτε αληθινή συμπόνοια ούτε χαρά με τη χαρά μου. Ο σύντροφος μου λέει ότι πρέπει να μάθω να διαχειρίζομαι μονη μου το άγχος με ασχολίες, με ηρεμία, να κλείνω τα μάτια και να ηρεμώ και να μην εξαρτώμαι απο την συμπόνοια κανενός γιατί πάντα μου γυρνάει μπούμερανγκ. Αλλα μου ειναι δύσκολο, εχω αυτή την ανάγκη να θέλω να τα πω κάπου...
Επίσης δε ξέρω τι να κάνω για το μετατραυματικό στρες, μερικές φορές μου έρχονται εικόνες απο σκηνές με ξύλο, προσβολές απο μικρή και ως ενήλικη ή την ώρα που ήμουν στο δρόμο με τις βαλίτσες και δεν ήξερα τι να κάνω. Έχω δοκιμάσει απλώς να μη τα σκέφτομαι αλλα ξεπηδάνε στο άσχετο. Έχω δοκιμάσει να συγχώρεσω απο μεσα μου και ας μην ακούσω ειλικρινές συγνώμη ποτέ μόνο για να τα βρω με το παρελθόν αλλα κάτι αντιδράει μεσα μου γιατί νιώθω πολύ θυμό και ότι ηταν άδικα όσα έγιναν. Δεν εχω βρει κάποιο τροπο και δε ξέρω αν θα βρω. Επίσης δεν είμαι σίγουρη τι αξίζει ο καθένας τους για να τους δώσω το ανάλογο, εκτός απο τη Χ που έσπασε κάτι μεσα μου και ξέρω ότι ποτέ δε θα την εμπιστευτώ γιατί το έφτασε πολύ μακριά οι υπόλοιποι με μπερδεύουν, μια φέρονται καλα και μιλάνε καλα, μια λένε κακίες ή αδιαφορούν, γίνονται κάπως χαιρέκακοι... Για αυτό αμφιταλαντεύομαι...

Eliana, καλησπέρα. Είμαι και εγώ νέο μέλος στο φόρουμ και έχω γράψει και εγώ το πρόβλημά μου για κάποια οικογενειακά προβλήματα που έχω και ένα άσχημο περιβάλλον. 'Ήθελα να σου πω ότι σε καταλαβαίνω και συμπάσχω μαζί σου γιατί και εγώ από μικρή βίωσα υποτίμηση και στο οικογενειακό περιβάλλον (πατρικό) και προβλήματα με τα αδέρφια μου. Έμενα στο πατρικό μου σπίτι πριν παντρευτώ και οι γονείς μου είχαν συμφωνήσει αυτό το σπίτι να το δώσουν μελλοντικά προίκα στον αδερφό μου. (μεγαλύτερο από μένα). Ενώ λοιπόν το ήξερε ο αδερφός μου αυτό κατά τακτά χρονικά διαστήματα, πήγαινε και "ρουφιάνευε" στην μητέρα μου, με ποιους βγαίνω τι απαράδεκτη που είμαι γιατί μιλάω με αγόρια που τάχα δεν είναι καλά παιδιά και την στεναχωρούσε. 'Έτσι, κατά καιρούς που τσακωνόμασταν ο αδερφός μου, με δική του πρωτοβουλία με έδιωχνε από το σπίτι του όπως έλεγε. Η μητέρα μου δεν έπαιρνε θέση και προσπαθούσε να κρατάει μία μετριοπαθή στάση για να ηρεμούν τα πράγματα. Τελικά αναγκάστηκα να παντρευτώ στα 23 μου έναν σύντροφο που αγάπησα αλλά και τώρα ακόμα στην νέα μου οικογένεια, αντιμετωπίζω πολύ μεγάλες δυσκολίες και δεν μπορώ να ορθοποδήσω αν και το προσπαθώ πολύ. Τελικά ούτε με τον άλλον μου αδερφό τα πάω καλά(μεγαλύτερος και αυτός) γιατί από τότε που παντρεύτηκε, παρατηρώ ότι έχει απομακρυνθεί πολύ και μάλιστα μαθαίνω ότι με κουτσομπολέυει πολύ με την γυναίκα του, με άσχημο και προσβλητικό τρόπο. Γιατί στα λέω όλα αυτά? γιατί ήθελα να σου πω και την δική μου εμπειρία για να καταλάβεις ότι δεν είσαι μόνη σου και ότι υπάρχουν κάπου εκεί έξω κάποιοι που σε καταλαβαίνουν... Προσπάθησε όσο μπορείς να μην χάνεις την ελπίδα σου και να ξέρεις ότι επειδή γνώρισες το άσχημο και σκληρό πρόσωπο της ζωής, δεν σημαίνει ότι δεν θα γνωρίσεις ανθρώπους (φίλες ίσως) που θα σε αγαπήσουν για αυτό που είσαι και θα σε εκτιμήσουν. Δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος αίμα σου(αδέρφια ξαδέρφια κτλ) για να σε νιώσουν και να σε καταλάβουν ή να σε αγαπάνε. Δυστυχώς αυτό μπορεί να μην συμβαίνει πάντα. Προσπάθησε να βρείς ενδιαφέροντα, πράγματα που σου αρέσουν να κάνεις για να αποσπάς την προσοχή σου από κακές σκέψεις αποκτώντας ενεργητικότητα ίσως να γνωρίσεις νέους ανθρώπους. Και αυτά σου τα λέει μία ψυχή που πόνεσε πολύ, πήρε φάρμακα αντικαταθλιπτικά οι φίλες της αποδείχτηκαν οι χειρότερες και βίωσε υποτίμηση, απαξίωση και αδιαφορία. Όμως παρόλα αυτά ακόμα και αν εγώ δεν έχω καταφέρει να βοηθήσω τον αυτό μου, τουλάχιστον ας πω μερικές συμβουλές σε κάποιον που μπορώ να καταλάβω τι πέρασε... Ελπίζω όλα να σου πάνε καλά από εδώ και πέρα..