Μοναξιά κι οι επιδράσεις της στην ψυχολογική μου κατάσταση
Καλημέρα παιδιά! :)
Ανοίγω αυτό το θέμα γιατί δυσκολεύομαι πολύ με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί...έκανα υπομονή αλλά δεν αντέχω άλλο!
Να σας εξηγήσω: ο παππούς μου αρρώστησε κι ήταν στο νοσοκομείο από την περασμένη Κυριακή μέχρι και χθες...στην αρχή είχα πολύ άγχος γιατί φοβόμουν μήπως δεν τα καταφέρει και φρίκαρα και μόνο στην ιδέα μιας ακόμα κηδείας, η ψυχή μου έχει μαυρίσει απ' αυτή τη διαδικασία γιατί τους έχω χάσει όλους όσους αγαπούσα...με αποκορύφωμα το θείο μου πριν τρία χρόνια σε ηλικία κοντά 60 χρονών που κανείς δεν το περίμενε, κανείς δεν είχε προετοιμαστεί ότι θα φύγει νωρίς κι αυτή η απώλεια πονάει πολύ...δεν αντέχω να παραστώ πια σε καμιά κηδεία! Όμως για τον παππού μάλλον ξεπεράστηκε ο κίνδυνος μιας και τον άφησαν να γυρίσει σπίτι και να συνεχίσει τη θεραπεία του...
Αλλά δεν είναι αυτό το μόνο πρόβλημα: με δυσκολεύει πολύ το γεγονός ότι η μαμά μου λείπει πολλές ώρες για να τον φροντίζει, για παράδειγμα το βράδυ κοιμήθηκε εκεί κι ακόμα δεν έχει γυρίσει κι ούτε ξέρει πότε...κι η απουσία της μου προκαλεί ανασφάλεια, συν του ότι δεν νιώθω άνετα να μένω μόνη με τον πατέρα μου, θα προτιμούσα να ήμουν ολομόναχη παρά αυτό...αλλά ας σταθούμε κυρίως στην ανασφάλεια που μου προκαλεί η απουσία της μαμάς μου, δεν ξέρω τι να κάνω για να την αντιμετωπίσω, πραγματικά νιώθω πολύ άσχημα τόσο που αύξησα πάλι τα ηρεμιστικά γιατί δεν αντέχω...
