Τα...περίφημα στραβά κάδρα
Κάποτε επισκέφθηκα ένα φιλικό μου ζευγάρι. Ήταν λίγο μικρότεροι από μένα.
Παιδιά με ήθος, παιδεία, χαμόγελο και αισθητική, αυτά δηλαδή που μπορούν να χαρακτηρίσουν όσους βαδίζουν στον δρόμο προς την τελείωση.
Είχαν παντρευτεί 5 μήνες πριν και φαινόταν ότι περνούσαν καλά, ότι ταίριαζαν στην κοινή τους ζωή.
Έμεινα 3 ωρίτσες στο σπίτι τους. Μιλούσαμε στο σαλόνι. Με κέρασαν, χαμογελάσαμε, συζητούσαμε.
Παρατήρησα στον τοίχο ένα στραβό κάδρο. Ήταν ο πίνακας του Νταλί: η αποσύνθεση του Χρόνου.
Είπα: οι καμπύλες γραμμές του Νταλί θα είναι. Το κάδρο όμως ήταν στραβό.
Είπα: εκεί που ξεσκόνιζε η οικοδέσποινα θα έγινε. Το κάδρο όμως ήταν στραβό.
Πέρασαν 2 μήνες.
Το ζευγάρι χώρισε.
Το κάδρο ήταν στραβό.
Το είχα δει από την πρώτη στιγμή.
Έτυχε να γνωρίσω την κοπέλα πριν από τον άντρα της. Είχε μέσα της εκείνο το ατίθασο και ανατρεπτικό στοιχείο της γυναίκας που έμαθε από μικρή να μάχεται πριν μάθει να αισθάνεται. Οι προηγούμενες σχέσεις της ήταν συγκρουσιακές, καταστροφικές, σαν λάβα που κατακαίει τα πάντα. Καμιά φορά ξυπνούσε από λήθαργο ο κοριτσίστικος εαυτός και πήγαινε να βγει στην επιφάνεια, μα εκείνη δεν ήξερε να τον χειριστεί ή μάλλον είχε πια συνηθίσει να σκληραίνει και τον έκρυβε.
Είχε μεγαλώσει σε μια οικογένεια που η μητέρα είχε την εξουσία. Το ψυχολογικό της μέγεθος επισκίαζε τον πατέρα.
Ο πατέρας ήταν ένας ήσυχος, ήρεμος και λιτός άνθρωπος. Εκείνη κατά βάθος \"μισούσε\" τον χαρακτήρα της μητέρας της,
αλλά είχε πάρει τα πιο πολλά κομμάτια της.
Στο δρόμο της ενηλικίωσης δεν είχε ξεκαθαρίσει μέσα της τι είναι αυτό που δένει μία σχέση...η δύναμη και η εξουσία ή η ισοτιμία.
Το μοντέλο σχέσης που είχε μέσα της ήταν ανταγωνιστικό.
Η κοπέλα έγινε manager ξενοδοχειακών επιχειρήσεων. Μέσα της ισορροπούσε σε μια δίνη που πάντα κατέληγε σε επίλυση των προβλημάτων μέσω της διαφοράς δυναμικού.
Η δύναμη και η εξουσία ήταν για εκείνη στοιχείο της σχέσης.
Θα μπορούσε να είναι είτε υποχωρητική, είτε αυταρχική. Κάθε στιγμή πηδούσε στα άκρα με διαυγή αθόρυβο δρασκελισμό.
Ο άντρας της ήταν υποχωρητικός. Είχε ζήσει σε μια οικογένεια που ο πατέρας φαινόταν να κυριαρχεί, αλλά η μορφή της μητέρας ήταν η κυρίαρχη, εκείνη που κινούσε τα νήματα της οικογένειας με υπόγειο τρόπο.
Τον γνώρισα λίγο μετά την γνωριμία με την γυναίκα του.
Είχε μέσα του ένα αγρίμι σαν τον πατέρα του, αλλά το είχε δαμάσει η παιδεία του, το είχε σμιλεύσει σε μικρά αγαλματίδια υποχωρητικότητας.
Δεν ήθελε να έρχεται σε ένταση. Άφηνε τα πράγματα να κυλούν.
Οι λύσεις ανακοινώνονταν από κείνην. Αν δεν γίνονταν δεκτές, αυτή χρησιμοποιύσε την πειθώ, κι έπειτα την ψυχολογική της δύναμη.
Έφτασαν στιγμές που τούτο το μοντέλο λειτουργούσε με αξιοθαύμαστη ακρίβεια.
Εκείνη ήθελε. Εκείνος το δεχόταν για να μην ταρακουνά τα νερά που είχε γαληνέψει η παιδεία του.
Στις στιγμές-λίγες είναι αλήθεια-που οι ανάγκες τους συγκρούονταν, εκείνος ήταν ο \"νικητής\".
Εκείνη την στιγμή αυτός γινόταν αυταρχικός κι η γυναίκα του υποχωρητική. Η γυναίκα του τον ήθελε υποσυνείδητα αυταρχικό, όπως δεν είχε δει ποτέ τον πατέρα της απέναντι στην μητέρα της.
Ο φίλος μου μισούσε τις στιγμές που γινόταν αυταρχικός. Ήταν σαν να έχανε ο παιδευμένος εαυτός του από τον \"πρωτόγονο\".
Κι όμως, ακόμα κι οι πιο καλοί πυγμάχοι, όταν βρεθούν σε στιγμές καθημερινή έντασης, θα χρησιμοποιήσουν τα πόδια τους για κλωτσιές πιότερο, παρά τα παιδευμένα χέρια...η φύση του ανθρώπου.
Είναι φορές που δεν δίνουμε σημασία στην πρώτη εντύπωση. Αυτό είναι το πρώτο κάδρο μας στην προβολή μας προς τους άλλους.
Υπάρχει μια σοφία της φύσης στο να δείχνει σε αυτό το πρώτο καδράρισμα, όλη την ταινία ή μάλλον το τέλος της.
Η γυναίκα περπατούσε με ένα βήμα που ανασήκωνε ελαφρά τις μύτες και τις περιέστρεφε σαν να ήθελε να λειώσει ένα εικονικό μηρμύγκι αντίρρησης.
Ήξερα από την πρώτη στιγμή πως εκείνη θα ζούσε μια ζωή αυταρχικά. Πως θα μετέφερε στην σχέση της το σπαθί δύναμης της...μιας δύναμης που έκρυβε εντός της κενό...πληγές και κενό.
Της ζήτησα σε ανύποπτο χρόνο και σαν παιχνίδι να μου υπογράψει για να δω την υπογραφή της.
Κατέληγε σε μια έντονη γραμμή κι είχε μια διακριτή τελεία στο τέλος της.
Ήξερα πως εκείνη θα ζητούσε διαζύγιο.
Αν κάτι δεν λύνεται κόβεται...
Το κάδρο του Νταλί ήταν στραβό.
Δεν ήταν η αποσύνθεση του χρόνου, αλλά...ζήτημα χρόνου από το πρώτο καδράρισμα...
Είχατε καιρό να με δείτε κύριε χαπακογιατρέ; :-)
...και φυσικά ΔΕΝ έχει δουλειά στην εταιρεία διότι αύριο κλείνουμε για διακοπές (ναι...ΟΛΟΝ τον Αύγουστο), και φυσικά έψαχνα στο διαδίκτυο... και φυσικά ο κόσμος είναι μικρός....
...και φυσικά (θα με απολύσουνε τη διορθώτρια αν ξαναξεκινήσω πρόταση με \"και\"....) έπεσα πάνω στο ΠΡΩΤΟ μήνυμα που ΔΕΝ έπρεπε να διαβάσω....
Πέτα στη θάλασσα συνδιαδίκτυε αλάβαστρε το επάγγελμα, και περιέγραψες εμένα και τον πρώην σύζυγό μου με σαδιστικές λεπτομέρειες (αααα! πέτα και το κάδρο του Νταλί).
\'Ετσι ακριβώς είχαν τα πράγματα από τον δρόμο της ενηλικίωσης μέχρι και την τελεία στην υπογραφή. Ο Δωδώνης ψιλοξέρει πόσο προσπάθησα ΜΕΤΑ να καταλάβω και να ισορροπήσω...
Πληροφοριακά όμως: Εγώ, 3 χρόνια τώρα είμαι μόνη μου προσπαθώντας να κοντρολάρω τον εαυτό μου.
Ο πρώην σύζυγός μου όμως, αφού ήταν υποχωρητικός επειδή ΣΙΧΑΙΝΟΤΑΝ να παίρνει πρωτοβουλίες και ΒΟΛΕΥΟΤΑΝ να μου πασσάρει τις αποφάσεις (που δεν είχα κανένα πρόβλημα να τις διευθετήσω αφού από μικρή έπρεπε να φροντίζω τον εαυτό μου), δημιούργησε μία σχέση (μετά το διαζύγιο) με μία κοπέλα πολύ δυναμική (η οποία τον παράτησε πάνω στο εξάμηνο...) και μετά τον θάνατο του Αγά-Πατέρα του...
.........επέστρεψε στο πατρικό του σπίτι για να ζήσει μαζί με τη μαμά του....!!!!
Άσε τα κάδρα να είναι στραβά...
Δεν μας πιάνει και το μάτι
---->
