Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει
Η καρδιά χτυπά δυνατά ανούσια και τη δυστυχία επιτείνει,πόνος, άγχος σε όλη τη ζωή ,τα αγνοείς ή τα εξωτερικεύεις,δείχνεις κάτι ψεύτικο γιατί πονάς.Πονάς γιατί ξέρεις πως η μοναχικότητά σου είναι ντροπή ,πονάς γιατί δε μπορείς να μιλήσεις χωρίς να αγχωθείς, να τραυλίσεις ,να ιδρώσουν οι παλάμες σου ,πονάς γιατί κουράστηκες,γιατί βαρέθηκες, γιατί το μόνο που σε κρατά ζωντανό είναι η ελπίδα πως τα πράγματα στο μέλλον θα καλυτερεύσουν,δεν λες πως νιώθεις,
προσπαθείς να προβάλεις μια εικόνα ψεύτικη που να σε δείχνει κανονικό
αλλά δεν είσαι κανονικός ,δεν μπορείς να φτιάξεις φίλους , να μιλήσεις ήρεμα χωρίς να νιώθεις ότι αμύνεσαι και ότι πρέπει να υποστηρίξεις τα ψέματα που είπες για να μοιάζεις σαν τους άλλους
Εγώ λοιπόν έδωσα Πανελλήνιες και πέρασα στη δεύτερή μου επιλογή. . φίλους δεν κατάφερα να φτιάξω ένα ολόκληρο εξάμηνο. Στο αμφιθέατρο κάθομαι μόνη μου. γνωρίστηκα με μερικά παιδιά αλλά μετά τίποτα. Κάτι κάνω λάθος αλλά ποιο είναι αυτό?. Το ξέρω είμαι κλειστός τύπος. Τώρα που το σκέφτομαι ποτέ δεν είχα αληθινούς φίλους, ήμουν απλώς ένα μέλος της παρέας που δεν μιλούσα σχεδόν ποτέ, απλά ακολουθούσα. Γιατί είναι τόσο δύσκολο. Όλοι έχουν φίλους. Πώς? Βέβαια δεν βγαίνω και πολύ. τι πολύ? Ελάχιστα, μόνο για τα βασικά. Μπορεί να πει κάποιος ότι βαριέμαι να βγω έξω. Όχι, απλά δεν ξέρω πως πρέπει να φερθώ έξω, φοβάμαι, ντρέπομαι, δεν νιώθω άνετα με τον εαυτό μου. Όταν βγαίνω έξω δεν νιώθω πραγματικά ο εαυτός μου και νιώθω ότι με σχολιάζουν. (Ακόμη και στον τρόπο που ντύνομαι δεν είμαι ο εαυτός μου γιατί ξέρω πως εάν ντυθώ όπως θέλω (φαρδιά ρούχα) οι άλλοι θα με κρίνουν. Θυμάμαι την μαμά μου που μου έλεγε ντύσου σαν κοριτσάκι. Λες και αν φορούσα κάτι άλλο δεν θα ήμουν κοριτσάκι πια.)
Τώρα που το σκέφτομαι πως μπορεί να είναι ένα άτομο τόσο ντροπαλό. Με το παραμικρό κοκκινίζω και ρεζιλεύομαι . Δεν μπορώ να διαχειριστώ τις δύσκολες καταστάσεις και δεν αντιδρώ. Κάποιος θα μπορούσε να με πει και χαζή. Κάνω την χαζή γιατί αν λάμβανα υπόψη όσα λέγονται θα έπρεπε να τα είχα σπάσει όλα μέχρι τώρα, συγκρατούμε μόνο και μόνο για να διατηρήσω την εικόνα που έφτιαξα για τον εαυτό μου. Μερικές φορές ίσα που κρατιέμαι να μην μιλήσω αλλά γιατί το κάνω αυτό? Γιατί δεν μιλώ? Μακάρι να ήμουν σαν όλους τους άλλους. Σαν την αδερφή μου ή την μαμά μου που δεν φοβούνται , δεν δειλιάζουν να πουν τη γνώμη τους . Ζηλεύω την δύναμη τους αυτή, την ικανότητά τους να κάνουν τόσο εύκολα φίλους και να λύνουν τα προβλήματά τους .
Τα γράφω όλα αυτά περασμένα μεσάνυχτα γιατί δεν ξέρω τι να κάνω. ίσα που κρατιέμαι να μην τα σβήσω γιατί δε θέλω κανείς να δει πως νιώθω . Δεν ξέρω γιατί. Μπορεί να το πεις ντροπή , μπορεί να το πεις φόβο γιατί μπορεί να σε προσεγγίσουν για να σε βοηθήσουν. Αλλά εγώ ξέρω ότι δεν αντέχω να μιλώ για μένα. Όταν ΄με ρωτάνε τι έχω είναι σαν να ξεχνάω όλα τα προβλήματα που έχω(όχι με την καλή έννοια) , να τα αγνοώ . Δεν ξέρω πως συμβαίνει αυτό και απαντάω <όλα μια χαρά>. Εκείνη τη στιγμή είναι σαν να παθαίνω μπλακ αουτ. Δεν μου έρχεται τίποτα να πω. Δεν ξέρω αν είναι η αντίδραση του μυαλού μου για να με βοηθήσει να κρατήσω το μυστικό μου καλά κρυμμένο. Ορισμένες φορές νιώθω κενή. Πραγματικά κενή. Νιώθω πως δεν έχω τίποτα ενδιαφέρον, πως δεν έχω ζωή , πως δεν έχω σκέψεις. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω.
Συγγνώμη για τις σκόρπιες σκέψεις και την πολυλογία αλλά μόνο έτσι μπορούσα να τα βγάλω από μέσα μου.
