Αδιέξοδο. Κενό μυαλό και θέατρο.

Όπως διαπίστωσα ξανά προ ολίγων ημερών, μου είναι αδύνατο να παραμείνω σε κοινωνική περίσταση. Η πίεση να πω κάτι ενώ το μυαλό μου είναι κενό είναι αφόρητη.

Μου φαίνεται απολύτως λογικό να μην έχω κάτι να πω όταν έχω περάσει τόσα χρόνια στην κοινωνική απομόνωση. Εδώ άνθρωποι που είναι μια χαρά, κομπλάρουν όταν έχουν να κάνουν με ανθρώπους που δεν γνωρίζουν. Πόσο μάλλον εγώ που ΔΕΝ έχω ιστορίες να πω ούτε να μιλήσω για πράγματα που έκανα πρόσφατα με φίλους, ταινίες που είδα κτλ. Τίποτα.

Έτσι, παίζω θέατρο, λέω πράγματα που δεν θα έλεγα, γελάω ψεύτικα και γενικώς πιέζομαι τόσο πολύ που στο τέλος δεν αντέχω και ΠΡΕΠΕΙ να φύγω. Έπειτα, όταν είμαι μόνος μου, αυτοκτονικές σκέψεις.

Η θεωρία μου είναι η εξής. Όλοι οι άνθρωποι με προβλήματα πρώτα μιλάνε γι'αυτό που τους απασχολεί (πχ σχέσεις, οικονομικές δυσκολίες κτλ) και ΜΕΤΑ αφού ξαλαφρώσουν, μπορεί να πουν και κάτι ευχάριστο. Αυτό ισχύει για μένα 100%. Όταν μιλάω στην μάνα μου ή στο γκρουπ (ομαδική θεραπεία), λέω πρώτα τα επώδυνα που σκέφτομαι και αφού φύγει το βάρος, μπορεί να κάνω και αστεία. Στο γκρουπ μού έχουν πει ότι είμαι ευχάριστος, αλλά ταυτόχρονα τους έχω ζαλίσει πολλάκις και επιπλέον νιώθω ασφαλής γιατί ΞΕΡΟΥΝΕ το πρόβλημά μου και έτσι δεν έχω κάτι να κρύψω!

Το ερώτημά μου λοιπόν είναι ΠΩΣ σκ**** θα καταφέρω να κάνω το ίδιο έξω, όταν η πιο πιθανή αντίδραση είναι η άμεση απόρριψη;

Οι άλλοι άμα νιώθεις ότι θα σε απέρριπταν σημαίνει ότι δεν θεωρούν ''αποδεκτά'' τα προβλήματά σου ή ότι θα τους ζάλισες μια δυο και θα την έκαναν?

Εγώ δεν ξέρω αν είναι ότι πρέπει πρώτα να πεις τα προβλήματά σου ή απλά δεν περνάς καλά δεν ταιριάζεις κλπ
Το λέω γιατί και εγώ έχω βγει μια δυο φορές και γελούσα ψεύτικα , γιατί δεν έβρισκα και τπτ αστείο να γελάσω, και ένιωθα κούραση......

Εκτός αν εννοείς ''λέω το πρόβλημά μου'' = ''δεν χρειάζεται να παριστάνω το γαμάτο κοινωνικό τυπάκι ''

Αλλά το θέατρο μέχρι το λέω το πρόβλημά μου είναι τα άκρα...υπάρχει και μέση λύση.........δηλαδή είμαι ο εαυτός μου, δεν λέω ψέμματα, κρύβω και κάποιες αλήθειες, κάπως έτσι.....

Ναι, το πρόβλημα είναι ότι παριστάνω τον ευχάριστο, χαμογελαστό τύπο ενώ δεν είμαι. Αν ήμουν ελεύθερος, θα έβγαζα κάτι σε κουρασμένο, κυνικό, ψιλομίζερο τύπο. Και δεν νομίζω αυτό να ήταν αρεστό στους άλλους.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι με σταματάει. Αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχω φίλους τώρα, δηλαδή δεν έχω να χάσω τίποτα... Μάλλον φοβάμαι απίστευτα την απόρριψη γιατί πονάει πολύ (λόγω παλιότερων τραυματικών εμπειριών).

3 μερες ονειρευμουνα μια νεα αρχη με μια νεα δουλεια...Κλασικα ψευτικα χαμογελα ψευτικο ενδιαφερον ευγενια ευγενια χαμογελο ενδιαφερον...Τσουπ να τον ο πρωτος καλοθελητης ηρθε να μου κανει μαθηματα και να με βγαλει λαθος σε ολα γιατι πολυ απλα ο δικος του τροπος ηταν καλος γιατι ηταν ποιο παλιος...Καπως ετσι εφυγα την ιδια μερα οπως ακριβως περιγραφεις...Πνιγηκα ξεχασα και αυτα που ηξερα και την εκανα... μιλησα ανοιχτα στο μπος και του ειπα ειμαι αυτος κανω αυτο και δεν ξερω αμα θα σε βγαλω ασπροπροσωπο...Μου λεει εγω σε θελω του λεω εγω πνιγομαι γεια σου...Καπως ετσι χρωσταω ρευμα νερο κοινοχρηστα γιατι αντι να παιξω στο θεατρο του παραλογου που στην πραγματικοτητα πληγωνει κατι πουλακια σαν εμενα επελεξα να την πουλε για να μην δωσω φαγητο στον πεινασμενο γουαναμπι διδακτορας με προφισενσι στο στησιμο ντοματας!Τον χριστο μ και την πανγ@!~@@!@$#@@...Ενω στα 18 μου εστηνα μπακαλικο στην περιοχη της πλουτοκρατιας με προσωπα τυπου βανδη ψηνακης Αγγελοπ@@λου τους εβγαζα μοστρα τις μπανανες και χαιροντουσαν τωρα εφαγα Χ γτ ο γερος ξερει και εγω ειμαι τσιπιρικος Οκ ρε γερο αλλα ασε με να κανω την δουλεια μου.Μα τα κανεις λαθος.Μα αντε γαμ@#$ΣΟΥ ναστε καλα...