Χρόνια κατάθλιψη από την εφηβεία
Καλημέρα.
Είμαι 20 χρονών και είμαι φοιτητής. Από παιδί/έφηβος νιώθω μέσα μου κενό, βαρεμάρα (δεν έχω κανένα χόμπυ), απαισιοδοξία για το μέλλον και μεγάλη δυσκολία στο να κάνω διαπροσωπικές σχέσεις. Θα προσδιόριζα την έναρξη των συμπτωμάτων στην αρχή του Γυμνασίου, τα οποία όμως διαρκούν, άλλοτε σε μεγαλύτερο και άλλοτε σε μικρότερο βαθμό, μέχρι σήμερα. Έχω φίλους στην σχολή με τους οποίους μπορώ να βγω για έναν καφέ, να πάμε μια εκδρομή ή να βγούμε μια βόλτα το βράδυ. Αλλά οι σχέσεις μαζί τους είναι μόνο επιφανειακές (για το οποίο φταίω εγώ πιστεύω). Ενώ μερικές φορές περνάω καλά όταν βγαίνω, άλλες φορές βαριέμαι αφόρητα και θέλω να επιστρέψω σπίτι. Άλλες φορές προσπαθώ να τους αποφύγω γιατί βαριέμαι να βγω, και μπορεί να κάτσω σπίτι μόνος μου όπου βαριέμαι ακόμα περισσότερο.
Αρκετές μέρες ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι "Άντε πάλι τα ίδια...", και μερικές φορές περνάει από το μυαλό μου ως στιγμιαίες σκέψεις πως θα ήταν καλύτερα αν δεν είχα γεννηθεί, ή σκέφτομαι πως αν είχα ένα όπλο δίπλα μου ή αν πηδούσα από ένα ψηλό κτίριο, θα πονούσα για 1-2 δευτερόλεπτα αλλά μετά το μαρτύριο μου θα γλίτωνε. Οι σκέψεις όμως αυτές είναι απλώς σκέψεις και είμαι σίγουρος πως δεν πρόκεται να τις πραγματοποιήσω. Απλώς τις αναφέρω για να δείξω πως δεν είμαι πλέον διατεθειμένος να συνεχίσω να ζω έτσι.
Με την μετάβαση από το Γυμνάσιο στο Λύκειο, και μετά από το Λύκειο στο Πανεπιστήμιο, υποσχόμουν στον εαυτό μου πως θα προσπαθήσω να αλλάξω, να αποκτήσω χόμπυ και να δημιουργήσω πραγματικές σχέσεις που θα με γεμίζουν, και όχι επιφανειακές. Φυσικά, ποτέ δεν το πετύχαινα και απογοητευόμουν ακόμα περισσότερο.
Πλέον θεωρώ πως έτσι είναι ο χαρακτήρας μου και δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Και πως μέχρι να πεθάνω θα πρέπει να μάθω να ζω έτσι (μόνος, με πιθανόν επιτυχημένη επαγγελματική ζωή αλλά 100% αποτυχημένη προσωπική ζωή).
Να τονίσω επίσης πως στην σχολή έχω καλές επιδόσεις και στην οικογένεια δεν είχαμε ποτέ οικονομικά προβλήματα. Το μόνο παράπονό μου είναι πως ασκούσαν περισσότερη πίεση από ό,τι θα έπρεπε για τις σχολικές επιδόσεις (από το δημοτικό ήδη). Ίσως να φταίει αυτό για τον χαρακτήρα μου, ίσως όμως να είναι και γονιδιακό γιατί έχουμε οικογενειακό ιστορικό (σοβαρής) κατάθλιψης στην οικογένειας.
Εδώ και αρκετό καιρό σκέφτομαι να επισκεφτώ έναν ψυχίατρο να με βοηθήσει να κάνω κάποιες αλλαγές στην ζωή μου, όσο είναι νωρίς ακόμα. Το ερώτημά μου είναι, σε περίπτωση μου μου χορηγήσει αντι-καταθλιπτικά, που είναι και το πιο πιθανόν γιατί μόνος μου δεν νομίζω να έχω την δύναμη να κάνω τις ριζικές αλλαγές που χρειάζονται για να επαναδιοργανώσω και να επαναπροσδιορίσω τη ζωή μου, θα χρειάζεται να τα παίρνω εφ' όρου ζωής; Θεωρητικά, τα αντι-καταθλιπτικά τα παίρνεις μέχρι να περάσουν τα συμπτώμα και για κάποιους μήνες μετά, και μετά τα κόβεις σταδιακά, με τον κίνδυνο όμως υποτροπής να υφίσταται. Όσοι έχετε εμπειρία, πιστεύετε πως θα με βοηθήσουν δεδομένου της χρονιότητας της κατάστασης; Όταν θα μπορέσω να τα κόψω και ΙΣΩΣ κάνω υποτροπή της κατάθλιψης, θα επιστρέψω στην πρότερη ψυχολογική κατάσταση (δηλαδή να νιώθω δυσθυμία αλλά να είμαι σχετικά λειτουργικός στην κοινωνική και επαγγελματική μου ζωή), ή θα είμαι ακόμα χειρότερα από ό,τι είμαι τώρα και δεν θα μπορώ να βγω από το σπίτι λόγου χάρη; Και θα πέσω σε έναν φαύλο κύκλο; Επειδή είμαι αρκετά νέος, ανησυχώ να ξεκινήσω ψυχοτρόπα φάρμακα από αυτή την ηλικία. Ένας ακόμα λόγος ανησυχίας είναι γιατί η γιαγιά μου είχε σοβαρή κατάθλιψη (και ίσως όχι μόνο), έπαιρνε φάρμακα για πάρα πολλά χρόνια και για περίπου μια δεκαετία πριν πεθάνει δεν έβγαινε καν από το σπίτι. Και δεν θέλω να καταλήξω έτσι.
Με τους γονείς μου δεν το έχω συζητήσει γιατί είμαι σίγουρος πως θα ανησυχήσουν και θα φρικάρουν, δεδομένου του σοβαρού οικογενειακού ψυχιατρικού ιστορικού που μόλις ανέφερα. Και σε περίπτωση που αποφασίσω να επισκεφτώ ψυχίατρο, θέλω να το κρατήσω κρυφό, τουλάχιστον στην αρχή, και να τους το πω ενδεχομένως όταν θα έχω αρχίσει να νιώθω καλύτερα.
Ευχαριστώ που διαβάσατε το μήνυμά μου.
