Originally Posted by
Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα
Μακάρι να έχουμε, μόνο τέτοια προβλήμα φίλε Γιάννη. Έτυχε κάποια φορά και είχα σπάσει, που τελικά δεν ήταν σπάσιμο αλλά κόψιμο του τένοντα, στο πόδι. Με πήγαν στο νοσοκομείο, μία εβδομάδα έκατσα και έκανα 3 ώρες εγχείρηση και μετά είχε για 3 μήνες γύψο στο πόδι, δεν θέλω να αναφέρω καν για τις φυσιοθεραπείες μετά το κόψιμο του γύψου και τον πόνο που είχα, που δεν θέλω καν να το θυμάμαι. Τέλος πάντων, στο νοσοκομείο γνώρισα ένα παιδάκι, λίγο μικρότερο από εμένα, εγώ τότε πήγαινα 6η δημοτικού. Το παιδάκι αυτό γεννήθηκε με μία δυσμορφία στα πόδια του. Τα γόνατά του ήταν στο στέρνο του, έτσι γεννήθηκε και προσπαθούσαν, από μικρό έκανε άπειρες εγχειρίσεις για να μπορέσουν να τα φέρουν στην κανονική τους θέση, οι γιατροί. Το γνώρισα αυτό το παιδί όταν του είχαν βάλει λάμες στα πόδια και μέσα και έξω από αυτά, το μόνο που μπορούσε να κουνήσει ήταν το λαιμό του, από την μέση και κάτω έβλεπες μόνο σίδερα και καρφιά. Ακούγεται τραγικό και ακόμα τραγικότερο είναι το βλέπεις, δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι είμασταν διπλανά κρεβάτια, και εκείνο παρόλο τον πόνο του, μου πρόσφερε ένα μπισκότο. Δεν μπορείτε να καταλάβετε, τι μεγαλείο ψυχής, έχει αυτό το παιδί. Ήξερε ότι, όχι σχέσεις δεν θα είχε ποτέ στην ζωή του, αλλά ούτε σχολείο δεν θα πήγαινε ποτέ του, ούτε επίσης θα περπατούσε. Όμως είχε πίστη και δεν στεναχωριόταν τόσο, εγώ από την άλλη στεναχωριόμουν πολύ τότε και δεν δέχτηκα το μπισκότο, μετά που το ξαναθυμήθηκα από καιρό, είχα βγάλει το γύψο μετά από μήνες. Εγώ έγινα καλά, με πολύ πόνο και προσπάθεια για να περπατήσω, το παιδί όμως αυτό όπου και να είναι καλά να είναι, δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ του καλά. Και με μία μητέρα που προσπαθούσε να είναι πάντα δίπλα στο παιδί της. Όταν λοιπόν στεναχωριέμαι καμία φορά γι'αυτά τα παραπάνω που ανέφερες Γιάννη, θυμάμαι την περίπτωση του παιδιού και μου φεύγει ή όποια οργή ή στεναχώρια, γιατί ξέρω ότι ο άλλος υποφέρει και υποφέρει και πολύ. Εμείς ίσως, κάποτε κάνουμε κάποια σχέση. Το παιδί αυτό όμως; Γι' αυτό λέω, ότι σε σχέση με άλλες περιπτώσεις είμαστε σε γενικές γραμμές εντάξει. Και περπατάμε και δεν ζούμε στα νοσοκομεία και είμαστε αρτιμελείς. Πάντως όπου και να είναι αυτό το παιδάκι, καλά να είναι ψυχικά και σωματικά, δυστυχώς δεν κράτησα επαφή τότε, γιατί είχα και την δική μου στεναχώρια με το πόδι μου, αλλά δεν θα το ξεχάσω, παρόλο που έχουν περάσει 8 χρόνια από τότε.