Γεια σε όλους, είμαι φοιτήτρια μακριά από την οικογένεια μου εδώ και 5 χρόνια, τον τελευταίο καιρό και αφότου γύρισα από το εξωτερικό που ήμουν για ένα εξάμηνο, νιώθω η ψυχολογία μου να έχει πιάσει πάτο. είμαι τελευταίο έτος της σχολής μου και έχουν μαζευτεί κάποια μαθηματάκια τα οποία είχα βάλει στόχο πως θα τα περάσω, ώστε του χρόνου να μου μείνουν μόνο 3. Οι επιδόσεις μου σαν φοιτήτρια πάντα ήταν αρκετά καλές, ποτέ άριστη αλλά με λίγο διάβασμα πάντα πέρναγα τα μαθήματα μου, ενώ είχα πείσει τον εαυτό μου ότι θα προσπαθήσω για την σχολή μου, από τότε που γύρισα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, θέλω να είμαι μόνη μου στο σπίτι μπροστά από τον υπολογιστή και να βλέπω τηλεόραση ξαπλωμένη όλη την ημέρα, δεν είναι βαρεμάρα, δεν έχω διάθεση να κάνω τπτ όλη μέρα, δεν μπορώ να διαβάσω, κοιμάμαι πολλές ώρες και δεν μπορώ να βάλω τον εαυτό μου σε ένα πρόγραμμα. Από τότε που γύρισα πίσω θέλω να έχω κάποιον δίπλα μου πάντα και να με πιέζει να πηγαίνω στην σσχολή μου, είχα πολλές φορές και την μητέρα μου φέρει στο μέρος ποθ σπουδάζω για να νιώθω την υποχρέωση να πηγαίνω στα μαθήματα. Νιώθω μια απέραντη μοναξιά εδώ, δεν θέλω να βγω από το σπίτι μου και με το παραμικρό κλαίω ακόμα και με ασήμαντα πράγματα που βλέπω στην τηλεόραση. Νιώθω ότι μένω πίσω και έχω ενοχές, ενώ λέω στους δικούς μου ότι πηγαίνω στην σχολή μου, το οποίο με κάνει και έχω περισσότερες ενοχές γιατί ποτέ δεν τους έλεγα ψέματα διότι είναι πολύ ανοιχτοί άνθρωποι και πάντα ήμουν οκ με τις υποχρεώσεις μου και δεν με πίεζαν. Θέλω να βγω έξω, όταν πηγαίνω στην Αθήνα βγαίνω και νιώθω την ζεστασιά του σπιτιού μου, εδώ οι λίγοι γνωστοί που έμειναν στην σχολή προσπαθούν πολύ για να περάσουν τα τελευταία μαθήματα ενώ έγω έχω μείνει πίσω και η ιδέα να μείνω έναν ακόμα χρόνο εδώ με αγχώνει ακόμα περισσότερο. Είμαι άτομο που μου αρέσει να βγαίνω και να είμαι έξω, να περνάω όμορφα και βλέπω τον εαυτό μου να μιζεριάζει και να μην κάνω τπτ. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι θα μου περάσει και δεν χρειάζεται να ανησυχώ, έχει τύχει να ξαναπεράσω τέτοια περίοδο που να μην βγαίνω από το σπίτι, αλλά αυτήν την φορά νιώθω ότι είναι πιο έντονο λόγω του ότι νιώθω την υποχρέωση και θέλω να τελειώσω την σχολή μου. Δεν μπορώ να καταλάβω αν αυτό που νιώθω χρειάζεται την βοήθεια ενός ειδικού ή αν μπορώ να το ξεπεράσω μόνη μου. Γενικότερα είμαι άνθρωπος που δεν έχω φίλους φίλους, έχω πάρα πολλούς γνωστούς και πιο κοντινούς αλλά όχι ανθρώπους να τους ανοίγω την καρδιά μου και να τους λέω τα πάντα, στην μητέρα μου το κάνω αυτό που με βοηθάει πάντα όποτε της πω για αυτό που νιώθω αλλά όχι πάντα, όπως τώρα με αυτό με την σχολή μου. Μάλλον αυτό το κάνω υποσυνείδητα γιατί δεν θέλω να χαλάσω την εικόνα του χαρούμενου, γελαστού και γλυκού παιδιού που πάντα κυκλοφορούσα.
Παράλληλα έχω φοβία με την φωτιά, μια φίλη της μητέρας μου που έχει σπουδάσει ψυχολογία της είπε ότι αυτό μπορεί να μου δημιουργεί υποσυνείδητα αντικοινωνικές τάσεις και απομόνωσης. Το πρόβλημα μου δεν είναι καθημερινό, όταν ήμουν μικρή μέχρι κάπου 10 ακόμα και με την θέαση του αναπτήρα όταν μου τον έφερναν κοντά με έπιαναν τα κλάματα ή ένιωθα μεγάλη ανησυχία, έπειτα αυτό εξαφανίστηκε, ποιός ξέρει, μπορεί να μπήκε η λογική ότι αυτό δεν μπορεί να με βλάψει, όμως όταν ήμουν 16 με έπιασε μια μικρή κρίση πανικού, όταν καθόμουν σε μια καφετέρια και από ένα εστιατόριο δίπλα έβγαινε καπνός και παρότι ήταν μακριά με την ιδέα αυτή με είχε πιάσει δύσπνοια, κρύος ιδρώτας, τάση φυγής, είχα μουδιάσει και με είχαν πιάσει τα κλαματα, από τότε κρίση πανικού είχα στα 19 μου και από τότε άλλες 4 φορές μέχρι σήμερα που είμαι 22, όταν συνέβαινε, μια φωτιά να χάνει λίγο τον έλεγχο, πχ ένας πυρσος σε ανοιχτό χώρο να πάρει το ξύλο γύρω γύρω, δλδ περιστατικά που δεν έτρεχε λόγος ανησυχίας για τους υπόλοιπους, εμένα με πιάνουν κρίσεις πανικού, τις οποίες δεν μπορώ να τις ελέγξω, αλλά το περίεργο είναι ότι έχω κρίση πανικού, κλαίω, δεν μπορώ να αναπνεύσω αλλά γελάω κιόλας γιατί καταλαβαίνω ότι είναι γελοίο που κάνω έτσι, ενώ δεν υπάρχει φόβος εξάπλωσης και φυσικά αν οι γύρω μου δεν το ξέρουν δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται...πολύ θα ήθελα να βρω κάποια λύση για την φοβία μου στην φωτιά, γιατί φοβάμαι ότι μπορεί κάποια μέρα να συμβεί κάτι σοβαρότερο και από την κρίση μου να μην μπορώ να αντιδράσω....
Συγνώμη αν σας κούρασα οι συγγραφικές μου ικανότητες δεν είναι οι καλύτερες, ηδη νιώθω καλύτερα που τα έγραψα για να τα πω σε κάποιον, είναι σαν να γράφψ σε ημερολόγιο κάπως που βγάζεις την ψυχή σου, σίγουρα έχω πολλά ακόμα να έγραφα για τις ανασφάλειες μου και τα άγχη μου, ακόμα νιώθω ότι φοβάμαι να τα πω. Δεν μιλάς εύκολα σε κάποιον αν πιστεύεις ότι μπορείς να έχεις κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, τουλάχιστον δεν θα ήθελα να διαπιστώσω ότι είναι τόσο σοβαρό για να επισκευθώ κάποιον ειδικό, παρόλο που θα ήθελα πολύ αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλω να πάω και να μου προτείνει να πάρω φάρμακα. Θα ήθελα να μου πείτε αν αυτά που νιώθω και αντιμετωπίζω σε αυτήν την φάση της ζωής μου είναι συμπτώματα κατάθλιψης και τι μπορώ να κάνω με αυτά.
Ευχαριστώ για την υπομονή
