Τι μου συμβαινει;

Καλησπέρα! Έκανα αυτό το θέμα γιατί νιωθω την αναγκη να μιλησω καπου, θα ηθελα μια δευτερη γνωμη τελος παντων.. Ειμαι στην εφηβεια και γενικα ειμαι ενα ατομο με πολλες ανασφάλειες.. πριν 1-2 χρονια ειχα σοβαρα προβληματα αυτοπεποιθεσης και κοινωνικο αγχος, σε σημειο να μην βγαινω εξω απο το σπιτι.. Τελος παντων, καταφερα να ξεπερασω πολλές απο τις ανασφαλειες μου, υπηρξε μια περιοδος που ενιωθα τελεια με τον εαυτο μου αλλα τελευταια ξανα τα ιδια. Δεν εχω ορεξη για τιποτα, δεν θελω να βγαινω απο το σπιτι μου και οποτε αναγκαζομαι να βγαινω και δεν ειμαι με παρεα νιωθω απαισια, περπαταω οσο πιο γρηγορα μπορω για να με δουν οσο λιγοτερα ατομα γινεται, ντρεπομαι για τον εαυτο μου! Αλλα υπαρχουν και στιγμες που νιωθω πολυ ωραια για τον εαυτο μου. Μεσα στο σπιτι νιωθω ασφαλης, νιωθω οτι δεν εκτιθεμαι, ετσι προτιμω την ηρεμια του σπιτιου. Αποφευγω καταστασεις και σχεσεις με ανθρωπους παρολο που μαρεσουν κ θα ηθελα να τις βιωσω. Δεν ξερω πως να το εξηγησω, παντως το κανω για να αποφυγω πραγματα που ΙΣΩΣ συμβουν στο μελλον και ντροπιαστω ή εκτεθω. Επιπλεον, βαριεμαι τα παντα! Βαριεμαι να διαβασω, βαριεμαι να γυμναστω, βαριεμαι να περπατησω, βαριεμαι να βγω.. εχω καταντησει να ειμαι μπροστα σε μια οθονη υπολογιστη/κινητου απο το πρωι μεχρι το βραδυ και μπορω να πω πως το απολαμβανω (δυστυχως). Εχω δοκιμασει πολλα πραγματα για να βρω κατι που να μαρεσει, καποιο χομπι που να με κανει να απασχολούμαι με κατι αλλο περα απο το ιντερνετ αλλα ματαια. Οσον αφορα την κοινωνικη μου ζωη, ειναι μια χαρα. Εχω πολλους γνωστους, 2-3 φιλους που περναμε πολυ ωραια μαζι και στο ερωτικο κομματι δεν εχω παραπονα. Επισης, πιστευω πως ειμαι ενα αρκετα συνειδητοποιημενο/ωριμο ατομο για την ηλικια μου. Ψαχνομαι παρα πολυ για τα παντα και θεωρω ανουσια ολα αυτα τα τυπικα προβληματα που εχουν ολοι τα υπολοιπα παιδια στην ηλικια μου (τυπου με χωρισε ο γκομενος τι θα κανω :p ) Απο την αλλη, παρολο που νιωθω ολα αυτα που σας ειπα και παρολο που σκεφτομαι ετσι οπως σκεφτομαι ειμαι ενα υπερβολικα χαρουμενο ατομο! Στεναχωριεμαι/κλαιω πολυ σπανια. Π.χ μπορει να συνειδητοποιησω οτι μου συμβαινει κατι πολυ κακο/στεναχωρο αυτη τη στιγμη, μπορει να προβληματιζομαι για μερες/μηνες για κατι, μπορει να μου τρωει την ψυχη κατι αλλα δεν προκειται να στεναχωρηθω. Τελος σκεφτομαι και αναλυω τα παντα σε υπερβολικο βαθμο.. Μπορει πολλες πληροφοριες απο αυτες που ειπα να μην χρειαζοντουσαν καν, αλλα ηθελα λιγο να σχηματισετε μια γενικη εικονα του πως ειμαι. Θα ηθελα την γνωμη σας για το που μπορει να οφειλεται αυτη η μιζερια σε ενα ατομο που ειναι μονο 16 χρονων. Ειναι απλα μια φαση της ηλικιας ή κατι πιο σοβαρο; Δυστυχως δεν εχω την οικονομικη δυνατοτητα να επισκεφτω καποιον ειδικο.. Συγγνωμη αν σας κουρασα, ευχαριστω αν διαβασες μεχρι εδω και ελπιζω να μην αντιμετωπισω ειρωνια/κακια λογω της ηλικιας μου!

Quote:

---

Originally Posted by sani

Καλησπέρα! Έκανα αυτό το θέμα γιατί νιωθω την αναγκη να μιλησω καπου, θα ηθελα μια δευτερη γνωμη τελος παντων.. Ειμαι στην εφηβεια και γενικα ειμαι ενα ατομο με πολλες ανασφάλειες.. πριν 1-2 χρονια ειχα σοβαρα προβληματα αυτοπεποιθεσης και κοινωνικο αγχος, σε σημειο να μην βγαινω εξω απο το σπιτι.. Τελος παντων, καταφερα να ξεπερασω πολλές απο τις ανασφαλειες μου, υπηρξε μια περιοδος που ενιωθα τελεια με τον εαυτο μου αλλα τελευταια ξανα τα ιδια. Δεν εχω ορεξη για τιποτα, δεν θελω να βγαινω απο το σπιτι μου και οποτε αναγκαζομαι να βγαινω και δεν ειμαι με παρεα νιωθω απαισια, περπαταω οσο πιο γρηγορα μπορω για να με δουν οσο λιγοτερα ατομα γινεται, ντρεπομαι για τον εαυτο μου! Αλλα υπαρχουν και στιγμες που νιωθω πολυ ωραια για τον εαυτο μου. Μεσα στο σπιτι νιωθω ασφαλης, νιωθω οτι δεν εκτιθεμαι, ετσι προτιμω την ηρεμια του σπιτιου. Αποφευγω καταστασεις και σχεσεις με ανθρωπους παρολο που μαρεσουν κ θα ηθελα να τις βιωσω. Δεν ξερω πως να το εξηγησω, παντως το κανω για να αποφυγω πραγματα που ΙΣΩΣ συμβουν στο μελλον και ντροπιαστω ή εκτεθω. Επιπλεον, βαριεμαι τα παντα! Βαριεμαι να διαβασω, βαριεμαι να γυμναστω, βαριεμαι να περπατησω, βαριεμαι να βγω.. εχω καταντησει να ειμαι μπροστα σε μια οθονη υπολογιστη/κινητου απο το πρωι μεχρι το βραδυ και μπορω να πω πως το απολαμβανω (δυστυχως). Εχω δοκιμασει πολλα πραγματα για να βρω κατι που να μαρεσει, καποιο χομπι που να με κανει να απασχολούμαι με κατι αλλο περα απο το ιντερνετ αλλα ματαια. Οσον αφορα την κοινωνικη μου ζωη, ειναι μια χαρα. Εχω πολλους γνωστους, 2-3 φιλους που περναμε πολυ ωραια μαζι και στο ερωτικο κομματι δεν εχω παραπονα. Επισης, πιστευω πως ειμαι ενα αρκετα συνειδητοποιημενο/ωριμο ατομο για την ηλικια μου. Ψαχνομαι παρα πολυ για τα παντα και θεωρω ανουσια ολα αυτα τα τυπικα προβληματα που εχουν ολοι τα υπολοιπα παιδια στην ηλικια μου (τυπου με χωρισε ο γκομενος τι θα κανω :p ) Απο την αλλη, παρολο που νιωθω ολα αυτα που σας ειπα και παρολο που σκεφτομαι ετσι οπως σκεφτομαι ειμαι ενα υπερβολικα χαρουμενο ατομο! Στεναχωριεμαι/κλαιω πολυ σπανια. Π.χ μπορει να συνειδητοποιησω οτι μου συμβαινει κατι πολυ κακο/στεναχωρο αυτη τη στιγμη, μπορει να προβληματιζομαι για μερες/μηνες για κατι, μπορει να μου τρωει την ψυχη κατι αλλα δεν προκειται να στεναχωρηθω. Τελος σκεφτομαι και αναλυω τα παντα σε υπερβολικο βαθμο.. Μπορει πολλες πληροφοριες απο αυτες που ειπα να μην χρειαζοντουσαν καν, αλλα ηθελα λιγο να σχηματισετε μια γενικη εικονα του πως ειμαι. Θα ηθελα την γνωμη σας για το που μπορει να οφειλεται αυτη η μιζερια σε ενα ατομο που ειναι μονο 16 χρονων. Ειναι απλα μια φαση της ηλικιας ή κατι πιο σοβαρο; Δυστυχως δεν εχω την οικονομικη δυνατοτητα να επισκεφτω καποιον ειδικο.. Συγγνωμη αν σας κουρασα, ευχαριστω αν διαβασες μεχρι εδω και ελπιζω να μην αντιμετωπισω ειρωνια/κακια λογω της ηλικιας μου!

---

Εχεις δοκιμάσει να ξεκινήσεις ενα καινουριο χόμπι, όχι μονη σου, αλλά με κάποιον από τους φιλους σου ;; Συνήθως όταν κάνουμε κάτι με παρέα αποδίδουμε καλυτερα , και το κάνουμε με μεγαλυτερο ζήλο . Το γεγονος οτι είσαι πιο ώριμη απο τα παιδιά της ηλικιας σου εγώ το θεωρω θετικό προσόν. Γι αυτό το λογο ίσως θα μπορούσες να κανεις παρέα η να συναναστρέφεσαι με μεγαλύτερα ατομα, που έχοντας περισσότερες εμπειρίες , έχουν να σου προσφέρουν περισσότερα , όπως και πιο πολλά ερεθίσματα. Και που ξέρεις κάτι απο όλα αυτά τα καινούρια να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον, και να ασχοληθείς με κάτι καινουριο ! Επίσης , γνώμη μου είναι οτι θα μπορούσες να συζητήσεις το θέμα αυτό με τους γονεις σου , και εαν οχι με αυτους, τότε με εναν ενήλικα που εμπιστεύεσαι .
Δεν ξέρω εαν σε βοηθησα !!!

θα περάσει από μόνη της η μιζέρια, όπως την ονομάζεις. ασχολήσου με τις τέχνες, βοηθάνε. προσπάθησε να μην χοντρύνεις έτσι που αράζεις. δεν είσαι άρρωστη, μια φάση περνάς

δεν εχεισ τιποτα εφοσον εχεισ παρεεσ γκομενουσ κ σκεφτεσαι δεν εχεισ τιποτα ειναι σιγουρο αλλα δεν το πιστευεισ εσυ εκει ειναι το πρπβλημα σου

Ναι...οντως αυτα που αναφερεις παραπεμπουν σε ενα ειδος κοινωνικης φοβιας ισως....ομως για να εχεις φιλους γνωστους και σχεση σημαινει οτι δν ειναι σε ακραια μορφη....κοιτα οπως λες εισαι στην εφηβεια ...γενικα οι ορμονες φερνουν αλλαγες στη διαθεση...ο τροπος που σκεφτεσαι αλλαζει γτ δν εισαι πλεον παιδι γινεσαι γυναικα με αποτελεσμα αυτο να επιδρα καπως και στη ψυχολογια σου ...φαση μπορει να ειναι που εχεις τις μαυρες σου...

Τωρα σχετικα με τον φοβο να εκτειθεσαι στους αλλους και το εντονο αγχος μηπως οι αλλοι σε κρινουν (επδ εχω ταυτιστει κ εγω σε αυτο που λες) μια ειναι η λυση: Να προσπαθησεις να αντισταθεις στην επιθυμια να κλεινεσαι στο καβουκι σου και να πας κοντρα στο φοβο σου που σημαινει ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΡΓΑ ΒΗΜΑΤΑ ΝΑ ΕΚΤΕΙΘΕΣΑΙ...ετσι απευαισθητοποιεισαι .....κ το ξεπερνας.. αντιθετως οσο το απεφευγεις το γιγαντιωνεις μεσα σου...

Βλεπω και σε αυτα που γραφεις ενα αγχος μην κριθεις....που λες γ την ηλικια σου....και ποιοι ειμαστε εμεις που θα σε κρινουμε??? Εε εισαι 16 και?? Ποιο ειναι τ θεμα ?? Και να ελεγε καποιος κατι σκασιλα σου...δλδ οι αλλοι ειναι καλυτεροι απο σενα? Ολοι οι αλλοι ειναι οι αψεγαδιαστοι που λενε φιλοσοφιες κ ειναι σωστοι σε ολα ενω εσυ τα κανεις ολα λαθος κ αξιζει να κριθεις...πρεπει να το δεις κ αυτο στη πραγματικη του διασταση γτ συνδεεται με τα παραπανω...η ενοχικη σου συμπεριφορα μπορει να ειναι ο λογος που σε παει πισω....