Αλλαγές διάθεσης - Κυκλοθυμία
Καλημέρα σε όλη την ομάδα και καλώς σας βρήκα! :)
Πήρα την απόφαση να γράψω για όλα όσα γυρίζουν στο κεφάλι μου τον τελευταίο χρόνο και χωρίς να μπορώ εντέλει να τα ελέγξω καταφέρνουν να διαλύουν τη ζωή μου σιγά σιγά.
Αρχικά να αναφέρω πως για μία διετία είχα μεγάλο πρόβλημα με κρίσεις πανικού και αγοραφοβία, το οποίο εκδηλώθηκε έτσι ξαφνικά ένα πρωί. Μετά από αμέτρητες βραδιές σταν επείγοντα περιστατικά και τρεις επισκέψεις σε ειδικό, δουλεύοντας μόνη μου με τον εαυτό μου τελικά κατάφερα να το ξεπεράσω και να είμαι απαλλαγμένη από αυτό το βάρος τα τελευταία 4 χρόνια.
Φτάνοντας στο σήμερα, νιώθω ότι τον τελευταίο χρόνο έχω γίνει ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος στο θέμα σκέψης και συμπεριφοράς. Το πρόβλημα είναι πως οι μεγάλες διακυμάνσεις της διάθεσής μου, έχουν να κάνουν κυρίως με το πως λειτουργώ απέναντι στο αγόρι μου. Είναι ένας άνθρωπος που γνώρισα πριν 1.5 χρόνο, νέοι και οι δύο στη χώρα που βρισκόμαστε (είμαστε κάτοικοι εξωτερικού) και μας έδεσαν αμέσως πράγματα και ίσως και οι συνθήκες προσαρμογής.
Εκείνο το διάστημα έκανα μια εντελώς καινούρια και διαφορετική εργασία από ό,τι είχα δοκιμάσει στη ζωή μου. Ήμουν εσωτερική σε μία οικογένεια, με σκοπό να διαπεδαγωγήσω τα παιδιά τους και να τα διδάξω την Ελληνική γλώσσα. Αυτό σημαίνει πως μέσα στην εβδομάδα ουσιαστικά είχα μία μέρα που μπορούσα να πάω όπου θέλω και ίσω 2-3 έξτρα ώρες κάποια άλλη στιγμή για να σπάσει η ρουτίνα. Δεθήκαμε αρκετά σύντομα λοιπόν και περνούσαμε πολύ όμορφα. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα να νοιάζεται για μένα κάποιος και να μπορώ να είμαι πραγματικά ο εαυτός μου μαζί του χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Το πρόβλημα που υπήρχε από την αρχή, ήταν ο τρόπος σκέψης του αγοριού μου και ο μεγάλος εγωισμός που έβαζε σαν τοίχο όταν δεν τον βόλευε να ακούει την αλήθεια. Από την αρχή ενώ με πράξεις έδειχνε ότι με νοιάζεται, επειδή πάντα όπως μου δήλωνε ήταν άνθρωπος που δεν ήθελε να δένεται και να δείχνει συναισθήματα κτλ προσπαθούσε παράλληλα να μου δείχνει την αρνητική πλευρά του, λέγοντας μου περιστατικά για το άστατο παρελθόν του, μένοντας αμέτοχος για το αν θέλει να μαι δίπλα του ή οχι, αγνοόντας όλα όσα μπορεί να με πλήγωναν ενώ τα ανέφερα (είναι αρκετά δυστυχώς για να τα αναφέρω). Δεν δηλώνω πως από την πλευρά μου έχω άψογη συμπεριφορά. Όμως πάντα στη ζωή μου σαν άτομο έβαζα προτεραιότητα τα άτομα που αγαπούσα και με εμένα με ξεχνούσα.
Με τα πολλά πολλά, καταληγούμε στο ότι μένουμε μαζί εδώ και πολλούς μήνες, το τελευταίο διάστημα εργαζόμαστε στν ίδια εταιρεία και εγω σήμερα είμαι ένα άτομο γεμάτο ανασφάλειες, ψυχολογικές διακυμάνσεις και απολύτως κουρασμένο. Είμαι δίπλα σε έναν άνθρωπο που ειλικρινά αγαπώ πολύ, είναι ο πρώτος άνθρωπος στη ζωή μου που με έκανε να νιώσω πως είναι να συμπορεύεσαι με κάποιον, έστω και αν δεν είναι όπως προανέφερα όλα ρόδινα, όμως παράλληλα με έχει γεμίσει θυμό και ζήλεια με τη στάση και τη συμπεριφορά του. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ερχόμαστε σε καθημερινές συγκρούσεις και να σκοτώνουμε σιγά σιγά ό,τι καταφέραμε να χτίσουμε μέχρι σήμερα.
Το στοίχημα που πρέπει να κερδίσω με τον εαυτό μου λοιπόν, είναι να καταφέρω να τον εμπιστευτώ, κάτι τόσο δύσκολο πλέον και για το οποίο από την πλευρά του με βοηθάει για ακριβώς το αντίθετο.
Κάνω ξεσπάσματα εξωπραγματικά για το άτομό μου. Δεν έχω υπάρξει ποτέ ξανά στη ζωή μου τόσο ανώριμη, ανεξέλεγκτη με το θυμό μου και σε τέτοιο συναισθηματικό αδιέξοδο. Και το χειρότερο είναι πως πληγώνομαι διπλά όταν γνωρίζω πως ούτε αυτός είναι ευτυχισμένος δίπλα μου.
Συγγνώμη για το τεράστιο κατεβατό μου. Έστω και εάν δεν διαβαστεί από κανέναν μέχρι το τέλος το κείμενό μου, νιώθω πως μπορώ να ακουμπήσω ένα μεγάλο κομμάτι από το βάρος που κουβαλάω μέσα μου.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για κάθε πιθανή απάντηση.
