ΝΙΩΘΩ ΜΟΝΙΜΑ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΗ !!
Καλησπέρα σας,
Εδώ και πολλά χρόνια (από την εφηβεία μου) νιώθω ότι είμαι μόνιμα σε μια φυλακή, σαν ένα αόρατο νήμα να με κρατάει και να μην μπορώ να προχωρήσω μόνη μου και να σταθώ στα πόδια μου ζώντας μια δική μου καθημερινότητα/ζωή και όχι τελικά την ζωή κάποιας άλλης! Αυτό με έκανε να έχω μια μόνιμα κακή διάθεση (ίσως και κατάθλιψη) διότι έβλεπα να φεύγει η ζωή μέσα από τα χέρια μου και το χειρότερο να μη μπορώ να ελπίζω σε τίποτα. Πράγμα που όντως συνέβαινε και όντως συνέβη ακόμη και τώρα που κοντοζυγώνω τα 40! Μια φορά θυμάμαι στα 27 μου παρακαλώ, όταν η μητέρα μου είδε ότι ήμουν σε άσχημη κατάσταση, της είπα ότι θα ήθελα να μείνω μόνη μου σε δικό μου σπίτι, αλλά δεν μπορώ να το καταφέρω, τότε έκανε σαν υστερική !! Πάντα ήθελαν να με ελέγχουν, ήμουν από τα κορίτσια που δεν τα άφηναν να βγαίνουν με το πρόσχημα μη πάθω κάτι κακό. Θα μου πείτε βέβαια ότι αυτό όμως ανήκει στο παρελθόν.
Πιστεύω πως όλα τα προβλήματά μου σχετίζονται με το γεγονός ότι δεν κατάφερα από νωρίς να βρω μια κάπως σταθερή επαγγελματική απασχόληση και να μπορέσω να φύγω από το σπίτι μου που τόσο ήθελα. Χωρίς δουλειά και χωρίς χρήματα αυτό δεν γίνεται πράξη. Πάντα πίστευα και πιστεύω ότι αυτός είναι ο μόνος πρακτικός τρόπος για να να ξεκινήσεις τη ζωή σου και να κρατήσεις τις αποστάσεις που θες από καταστάσεις και πρόσωπα. Δυστυχώς δεν κατάφερα κάτι ιδιαίτερο από απασχόληση (δουλείες του ποδαριού για χαρτζιλίκι) με συνέπεια πάντα να είμαι αναγκασμένη να μένω με τους γονείς μου. Αυτό με στοιχειώνει διαρκώς. Τώρα πάλι είμαι αναγκασμένη να μένω στο σπίτι του φίλου μου όπου από κάτω μένουν οι δικοί του γονείς βλ. φαινόμενο οικογενειακής πολυκατοικίας (τι σου είναι το κάρμα ε; )
Να διευκρινίσω ότι πάλευα καθημερινά να βρω δουλειά από αγγελίες. Από γνωριμίες δεν έπαιζαν πολλές. Όλα αυτά τα αναφέρω για την “ιστορία”.
Το πρόβλημά μου τώρα είναι ότι έχω εγκλωβιστεί σε μια οικογενειακή θερινή επιχείρηση στην επαρχία που έφτιαξαν οι γονείς μου εδώ και 6 χρόνια (είμαι και μέτοχος), δεν πάει τόσο καλά, ίσως η κρίση, έχουμε και δάνειο!! Θέλω να κάνω κάτι να αποτραβηχτώ αλλά νιώθω τρελές τύψεις!! Οι γονείς μου στα γεράματά τους ρίσκαραν τα πάντα γι' αυτήν την επιχείρηση, αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να τους προδώσω. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Ακόμη και τώρα που γράφω εδώ γι' αυτό, τύψεις νιώθω. Το είδα στην αρχή σαν μια επαγγελματική ευκαιρία στην τόση ανεργία που βίωνα πάντα. Ήρθε όμως και εγκαταστάθηκε και ο αδελφός μου ο οποίος είναι ένα πολύ προβληματικό άτομο με επιθετική συμπεριφορά απέναντί μας και με σοβαρές εμμονές. Η κατάσταση είναι ανυπόφορη για όλους μας και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Δηλ. με έχουν δεσμεύσει (ίσως άθελά τους) σε μια κατάσταση που δεν μπορώ εύκολα να τους πω δεν ξανά έρχομαι και είμαι υποχρεωμένη να έχω δεσμούς και με τον αδελφό μου που πάντα (από μικρή) ήθελα να τον έχω σε απόσταση.
Θέλω να κάνω κάτι δικό μου μπας και μπορέσω να έχω έναν σοβαρό λόγο να αποτραβηχτώ, αλλά είμαι μπερδεμένη και δεν ξέρω τι!! Στα επαγγελματικά εγχειρήματα βοηθάει να έχεις τον σωστό κύκλο, σου δίνουν ιδέες, αλλά κυρίως πρέπει να μπορείς να έχεις έναν συγκεκριμένο στόχο.
Ξέρω ότι δεν υπάρχει λύση σε τέτοια ζητήματα. Αν δεν σου “βγει καλά το χαρτί” από την αρχή που λένε, μετά όλα είναι ντόμινο.
Συνοψίζοντας, θέλω να πω ότι τα προβλήματα που βίωνα και βιώνω ίσως να μην φαίνονται τόσο τραγικά, αλλά είναι όμως μόνιμα και αυτό τους δίνει μια ισχυρή υπόσταση. Είναι από τα προβλήματα που σου τρώνε τα σωθικά σιγά σιγά και όχι απλώς μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση η οποία θα τελειώσει κάποια στιγμή.
Έχει βιώσει κανείς παρόμοιες καταστάσεις; Ελπίζω να μη σας μπέρδεψα!
