Δεν έχει σημασία πόσες φορές θα πέσεις...

(σημασία έχει πόσες φορές θα σηκωθείς).

Υπό αυτό το θεώρημα αν είμαστε στο +1, είμαστε εντάξει.

Δεν ξέρω ρε παιδιά αλλά κάθε φορά που πέφτεις, κάτι γκρεμίζεται. Ή έχω πέσει πολλές φορές και δεν έχω άλλα κουράγια πιά. Τα αστεία τελειώσανε που λένε.
Θέλει τρομερή προσπάθεια να "πατάς" στα πόδια σου. Κι αν θέλει τόση μα τόση προσπάθεια τότε κάτι κάνεις λάθος. Δεν είναι δυνατόν να καταναλώνεις όλη σου την ενέργεια μόνο για να μην "πέσεις". Σημαίνει ότι κάτι κάνεις λάθος.

Μετά από πολλές δουλειές, λεφτά, σχέσεις αισθάνομαι σαν να έχω επιστρέψει στο σημείο μηδέν αλλά με μια αίσθηση όχι ακριβώς ματαιότητας αλλά ατόφιας κούρασης.

Για χρόνια ήμουν χαμένος στη θλίψη μου. Κάτι έγινε κι έσπασε αυτό το μοτίβο. Βγήκα λοιπόν στη "ζωή". Η κατάθλιψη έφυγε κι αντικαταστάθηκε με ένα άγχος. Αλλά μέχρι εκεί καλά. Ήταν ελέγξιμο. Μάλιστα ήταν σχεδόν... ευγεργετικό. Πολλές περισσότερες δουλειές. χρήματα και θάρος και θράσσος με το άλλο φύλο. Ωραίες στιγμές, κακές στιγμές αλλά πάντα εν δράση.

Τώρα αισθάνομαι σαν να κλείνει ένας κύκλος. Ένας πολύ έντονος κύκλος που θα ήταν αδύνατον να διατηρηθεί επ' αόριστον. Έκαιγε πολύ βενζίνη...
Κι όμως από την άλλη σκέφτομαι, μήπως τελικά αυτή είναι η ζωή...;
Αλλά δεν γίνεται η ζωή να είναι συνέχεια άγχος για τη δουλειά, η μία σχέση ν' αρχίζει η άλλη να τελειώνει, μικροί θάνατοι και μικρές αναστάσεις, η μία πίσω από την άλλη. Κι εργασιακή αβεβαιότητα που δίνει ένα παράξενο μοντέλο: όσο πιο ανασφαλής ήμουν τόσες περισσότερες δουλειές είχα. Από τη στιγμή που είπα θα χαλαρώσω... χαλάρωσα τόσο πολύ που δεν έχω καμία. Δεν είναι πρόβλημα, βρίσκω αλλά έχει αλλάξει όλη μου η θεωρία για τη ζωή.

Από την άλλη σκέφτομαι ότι αυτό μπορεί να είναι μια παγίδα και πραγματικά βλέπω πολλές αρνητικές επιπτώσεις από αυτόν τον νέο τρόπο σκέψης... που ίσως τελικά είναι ο εαυτός μου που μου λέει φιλαράκο, κλάταρες.

Αν θα μπορούσα να το εστιάσω κάπου... τότε θα έλεγα ότι το πρόβλημα μου είναι ότι δεν μπορώ να κρατήσω σχέση.
Κι όταν δεν έχω σχέση είμαι σαν νεκρός. Το αισθάνομαι δηλαδή το θάνατο να γλυστράει τα δάχτυλα του πάνω μου. Και θέλω να το σπρώξω μακρυά να πάρω πνοή και πάλι.

Οπότε κάνω μία σχέση. Η αίσθηση του θανάτου φεύγει αλλά μετά από λίγο καιρό έρχεται η αίσθηση του εγκλωβισμού. Κι έτσι τελειώνουν οι σχέσεις. Κι αυτό επειδή τα παίρνω σχεδόν όλα σοβαρά, πονάει πολύ. Πόσο μάλλον όταν είναι επαναλαμβανόμενο.

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι πραγματική αγάπη υπάρχει εκεί που πονάς λιγότερο. Σε κάθε περίπτωση βρίσκομαι σε μια φάση πλήρους αποσυντόνησης στην οποία δεν ήμουν για αρκετά χρόνια. Λες και οι δείκτες του ρολογιού με τράβηξαν απότομα πίσω, αλλά μεγαλύτερο και πολύ πιο κουρασμένο...

Κι ίσως αφορμή γι\' αυτό το παραλήρημα να είναι η σημερινή επίσκεψη σ\' ένα φίλο μου.
Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια αλλά έχει τη ζωή που θα ήθελα να ζω.
Πραγματικά. Ούτε πιο μορφωμένος από μένα είναι, ούτε πιο όμορφος, ούτε πιο διασκεδαστικός είναι. Απλά είναι καλά με τον εαυτό του. Και τότε με πιάνει το παράπονο και λέω γιατί ρε γαμώτο να έχω φάει γκολ από τα αποδυτήρια. Γιατί να έχει χρειαστεί να υπομείνω έναν πολύ άσχημο, οριακό χωρισμό των γονιών μου;

Κι από την άλλη έρχεται ο υγιής εαυτός μου και μου λέει: σταμάτα να κλαίγεσαι γιατί, είσαι υγιής, έχεις καταλάβει πέντε πράγματα και η ζωή σου στα 31 σου αρχίζει, δεν τελειώνει.
Και πραγματικά το αισθάνομαι, μερικές φορές.

Αλλά αρκούν μερικά λεπτά έξω στον κόσμο για να αισθανθώ και πάλι φοβισμένος, οργισμένος από την εγκατάλειψη του πατέρα μου. Οργή... Αυτή είναι η λέξη. Ανυπομονεσία. mal dans ta peaut που λένε κι οι γάλλοι. να αισθάνεσαι άσχημα μέσα σου.

Και σκέφτομαι το φίλο μου και την κοπέλα του που τυγχάνει ξένη. Και θυμάμαι πόσο όμορφα αισθανόμουν κι εγώ όταν ήμουν στο εξωτερικό. Ότι η ζωή είναι μπροστά μου. Ότι τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει. Μου φαίνεται απίστευτο ότι κάποτε ένοιωθα έτσι... Η μνήμη του συναισθήματος αυτόυ τείνει να ξεθωριάσει κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό απ\'όλα.

Και τους έβλεπα και τους δύο χαρούμενους. Η κοπέλα είχε φύγει από τη (σαφώς πολύ πιο ανεπτυγμένη και πλούσια) χώρα της κι είχε έρθει στην Ελλάδα για να είναι με το φίλο μου.
Κι ούτε, νομίζω, του χαρίστηκε τίποτα του παιδιού. Με το μόχθο του τα έφερε βόλτα. Αλλά το κάνει με ευκολία. Γιατί είναι αυτό που είναι.
Τόσα χρόνια τον ξέρω δεν θυμάμαι ποτέ να παραπονέθηκε για κάτι βαθύ. Για συνηθισμένα πράγματα που όλοι λίγο πολύ αντιμετωπίζουμε. Ποτέ δεν έκλαιγε τη μοίρα του. Κι η κοπελιά του, με την καλωσυνάτη νοοτροπία της και τη συμεριφορά της με πήγε πίσω χρόνια, τότε που έμενα στο εξωτερικό κι ήμουν καλά και χαρούμενος. Και μ\' έπιασε μια τέτοια μεγάλη νοσταλγία... και μία επιθυμία να έχω κάτι σαν αυτό...
Δεν ζηλεύω το φίλο μου. Χαίρομαι γι\' αυτόν. Ποτέ δεν μου έχει βγάλει αίσθημα ζήλειας.
Απλά θα ήθελα κάτι σαν κι αυτό που έχει και που ζει.

Και πηγαίνω ένα μόλις μήνα πίσω στη σχέση που είχα τότε και περπατούσαμε στο θησείο και κάποια στιγμή εκεί με το κρύο και τη πάχνη που είχε στο λιγοστό γρασίδι σαν να.. μύρισα εξωτερικό και να ένοιωσα για μία στιγμή, ότι ήμουν εκεί και καλά και χαρούμενος. Κι είμαι σίγουρος ότι αυτό είχε να κάνει με την κοπέλα που ήμουν τότε. Αλλά και με κάτι άλλο. Ένα αίσθημα ελευθερίας που έχει συνυφαστεί με το εξωτερικό. Ήταν μια μυρωδιά ελευθερίας και (αυτό είναι το πιο συναρπαστικό απ\'όλα) ήμουν σε σχέση.
Κι είναι ωραία τώρα που έχει επιστρέψει η αϋπνία και κάθομαι μπροστά στο κομπιούτερ και γράφω να γεύομαι αυτά τα συναισθήματα αλλά αύριο όταν θα πρέπει να ψάξω για δουλειά, να έρθω αντιμέτωπος με τον κόσμο όλα θα είναι πιο χλωμά, πιο πεζά, πιο πιεστικά και μάταια.

Αλέξανδρε...γιατί δεν φεύγεις;
Γιατί δεν πας να κυνηγήσεις τη ζωή σου στο εξωτερικό;
Σε κρατάει κάτι ιδιαίτερο στην Ελλάδα;
Ξεκίνα το σαν περιπέτεια και δεν ξέρεις που θα φτάσει. Απ ότι κατάλαβα σε όσα γράφεις-και το μόνο που ταιριάζω μαζί σου-σου ανεβάζει τη διάθεση και μόνο με τη μυρωδιά κάτι τέτοιο, (το παθαίνω ΚΑΙ αυτό).
Το έχεις σκεφτεί καθόλου;

Το σκεφτόμουν πολύ στο παρελθόν. Αλλά όχι πια.
Για έναν απλό λόγο. Το «εξωτερικό» έχει μεγαλώσει όσο έχω μεγαλώσει κι εγώ. Με λίγα λόγια είναι μια χείμαιρα, κάτι σαν το άγιο δισκοπότηρο των δυτικών παραμυθιών. Εδώ είναι το ταξίδι. Κι εδώ είναι η λύση των προβλημάτων μου. Το «εξωτερικό» είναι ένα άλλο όνομα για την ελευθερία. Κι αυτή την βρίσκεις μέσα σου.

αλέξανδρε, σε έχω χάσει για καιρό γιατί κι εγώ δεν έμπαινα στο φόρουμ.σκέψου πως η άνοιξη μας ταρακουνάει πάντα λίγο.δεν ήξερα πως οι γονείς σου είναι χωρισμένοι.αυτή η σκηνή στο θησέιο είναι σαν να την έζησα.ήσουν τόσο περιγραφικός.θα τη βρεις την άκρη.μη φοβάσαι.τα λέμε.να είσαι καλά.

Αλέξανδρε μ αρέσουν αυτά που γράφεις. Δεν πέφτω όμως στην παγίδα να νιώσω συμπονετικά για σένα. Μόνο κάτι εξήγησέ μου που δεν κατάλαβα. Απ τη μιά θές νάχεις σχέση , που όπως λες να κρατήσει, απ την άλλη εγκλωβίζεσαι μέσα σ αυτή με αποτέλεσμα να τελειώνει. Γιατί συμβαίνει αυτό ?

Αν ήξερα θα παντρευόμουνα.

απλα εχεις μεσα σου τον φοβο της εγκαταλειψης γι αυτο δεν μπορεις να κανεις σχεση.σταματα να αισθανεσαι οργη. καλυτερα να επισκεφτεις καποιον ειδικο.θα σε βοηθουσε.

αυτό το άρθρο το καταλαβαίνω απόλυτα...περισσότερο δεν γίνεται...δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις από αυτό τον φόβο, είναι σαν να κυνηγάς την σκιά σου..από την μία είναι κάτι που θες πολύ και σε ολοκληρώνει...από την άλλη δεν το μπορείς, μάλλον γιατί φοβάσαι όσο δεν πάει μέσα σου...και γω συμφωνώ πάντως ότι αυτά πηγάζουν από την οικογένεια...