Όνειρα, απογοήτευση

Φοβάμαι και κλαίω , δεν ξέρω αν το θέλω αυτό , ποιο το νόημα στο να προσπαθείς όσες φορές κι αν προσπάθησα πάλι στα ίδια κατέληξα , στον πόνο ο στην θλίψη στο στοιχειωμένο μυαλό που δεν λέει να αφήσει το σώμα μου να ηρεμήσει , δεν ξέρω ποιο το νόημα σε όλα αυτά , χάπια, ψυχολόγοι , όνειρα , έρωτες φιλίες , σε τι αποσκοπούν. Είμαι μόνος με τις αναμνήσεις να μου κρατούν συντροφιά , δυσκολεύομαι και αυτό το βράδυ θέλω να δώσω μία να ξεριζώσω το κεφάλι.
Τι έγιναν τα όνειρα μας , αξίζει να ονειρευτούμε ξανά η απογοήτευση θα μας περιμένει μόνιμος φίλος.
Ίσως μετανιώσω για όλα που έγραψα , απλά έτσι αισθάνομαι αυτήν την στιγμή καπνός στον άνεμο που εξαφανίζεται σιγά σιγά και ήθελα να το μοιραστώ.
Ίσως έχω επηρεαστεί από το φόρουμ που διαβάζω ότι τόσοι άνθρωποι παλεύουν , άσχημες καταστάσεις και είναι κρίμα.

κι εγώ έχω όνειρο.. να ξεκουμπιστώ απ' το πατρικό μου..
10 χρόνια και βάλε, έχω αυτό το όνειρο..
Δεν έχει γίνει πραγματικότητα και έτσι όπως το πάω και όπως πάει δεν πρόκειται να γίνει και ποτέ..
Η παραμονή μου σε αυτό το σπίτι με έχει αρρωστήσει..
Γιατί όταν μένεις στάσιμος και δεν εξελίσσεσαι, δεν ωριμάζεις, αρωσταίνεις..
Αισθάνομαι καταδικασμένη να μείνω το αιώνιο παιδί των γονιών..
Αιώνια εξαρτημένη χωρίς ποτέ να μπορώ να γευτώ λίγη απ' την ελευθερία της ανεξαρτησίας οικονομικής και συναισθηματικής..
Δεν είναι ζωή αυτή.. Το ξέρω..
Έχει γίνει χρόνια.. έχει παγιωθεί πια και δύσκολα αλλάζει..
Τότε που ήταν καιρός να φύγω και είχα τις φούριες δεν έφυγα..
10 χρόνια μετά δεν έχω εξελιχθεί επαγγελματικά..
Βρίσκομαι στο ίδιο σημείο και επιπλέον δεν έχω τη φούρια για να φύγω..
Είμαι τόσο απογοητευμένη και παραιτημένη που προσπαθώ απλά να μην το σκέφτομαι..
Το να φύγω, είναι πια ένα κακό όνειρο για μένα..
Κακό γιατί με γεμίζει αισιοδοξία η οποία γρήγορα κοπανάει σε τοίχους..
Οπότε το καλύτερο για μένα είναι να μην κάνω όνειρα καν..