Σύνδρομο του καλού παιδιού

Καλημέρα σε όλους.
Ξυπνόντας πριν λίγο και διαβάζοντας τυχαία άρθρα στο facebook έπεσα πάνω σε ένα άρθρο που λέει :

Τα βιώματα στέρησης στην παιδική ηλικία και το «Σύνδρομο του καλού παιδιού» και λέω ώπ εδώ είμαι.Το άρθρο αυτό είναι εδώ:

http://enallaktikidrasi.com/2015/09/...kalou-paidiou/

Παρατήρησα ότι αυτό το άρθρο που διάβασα είναι σαν να με φωτογραφίζει. Ειδικά εκεί που λέει :

<< Το παιδί που μεγαλώνει με βιώματα αποστέρησης, μαθαίνει να παραιτείται από πολύ νωρίς και εξελίσσεται σε ένα ήσυχο, ντροπαλό, μη απαιτητικό παιδί, που «προσαρμόζεται» εύκολα. Γίνεται ένα «βολικό» παιδί για τους γονείς, οι οποίοι με την σειρά τους δεν αντιλαμβάνονται την κατάθλιψη που κρύβεται πίσω από μια τέτοια συμπεριφορά. Θα συνηθίσει δε τόσο πολύ να υποχωρεί και να μην έχει απαιτήσεις που και μελλοντικά θα προσανατολίζεται προς τους άλλους και θα προσπαθεί να εκπληρώνει τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις τους. Μιας και σαν άτομο δε θα έχει πολλά να προβάλει, θα γίνει αντικείμενο των άλλων.

Επειδή δε, θα του είναι όλο και πιο δύσκολο να εκπληρώνει τις αναπόφευκτες κατά την δική του εκτίμηση απαιτήσεις των άλλων, θα καταλαμβάνεται κατ’επανάληψη από νέες ενοχές που θα τον οδηγούν όλο και περισσότερο στην κατάθλιψη. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που πολλοί καταθλιπτικοί άνθρωποι αποφεύγουν την επαφή με πολλά άτομα.>>

Όλα αυτά που περιγράφει τα αισθάνομαι για τον εαυτό μου αλλά τώρα τα βρήκα συμπληρωμένα σε μερικές γραμμές. Η διαρκής και αυξανόμενη κατάθλιψη από τα παιδικά χρόνια, η φοβερή ζήλια , η στενοχώρια, η αναξιότητα να κάνεις το παραμικρό και πολλά άλλα.

Θέλω να ρωτήσω, αν κάποιοι περνάτε κάτι παρόμοιο, πως το αντιμετωπίζεται (αν αντιμετωπίζεται) και τι μπορώ να κάνω για να πάψει πια αυτό που μου καταστρέφει τη ζωή μου.

Σας ευχαριστώ!

Έτσι ήμουν και εγώ, μόνο που σταμάτησα πολύ καιρό πριν, να είμαι ο "καλός" για τους άλλους και οι άλλοι να το εκμεταλεύονται αυτό, αφού είπα ότι αυτοί που πετυχαίνουν και είναι χαρούμενοι, είναι αυτοί που δεν δίνουν "δεκάρα" για τον άλλον και έτσι έγινα και εγώ, αλλά όχι σε υπερβολικό βαθμό δυστυχώς (αυτό είναι μέσα και από τα "μαθήματα" που παίρνεις από το σχολείο, ο "καλός" είναι μια ζωή ο ηλίθιος). Μικρός πάντως έτσι ήμουν, τώρα αν είχα κατάθλιψη δεν το ξέρω, συναισθηματικές ανακατατάξεις όμως και έχω και είχα. Εκεί που είμαι καλά, αύριο μπορεί να έχω νεύρα κλπ., αλλά συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο.

το συνδρομο του καλου παιδιου κρυβει φοβο εγκαταλειψης ή απορριψης.

Το θεμα ειναι να αποδεχομαστε εμεις πρωτοι τον εαυτο μας, και να βαζουμε τα ορια μας. Απο εκει και περα το τι κανουν οι αλλοι ειναι δικο τους θεμα...

Εγω ταυτιστηκα με αυτο :

" Το τελικό αποτέλεσμα της επίδρασης της υπερπροστασίας και της αποστέρησης είναι παρόμοιο: και τα δύο οδηγούν στην δημιουργία μιας προσωπικότητας καταθλιπτικής δομής.

Το παραχαϊδεμένο παιδί κατά κανόνα αρχίζει να φοβάται και να έχει κρίσεις σε μεταγενέστερες εποχές, όταν δηλαδή η ζωή δεν του κάνει τα χατίρια του πλέον, όπως κάποτε η μητέρα του ή όταν δε βρίσκονται υποκατάστατα της "....

Το θεμα ειναι ομως οτι αν ρωτησεις ενα πληθος ατομων...οι μισοι θα σ πουν οτι ταυτιζονται με την αποστερηση κ οι αλλοι μισοι με την υπερπροστασια....γτ το μεσο και το υγιες ....λιγες οικογενειες το υιοθετουν γ να μεγαλωσουν τα παιδια τους.....

Οποτε μηπως πρεπει να το αντιμετωπισουμε και να λυσουνε καπως τα θεματακια αυτα

Είναι αυτό που λένε ότι είμαστε ένας από τους τρεις χαρακτήρες.Το ΕΓΩ του Γονέα,Το ΕΓΩ του παιδιού,το ΕΓΩ του ενήλικα..Το μεγαλύτερο ποσοστό είμαστε σε εναν από τους 2 πρώτους χαρακτήρες.

Καλημέρα παιδιά...
Τι μπορούμε να κάνουμε όμως για να το αλλάξουμε αυτό.Δεν λέω να γινουμε τελειως διαφορετικοί, αλλά κυρίως πως να κοιτάμε λίγο παραπάνω τον εαυτό μας που ασφυκτιά και μετά τους αλλους.

Ε και εγω πανω κατω πιο πολυ κοιταω να ευχαριστω του αλλους! Το θεμα ειναι να ευχαριστουμε και τον εαυτο μας δεν λεω να μην ευχαριστουμε και τους αλλους αλλα να το αξιζουν και αυτοι να μην το εκμεταλευονται αλλα να προσπαθουν και οι ιδιοι να ευχαριστησουν και εμας!