Αναποφασιστικότητα

Νοιώθω ότι έχω ενοχές και ότι δεν μπορώ να υποστηρίξω τις αποφάσεις μου. Νομίζω ότι φταίει το γεγονός ότι δεν πιστεύω σε κάτι. Για κάποιο λόγο νοιώθω ότι πρέπει να δικαιολογούμαι για τις αποφάσεις μου και για το τι κάνω και δεν κάνω. Παλιότερα δεν ήμουν έτσι. Συμπλήρωσα μόνη μου το μηχανογραφικό, διάλεξα εγώ τη σχολή μου και δεν άκουσα τις συμβουλές των άλλων. Και χαίρομαι πολύ που το έκανα, και που κάποτε ήμουν έτσι και πίστευα στον εαυτό μου και στις επιλογές μου και δεν με ένοιαζε η γνώμη άλλων, ή μάλλον άκουγα τις γνώμες άλλων αλλά πάντα αποφάσιζα εγώ με γνώμονα τι θέλω και τι με ευχαριστεί ή μου ταιριάζει. Τώρα ίσως επειδή μεγάλωσα (είμαι 25), όντας άνεργη και μη έχοντας πολλές επιλογές, δεν μπορώ να αποφασίσω τίποτα, λαμβάνω πάντα υπόψη τι σκέφτονται οι άλλοι για τις επιλογές μου και φοβάμαι μήπως αποφασίσω κάτι λάθος. Σκέφτομαι οκ ας κάνω αυτό και μετά σκέφτομαι όχι ίσως υπάρχουν καλύτερες εναλλακτικές και εν τέλει δεν κάνω τίποτα γιατί όταν ξεκινάω κάτι σκέφτομαι όλα τα υπόλοιπα που θα μπορούσα να έκανα. Κι όμως δεν ήμουν έτσι, κάποτε πίστευα σε μένα, με ήξερα, ήμουν κουλ στις αποφάσεις μου παρόλο που ήξερα ότι είναι σημαντικές. Ώρες ώρες νοιώθω ότι υπάρχει ένας αόρατος κριτής από πάνω μου και συνέχεια κρίνει το τι κάνω και αν κάνω το σωστό ή όχι. Παλιά ήξερα ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος και ότι ο καθένας είναι διαφορετικός και δεν υπάρχει λόγος να συγκρίνουμε ανθρώπους και καταστάσεις κι όμως τώρα δεν ξέρω πως έχω πέσει σε αυτή την παγίδα.

Ίσως φταίει το γεγονός ότι διάλεξα να σπουδάσω κάτι που ήξερα και που όλοι το έλεγαν ότι δεν έχει επαγγελματική αποκατάσταση, και το ότι δεν χάρηκαν ιδιαίτερα οι γονείς μου όταν πέρασα. Έτσι αισθάνομαι ότι δεν είναι περήφανοι για μένα και ότι είχε δίκιο ο πατέρας μου που μου έλεγε να διαλέξω μια άλλη σχολή. Εγώ δεν ήθελα τη σχολή που μου πρότεινε και χαίρομαι που δεν την διάλεξα. Αλλά από την άλλη δεν θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό που σπούδασα και γενικώς δεν ξέρω τι θέλω να κάνω επαγγελματικά. Από το να παίρνω λάθος αποφάσεις διάλεξα να μην παίρνω καθόλου αποφάσεις. Ξέρω ότι πρέπει να κάνω κάτι και ότι δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση, να μην μπορώ να αποφασίσω για τη ζωή μου και να μένω με τους γονείς μου αλλά δεν ξέρω τι να κάνω!!

Πώς μπορεί να μου φύγει από το μυαλό όλο αυτό και να μπορέσω να δράσω χωρίς να σκέφτομαι συνεχώς όλες τις εναλλακτικές καταστάσεις που θα μπορούσα να έκανα; Η φαντασία μου δεν έχει όρια, κάθομαι και φτιάχνω ολόκληρες ιστορίες για το πώς θα ήταν η ζωή μου αν έκανα αυτό και το άλλο και στην ουσία δεν κάνω τίποτα! Δεν ζω, απλώς ζω μέσα στο μυαλό μου. Μου έχει κολλήσει η ερώτηση «Πώς θα έπρεπε να είμαι; Ποια είμαι; Μήπως δεν είμαι αυτή που νομίζω αλλά είμαι προορισμένη να κάνω κάτι άλλο;». Λες και δεν ξέρω ότι εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας καθημερινά και ότι οι επιλογές μας και τα λάθη μας κάνουν σοφότερους. Ξέρω τι πρέπει να κάνω, ξέρω και τις συμβουλές που θα μου έδινε κάποιος στο πρόβλημα μου αλλά γιατί δεν τις ακολουθώ;; Γιατί δεν κάνω τίποτα;
Θα μου πείτε αυτό που σε κρατάει πίσω είναι ο φόβος. Ο φόβος μήπως κάνεις κάτι λάθος, μήπως σε κατακρίνει κάποιος που μετράει η γνώμη του για σένα, ο φόβος γενικά. Το μόνο που θέλω είναι να πιστέψω στον εαυτό μου όπως παλιά και να μην μου μπαίνουν αμφιβολίες κάθε φορά που κάποιος με ρωτάει οτιδήποτε σχετικά με τις αποφάσεις μου. Απλά βοηθάει όταν κάποιος άλλος πιστεύει σε σένα και σε εμψυχώνει. Και εγώ νιώθω ότι δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει σε αυτό . Κάποιον να με αγαπάει πραγματικά και να με στηρίξει. Να μου πει «μην ακούς κανέναν, κάνε αυτό που θες, είσαι ικανή». Ούτε παλιότερα είχα κάποιον να με στηρίζει στις αποφάσεις μου αλλά τότε δεν το χρειαζόμουν, είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.. Τώρα θέλω απλά μια μικρή βοήθεια… Για να βγω επιτέλους από αυτή τη μιζέρια της αδράνειας…

Γεια σου ποέμα, είναι λογικό να νιώθεις ετσι και θέλω να λάβεις υπόψη οτι δεν είναι εύκολη η αυτογνωσία σε μικρή ηλικία, ουτε και το να μην λαμβάνεις υπόψη τη γνώμη των αλλων. Είναι εύλογα τα ερωτήματά σου δηλαδη. Στο σκέλος της εργασίας πιστεύω οτι μπορείς να εντοπίσεις τι θα σου άρεσε αν κάνεις μια προβολή του εαυτού σου στο μέλλον και σκεφτείς πώς θες να είναι η καθημερινότητά σου. Ισως να σε βοηθήσει στο να οικοδομήσεις αυτή την εικόνα η μέθοδος της εις άτοπον απαγωγής, να βρεις τι δεν σ' αρέσει δηλαδη. Αν θέλεις πες μου με τι αντικείμενο ασχολήθηκες. Πιστευω σιγα σιγα με προσπάθεια θα τα καταφέρεις και θα οδηγηθείς ξανα στο επίπεδο της αυτοδυναμίας που είχες παλιότερα σαν προσωπικότητα.

Καλησπέρα..
δεν βλέπω κάτι περίεργο σε όλο αυτό ούτε κάτι παράλογο..ίσα ίσα κάτι πολύ ανθρώπινο που έχει συμβεί σε όλους μας και αυτο που ζητάς..στην ουσία ένα σπρώξιμο.. όλοι το θέλουμε και το έχουμε ανάγκη σε κάποιες φάσεις της ζωής μας..ιδιαίτερα όταν κολάμε.

Πολλοί περνάνε αυτή την "φάση" μετά απο το στρατιωτικό ή μετά τις σπουδές.. που μετά πρέπει να βγείς στην κοινωνία και να γίνεις ένα παραγωγικό μέλος και μια πετυχημένη προσωπικότητα. Που έρχονται οι ευθύνες και μας χτυπάνε την πόρτα..
Πριν λίγο καιρό το μόνο που μας ενδιέφερε είναι να διαβάσουμε και να περάσουμε την σχολή μας και μετά οτι βρέξει ας καταιβάσει ..αλλά μόλις τελειώσει αυτός ο κύκλος νιώθουμε στον "αέρα" και ξαφνικά πιάνουμε τον εαυτό μας απροετοίμαστο να αντιμετοπίσουμε την ζωή.
Γιατί στα χρόνια που μεσολαβήσαν αλλάζουμε σαν άνθρωποι και αυτό που νομίζαμε πρίν 5 χρόνια δεν το νομίζουμε πλέον..ούτε αυτό ίσως που θέλαμε τότε.. ή που νιώθαμε κτλ...

Όταν το οικογενειακό μας περιβαλλον δεν μας δείχνει την στήριξη και δεν μας κάνει να νιώθουμε την ασφάλεια που θα θέλαμε, αυτό μας το κάνει πιο δύσκολο. Ποιος δεν θα ήθελε οι δικοί του να του πούν "κάνε αυτό που λέει η καρδιά σου και ότι και να γίνει θα είμαστε εμείς εδώ για να σε βοηθήσουμε". Αν γινόταν αυτό δεν θα έπερνες πιο εύκολα αποφάσεις? δεν θα έβγαινες πιο εύκολα απο την αδράνεια? γιατι θα σου έδειχναν οτι οτι και να γίνει μην σκέφτεσαι που μπορεί να αποτύχεις εμείς θα είμαστε περήφανοι που το προσπάθησες και θα σε βοηθήσουμε να ξαναπροσπαθήσεις.

Οι περισσότεροι γονείς νομίζω οτι μπορεί αυτό να μην το εκφράζουν με λόγια αλλά στην ουσία θέλουν να σε δούν να προσπαθείς και να παλεύεις και δεν τους νοιάζει αν θα αποτύχεις.. στην ουσία οι γονείς είναι περήφανοι για εμάς όταν μας βλέπουν οτι δεν το βάζουμε κάτω και οτι και λάθος να κάνουμε θα νιώσουν περήφανοι όταν απλά δεν επαναλάβουμε το ίδιο λάθος. Και το ίδιο και οι φίλοι μας και ο σύντροφος μας και όλοι..

Τελείωσες μια σχολή που δεν θέλεις να ακολουθήσεις αυτό το επάγγελμα τελικά.. αυτό δεν είναι λάθος κατα την άποψή μου αλλά είναι μια επιλογή. Όλοι έχουμε δικαίωμα να επιλέξουμε τι μας κάνει ευτυχισμένους και όταν βρεις αυτό που θα σε κάνει εσένα ευτυχισμένη να είσαι σίγουρη οτι και οι γύρω σου θα νιώθουν το ίδιο ευτυχισμένοι. Όλοι έχουμε δικαίωμα να αλλάξουμε γνώμη..να φανταστούμε τελικά την ζωή μας διαφορετικά..

Το πιο δύσκολο πράγμα στην ζωή είναι να καταφέρεις να την προγραμματίσεις με "μαθητικούς υπολογισμούς". Οτι πχ θα βγάλω αυτή την σχολή, θα κάνω αυτή την δουλειά, αυτή η δουλειά θα είναι η σωστή για μένα, εκεί θα νιώθω ευτυχισμένη, θα είμαι καλή σε αυτήτην δουλειά, θα βρώ και ένα σύντροφο μέχρι τα 30 μου , θα κάνω και ένα παιδάκι στα 32 μου, θα σταματήσω τότε να δουλεύω και θα προσέχωτ ο παιδι κτλ κτλ...

Δεν πετυχαίνει αυτό στους περισσότερους.. η ζωή είναι περίπλοκη και ο άνθρωπος είναι περίπλοκος.. σήμερα θέλουμε αυτό αύριο θέλουμε κάτι άλλο.. η αναζήτηση του να νιώθουμε πλήρης και ολοκληρωμένοι και ευτυχισμένοι. Και σίγουρα αυτό δεν έρχεται με την σκέψη αλλά με τις πράξεις.. δοκιμάζοντας, πετυχαίνοντας, αποτυχένοντας, ξαναπροσπαθόντας, ξαναδοκιμάζοντας.. κτλ κτλ..

Και οι άνθρωποι γύρω μας θέλουν να μας βλέπουν να παλεύουμε, να προσπαθούμε, να διορθώνουμε τα λάθη μας.. οι άνθρωποι γύρω μας δεν περιμένουν απο εμάς να είμαστε αλάνθαστοι και σε όλα σωστοί.. γιατί ουτε και οι ίδιοι είναι.
Περιμένουν απο εμάς όπως είπα να προσπαθήσουμε..
Όταν μας βλέπουν οτι δεν προσπαθούμε καθόλου αυτό είναι χειρότερο.. προτιμούν να κάνεις λάθος απο το να μην προσπαθήσεις καθόλου!! δεν νομίζεις?

Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τις αποφάσεις του.. ακόμη και κάποιος που τελειώνει δικηγόρος κανείς δεν μπορεί να πεί με βεβαιότητα οτι θα γίνει ένας καλός δικηγόρος.. Κανείς που παντρεύεται δεν μπορεί να πεί με βεβαιότητα οτι με αυτό τον σύντροφο θα μείνει όλη του την ζωή μαζί ή αν θα κάνει παιδιά κτλ..
Όλα στην ζωή έχουν ένα ρίσκο.. και είμαι σίγουρη οτι οι δικοί μας ανθρώποι το ξέρουν αυτό.
Ο φόβος είναι κομμάτι αυτού του ρίσκου.. που στην ουσία δεν είναι φόβος αλλά ανασφάλεια. Και η ανασφάλεια θα φύγει μόνο όταν τολμήσουμε κάτι και το προσπαθήσουμε και ακόμη και να αποτύχουμε θα μπορούμε να πούμε στον εαυτό μας οτι τουλάχιστον προσπαθήσαμε και βάλαμε τα δυνατά μας!!

Οπότε όταν σε ρωτάνε σχετικά με τις αποφάσεις σου.. μπορείς να λές οτι "δεν ξέρω ακόμα αλλά σίγουρα θα προσπαθήσω για κάτι που θα με κάνει πάνω απο όλα ευτυχισμένη".... :))

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις..Με κάνατε να νιώσω λίγο καλύτερα. Kerasi νομίζω ότι δεν μπορώ να βρω τι θέλω γιατί συγκρίνω τον εαυτό μου με τα κοντινά μου πρόσωπα και φοβάμαι ότι αυτό που θα διαλέξω ίσως δεν το «εγκρίνουν» κατά κάποιο τρόπο ή σκεφτούν το οτιδήποτε αρνητικό ή ότι θα μου πουν «α, αυτό θέλεις να κάνεις τελικά» και εγώ στο κοντινό μέλλον να αλλάξω γνώμη και να με κατακρίνουν για αυτό. Και ξέρω ότι δεν έχει καμία σημασία τι σκέφτονται οι άλλοι και πως το σημαντικό είναι να είμαι εγώ ευτυχισμένη αλλά σε αυτή τη φάση της ζωής μου χρειάζομαι αποδοχή και στήριξη. Jock77 όλα αυτά που έγραψες είναι απόλυτα σωστά και τα λέω στον εαυτό μου συνέχεια αλλά στην πράξη δεν τα κάνω..Δηλαδή θεωρητικά αυτά πιστεύω και εγώ αλλά για κάποιο λόγο νιώθω ότι κάνω εγώ κάτι λάθος και ότι θα έπρεπε να ήταν όλα στρωμένα μέσα στο κεφάλι μου.
Ξαναδιαβάζοντας αυτά που έγραψα είδα ότι αυτό που ζητάω είναι κάποιος να πιστέψει σε μένα..να με θαυμάσει για τα θετικά μου στοιχεία και να μην κατακρίνει τα λάθη μου..έχω την αίσθηση ότι οι κοντινοί μου άνθρωποι δεν το κάνουν αυτό και αυτό με ρίχνει και με κάνει να μην προσπαθώ. Όπως τα παιδάκια που αν τα μαλώσεις για κάτι αισθάνονται άσχημα και πέφτει η αυτοπεποίθηση τους ενώ αν τους πεις μπράβο γίνονται καλύτερα. Μάλλον δεν είμαι ακόμα ώριμη και εξαρτιέμαι από το τι θα μου πουν οι γονείς μου και τι θα σκεφτούν για μένα. Πάντα ήμουν ταπεινός χαρακτήρας και δεν μου άρεσε να με θαυμάζουν ή να είμαι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Κάθε φορά που μου έλεγε κάποιος μπράβο αισθανόμουν άσχημα για κάποιο λόγο (είτε νόμιζα ότι δεν το εννοεί πραγματικά και το λέει για να χαρώ είτε ότι δεν το αξίζω). Κι όμως τώρα το μόνο που θέλω να ακούσω είναι ένα μπράβο, ένα συγχαρητήρια για ότι έχω πετύχει στη ζωή μου, ένα καλό λόγο τέλος πάντων. Έναν άνθρωπο να με δεχτεί έτσι όπως είμαι και να με αγαπάει έτσι όπως είμαι. Και ναι ξέρω ότι όλοι αυτό ζητάνε. Και ξέρω ότι στην ουσία έχω αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μου αλλά οι γονείς μου δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα διαχυτικοί ούτε εκφράζουν αυτά που νοιώθουν. Το αγόρι μου δεν με στηρίζει και ο ίδιος δεν πιστεύει στον εαυτό του..Νιώθω μόνη και ότι δεν αξίζω.. Γιατί να χρειάζομαι κάποιον να πιστέψει σε μένα, να μου πει ότι αξίζω για να το πιστέψω και εγώ; Δεν μπορώ να πιστέψω μόνη μου στον εαυτό μου; Γιατί να χρειαζόμαστε την επιβεβαίωση των άλλων; Απλά νιώθω πως ότι σημαντικές επιλογές έχω κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου(π.χ. επιλογή σπουδών, επιλογή συντρόφου) κανένας από τα κοντινά μου πρόσωπα δεν τις στήριξε πραγματικά και αυτό με κάνει να νιώθω μοναξιά. Θέλω απλά να ακούσω μια καλή κουβέντα…

Περα απ' το θέμα δουλειά σπουδές κλπ που ενταξει αφορά και ολη την Ελλάδα, νομίζω γενικά είσαι λιγο καπως ψυχολογικά! Μια απογοήτευση, μια αδράνεια, ένα άγχος. Υποψιάζομαι μήπως οι γονείς σου ηταν κάπως επικριτικοί κατα τα παιδικά σου χρόνια, για το θέμα της σύγκρισης και της πίστης στον εαυτό σου το λέω.

Αχ αυτό το μπράβο.. και ποιός δεν το έχει ανάγκη να το ακούσει? να αισθανθούμε σημαντικοί και να μας θαυμάσουν!! ποιος δεν το θέλει αυτό?? ποιον δεν τον αναπτερώνει?
Όμως φίλη μου αυτό το μπράβο κερδίζεται δεν χαρίζεται.
Καταλαβαίνω οτι έχεις χάσει την δύναμη να πιστέψεις στον εαυτό σου.. και αυτό είναι το πιο σημαντικό όλων γιατί μόλις πιστέψεις πάλι στον εαυτό σου θα μπορείς να δοκιμάσεις και να καταφέρεις ότι βάλεις στο μυαλουδάκι σου και να κερδίσεις και τα μπράβο και την αποδοχή απο τους γύρω σου που αισθάνεσαι οτι σου λείπει.
Λές όμως οτι κάποτε πίστευες πολύ στον εαυτό σου αλλά τώρα για κάποιο λόγο δεν μπορείς.
Τι έγινε σε αυτό το διάστημα? μεσολάβησε κάτι? άλλαξε κάτι?
Αν χρειάζεσαι απεγνωσμένα μια καλή κουβέντα γιατί δεν την κερδίζεις? αν μένεις αδρανής πώς θα την κερδίσεις? Τι θα μπορούσε να κάνει τους δικούς σου να σου πούν μια καλή κουβέντα? μήπως αν έκανες κάτι καλό γι αυτούς? Πχ αν το θέμα είναι μέσα στο σπίτι μήπως να άρχιζες να ασχολείσαι πιο πολύ με τις δουλειές του σπιτιού ωστε να βοηθάς τους γονείς σου? αυτό δεν θα το εκτιμούσαν?
Να αναλάβεις κάποιες πρωτοβουλίες στην οικογένεια και στους φίλους έτσι ώστε όσο δεν εργάζεσαι εσύ να βοηθάς όσο μπορείς τους γύρω σου?
να κάνεις ίσως κάποια εθελοντική εργασία? Ποιός άνθρωπος δεν εκτιμά τον άλλον που κάνει κάτι καλό για τον συνάνθρωπό του ή το περιβάλλον μας? αν πχ μας έλεγες οτι βοηθάς παιδιά με ειδικές ανάγκες θα έπερνες εδώ μέσα 100 μπράβο σε μια μέρα! οι δικοί σου δεν θα το εκτιμούσαν και δεν θα σε θαύμαζαν το ίδιο για κάτι τέτοιο?