Συνεχής απογοήτευση!!! Απορίες, διαπιστώσεις και αδικία!
Δεν ξέρω καν από που να αρχίσω.. έχω πέσει ψυχολογικά στο πάτωμα και αν τις πρώτες φορές ήταν δύσκολο να σηκωθώ, τώρα μου μοιάζει ανεπανόρθωτο. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω και ούτε πως να το αλλάξω και να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση. Όποιοι έχετε διαβάσει και προηγούμενα θέματα μου καταλαβαίνετε πάνω-κάτω. Για κάποιον ίσως μπορεί να φανεί και αστείο. Αλλά για μένα είναι σαν να καταρρέει ο κόσμος γύρω μου και να μην μπορώ να κάνω τίποτα. Έχω απογοητευτεί τόσο πολύ από τους ανθρώπους γύρω μου που δεν εμπιστεύομαι ούτε τη σκιά μου που λένε.
Ξέρω οτι μένοντας ένας άνθρωπος κλειστός και εσωστρεφής παρατείνω αυτό που ζω, όμως έχω κάνει αρκετές προσπάθεις και νομίζω οτι έχω υπερβεί τις αντοχές μου. Και αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο είναι οτι κάθε φορά που υποψιάζομαι κάτι πέφτω πάντα μέσα. Κάθε φορά και επενδύω σε καινούριες "φιλίες" πάντα είναι οι λάθος άνθρωποι ή κάνω εγώ κάτι λάθος (;)
Νιώθω υπερβολική μοναξιά κι ας έχω και 1-2 άτομα να βγω έξω για ένα καφέ. Δεν έχω καν κίνητρο να κάνω κάτι για μένα. Απλά ξημερώνει περνάω την μέρα μου βραδιάζει, κοιμάμαι και ξαναμανα τα ίδια. Είναι δύσκολο να μην έχεις και έναν άνθρωπο έμπιστο να μοιραστείς όσα σου συμβαίνουν. Θα μιλήσω με την μαμά μου, θα με συμβουλέψει αλλα μέχρι εκεί. Δεν νιώθω την στήριξη, δεν μπορούν να νιώσουν αυτό που νιώθω εγώ γιατί για αυτούς δεν είναι κάτι σημαντικό.
Λύστε μου και μια απορία ακόμη;! Γιατί ο καλός άνθρωπος πάντα κατηγορείται για πράγματα που δεν ευθύνεται.; Δίνω ένα σύντομο παράδειγμα. Παρέα 3-4 ατόμων. Ανεξαρτήτου φύλου. 3 αρκετά κοινωνικοί και με αυτοπεποίθηση άνθρωποι και ένας εσωστρεφής με χαμηλή αυτοεκτίμηση, χαμηλών τόνων. Εγώ, δηλαδή η εσωστρεφής έχοντας υπάρξει σε τέτοιες παρέες αρκετές φορές έχω διαπιστώσει το εξής. Επειδή δεν φημίζομαι και για την πολυλογία μου τυχαίνει να θεωρούμαι μέσα σε μια παρέα η πιο έμπιστη και ορθώς. Οι περισσότεροι λοιπόν μπορεί να έρχονταν να μουν σχολιάσουν είτε αρνητικά μερικές φορές ή ακόμη και χωρίς κακή πρόθεση κάποιον από τους υπόλοιπους της παρέας. Εννοείται οτι δεν άνοιγα το στόμα μου να πω τίποτα σε κανέναν είτε έκανε ένα απλό σχόλιο είτε έκραζε κάποιον και όχι μόνο για τον λόγο του οτι είμαι έμπιστη αλλά και γιατί δεν ήθελα να δημιουργώ φασαρίες και να είμαι κι εγώ αυτή η αιτία. Ακόμη πιστεύω οτι δεν είμαι εγώ αυτή που θα προσπαθήσω να ανοίξω τα μάτια του διπλανου μου λέγοντας του ποιος και πως τον κριτικάρει (καλώς η κακώς) γιατί θεωρώ κάθε άνθρωπο αρκετά έξυπνο για να καταλάβει ο ίδιος τι ανθρώπους έχει δίπλα του. Διαπιστώνω όμως οτι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο με τους άλλους, προσπαθούν να το παίξουν καλοί φίλοι ενημερώνοντας ο ένας τον άλλον για το τι είπε ο καθένας και για ποιον. Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό. Και ύστερα τα βάζουν όλοι μαζί με αυτόν που ουσιαστικά έχει ακούσει τα πάντα από τους πάντες και χωρίς να έχει πει τίποτε σε κανέναν απο αυτά που έχει ακούσει, κατηγορείται για κάτι που είπε χωρίς να σχολιάζει κανέναν, λέγοντας απλά την άποψη του για μια κατάσταση. Αυτό μεταφέρεται κλασικά απο τους "καλούς σαμαρήτες "και ξεκινά η παρεξήση και κάπου εκεί έρχεται και το τέλος της "φιλίας". Μπορείτε λοιπόν να μου εξηγήσετε τον λόγο που το λένε ή ακόμη και γιατί παρεξηγούνται κι ακόμη κι αν παρεξηγούνται εφόσον είναι φίλοι γιατί δεν ρωτάνε άμεσα αυτόν που έκανε το σχόλιο τι εννοούσε και γιατί το είπε.
Ένα ενδεχόμενο που έχω σκεφτεί είναι οτι όποιος είναι εσωστρεφής και γενικά αδύναμος χαρακτήρας, οπότε και πιο έυκολα χειρίσιμος όπως κι εγώ που δεν γίνομαι αυτοκόλλητη με τον όποιο φίλο μου και κρατώ ουδέτερη στάση.. ακόμη και σε σχόλια που γίνονται για τρίτους δεν συμμετέχω όπως κι εκείνοι γιατί δεν είναι του χαρακτήρα μου. Οπότε θεωρούν οτι δεν είμαι "ένα" με αυτούς και με κάνουν πέρα. Έχω περάσει λοιπόν ήδη απο 2-3 τέτοιες παρέες και συμβαίνει το ίδιο συνεχώς πράγμα. Τι συμβαίνει δεν μπορω να καταλάβω;
