Καλησπέρα σας,
διαβάζω κατά καιρούς το forum σας και ενημερώνομαι από αυτό γιατί και εγώ έχω καθημερινά προβλήματα τα οποία είτε είναι κάτι το οποίο δεν μπορούν να εντοπίσουν οι γιατροί είτε είναι όντως άγχος - στρες και ίσως κατάθλιψη.
Να σας περιγράψω όμως το ιστορικό μου και τι έχω κάνει μέχρι τώρα.
Είμαι 33 ετών, έκοψα το τσιγάρο εδώ και 2 χρόνια αλλά χρησιμοποιώ ηλεκτρονικό και είμαι υπέρβαρος +10 κιλά τα οποία έχω μπει σε διατροφή και άσκηση για να τα χάσω.
Πάντα ήμουν αγχώδης αλλά όχι σε σημείο να τρελαθώ, θα έλεγα ότι πάντα έχω ένα άγχος ίσως γιατί είμαι πάντα τελειομανής. Ότι κάνω και ότι θα παραδώσω θέλω να είναι τέλειο ώστε να ξεπερνάει πάντα τις προσδοκίες του αποδέκτη.
Ξεκινάω λοιπόν μερικά χρόνια πίσω, περίπου 5-6 χρόνια όπου ο πατέρας μου έπαθε βαρύ εγκεφαλικό λόγω πηκτικότητας αίματος, όχι από πίεση και τότε έμαθα από πρώτο χέρι τι σημαίνει αυτή η ασθένεια. Ο πατέρας μου, επειδή το εγκεφαλικό ήταν βαρύ, ακόμα δυσκολεύεται να μιλήσει και να περπατήσει.
Από τότε λοιπόν ίσως να έχει αναπτυχθεί στο μυαλό μου μια φοβία όσο αφορά το εγκεφαλικό. Ξεκίνησα λοιπόν να έχω αρρυθμίες και η καρδιά μου όλη τη μέρα να είναι αντί για 80-90 παλμούς να είναι στους 120 όλη μέρα. Ξεκίνησα λοιπόν τους καρδιολόγους και τους ελέγχους (triplex, holter, τεστ κόπωσης) τα οποία τα κάνω κάθε χρόνο μέχρι σήμερα και οι καρδιολόγοι δεν έχουν βρει κανένα πρόβλημα. Οι αρρυθμίες λοιπόν σταμάτησαν κάποια στιγμή πριν από 2 χρόνια από μόνες τους.
Το θέμα των αρρυθμιών μπορώ να πω ότι ήταν θέμα άγχους - καφεΐνης - τσιγάρου τα οποία τα μετρίασα όλα και εξαφανίστηκαν. Τώρα ίσως κάνω μια αρρυθμία το μήνα αλλά αυτό είναι φυσιολογικό. Οπότε με τις αρρυθμίες τελειώσαμε εδώ και δύο χρόνια.
Και τότε ξεκίνησε ο εφιάλτης που ζω μέχρι σήμερα κάθε μέρα. Η δεξιά πλευρά μου στο πρόσωπο και μερικές φορές στο δεξί χέρι ή και το δεξί πόδι νιώθω μια αδυναμία και ειδικά στο πρόσωπο μια πίεση σαν κάτι να με ακουμπάει. Δεν είναι μούδιασμα, δεν είναι παράλυση σίγουρα απλά ειδικά στο πρόσωπο στη δεξιά πλευρά τη νιώθω πολύ πιο ελαφριά από την αριστερή.
Αυτό λοιπόν συμβαίνει τα τελευταία δύο χρόνια κάθε μέρα, μπορεί να το πάθω από το πρωί και να κρατήσει όλη μέρα, μπορεί να το πάθω τρείς φορές την ημέρα και μπορεί να το πάθω το βράδυ πριν κοιμηθώ. Κάθε μέρα όμως, σπάνια να με ξεχάσει μια μέρα μια στο τόσο.
Ειλικρινά κοντεύει να με τρελάνει γιατί το έχω συνέχεια και πηγαίνω στον καθρέπτη και κοιτάζομαι αν στράβωσε η δεξιά μου πλευρά και άλλα τέτοια τραγικά.
Αρχικά λοιπόν πριν από δύο χρόνια που με έπιανε από τον πανικό μου ότι παθαίνω εγκεφαλικό έτρεχα στα επείγοντα και μου έκαναν μια νευρολογική εξέταση λέγοντάς μου ότι δεν έχω τίποτα νευρολογικό και ότι είναι άγχος.
Αποφάσισα λοιπόν και πήγα ιδιωτικά σε νευρολόγο ο οποίος με άκουσε και επίσης μου είπε ότι είναι διαταραχή πανικού δίνοντάς μου citalopram την οποία την πήρα για ένα χρόνο, δεν θυμάμαι να ήμουν και πολύ καλύτερα, ίσως λίγο καλύτερα γιατί ένιωθα και μια ευφορία κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Το χάπι στο σταματήσαμε και αφού πέρασα το στάδιο της απεξάρτησης (δεν έπαιρνα μεγάλη δόση και ήταν σχετικά σύντομο) για κάποιο διάστημα ήμουν σχετικά καλά. Μετά από 2-3 μήνες πάλι το ίδιο.
Ξεκίνησα πάλι λοιπόν τον κύκλο αλλά αυτή τη φορά πήγα σε ενδοκρινολόγο, ο οποίος δεν βρήκε κάτι σε θυροειδή αλλά αυξημένη προλακτίνη την οποία είπε ότι την ανεβάζει το άγχος. Πήγα σε ορθοπεδικό ο οποίος μου έδωσε κολάρο αυχένα και να κάνω άσκηση και τέλος έκανα μικροβιολογικές εξετάσεις οι οποίες ήταν καλές.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν δούλεψε και εγώ κάθε μέρα ήμουν τα ίδια χάλια.
Πήγα λοιπόν αποφασισμένος να ζητήσω μια μαγνητική την οποία μου την είχαν αρνηθεί όλοι επειδή έκριναν ότι δεν είχα τίποτα. Κατάφερα τελικά να μου τη γράψει μια νευρολόγος στα επείγοντα κάποιου νοσοκομείου πάλι, λέγοντάς μου ότι "Στη γράφω για να σου φύγει η ιδέα".
Και είχε δίκιο, έκανα μαγνητική αυχένα και εγκεφάλου και δεν έδειξε τίποτα απλά μια μικρή μετατόπιση στον αυχένα η οποία απ ότι είπε ο ορθοπεδικός δεν ευθύνεται για τα συμπτώματα στη δεξιά πλευρά.
Μετά απ' όλα αυτά πήγα ξανά στον αρχικό νευρολόγο και του τα εξήγησα, ο οποίος μου είπε "Σταμάτα να πηγαίνεις σε όλες τι ειδικότητες, δεν έχεις κάτι νευρολογικό και σε όποιον γιατρό και να πας όλο και κάτι θα σου βρίσκει και θα είσαι μονίμως σε ένα φαύλο κύκλο". Και πιστεύω ότι έχει δίκιο.
Μου είπε να πάρω ξανά citalopram αλλά δεν τα πήρα γιατί δεν θέλω να παίρνω χάπια με τη λογική ότι αφού δεν έχω τίποτα τότε θα το αντιμετωπίσω ο ίδιος.
Και φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα όπου μετά από νευρολόγους, ορθοπεδικούς, ενδοκρινολόγους, μικροβιολόγους, ακτινολόγους είμαι ακριβώς τα ίδια όπως ανέκαθεν.
Η δεξιά πλευρά και μόνο αυτή, αν ήταν και η αριστερή καταλαβαίνετε ότι δεν θα με θορυβούσε τόσο, αλλά γίνεται να είναι μονόπλευρό πάντα στην ίδια πλευρά και να είναι από άγχος;
Μήπως όντως έχω κάποιο θέμα και επειδή με βλέπουν αγχωμένο δεν το ψάχνουν πιο αναλυτικά;
Το θέμα είναι ότι εκεί που κάθομαι και είμαι μια χαρά, χωρίς να αγχωθώ ξαφνικά με πιάνει πάντα στη δεξιά πλευρά και μου χαλάει όλη τη διάθεση.
Είμαι πχ για καφέ με φίλους και περνάω καλά, με πιάνει αυτό και πάει, χάνω όλη τη διάθεση για οτιδήποτε.
Εργάζομαι, με πιάνει και χάνω όλη τη συγκέντρωση μου, δεν μπορώ να δουλέψω.
Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι έχει μεγάλο αντίκτυπο στη ποιότητα της ζωής μου, κάθε μέρα, σχεδόν όλη μέρα να φοβάμαι ότι κάτι θα μου συμβεί, ότι θα πάθω εγκεφαλικό και θα χάσω τα πάντα σε μια στιγμή.
Αυτή λοιπόν είναι η καθημερινότητά μου, σας ευχαριστώ όσους το διαβάσατε μέχρι εδώ.
Πείτε μου αν θέλετε και εσείς τη γνώμη σας για το τι θα μπορούσα να κάνω..
