Καποιος που να το περασε ??

πασχω απο διαταραχη αγχους εδω και πεντε χρονια ,για να μην πολυλογω μετα τον θανατο της πεθερας μου πριν απο 1 μηνα απο καρκινο του πνευμονα (και εχοντας χασει την δικια απο καρκινο ωοθηκων στα 53 )
εχω πονακια να το πω σαν καρφιτσες να το πω μαχαιριτσες μηπως σε ολο το σωμα πχ (δαχτυλα ,ποδια τα δαχτυλα ,γονατα ,πισω στιν πλατη ,στο πλαι της γαμπας ,στο καλαμι του ποδιου ....)
δεν εχω κανενα αλλο συμπτωμα εκτος οτι εχω τρομοκρατηθει απο ολο αυτο πυστευω πως εχω κατι κακο και φυσικα απο τον φοβο μου δεν παω στον γιατρο για να μην ακουσω κακα νεα
εχω τρελαθη εντελος ας μου πει καποιος σας παρακαλω αν εχει περασει κατι παρομιο με εμενα

Οσο το σκέφτεσαι τόσο θα τα έχεις τα καρφακια. Εγω, είχα χειρότερα ψυχοσωματικά απο το άγχος μου που νομιζα πώς έχω καρκίνο.

Αρκει να σου πω πως μια μέρα σηκώθηκα με μουδιασμενο χέρι από τον αγκώνα ως τα δάχτυλα. Την προηγούμενη μέρα ενας φίλος μου μού μου είχε πει για μια κοινή γνωστή μας πως διεγνωσθη με ΣΚΠ.
Φυσικά, το πρωί αμέσως έκανα τον συνειρμό αυτό: "εχω ΣΚΠ". Για δυο ώρες βασανιζομουν, έμπαινα και στο διαδίκτυο και το πράγμα γινόταν ολοένα και χειρότερο. Το μούδιασμα δεν παιρναγε με τίποτα.
Τελικά, έκατσα και έκανα ενα πείραμα. Σκέφτηκα, πως επειδή κοιμάμαι με το χέρι κάτω απο το μαξιλάρι, είναι λογικό να μουδιάσει (τόσο βαρύ φορτίο εχω σ αυτό

Ειχα γράψει και αλλο μήνυμα.
Για κάποιον λόγο βγήκε το μισο.

Ετσι, σκέφτηκα να δω αν μπορώ να μουδιάσω με τη σκέψη το άλλο χερι. Φυσικά τα κατάφερα. Το χέρι που ξύπνησα και ήταν μουδιασμενο, πλέον ήταν μια χαρά ...σε αντίθεση με το άλλο χέρι που πλέον αισθανομουν το μούδιασμα.

Υπάρχουν πολλοί σαν εσένα. Είναι λογικό να υπάρχει ενα αγχος για την υγεία, απλά κάποιοι το παρακάνουμε. Και τελικά δεν αξίζει τόσο άγχος. Αναλώσιμοι είμαστε όλοι, γι αυτό και πρέπει να ονειρευομαστε σαν αθάνατοι και να ζούμε σαν ετοιμοθάνατοι.

Μην μπαίνεις ποτε και ψάχνεις στο ίντερνετ για αρρώστιες. .. όσες φορές το έκανα το αποτέλεσμα ήταν πως ήμουν ετοιμοθανατη και δύσκολα θα την εβγαζα λίγες μέρες ακόμα [emoji23] [emoji23]
την τελευταία φορά που το έκανα ήμουν 2 μήνες σε κατάσταση απελπιστική!
Εγώ θα σου πρότεινα να κάνεις τις εξετάσεις για να ηρεμήσεις καθώς πραγματικά δεν θα έχεις τπτ ... και θα είσαι και σίγουρη πια!

χμμμ εγώ αν κατάλαβα καλά το πρόβλημα σου φίλη μας είναι όχι τα ψυχοσωματικά αλλά ο φόβος σου να πάς στον ιατρό μήπως και σου πει οτι έχεις κάτι κακό. Η διαφορα με τα οσα συζητήθηκαν είναι οτι ναι ολοι οσοι παλεύουμε με αγχωδης διαταραχες τα ψυχοσωματικα ειναι τοσο εντονα και μοιαζουν τοσο πολυ με κάποιες σοβαρές παθήσεις που πιστεύουμε εκ των προτέρων οτι έχουμε κάτι κακό και γι αυτό τρέχουμε και στους ιατρούς.
Όμως εσύ αν κατάλαβα καλά νιώθεις κάποια σωματικά συμπτώματα που κατα πάσα πιθανότητα είναι ψυχοσωματικά αλλά φοβάσαι να εξεταστεις γιατι στην ουσια έχεις νοσοφοβία και η νοσοφοβία είναι διαφορετική. Η νοσοφοβία είναι αυτή που δεν σε αφήνει να πάς στον ιατρό γιατί εμείς με τις κρίσεις πανικού και τα σχετικά κάνουμε το αντίθετο..τρέχουμε να ανακαλύψουμε τι έχουμε, δεν φοβόμαστε καθόλου να πάμε στο νοσοκομείο, δεν φοβόμαστε να κάνουμε όοολες τις εξετάσεις και στην ουσία ελπίζουμε να βρούμε κάτι παθολογικό.
Οπότε υπάρχει μεγάλη διαφορά.
Μην παραβλέπουμε το γεγονός οτι υπάρχει ιστορικό παθήσεων στην οικογένεια οπότε θα πρέπει να μπορείς και να θέλεις να κάνεις τις απαραίτητες εξετάσεις όποτε ο ιατρός σου κρίνει οτι είναι απαραίτητο. Πχ και εγώ έχασα την μητέρα μου απο καρκίνο στις οωθήκες και ακριβώς στην ίδια ηλικία με την δική σου μητέρα (πόσο δυστυχής συγκυρία αυτή) και το πρώτο πράγμα που κοιτάζουμε με τον γυναικολόγο είναι αυτό. Εσυ φοβάσαι και αποφευγεις να πας και στον γυναικολόγο σου ή πηγένεις και απλά εύχεσαι να μην εχεις κάτι κακό?? (η απάντησή σου σε αυτό θα μας δώσει να καταλάβουμε περισσότερα για σενα και να σου απαντησουμε αναλογα για να σε βοηθησουμε οσο πιο σωστα γινεται).

ποσο δικαιο εχεις.....

και εμενα εκει με παει το μυαλο μου πως εχω αυτο σας ευχαριστω ολους που μου απαντησατε <3

χαχαχαχα, εγω τα εχω και τα 2, και φοβαμαι να παω στον γιατρο, αλλα αν με πιασει κατι παω οποσδηποτε αλλιως δε μπορω να ηρεμησω, και ενω φοβαμαι να παω στον γιατρο (τρεμω) στο βαθος του μυαλου μου σκεφτομαι αντε να μου βρει κατι για να δικαιολογησω αυτο που εχω!!! ενω ξερω την απαντηση απο πριν, Αγχωδης διαταραχη!!!

Κοπέλα μου σε καταλαβαίνω απόλυτα!!
Πάσχω και εγω απο την ίδια περίπτωση εδω και 6 μηνες και έχω γυρισει δεκάδες γιατρούς και έχω κάνει δεκάδες εξετάσεις που όλες βγήκαν πεντακάθαρες!
Αυτο που σε συμβουλεύω ειναι να κανεις μια γενικη αίματος σαν ενα ετήσιο τσεκ απ (αν δεν το εχεις κάνει ηδη) ή να ζητήσεις την συμβουλή ενός παθολόγου!
Πρόσεξε όμως,ΟΧΙ επειδή εχεις κάτι οργανικό αλλα για να σε συμβουλεύει κάποιος ειδικός/επιστήμονας και με πιστοποιημένες εξετάσεις και να δεις με τα ίδια σου τα μάτια και να σιγουρευτείς ότι δεν εχεις τίποτα!
Με μέτρο όμως οι εξετάσεις...!Μην την πατήσεις οπως εγω που έπεσα σε ενα βαρελι δίχως πάτο!
Οταν οι εξετάσεις σου βγουν καθαρές (που στο εύχομαι!!!!!!!) και ακόμα ζορίζεσαι τότε η ψυχοθεραπεία ειναι η μόνη λύση!!
Ίσως και τωρα αυτή πρέπει να ειναι η λύση και να μην χρειαστεις να τρέχεις σε γιατρούς εν μέσω πανδημίας κι όλας!!
Ίσως έπρεπε να πας σε έναν ψυχολόγο απο τότε που ξεκίνησε η διαταραχή σου...
Αλλα ενα τσεκ απ σε φυσιολογικά όρια πάντα δεν κάνει κακο!
Βρες κουράγιο να πας στον γιατρό σου εκείνος πάντα ξέρει καλύτερα απο εμάς!!(πρόσοχη όμως με τον κορονοιο!!!!!!!!!!Μην αποκτήσεις ενα πρόβλημα που δεν εχεις!!!)
Μακαρι να το ξεπεράσεις και να προχωρήσεις με την ζωή σου!!!!!!
Σου εύχομαι τα καλύτερα!