Ερωτική ζωή - την άποψη σας
Καλησπέρα σε όλους
Θα προσπαθήσω να μπω κατευθείαν στο θέμα το οποίο αφορά την ερωτική ζωή μου η οποία είναι παντελώς ανύπαρκτη. Κοντεύω τα 24 και δεν έχω κάνει απολύτως τίποτα στη πράξη στο θέμα αυτό, χωρίς να πολυλογώ. Στις μικρότερες ηλικίες μάλλον με την επιλογή μου καθώς δεν με κινητοποιούσε κάτι ιδιαίτερα ούτε αισθανόμουν έλλειψη κοπέλας και ήμουν 'γεμάτος' με τους φίλους μου. Πλέον όμως έχει αλλάξει η κατάσταση και αισθάνομαι το αντίθετο καθώς όσο μεγαλώνω τόσο δεν υπάρχει υπομονή και ψυχραιμία. Τα προηγούμενα χρόνια μπορώ να πω είχα μερικές ( ίσως και σίγουρες ) ευκαιρίες να κάνω κάτι με κοπέλα απλά λόγω του χαρακτήρα μου δίσταζα και ντρεπόμουν και πάντα το ανέβαλλα επειδή είχα φόβο και άγχος. Όχι ότι τώρα δεν έχω, αλλά πολύ λιγότερο καθώς ωριμάζεις και βλέπεις την πραγματικότητα, για παράδειγμα τι απαιτήσεις ή υποχρεώσεις μπορεί να έχει η ζωή σου με το να είσαι με ένα άλλο άτομο και πως όλα θα αλλάξουν στη καθημερινότητα σου. Για κακή μου τύχη έχω παρατηρήσει ότι στην πιο 'εφηβική' μου ηλικία ερχόντουσαν τα πράματα πιο ευνοικά χωρίς να κάνω και μεγάλη προσπάθεια ενώ τώρα πάντα κάτι τυχαίνει και δεν καταφέρνω να έχω κάποιες καλές προϋποθέσεις. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, περισσότερο 'παιχνίδι' γίνεται μέσω του ίντερνετ με διάφορους τρόπους από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα οποία είναι η κύρια λύση για εμένα αφού οι έξοδοι σαν παρέα είναι ελάχιστες. Έχω φτάσει στο σημείο να νιώθω ότι έτσι είναι η μοίρα μου και όλα έρχονται ή δύσκολα ή καθόλου. Ή μάλλον όλα έρχονται με το 'τσιγκέλι' για κάποιο λόγο. Πιστεύετε ισχύει αυτό ή έχουμε πλήρη έλεγχο στις επιλογές μας και ανάλογη έκβαση παίρνει η ζωή μας? Νιώθω ότι δεν ισχύει αυτό διότι η ζωή φαίνεται να δίνει πράγματα σε αυτούς που δεν τα χρειάζονται ή δεν τα αξίζουν και αντίστροφα σε αυτούς που έχουν καταβάλλει προσπάθεια να τους ταλαιπωρεί περισσότερο. Αυτό ισχύει για όλους τους τομείς και θέματα αλλά στη μεριά μου δεν μπορώ να πω ότι ευθύνονται μόνο οι άλλοι ή η μοίρα. Έχω μερίδιο ευθύνης και εγώ με τη στάση μου για μεγάλη περίοδο ή για το ότι δεν προσπάθησα όσο θα έπρεπε στο παρελθόν με αποτέλεσμα να χτυπάω τώρα το κεφάλι μου.
Θέλω ειλικρινά να σας ρωτήσω είναι φυσιολογικό να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους υπόλοιπους στον τομέα αυτό και να θίγεται ο εγωισμός σου για το ότι είσαι άπραγος ενώ άλλοι είτε εμφανισιακά είτε πνευματικά είναι κατώτεροι ξεκάθαρα από εσένα, βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα? Δεν μπορώ να το δεχτώ και πείτε με εγωιστή η υπερόπτη. Εσείς που ενδεχομένως να έχετε περάσει κάτι παρόμοιο στη ζωή σας, αισθανθήκατε ποτέ ανάξιος/α ή ανίκανος όταν φτάσατε στα όρια σας από την απογοήτευση? Αν και έχω καταλάβει ότι αν δεν είσαι λίγο εως πολύ εγωιστής δεν μπορείς να κάνεις και πολλά, πρέπει να κοιτάς αρκετά τη πάρτι σου.
Ευχαριστώ.
