Κρίσεις πανικού, άγχος και διαρκής φόβος...
Καλησπέρα σε όλους. Ονομάζομαι Γιάννης και είμαι 30 ετών.
Διαβάζω αυτό το φόρουμ τον τελευταίο ένα μήνα. Το ανακάλυψα λίγο μετά από τότε που ξεκίνησαν τα συμπτώματα τα οποία θα σας περιγράψω, αν έχετε την υπομονή να τα διαβάσετε :D . Σήμερα αποφάσισα να γράψω την περιπέτειά μου, περισσότερο για να βγάλω από μέσα μου αυτά που αισθάνομαι.
Όλα ξεκίνησαν πριν ενάμιση μήνα περίπου, όπου καθώς οδηγούσα μία ήρεμη Κυριακή πρωί το αυτοκίνητό μου, με σκοπό να βρω τους φίλους μου για καφέ, με το που έσβησα το τσιγάρο που κάπνιζα και ενώ αισθανόμουν νωρίτερα απόλυτα ήρεμος και καλοδιάθετος, με έπιασε ξαφνικά ένα φούσκωμα στο στομάχι συνοδευόμενο από ελαφρά δυσφορία και τότε ξεκίνησε μια έντονη ταχυκαρδία η οποία με τρόμαξε απίστευτα. Σταμάτησα το αυτοκίνητο στην άκρη έντρομος και άρχισα να παίρνω από το κινητό μου το 166 και να φωνάζω τα δίπλα αυτοκίνητα για βοήθεια.
Ένα λεπτό μετά η ταχυκαρδία πέρασε και με όσες δυνάμεις διέθετα κατευθύνθηκα στο πλησιέστερο εφημερεύον νοσοκομείο. Εκεί μου έκαναν καρδιογράφημα και ακτινογραφία θώρακος και μου είπαν ότι δεν έχω απολύτως τίποτα και ότι μάλλον ήταν κάτι τυχαίο. Επίσης με ρώτησαν αν είχα αγχωθεί με κάτι, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να εντοπίσω κάτι που να με είχε αγχώσει.
Γυρνώντας σπίτι, ένας απίστευτος φόβος με είχε κυριεύσει και νόμιζα ότι έχω κάτι και πεθαίνω, παρά τις διαβεβαιώσεις στο νοσοκομείο. Μολονότι η ταχυκαρδία είχε περάσει, μου έμεινε ένα έντονο φούσκωμα στο στομάχι, χωρίς να έχω φάει τίποτα, το οποίο σε μικρότερη ένταση με βασανίζει μέχρι και σήμερα. Την ίδια μέρα επισκέφτηκα και τον οικογενειακό μας παθολόγο, ο οποίος με καθησύχασε επίσης και μου είπε ότι το φούσκωμα είναι μια μικρή κολίτιδα.
Εντός των επόμενων ημερών επισκέφθηκα δύο καρδιολόγους, οι οποίοι επίσης μου είπαν ότι δεν έχω κάτι, έκανα τεστ κοπώσεως το οποίο ήταν άψογο και απανωτά καρδιογραφήματα και εκεί που άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα μία μέρα πάλι οδηγώντας με έπιασε η ίδια έντονη ταχυκαρδία.
Απο εκείνη τη μέρα η ψυχολογία μου άρχισε να διαλύεται και ολόκληρη τη μέρα είχα φοβίες ότι θα πεθάνω από στιγμή σε στιγμή, σταμάτησα να οδηγώ, να βγαίνω από το σπίτι, να πηγαίνω στη δουλεία μου και η παραμικρή απόφαση μου δημιουργούσε έντονο άγχος. Το πρόβλημα του στομαχιού παρέμεινε με έντονα φουσκώματα σε απροσδιόριστες στιγμές. Συνολικά πήγα άλλες 5 φορές στα επείγοντα του πλησιέστερου νοσοκομείου, τη μία με αίσθημα πλακώματος στο στήθος, την άλλη με έντονο ανακάτεμα στο στομάχι κλπ.
Έκανα και γαστροσκόπηση, η οποία βγήκε επίσης εντελώς καθαρή.
Έπειτα από κάποιες μέρες, ένας άλλος παθολόγος που με εξέτασε κι αυτός, μου ανέφερε την πιθανότητα όλες αυτές οι κρίσεις να πρόκεινται για σωματοποίηση ενός άγχους που έχω, το οποίο δεν είχα εντοπίσει, και μου συνέστησε ψυχολόγο τον οποίο και επισκέφτηκα.
Ο ψυχολόγος πιστεύει ότι πρόκειται καθαρά για κρίσεις πανικού στα πλαίσια μιας αγχώδους διαταραχής την οποία πυροδότησε η πρόσφατη απώλεια συγγενικού μου προσώπου σε τροχαίο, σε συνδυασμό με την παλαιότερη αιφνίδια απώλεια του πατέρα μου από καρδιά (γι αυτό και τα συμπτώματα ταχυκαρδίας). Επίσης μου συνέστησε έναν ψυχίατρο, ο οποίος μου έγραψε ένα κουτάκι xanax (στη μικρότερη ποσότητά τους 0,25) για να τα έχω για περίπτωση "ανάγκης".
Τις τελευταίες μέρες και μετά από μερικά χαπάκια έχω αρχίσει να αισθάνομαι καλύτερα, σχεδόν υποχώρησε το φούσκωμα στο στομάχι, συνεχίζουν βέβαια να έρχονται άσχημες σκέψεις, αρρώστιας κλπ, αλλά τις διαχειρίζομαι καλύτερα. Σε κάποιες στιγμές μάλιστα μου φαίνονται αστεία όλα αυτά που σκεφτόμουν τον τελευταίο καιρό και γελάω με τον εαυτό μου για το πόσες συνολικά ασθένειες είχα σκεφτεί ότι είχα.
Επίσης δεν με έχει πιάσει ξανά η έντονη ταχυκαρδία των προηγούμενων φορών, εκτός από μία φορά που κράτησε μερικά δευτερόλεπτα. Αρχίζει να φεύγει η φοβία της οδήγησης σε ένα βαθμό - αν και αποτελεί ακόμα την υπ' αριθμόν ένα αιτία που μου φέρνει στρες, παρ' ότι οδηγώ από τα 18 μου- και άρχισα δειλά δειλά να πηγαίνω ξανά στη δουλειά μου.
Παρ' όλα αυτά βλέπω πως αν δεν τα πάρω μια μέρα το πρόβλημα υποτροπιάζει και αρχίζω πάλι να σκέφτομαι μήπως η εκδοχή του άγχους είναι λάθος, αρχίζουν οι σκέψεις για αρρωστιες και πάθηση της καρδιάς ειδικότερα.
Έτσι ψάχνω να βρω τρόπο να αντιμετωπίσω όλο αυτό το πρόβλημα αποτελεσματικότερα. Η δε κοπέλα μου είναι εντελώς κάθετη στο ζήτημα των φαρμάκων και είμαστε μονίμως σε σύγκρουση. Κι εγώ δεν είμαι ιδιαίτερα θετικός να αυξήσω τα φάρμακα ή να εξαρτηθώ από αυτά επί μακρό χρονικό διάστημα.
Περιμένω βοήθεια από τον ψυχολόγο, αλλά και πάλι εκτός από το να με ακούει και να με καθησυχάζει δεν βλέπω πως αλλιώς θα μπορέσει να με βοηθήσει.
Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.. Να κάνω κι άλλες εξετάσεις για να καθησυχαστώ; και πόσους γιατρούς να δω πια; έχω βαρεθεί να κάνω ιατρικές εξετάσεις και να μπαινοβγαίνω στα νοσοκομεία για να εισπράξω στο τέλος άλλη μία καθησυχαστική απάντηση. Και πάντα στο τέλος δεν πείθομαι απόλυτα!
Ευχαριστώ όποιον είχε την υπομονή να διαβάσει όλο αυτό το κατεβατό και θα χαιρόμουν ιδιαιτέρως αν συμμετείχατε σε αυτή τη συζήτηση.
