Καλησπέρα σε όλους..πρώτη μέρα σ' αυτό το φόρουμ :)
Γεια σε όλους,
αποφάσισα σήμερα να κάνω κάτι για την "κατάστασή" μου και ψάχνοντας στο Ίντερνετ, "έπεσα" τυχαία πάνω σ' αυτό το φόρουμ. Αφού διάβασα μερικά posts, θέλησα κι εγώ να γράψω.
Είμαι 25 ετών κι έχω θεματάκια με τον εαυτό μου από τα 14. Από τότε άρχισα να νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για οτιδήποτε, ότι βαριέμαι τα πάντα, ότι δεν είμαι ευτυχισμένη κτλ (τότε ήμουν πολύ μικρή για να αντιληφθώ ότι η λέξη "ευτυχία" δεν ο κατάλληλος όρος, και ότι δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος κανείς, καθημερινά). Στα 15 μου έκανα μία ηλίθια απόπειρα αυτοκτονίας με χάπια, που φυσικά, έτσι όπως το βλέπω τώρα, δεν θα πετύχαινε γιατί και δεν ήξερα ότι με 20 depon δεν παθαίνεις τίποτα αλλά και γιατί νομίζω ότι ουσιαστικά ήθελα να βγω απ' αυτή την κατάσταση που ήμουν με ακραίο τρόπο και όχι να πεθάνω..Γιατί είναι γεγονός ότι μετά από μία τέτοια πράξη, δεν ξέρω πως να το θέσω, αλλά ας πούμε ότι ηρεμείς κάπως. Anyway, στα 2 πρώτα χρόνια του λυκείου αυτή η επιθυμία έφυγε αλλά τα συμπτώματα παρέμεναν και μάλιστα έγιναν πιο δυνατά..δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αλλά οι περισσότερες μέρες μου ήταν "μαύρες" πραγματικά..Στην 3η Λυκείου, η μελαγχολία, η κατάθλιψη, έγιναν πιο έντονες. Προσπαθούσα να γεμίσω το έντονο εσωτερικό κενό με το φαγητό. Άρχισα πλέον να σκέφτομαι την αυτοκτονία σε καθημερινή βάση. Αισθανόμουν τρομερή μοναξιά - αυτού του είδους που νιώθεις ακόμα κι όταν είσαι με άλλους. Έκλαιγα συνέχεια. Προσπαθούσα με διάφορους τρόπους να το κάνω αλλά φοβόμουν πάρα πολύ. Βέβαια, από τότε μέχρι σήμερα, πρέπει να πω ότι σ' έναν εξωτερικό παρατηρητή δεν φαίνομαι καταθλιπτικό άτομο. Δεν είναι ότι δεν γελάω ή ότι δεν βγαίνω έξω. Τέλος πάντων, όταν ήμουν 19 πήρα 50 αντικαταθλιπτικά και έπεσα σε κώμα( το εννοούσα αυτή τη φορά). Παρόλο που με πήγαν στο νοσοκομείο μετά από 1μιση μέρα, επανήλθα. Πέρασα 2 βδομάδες σε ψυχιατρική κλινική κι αυτό επειδή υπέγραψα κι έφυγα, γιατί ήθελαν να με κρατήσουν παραπάνω. Ήταν απ' τις χειρότερες εμπειρίες μου. Εκεί μέσα, αν δεν είσαι τρελός, σίγουρα τρελαίνεσαι μ' αυτά που βλέπεις. Από εκεί και πέρα, και για 1 χρόνο ήμουν μέσα στα χάπια και τις ψυχοθεραπείες. Η διάγνωση ήταν έντονο άγχος και έντονη δυσθυμία (έτσι μου είπε, δεν μίλησε για κατάθλιψη). Η ψυχοθεραπεία, παρότι οδυνηρή διαδικασία, με βοήθησε. Για τα χάπια δεν θα έλεγα το ίδιο. Ο γιατρός (που ο θεός να τον κάνει)μάλιστα, είχε δοκιμάσει πάνω μου όλα τα αντιψυχωτικά που υπήρχαν. Πρέπει να δοκίμασα τουλάχιστον 6-7 διαφορετικές φαρμακευτικές αγωγές. Όσο καιρό τα έπαιρνα (ήμουν αρκετά έξυπνη και τα σταμάτησα μόνη μου -σταδιακά- μετά από 6-7 μήνες) ήμουν σε άθλια κατάσταση. Μονίμως ζαλισμένη, μονίμως ναρκωμένη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι δεν μπορούσα να κρατηθώ όρθια ούτε για 5 λεπτά μέσα στο λεωφορείο, κατέρρεα. Μόλις τα σταμάτησα είδα βελτίωση. δεν θα ξανάπαιρνα αντικαταθλιπτικά, αντιψυχωτικά, χάπια κατά του άγχους ή οτιδήποτε άλλο, σε καμία περίπτωση. Τα τελευταία 3 χρόνια η κατάσταση είναι ασπρόμαυρη. Το άγχος παραμένει έντονο - αποφεύγω πολλές "φυσιολογικές" (είναι μεγάλη κουβέντα βέβαια τι είναι φυσιολογικό και τι όχι) καταστάσεις μόνο και μόνο επειδή δεν αντέχω. Ψυχολογικά υπάρχουν μέρες ή περίοδοι που το θέμα αντέχεται και άλλες που "πνίγομαι", δεν μπορώ να αναπνεύσω. Μία απ' αυτές, ξεκίνησε πριν 10 μέρες. έτσι, αποφάσισα να ξαναξεκινήσω ψυχοθεραπεία. Θέλω λοιπόν, πέρα από οτιδήποτε άλλο που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μου, και τις γνώσεις σας πάνω σ' ένα θέμα. Λόγω οικονομικών δυσχερειών, δεν θα μπορούσα να πληρώσω τώρα για ψυχοθεραπεία. Οπότε ξέρεις κανείς εάν παρέχονται τέτοιες υπηρεσίες σε κάποιο νοσοκομείο ή σε κάποιο κέντρο ψυχικής υγείας?
Ευχαριστώ που με ακούσατε :)
Υ.Γ. πραγματικά συγγνώμη για τον τεράστιο μονόλογο. Όποιος άντεξε και έφτασε μέχρι εδώ του αξίζουν συγχαρητήρια :P
