Παιδια οσο αστειο και αν ακουστει.Χωρις να ειμαι της τηλεορασης.Δεν παρακολουθω ποτε απο μικρος.Οποτε βλεπω πλανα απο σαρβαιβορ με πιανει μια ηρεμια μια χαρα σαν να με βαζει σε ταξιδι ολο αυτο το χρωμα που χτυπαει στο ματι μου.Πως ειναι δυνατον να το βλεπω και να νοσταλγω?Μηπως ακομα δεν εχω βρει το προτυπο μου?Γιατι αυτο μπορει να δικαιολογιθει για τα παιδακια που το βλεπουν.Δεν εχω κανεναν ηρωα καμια σχεση.Απλα οποτε το βλεπω νιωθω ενα περιεργο συναισθημα.Ισως πισω απο αυτο ειναι οτι μου λυπει??Η παρεα η πλακα η ανταλλαγη αποψεων το συναισθημτικο δεσιμο?Δεν ξερω αληθεια.Αλλα με αγγιξε οσο χαζο και αν ακουγεται.Περιμενα την στιγμη αφου σχολαγα να μπει το προγραμμα να λιωσω με ενα παφο στο χερι.Οποιος εμπενε σπιτι μου χαζευαμε παρεα.Ολα τα ιδανικα που θα ηθελα να εχω μεσα απο μια απλη τελειως σκηνικη παρουσια.