Οι φίλοι είναι όντως για τα δύσκολα τελικά;

Καλησπέρα σε όλους σας, είμαι γυναίκα 28 χρονών.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα πρόβλημα μου το οποίο με βασανίζει πολύ. Τον τελευταίο καιρό υποφέρω από βαριάς μορφής κατάθλιψη η οποία πηγάζει από την αγοραφοβία μου που τώρα τελευταία δεν μπορώ να ελέγξω. Λόγω αυτού του προβλήματος, το να βγω απο το σπίτι μου, είναι κάτι που μου προκαλεί απεριόριστο άγχος και κίνδυνο κρίσης πανικού. Παρακολουθώ ψυχολόγο, ο οποίος μου πρότεινε να αυξήσουμε τον αριθμό των συναντήσεων μας σε 4 φορές την εβδομάδα, μιας και του είχα εξομολογηθεί τις προάλλες ότι θέλω να κάνω κακό στον εαυτό μου για να λυτρωθώ απο τις φοβίες και την κατάθλιψη που φαρμακώνουν τα καλύτερα μου χρόνια.
Περνώντας μια τόσο δύσκολη και άσχημη περίοδο, οι φίλοι μου, έχουν απομακρυνθεί από μένα. Το καταλαβαίνω να θέλουν να ζήσουν και τις εκδρομές τους και τις βόλτες τους (κάτι που εγώ τους τελευταίους 3-4 μήνες αποφεύγω) αλλά έστω μια συμπαράσταση θα ήταν αρκετή. Η παιδική μου φίλη και κουμπάρα μου, έχει ενημερωθεί για το πρόβλημα, από τον σύντροφό μου, μετά από παρότρυνση του ψυχολόγου μου (ο άντρας μου και ο ψυχολόγος μου είναι σε συνεχή επικοινωνία) ότι χρειάζομαι βοήθεια από όλους για να μπορέσω να το ξεπεράσω. Της είχε γίνει ξεκάθαρο ότι πρέπει να κάνω αργά και σταθερά βήματα για αρχή, για να μπορέσω να το κερδίσω. Ένα βήμα ήταν να είμαι με ανθρώπους που δεν μου προκαλούν στρες και να γίνονται ο συναντήσεις μας σε μέρη όπου τα νιώθω οικία (όπως σε κάποιο σπίτι φιλικό κάπου κοντά ή στο δικό μας σπίτι) για να αποφευχθούν τυχόν κρίσεις πανικού (συνοδευόμενες από κραυγές και αυτοτραυματισμούς) αντί αυτού όμως, η φίλη μου, συνέχιζε να μου προτείνει να πάμε εκδρομή στο Σούνιο, στο Ναύπλιο, στην Αίγινα κ.τλ. (κάτι που παλιότερα κάναμε πολύ συχνα). Της εξήγησα ότι προς το παρόν μου είναι πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο και θέλω να ακολουθήσω κατά γράμμα τις οδηγίες του ψυχολόγου για να αποφύγουμε ηρεμιστικά από αυτή την ηλικία. Οι φίλοι μας λοιπόν, αποφάσισαν να κάνουν τις διακοπές τους, να πηγαίνουν τις εκδρομές τους, και να βγαίνουν τα βράδια ποστάροντας τις φωτογραφίες στο φέισπουκ αδιαφορώντας για ο,τιδήποτε άλλο. Προς Θεού, δεν είναι λύση να σταματήσουν να διασκεδάζουν τη ζωή τους επειδή έχει προκύψει αυτό το θέμα, αλλά νομίζω ότι άνθρωποι 30 χρονών, θα έπρεπε να έδειχναν λίγη περισσότερη υποστήριξη μετά από τόσα χρόνια φιλίας. Αντ' αυτού έχουν αφήσει τον βαρύ σταυρό στον αντρα μου ο οποίος θέλοντας να είναι συνέχεια μαζί μου φοβούμενος για τυχον κρίση πανικού, η αυτοκτονίας στη χειρότερη περίπτωση, έχει καταντήσει τη ζωή του δουλειά - σπιτι - σπιτι - δουλεια αυτούς τους μήνες... Με βαραίνει που έχει χαλάσει και η δικιά του ζωή χάρη σε μένα... Δεν ξέρω πλέον τί να κάνω.. Ισως αν είχα λίγη στήριξη ακόμα, να έβγαινα από αυτό πιο εύκολα... Ίσως πάλι και όχι... Τελικά ο φίλοι είναι απλώς μια συντροφιά στις βόλτες και στα ευχάριστα γενικώς;
Φοβάμαι...

Υπάρχουν καποια γεγονότα που πιστεύεις σε οδήγησαν σε αυτη την τάση απομόνωσης;