ΨΥΧΩΣΙΚΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ Ή ΚΑΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ?
Καλησπέρα, θα ήθελα τη γνώμη σας για την περίπτωση του αδελφού μου.
Δεν μπορώ να αποφασίσω εάν η συμπεριφορά του είναι αποτέλεσμα ψυχικής διαταραχής ή απλώς υπερισχύει ο πολύ κακός του χαρακτήρας που δεν εκτιμάει τίποτα με αποτέλεσμα να εκμεταλλεύεται πρόσωπα (γονείς) και καταστάσεις ή μήπως είναι ο συνδυασμός και των δύο;
Είναι 53 χρονών σήμερα, είναι αρκετά μεγαλύτερός μου. Απ’ όσο τον θυμάμαι που όταν εγώ ήμουν παιδάκι και αυτός 20ρης, πάντα είχαμε φασαρίες και προβλήματα στο σπίτι εξ αιτίας του. Να σας πω ότι δεν έχει πάει ποτέ σε κάποιον γιατρό ούτε τότε ούτε τώρα, γι αυτό και δεν μπορώ να έχω τεκμηριωμένη άποψη για τον Γολγοθά που βιώνουμε μια ζωή.
Πάντα κατηγορεί τους γονείς μας ότι εκείνοι φταίνε για την ζωή του που έχει πάρει την κάτω βόλτα λέγοντας ένα σωρό ψέματα. Πάντα έχει μια δικαιολογία για ΟΛΑ!! Αλλά διαμορφωμένη με δική του «λογική». Πάντα λέει ότι εμείς φταίμε που αναγκάστηκε να έρθει στην επιχείρηση στην επαρχία, εμείς φταίμε που δεν είχε δουλειά το ταξί του και δεν μπορεί να πληρώσει το δάνειο του σπιτιού του στην Αθήνα, εμείς φταίμε που δεν έκανε οικογένεια και άλλα τέτοια πολλά. Το κυρίως πρόβλημα είναι ότι δεν δέχεται ότι έχει πρόβλημα να πάρει τουλάχιστον μια αγωγή, κάτι. Είναι επιθετικότατος, εκφράζει οργή στο πρόσωπο των 77χρονων γονιών μας απειλώντας ότι είναι έτοιμος να κάνει φόνο. Σπάει αντικείμενα απειλεί και φωνάζει. Κάποιες φορές και μπροστά σε πελάτες!!!
Φαντασιώνεται διάφορα πράγματα, λέει διαρκώς ψέματα για όλα!!! Ακόμη αφηγείται καταστάσεις που υποτίθεται έζησε παιδί και γονείς μου μένουν με το στόμα ανοιχτό. Δεν έχουμε καταλάβει εάν τα πιστεύει αυτά που λέει ή αν παίζει θέατρο.
Πάντα έχει ένα πρόσχημα για καυγά, ότι σκοτώνεται στην δουλειά, ότι τον εκμεταλλευόμαστε και τον βρίζουμε και από πάνω. Η αλήθεια είναι ότι κάθεται όλη μέρα σε έναν καναπέ με φραπέ και καπνίζει. Λέει ότι του κάνουμε "bullying" !!!! το οποίο δεν είναι αλήθεια. Το αντίστροφο συμβαίνει. Δεν τολμάμε ούτε να του μιλήσουμε για κάτι, φιτιλιάζεται με το παραμικρό. Απλώς πολλές φορές διαφωνούμε με αυτά που θέλει να επιβάλει στην επιχείρηση που είναι όντως παράλογα και κακό για την επιχείρηση, αλλά αναγκαζόμαστε να τα δεχόμαστε ΟΛΑ !!!
Είναι άτομο που έχει μόνο επιθυμίες, απωθημένα και καθόλου λογική. Βάζει συνέχεια σε έξοδα την εταιρεία για να καλύψει τις επιθυμίες του και προσπαθεί να μας διώξει όλους για να παίζει μπάλα μόνος του και να πουλάει φιγούρα ότι είναι δική του η επιχείρηση. Φαντασιώνεται ότι θα έχει να τον περιτριγυρίζουν κοπέλες υπάλληλοι (το παίζει και εραστής) καθώς θα μπορεί να έχει και τον απόλυτο έλεγχο των εισπράξεων. Αλλά όλα αυτά στο μυαλό του. Στη πραγματικότητα δεν ξέρει να κόψει ούτε μια απόδειξη στη ταμειακή και φωνάζει εμένα να το κάνω. Για όλα ρωτάει εμένα και την μάνα μας. Δεν έχει λογική να δει ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί έξοδα και να διοικήσει μια τέτοια επιχείρηση. Εδώ άνθρωποι με γνώσεις, έξυπνοι και πέφτουν έξω!
Δεν τον νοιάζει, όσο κρατήσει η επιχείρηση. Μου λέει ότι στο άμεσο μέλλον θα πουλήσει το ποσοστό του (25%) και ότι θα εισπράξει το ποσό των 400.000 ευρώ !!! κάτι που είναι τελείως παράλογο. Δηλ. πλάθει καταστάσεις ιδανικές στο μυαλό του και (ίσως) τις πιστεύει.
Το ερώτημα που πάντα είχα είναι το κατά πόσο η συμπεριφορά αυτή είναι επειδή είναι ένα κακομαθημένο κωλόπαιδο που έχει μάθει σχεδόν 53 χρόνια με τον εκφοβισμό να παίρνει αυτό που θέλει ή είναι και συνδυασμός ψυχασθένειας; Σκέφτομαι ότι όσο αλήτης και να είναι κάποιος η συμπεριφορά αυτή φανερώνει ψυχική διαταραχή.
Γνώμη μου ότι η μόνη λύση , όσο απλοϊκή και εύκολη κι αν φαίνεται είναι να απομακρυνθούμε από αυτόν. Να φροντίσουμε με κάθε τρόπο να μην έχουμε καμία σχέση, να εξαφανιστούμε, αλλά πώς; Όπου πάμε έρχεται και αυτός και γαντζώνεται κυριολεκτικά πάνω μας. Από την στιγμή που δεν αναγνωρίζει ότι έχει πρόβλημα να κάνει ο ίδιος κάτι, θεωρώ ότι είναι χαμένη υπόθεση και ταλαιπωρείται μια ολόκληρη οικογένεια μαζί του.
Σκέφτομαι ότι εάν φύγω οριστικά από την επιχείρηση θα πρέπει να ξεκόψω και από τους γονείς, διότι ο αδελφός μου δεν ξεκολλάει από αυτούς. Από την μια τους βρίζει και τους κάνει τη ζωή μαρτύριο και από την άλλη δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του και εδώ προκύπτει ξανά το ερώτημα: Δεν θέλει ή τελικά δεν μπορεί; Μήπως όντως δεν μπορεί επειδή είναι ψυχικά άρρωστος;
Η λύση ποια είναι αν υπάρχει; Π.χ αστυνομία και με εισαγγελική παρέμβαση να πάει σε ψυχιατρείο; Και μετά τι; Θα μας κοπανάει μια ζωή ότι συνωμοτήσαμε να τον διώξουμε από την επιχείρηση και ότι τον βγάλαμε τρελό. Σκέφτομαι χειρότερα θα είναι. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουμε σε μια τέτοια περίπτωση.
Έχω σκεφτεί να πάω σε ψυχίατρο να πω την κατάσταση και μήπως του βάλω κρυφά κάτι στο φαγητό, τουλάχιστον να μην είναι επιθετικός. Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο, δεν μένουμε μαζί και πώς θα ξέρουμε ότι είναι το κατάλληλο φάρμακο εάν δεν συνεργαστεί ο ίδιος; Η μητέρα μου δεν θέλει να κάνει κάτι τέτοιο. Μόνο 3 μήνες το καλοκαίρι βρίσκομαι εκεί και σκέφτομαι να μην ξανά πάω ποτέ πια στο μέλλον. Θέλω να κοιτάξω τη δική μου ζωή, διότι εγώ έχω ζωή και θέλω να τη ζήσω ήρεμα. Αυτή η κατάσταση με έχει πάει πολύ πίσω σαν άνθρωπο.
Έχω διαβάσει εδώ στο φόρουμ για παρόμοιες καταστάσεις, αλλά όσοι είχαν πρόβλημα έπαιρναν φάρμακα ή διαβάζω ότι κάποιοι πήγαιναν οικειοθελώς σε κλινική. Εδώ είναι διαφορετική η περίπτωση.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.
