Κατάθλιψη, η αιρετική άποψη

Μήπως η αντιμετώπιση της κατάθλιψης είναι τελείως λάθος από τον κάτοχό της.
Μήπως δεν είναι μια αρρώστια αλλά η υγιής αντίδραση του οργανισμού σε κάποιο αρνητικό ερέθισμα, ή σε ένα πολύ χειρότερο αίσθημα από την ίδια;
Ακόμα περισσότερο μήπως είναι η καλύτερή μας φίλη;
Γιατί; Διότι είναι πάντα κοντά μας και δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Διότι ακόμα και αν κάποιες στιγμές απομακρυνθούμε από αυτή, αυτή θα είναι εκεί και θα μας περιμένει, χωρίς να θυμώσει ποτέ που την εγκαταλείψαμε. Διότι μας προστατεύει από το άγχος. Έχεις άγχος όταν κάτι έχει υπερβολική σημασία για σένα. Όταν έχεις κατάθλιψη τίποτα δεν έχει σημασία για σένα και άρα δεν έχεις άγχος.
Μήπως πρέπει να σηκωνόμαστε το πρωί και να λέμε "Γειά σου καλή μου φίλη! Πως είσαι;"
Να την αγκαλιάσουμε και να της επιστρέψουμε όλη τη στοργή και την αφοσίωση που μας έχει δώσει τόσο καιρό.
Να την αγκαλιάσουμε σφικτά αδιαφορώντας αν νιώθει πνιγμένη. Είναι η καλύτερή μας φίλη και δεν θα πρέπει να νιώθει έτσι.
Να κάνουμε μια προσπάθεια κοιτώντας την στα μάτια, και να δούμε τι έχει να μας δώσει.

Quote:

---

Originally Posted by aggelosstr

Μήπως η αντιμετώπιση της κατάθλιψης είναι τελείως λάθος από τον κάτοχό της.
Μήπως δεν είναι μια αρρώστια αλλά η υγιής αντίδραση του οργανισμού σε κάποιο αρνητικό ερέθισμα, ή σε ένα πολύ χειρότερο αίσθημα από την ίδια;
Ακόμα περισσότερο μήπως είναι η καλύτερή μας φίλη;
Γιατί; Διότι είναι πάντα κοντά μας και δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Διότι ακόμα και αν κάποιες στιγμές απομακρυνθούμε από αυτή, αυτή θα είναι εκεί και θα μας περιμένει, χωρίς να θυμώσει ποτέ που την εγκαταλείψαμε. Διότι μας προστατεύει από το άγχος. Έχεις άγχος όταν κάτι έχει υπερβολική σημασία για σένα. Όταν έχεις κατάθλιψη τίποτα δεν έχει σημασία για σένα και άρα δεν έχεις άγχος.
Μήπως πρέπει να σηκωνόμαστε το πρωί και να λέμε "Γειά σου καλή μου φίλη! Πως είσαι;"
Να την αγκαλιάσουμε και να της επιστρέψουμε όλη τη στοργή και την αφοσίωση που μας έχει δώσει τόσο καιρό.
Να την αγκαλιάσουμε σφικτά αδιαφορώντας αν νιώθει πνιγμένη. Είναι η καλύτερή μας φίλη και δεν θα πρέπει να νιώθει έτσι.
Να κάνουμε μια προσπάθεια κοιτώντας την στα μάτια, και να δούμε τι έχει να μας δώσει.

---

Εγώ δεν μπορώ να το δω έτσι δυστυχώς και φαντάζομαι πολλοί φίλοι από εδώ μέσα. Όσοι έχουν βιώσει την ακραία κατάθλιψη μόνο σαν φίλη δεν μπορούν να τη δουν. Είναι τελείως διαφορετικό από το αίσθημα της αντίδρασης σε ένα αρνητικό γεγονός κατά τη διάρκεια της ζωής και από μια δύσκολη κατάσταση που ενδεχομένως να σε ενοχλεί και να σου προκαλεί άγχος και νεύρα. Τι είδους φίλη είναι αυτή που σε καθηλώνει και δεν σ'αφηνει να εκτελέσεις απλές καθημερινές ενέργειες; Να εργαστείς, να φας, να σηκωθείς από το κρεβάτι, να πλυθείς, να πονάς συνεχως κι αδιάκοπα, να σου προκαλεί αυτοκτονικες ιδέες και να καλύπτει όλους κι όλα με ενα αδιαπέραστο μαύρο πέπλο Χωρίς σημάδια καλυτερευσης; Σίγουρα αυτή δεν είναι φίλη μου!!!! Είναι μια παθολογική κατάσταση που πρέπει να αλλάξει άρδην, πριν ριζώσει και εδραιωθεί και τα πράγματα γίνουν πολύ χειρότερα!!!!

Φιλικά!

Πολύ αιρετική πράγματι η άποψη σου.. Συμφωνώ μέχρι εκεί που λες ότι είναι μια "υγιής" αντίδραση του οργανισμού .Το υγιής με επιφύλαξη γιατί δε γνωρίζω πως την ορίζει η ψυχοπαθολογία.Σιγουρα έχουμε πολλούς μηχανισμούς που δρουν υποσυνείδητα κ εμείς παλεύουμε να τους φέρουμε στην επιφάνεια μήπως και τους αντιμετωπίσουμε επί ίσοις όροις..Θα τη δεχομουν ως φίλη μου με την έννοια οτι θα της "έκανα"τη φίλη μόνο και μόνο για να την κοροϊδέψω και να την εξαφανίσω ...δλδ να την αποδεχτώ και να σταματήσω να μαχομαι εναντίον της..Και τελικώς αφού αποδεχτώ τον εαυτό μου με την κατάθλιψη μου μαζί,ίσως τότε να μπορέσω να απαλλαγω ..Κάπως έτσι το σκέφτομαι...και να σημειώσω οτι δεν έχω κατάθλιψη αμιγώς παρά αγχωδη διαταραχή

Quote:

---

Originally Posted by aggelosstr

Μήπως η αντιμετώπιση της κατάθλιψης είναι τελείως λάθος από τον κάτοχό της.
Μήπως δεν είναι μια αρρώστια αλλά η υγιής αντίδραση του οργανισμού σε κάποιο αρνητικό ερέθισμα, ή σε ένα πολύ χειρότερο αίσθημα από την ίδια;
Ακόμα περισσότερο μήπως είναι η καλύτερή μας φίλη;
Γιατί; Διότι είναι πάντα κοντά μας και δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Διότι ακόμα και αν κάποιες στιγμές απομακρυνθούμε από αυτή, αυτή θα είναι εκεί και θα μας περιμένει, χωρίς να θυμώσει ποτέ που την εγκαταλείψαμε. Διότι μας προστατεύει από το άγχος. Έχεις άγχος όταν κάτι έχει υπερβολική σημασία για σένα. Όταν έχεις κατάθλιψη τίποτα δεν έχει σημασία για σένα και άρα δεν έχεις άγχος.
Μήπως πρέπει να σηκωνόμαστε το πρωί και να λέμε "Γειά σου καλή μου φίλη! Πως είσαι;"
Να την αγκαλιάσουμε και να της επιστρέψουμε όλη τη στοργή και την αφοσίωση που μας έχει δώσει τόσο καιρό.
Να την αγκαλιάσουμε σφικτά αδιαφορώντας αν νιώθει πνιγμένη. Είναι η καλύτερή μας φίλη και δεν θα πρέπει να νιώθει έτσι.
Να κάνουμε μια προσπάθεια κοιτώντας την στα μάτια, και να δούμε τι έχει να μας δώσει.

---

Μου φαίνεται σαν να την έχεις αποδεχθεί. Κι αυτό δε βοηθάει ιδιαίτερα να απαλλαγούμε απο αυτήν...

Αν δεν έχεις διάθεση να ζήσεις και να απομονωθείς ίσως να μπορείς να γίνεις φίλος με την κατάθλιψη. Θεωρώ ότι δεν είναι πολύ δύσκολο, απλώς τα παρατάς όλα.... Ωστόσο αν ακόμη έχεις όνειρα, επιθυμίες, ανάγκη για ανθρώπους στη ζωή σου, δεν νομίζω ότι μπορούν να συμβαδίσουν αυτά.

Οχι, δεν την θεωρω φιλη που δε με εγκαταλειπει. Ουτε με προστατευει απο κατι. Ειναι ενα βαρυ συμπτωμα που πρεπει να αντιμετωπιζεται. Ειναι περιοδοι που την αναγκαζω να πεφτει σε κωμα και περιοδοι που ξυπναει και παιρνει τα ηνια. Ειναι ενα τερας που μου προκαλει τονους αγχους και δε θελω ποτε να κανω ανακωχη μαζι της.
Δεν ειναι φιλη μου ουτε η θυρεοειδιτιδα ουτε η αλλεργια μου ουτε κανενα αλλο προβλημα υγειας. Και εχω καποια προβληματα υγειας που οντως δε με "εγκαταλειπουν" ποτε, αλλα ουτε αυτα ειναι φιλεναδες μου. Ειναι προβληματα και δε θελω την παρεα τους :)

https://www.youtube.com/embed/zvNuJnh3Yxg
Εντελως παραλογο οτι διαλεξαν σκυλο για το βιντεο, αλλα παρολαυτα πιανουμε το νοημα

εγω δεν εχω καταλαβει ακριβως τι ειναι η καταθλιψη και αν αυτο που εχω τωρα ειναι καταθλιψη η στεναχωρια σηκωνομαι απο το κρεβατι μου αν και το πρωι ειναι πολυ στεναχωρα μπορω να βγω βολτα ασχετα αν δεν θα περασω καλα βεβαια για να λεω την αληθεια σαν χαρακτηρας δεν ημουν ποτε ο πιο χαρουμενος ανθρωπος του κοσμου και πανταειχα τα πανω και τα κατω μου ποτε δεν γελαγα σαν τρελος και δεν ημουν παντα ευδιαθετος οταν βλεπω ατομα μεσα στη χαρα παντα αναρωτιομουν πως το κανουν αυτο στις αρχες του χρονου ειχα μια σχετικη ικανοποιηση και μια αισιοδοξια λες ρε παιδι μου και καποιος το ειδε και ηθελε να μου τραβηξει το χαλι κατω απο τα ποδια μου

Σε προστατεύει από το άγχος γράφεις. Με κοινωνική φοβία παλιότερα, ΙΔΨ και μείζων κατάθλιψη, η χειρότερη απ' όλες είναι η τελευταία. Και ψυχιατρικά δηλαδή. Άσε που μπορεί μια χαρά να κάνουνε παρεούλα. Απλά μάντεψε ποιά θα νικάει. Χίλιες φορές να ζει κανείς με έντονο άγχος παρά να είναι πλήρως απαθής και να φλερτάρει με το κενό. Επίσης δεν μπορώ να δω την κατάθλιψη (και να θέλω) σαν υγιή αντίδραση από τη στιγμή που έχω βιώσει το συναίσθημα να έρχεται κάποιος κατά πάνω μου με φόρα με μια καρέκλα και εγώ να τον κοιτάζω χωρίς να αντιδράω. Να τον σταματάνε για να την γλυτώσω τελευταία στιγμή και εγώ να εύχομαι να μην έμπαινε κανείς μπροστά. Χάνεις κάθε αξιοπρέπεια και ένστικτο αυτοσυντήρησης. Από 'κει κατάλαβα ΟΤΑΝ ΒΓΗΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ πως κάτι παίζει όντως με τις ορμόνες στον εγκέφαλο.

Από τα γραπτά σας βλέπω πως αυτό το "τέρας" έχει πολυπαραγοντικές καταβολές.
Μπορεί να προέρχεται από παθολογικό αίτιο, από κάποιο καταστροφικό γεγονός, ίσως ακόμα και γενετικά, αλλά μπορεί και από κάποιο συνδυασμό, μερικών από τα παραπάνω.
Η αντιμετώπιση είναι σίγουρα διαφορετική ανά περίπτωση, και κάποιος ειδικός επιπέδου εικάζω πως θα πρέπει να φροντίσει ώστε να γίνουν όλες οι εξετάσεις χωρίς δογματισμούς. Θα έβαζα ακόμα και τις εξετάσεις των επιπέδων βιταμινών και μετάλλων, αφού από αυτά που έχω διαβάσει, τέτοιες καταστάσεις καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες από τα συγκεκριμένα στοιχεία. Επίσης η έλλειψη κάποιων βιταμινών μπορούν να αποκαλύψουν και κάποια παθολογικά προβλήματα. Πχ η έλλειψη της B12 μπορεί να σημαίνει ελλειπή διατροφή, ή και πρόβλημα στη χολή.
Υπάρχει και μια μερίδα ανθρώπων, που ανήκουν στη κατηγορία αυτών που έχουν δεχτεί ένα έντονα καταστροφικό γεγονός, πχ η απώλεια του παιδιού τους, που δεν δέχονται καθόλου να βοηθηθούν. Σε έναν τέτοιο άνθρωπο, από σεβασμό και μόνο δεν θα έκανα καμιά προσπάθεια να τον βοηθήσω.

Παιδάκια ηλεκτρολύτες εγώ μαλακιεσ δε λέω εγγυημένο

Καλησπερα Αγγελε.
Μηπως εχεις καποια σχεση με το συνδρομο Ασπεργκερ?

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Καλησπερα Αγγελε.
Μηπως εχεις καποια σχεση με το συνδρομο Ασπεργκερ?

---

Δεν θα πω ναι ή όχι, γιατί δεν έχω κάνει κάποια εξέταση που να το πιστοποιεί ή όχι.
Γιατί το ρωτάς;

Ο τροπος που σκεφτεσαι, εκφραζεσαι και γραφεις μου θυμισε μια τετοια περιπτωση, γι'αυτο και σε ρωτησα.

Μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένος;

Συγνωμη για την καθυστερηση. Ειχα διαβασει ολες τις δημοσιευσεις σε 2 νηματα δικα σου. Αργοτερα διαβασα και αρκετα άλλα δικα σου, ακυρο το σχολιο μου περι Ασπεργκερ. Συγνωμη