Εγκλωβισμένη στην υπερφαγία
Γειά σε όλους...Είναι η μόνη ευκαιρία να μιλήσω κάπου,όλα ξεκίνησαν πριν από 3 χρόνια όταν έδωσα για πρώτη φορά πανελλήνιες και απέτυχα.Κάπως έτσι αποφάσισα να ξαναδώσω,ο περιγυρός μου δεν ήταν καθόλου υποστηρικτικός όλη μέρα οι γονείς μου,μου υπενθύμιζαν τα λεφτά που δώσαν στο φροντιστήριο που πήγαινα(2.000 ευρώ),ότι πολλοί γνωστοί περάσαν και γω δεν έκανα τίποτα.Αυτό ηταν κάτι που με κάνε κομμάτια αλλά το γυμναστήριο που περνούσα 5ωρα για να ξεσπάω μου κάνε τόσο καλό στη ψυχολογία μου,όλο το καλοκαίρι.Ο στόχος μου ήταν να περάσω τεφαα,πίστευα ότι θα ταν μεγάλη χαρά για μενα να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα.Από πάντα αγαπούσα το χορό πολύ και αν με ρωτούσες από μωρό τι ήθελα να κάνω,θα σου λεγα χορογράφος,αλλά οι γονείς μου ούτε καν ήθελαν να σκεφτούν ότι δε θα δινα πανελλήνιες.Όχι ότι θα διναν λεφτά για ιδιωτική σχολή ...Έτσι λοιπόν αποφάσισα να ακολουθήσω τα τεφαα μπας και μπορούσα να συνδυάσω κάπως έτσι το χορό.Αφού απέτυχα,περνούσα πολύ χρόνο με φίλες στο γυμναστήριο και αν και είχα αρνητική κριτική,δεν άφηνα τίποτα να μου χαλάσει τη διάθεση.Ώσπου ήρθε ο Σεπτέμβρης και έμαθα κάτι για κάποιο κοινωνικό φροντιστήριο,το οποίο πίστευα ότι θα με βοηθούσε και έτσι αφού ήταν δωρεάν πήγα.Ξεκίνησα πολύ δυναμικά,δεν είχα και σχολείο όποτε γυμναζόμουν πολύ και διάβαζα.Κάπου εδώ ξεκινάει η ιστορία μου,αν και όλα πήγαιναν καλά και ένιωσα δυναμική η οικογένεια μου δε με υποστήριζε,όλη μέρα μου λεγαν ότι δε διαβάζω καθόλου,ότι θα αποτύχω και καλύτερα να μην ξαναδώσω.Έτσι κάπου στον Φεβρουάριο του 2015 άρχισε όλο αυτό να με κάνει να χαλάω τη ψυχολογία μου και να κλαίω...Άρχισα να οδηγούμαι στο φαγητό και στους πολλούς καφέδες και να ξενυχτάω διαβάζοντας,ώσπου στις πανελλήνιες απ'το υπερβολικό μου άγχος έπαθα κρίση πανικού.Έτρεμα ολόκληρη,ένιωσα την ανάγκη να φωνάξω εκαβ,είχα αναγούλες κάτι που με κανε να ξαναποτύχω.Στο σπίτι έβλεπα τα θέματα και μπορούσα να τα λύσω και κει δεν μπορούσα να κουνηθώ.Άρχισαν τότε όλοι να μου λένε ότι τεμπελιάζω και ότι είμαι μια χαρά απλά δεν διάβαζα γι'αυτό δεν απέδωσα.Πραγματικά είχα διαβάσει πάρα πολύ αλλά η θλίψη μου και όλη αυτή η αρνητικότητα στο σπίτι,με κάναν να μην έχω όρεξη για τίποτα.Άρχισαν τα τηλέφωνα άνθρωποι που είχαν να με δουν από τότε που γεννήθηκα μόνο και μόνο για να πουν Α!ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕ Ε! ΠΩ ΠΩ.Όλο αυτό με κανε τόσο χάλια,νόμιζα πως ήμουν άσχημη πως δεν αξίζα να ζω,ήθελα να αυτοκτονήσω αλλά κάτι με κρατούσε.Κλείστηκα σπίτι το καλοκαίρι,απομακρύνθηκα από τις φίλες μου και έτρωγα,αλλά όταν λέω έτρωγα δεν εννοώ κάτι το νορμάλ.Έβραζα μια κατσαρόλα με μακαρόνια έβαζα σάλτσα,μπόλικο τυρί και το τρωγα όλο μόνη και γλυκά και ό,τι μπορείτε να φανταστείτε :( ...Νόμιζα πως έβρισκα διέξοδο,ηρεμούσα,φούσκωνα και κοιμόμουν.Έτσι από κει που μουν 1.70 και 60 κιλά έγινα 72 πολλά κιλά σε μικρό σχετικά διάστημα.Η οικογένεια μου και οι φίλοι μου,μου γύρισαν την πλάτη και έμεινα το χειμώνα εντελώς μόνη,χωρίς να βγαίνω ή να ξαναπάω φροντιστήριο ( έτσι και αλλιώς δεν είχε νόημα να ξαναχάσω χρόνο).Άρχισα να ασχολούμαι με το ίντερνετ το τουιτερ,να γνωριζω διαδικτυακούς φίλους για να μη νιώθω μόνη,με αποτέλεσμα να χάνω όλη τη μέρα μου σπίτι και να τρωω.Κάπως έτσι έφτασα να ζυγίζω 83 κιλά,το δέρμα μου άρχισε να βγάζει ραγάδες και γενικά το χάλασα πολύ.Το μόνο θετικό στη ζωή μου ήταν πως ξαναέδωσα πανελλήνιες και πέρασα στο πανεπιστήμιο,οχι στα τεφαα αλλά για κοινωνική λειτουργός.Δεν το πίστευε κανένας ,εννοείται πως υπήρχαν αρνητικά τύπου σιγά τη σχολή,άνεργη θα καταλήξεις πάλι κ.λπ.Δε με νοιάζει η γνώμη των άλλων πλεον, γιατι όταν είχα κατάθλιψη,δε νοιάστηκε κανένας...απλά το μόνο που θέλω είναι να ξαναγυρίσω στα 60 κιλά και να πάψω να τρωω τόσο.Νιώθω τόσο χάλια ειλικρινά,δεν μπορώ να χαρώ ούτε τη φοιτητική μου ζωή,ούτε να παλέψω για να κάνω κάτι με το χορό που αγαπώ πολύ...
Συγνώμη αν σας κούρασα και ευχαριστώ που μείνατε μέχρι εδώ...
